vrijdag 30 september 2011

Wespennest

De afgelopen maand zijn er door diverse omstandigheden een aantal dingen waarover ik had willen schrijven, spreekwoordelijk tussen de wal en het schip gevallen. De post van vandaag gaat over één van die dingen en daarvoor moeten we precies drie weken terug in de tijd.

Wanneer ik 's ochtends vroeg in de keuken aan het ontbijt zit - het is omstreeks half zeven en Nicôle en Jeanny verkeren nog in dromenland - hoor ik ineens een tikkend geluid. Het komt uit de richting van het keukenraam en klinkt ongeveer alsof dat door een grote hoeveelheid regendruppels wordt geraakt. Niets bijzonders zou je zeggen, ware het niet dat het onbewolkt is - de zon schijnt - en absoluut niet regent.

Omdat het getik aanhoudt en alleen maar in intensiteit toeneemt, ga ik naar het raam om polshoogte te nemen. Dan blijkt dat het mysterieuze geluid uit de muur onder het raam vandaan komt en tevens gepaard gaat met een luid gezoem. Het is net alsof er in de muur even boven de vloer een heleboel activiteit gaande is.

Omdat ik door het keukenraam niet kan zien wat er aan de hand is, ga ik naar buiten om de oorzaak van het geluid te achterhalen en dan komt de aap uit de mouw. Ongeveer een meter onder het keukenraam, precies waar de eerste balk op de fundering ligt, is het een komen en gaan van wespen. Met tientallen tegelijk komen ze aanvliegen om vervolgens in een klein kiertje tussen de stenen en het hout te verdwijnen. En voor alle wespen die naar 'binnen' gaan, komen er ongeveer net zoveel weer naar buiten om vervolgens luid zoemend richting het bos te vliegen.

Nu ik de oorzaak van het mysterieuze geluid weet, vraag ik me twee dingen af. Allereerst hoe ik van het wespennest in wording af kom. En vervolgens hoe lang het nog duurt voordat de eerste wespen een weg naar binnen, en dan echt naar binnen - de keuken in - weten te vinden. Dat laatste wil ik namelijk liever niet meemaken.

Ergens in de schuur vind ik nog een restje wespengif - in poedervorm - hetgeen ik door de ingang van het wespennest naar binnen spuit. Een klein kwartiertje later is het volume van het tikkende geluid binnen in de keuken wel afgenomen, maar gaat het vliegverkeer buiten schijnbaar onverminderd voort. Wat nu te doen? Het wespengif is op en nieuw gif - in poedervorm - is bij mijn weten in Hagfors niet (meer) te krijgen. Waarschijnlijk zit er niets anders op dan de verzekering te bellen. Ongediertebestrijding maakt namelijk deel uit van het pakket en wordt zonder kosten verzorgd. Even later ontdek ik tijdens een inspectierondje langs huis en schuren nog twee wespennesten en is de keuze snel gemaakt: bellen dus.

Gelukkig weten de wespen tijdens het weekend niet echt tot in huis door te dringen en krijgen we direct op maandag bezoek van een ongediertebestrijder. Deze heeft niet veel tijd nodig om uit zijn met verdelgingsmiddelen afgeladen auto het juiste gif te selecteren, om dit vervolgens met behulp van een grote verstuiver in de wespennesten te laten belanden. De verdelger vindt het wel een leuk klusje, drie wespennesten zo dicht bij elkaar. Veel tijd om na te praten heeft hij niet. Het is schijnbaar hoogseizoen en hij moet met gezwinde spoed verder om een wespennest uit een schoorsteen te verwijderen.

De ongediertebestrijder heeft goed werk geleverd - oftewel het verdelgingsmiddel heeft zijn werk gedaan. Twee dagen na de 'behandeling' waren alle wespen verdwenen en ook daarna hebben we geen wesp meer gezien.

woensdag 28 september 2011

Op zoek naar kleur - 2

Een stuk hoger op de heuvel bij Lilla Laggåsen staan enkele bomen die het monotone bruin dat overal overheerst met andere tinten doorbreken.


Eerst zien we rood en geel.


En daarna geel. Eindelijk wat kleur!

dinsdag 27 september 2011

Op zoek naar kleur - 1

De herfst die we op dit moment meemaken is opvallend kleurloos. De kleur bruin overheerst en je moet goed zoeken om andere mooie herfstkleuren - zoals geel en rood - te vinden. Waarschijnlijk komt dit doordat er eigenlijk het hele jaar al te weinig regen is gevallen. In het bos is alles nog steeds veel te droog.

De lijsterbes is één van de weinige bomen die nog wél wat kleurvariatie laat zien.

vrijdag 23 september 2011

Jeuk

Ik zit 's avonds op de bank wanneer ik ineens iets op mijn rug voel kriebelen. Ik krab en het gekriebel houdt op. Om slechts enkele tellen later weer te beginnen. Vervolgens verplaatst het kriebelende gevoel zich langzaam over mijn rug naar beneden. Ik steek mijn hand onder mijn shirt op zoek naar de oorzaak van het ongemak. Even zoeken en dan heb ik een klein plat beestje te pakken. Terwijl ik het tevoorschijn haal, probeert het met alle macht tussen mijn duim en wijsvinger - die ik stevig op elkaar druk - vandaan te komen. Ik bekijk de veroorzaker van de jeuk en stel vast dat het een elandvlieg is. Jasses. Ik moet flink m'n best doen om het platte compacte insect met mijn nagel dood te drukken. Zo, die valt me niet meer lastig.

Amper een kwartier later kriebelt er iets op mijn hoofd. Nee hè, nog één. Ik probeer het beestje te pakken, maar het schiet zo snel tussen mijn haren door, dat ik daar niet in slaag. Het gekriebel verplaatst zich razendsnel over mijn hoofd. Af en toe verdwijnt het, dan loopt de elandvlieg waarschijnlijk wat 'hoger' door mijn haren zonder mijn hoofdhuid te raken. Na vijf minuten wroeten heb ik het insect nog steeds niet te pakken en vraag ik Nicôle om hulp. Ze doet haar best, maar ondanks het feit dat ze de elandvlieg verschillende malen tussen mijn haren door ziet schieten, krijgt ook zij het ondier niet te pakken. Ik ben dus nog niet van het gekriebel af. Dan, weer zo'n tien minuten later, verlaat het insect de beschutting van mijn haar om van links naar rechts over mijn voorhoofd te paraderen. Dat had hij beter niet kunnen doen, want nu heb ik hem te pakken. Even later valt hem hetzelfde lot ten deel als zijn soortgenoot die onder mijn shirt over mijn rug liep. De rest van de avond verloopt zonder gekriebel.

Het zal duidelijk zijn dat het weer de tijd van de elandvliegen is. Het bos is ervan vergeven en tijdens en na elke wandeling doen we ons best om onszelf en Jeanny schoon te plukken. Elke keer missen we echter wel één of meerdere van deze insecten, hetgeen vervolgens altijd resulteert in jeuk.

woensdag 21 september 2011

Te koop

We hebben er een tijd tegenaan zitten hikken, maar nu is de knoop doorgehakt. Binnenkort verschijnt er een bord in de tuin en staat ons huis te koop.

We gaan de omgeving echter niet verlaten. Nadat we Lilla Laggåsen hebben verkocht, zullen we onze intrek nemen in een huis dat hemelsbreed nog geen kilometer hiervandaan op een open plek in het bos staat. Alhoewel we dus afscheid gaan nemen van de allermooiste plek - om te wonen - die we hier in de wijde omgeving kennen, gaan we er door de verhuizing wat ons betreft in totaal gezien op vooruit. We verruilen een meer dan honderd jaar oud huis - met alle charmes, maar ook beperkingen van dien - voor een nagenoeg nieuw huis dat ons bovendien wat grootte en indeling betreft beter past. Door deze switch te maken, denken we niet alleen onze huidige dagelijkse bezigheden makkelijker te kunnen combineren met de zorg voor Jeanny, maar tevens een betere uitgangspositie te krijgen voor het realiseren van onze verdere toekomstplannen. Daarbij staan een grotere bewegingsvrijheid, onze speurtocht naar een meer duurzaam en 'natuurlijk' leven en uiteraard ook het schrijven over onze belevenissen centraal.

We zijn ervan overtuigd dat we hiermee een goede beslissing hebben genomen, welke past bij de situatie waarin we ons thans bevinden en de manier waarop we onze toekomst zien. Het was echter niet makkelijk om tot dit besluit te komen. Lilla Laggåsen is en blijft voor ons namelijk die hele speciale plek waar niet alleen ons nieuwe leven begon, maar waar we ook enorm veel avonturen beleefden en nieuwe ervaringen opdeden. Toch is het goed zo. Het is tijd om verder te gaan op zoek naar nieuwe avonturen.

maandag 19 september 2011

Trechtercantarel

Tijdens een wandeling in het bos stonden we er geheel onverwacht middenin: een grote groep trechtercantharellen. Normaal gesproken komen de hoeden van deze paddenstoelen pas eind september boven de grond, maar dit jaar is alles vroeg. Dus ook deze lekkernij.

De trechtercantharel - die zo heet omdat de steel hol is en de hoed de vorm van een trechter heeft - is wat mij betreft net zo lekker als de gele cantharel. Gewoon gebakken met een eitje, verwerkt in saus en stoofpot of in de een of andere paddenstoelensoep is hij niet te versmaden. Door hem te drogen is de trechtercantharel bijna onbeperkt houdbaar. Voor gebruik een uurtje laten weken in een kom met water en klaar is Kees. Eet smakelijk!


zondag 18 september 2011

Koude oren

Gisternacht is Koning Winter ontwaakt. Hij rekte zich flink uit en reikte daarmee met gemak tot in Lilla Laggåsen, met de eerste serieuze nachtvorst tot gevolg. Een dikke laag rijp bedekte het gras, de autoramen waren dichtgevroren en de ochtendwandeling leverde - naast alle mooie indrukken van de natuur - hele koude oren op. Het wordt tijd om mijn muts uit de kast te halen.

vrijdag 16 september 2011

Aanbieding: Er is geen grens

Het is nu of nooit. In het kader van Anders Olssons buitengewone prestatie in de Verenigde Staten - zie de post van enkele dagen geleden - is het boek 'Er is geen grens' thans als speciale aanbieding verkrijgbaar. Deze week betaal je bij Emigratieboek.nl in plaats van 14,95 slechts 7,50 euro voor dit bijzondere verhaal. Ik heb slechts één advies: doen!

donderdag 15 september 2011

Aan het eind van de regenboog

Gisteravond werden we op een hevig onweer getrakteerd. Gelukkig trokken de gitzwarte wolken met hun donder en bliksem snel weer weg. Daarna kregen we echter nog een zeer zware regenbui te verwerken welke bijna een uur duurde. Kort voordat de regen ophield, doken er aan de hemel twee regenbogen op. De binnenste van de twee verdween slechts enkele meters achter de eerste bomen die je op onderstaande foto kunt zien uit zicht. Ik ben niet gaan kijken, maar vraag me nog steeds af wat ik daar zou hebben gevonden...

woensdag 14 september 2011

Aardappels

Omdat we een heleboel andere dingen op het programma hadden staan, hebben we dit jaar nagenoeg niets met onze moestuin gedaan. Toch hebben we afgelopen zondag een bescheiden hoeveelheid aardappels geoogst.

In het begin van de zomer konden we het namelijk niet laten om enkele oude piepers in de grond te stoppen. Enkele weken later kwam het groen van de planten boven de grond en daarna groeiden deze langzaam maar zeker door. Ook onder de grond stond het groeiproces niet stil. Alhoewel het formaat van de aardappels niet indrukwekkend was, waren we toch positief verbaasd over het aantal. En nadat we ze hadden schoongemaakt, bleken ze voorzien van een zachte gladde schil.

Zo hadden we een leuke meevaller en hebben we besloten om volgend jaar weer serieus wat aardappels te poten.

maandag 12 september 2011

The Swedish Torpedo

Escape from Alcatraz. Er zullen weinig mensen zijn bij wie deze woorden geen duidelijk beeld oproepen.

Alcatraz - ook wel bekend als The Rock. Het gevangeniseiland in de Baai van San Francisco van waaruit ontsnappen onmogelijk werd geacht. Want al zou het iemand lukken om uit de gevangenis zélf te ontsnappen, dan nog zou het onmogelijk zijn om levend het vasteland te bereiken. Niemand werd in staat geacht om de twee en een halve kilometer ijskoude zee, vol sterke en verraderlijke getijdestromen, zwemmend te overbruggen. Het doen van een poging daartoe, stond volgens iedereen per definitie gelijk aan het plegen van zelfmoord.

Escape from Alcatraz is het op waar gebeurde feiten gebaseerde verhaal van de enige ontsnappingspoging ooit die wellicht gelukt is. In de nacht van 11 juni 1962 slaagden Frank Morris en de broers Clarence en John Anglin erin om via de ventilatieschachten en het dak uit het gevangenisgebouw te komen. Slechts voorzien van een soort van drijvers die ze van regenjassen hadden gemaakt, vertrouwden ze hun lot toe aan de ijskoude zee. Het is onbekend wat er vervolgens met hen is gebeurd. Er is intensief naar ze gezocht en het onderzoek naar de ontsnapping is pas zeventien jaar later neergelegd, maar ondanks dat is er nooit meer iets van het drietal vernomen. Alhoewel het boek en de film suggeren dat ze levend en wel het vasteland hebben bereikt, gebiedt de realiteit er rekening mee te houden dat ze hun ontsnappingspoging met de dood hebben bekocht. In 1963 is de gevangenis op Alcatraz gesloten.

Sindsdien hebben veel getrainde zwemmers geprobeerd om van Alcatraz naar het vasteland te zwemmen. Velen zijn daarin geslaagd, sommigen hebben de oversteek inmiddels meer dan honderd keer achter hun naam staan. Daarbij mogen we echter niet vergeten dat we het dan over optimaal getrainde zwemmers hebben, die veelal een hen tegen de kou beschermend wet-suit droegen, de getijdestromen kenden en door boten werden begeleid zodat ze in geval van nood uit het water konden worden gevist.

Sinds september 2002 wordt er jaarlijks een race van het gevangeniseiland naar San Francisco gezwommen. Hierbij strijden enkele honderden deelnemers om de eer en de opbrengst van het evenement wordt aan een goed doel geschonken. Bij de editie van dit jaar staat er een bijzonder persoon op de startlijst: de 46-jarige vanaf zijn middel naar beneden verlamde Anders Olsson uit Hagfors in Zweden. Het had heel wat voeten in aarde voordat Anders van de organisatie mocht meedoen. In hun ogen had iemand die zijn benen niet kan gebruiken geen enkele kans om de finish te halen. Uiteindelijk werd hij na lang aandringen van een in Zweden woonachtige Amerikaanse en het overleggen van zijn sportieve staat van dienst schoorvoetend toegelaten.

Drie dagen voor de race verschijnt Anders in zijn rolstoel bij de start van een rondje trainingszwemmen in de Baai van San Fransisco. Daar fronst menigeen zijn of haar wenkbrauwen en sommige mensen lachen hem zelfs openlijk uit. "Gaat hij proberen om van Alcatraz naar San Fransisco te zwemmen? Laat me niet lachen, dat is voor mensen die hun benen wél kunnen gebruiken al bijna niet te doen." Na afloop van de training hebben de meesten echter toch wel het idee dat Anders in elk geval redelijk kan zwemmen...

De organisatie neemt geen enkel risico en wil Anders een kans geven om zich te bedenken. De dag voor de race zal een twintigtal zwemmers de oversteek bij wijze van proef proberen te maken. Anders wordt gevraagd - lees verzocht - ook mee te doen en is uiteindelijk de enige die de finish haalt. Alle andere zwemmers worden voortijdig door de begeleiders uit het water gehaald. 's Middags is er een briefing voor alle deelnemers. Daar wordt Anders speciaal voorgesteld, want er heeft nog nooit iemand met een dusdanige functiebeperking meegedaan. "Houd hem maar goed in de gaten, want hij kan hard zwemmen", zegt de speaker en zet daarmee een stevig lachsalvo in gang.

Op zondag 4 september 2011 om acht uur 's ochtends valt het startschot. Het water is koud en gaat flink tekeer. Anders gaat er vandoor met zijn vaste strategie: zo snel mogelijk en dan wel zien waar het schip strand. Na 200 meter ligt hij op kop en daarna ziet geen van de deelnemers hem voor de finish nog terug. Hij wint de race, eindigt vier minuten voor de nummer twee en zet met 24 minuten en 32 seconden de snelste tijd ooit neer. Nu lacht niemand Anders meer uit en het duurt niet lang voordat alle aanwezigen het met respect over de fenomenale prestatie van The Swedish Torpedo hebben.

Meer weten over Anders Olsson? Lees dan Er is geen grens, het boek over het levensverhaal van deze ijzervreter die keer op keer bewijst dat je met een positieve levenshouding enorm ver kunt komen.

zondag 11 september 2011

Herfst

Terug van onze reis naar het noorden, stellen we vast dat de herfst Lilla Laggåsen inmiddels stevig in haar greep heeft. De groene uitstraling van de loofbomen is veranderd in geel en bruin, en er ligt ook al een grote hoeveelheid dorre blaadjes op de grond. De afgelopen nachten is het stevig afgekoeld - richting de vijf graden - en als gevolg daarvan begint het in huis kil aan te voelen. Er zit niets anders op dan vandaag het stookseizoen te openen. 's Avonds wordt het rond acht uur donker en daardoor is het gevoel van de oneindig lange zomerdagen definitief voorbij. Het is nu tijd om de laatste buitenklussen te doen en huis, schuren en erf voor te bereiden op de koude en donkere tijd van het jaar.

Denk nu echter niet dat we een 'mindere' tijd voor ons hebben. Het tegendeel is namelijk waar. Ondanks de kenmerkende woorden dor, kil, donker en koud, is de herfst een fantastisch jaargetijde. De natuur ondergaat ingrijpende veranderingen en laat zich met een grote diversiteit aan paddenstoelen, bessen en van kleur veranderende bomen van een bijzonder mooie kant zien. En de dieren bereiden zich met alles wat ze doen voor op de winter. Een deel van de vogels verhuist tijdelijk naar het zuiden. De rest eet zich tesamen met alle andere dieren zo vet mogelijk en legt wintervoorraden met voedsel aan. Een select gezelschap, zoals de beer en de das, bereiden zich voor op een lange winterslaap. Het allermooiste van alles is dat dit zich allemaal in onze eigen 'achtertuin' afspeelt zodat we er elke dag uitgebreid van kunnen genieten.

Natuurlijk wordt het buitenzijn wel anders. Ons t-shirt alleen is niet meer voldoende en moet worden bedekt met enkele warme lagen - soms aangevuld met een waterdichte. Maar eenmaal goed gekleed, is het buiten ook als het koud is of regent en waait, goed toeven. En wat is er lekkerder dan daarna weer bij een knapperend houtvuur en sfeervol kaarslicht op temperatuur komen?

vrijdag 9 september 2011

Naar het noorden - 9

Nu zijn we weer terug op ons uitgangspunt: de zestigste breedtegraad - in lijn met Sint Petersburg, Groenlands zuidpunt en Seward in Alaska. Tenminste, als we onderstaand bord mogen geloven.



Klik hier om alle foto's van ons uitstapje naar het noorden te bekijken.

donderdag 8 september 2011

Naar het noorden - 8

De laatste dag van ons uitstapje maken we een mooie wandeling in Fulufjällets nationalpark in het noorden van Dalarna.


Halverwege moet ik nog even poseren voor een foto.


En daarna gaan we terug. Eerst naar de auto en dan naar huis.

woensdag 7 september 2011

Naar het noorden - 7

Onderweg naar huis brengen we nog enkele dagen in Härjedalen door. Vorig jaar waren we daar ook en dat beviel ons toen goed.


We zijn veel buiten en maken mooie wandelingen. En natuurlijk hebben we alle tijd van de wereld om samen met Jeanny met water te spelen - dit betekent een verplichte stop bij elke poel en plas - en bosbessen te plukken, want ook daar is onze hond gek op.


Een van onze wandelingen gaat door een echt stukje oerbos. Op dit thans beschermde gebied is bijna 400 jaar lang geen menselijke invloed uitgeoefend. Het resultaat daarvan is een echt sprookjesbos, zo mooi is het. En zo zou het eigenlijk op heel veel meer plaatsen moeten zijn.


Sporen van de meest recente bosbrand - ruim 200 jaar geleden!

Wordt vervolgd...

Naar het noorden - 6

Het is de tijd van het jaar waarin de rendierstieren de basthuid van hun nieuwe gewei afschuren. Tijdens een wandeling in het bos vinden we hangend in een struik zo'n stuk basthuid van een jonge stier.


En even laten komen we een een grote stier tegen die nog een flinke reep basthuid aan de punt van z'n gewei heeft hangen.


Wordt vervolgd...

zondag 4 september 2011

Naar het noorden - 5

We bereiken Vilhelmina en daarmee het einde van de Vildmarksväg. Tja, het traject vlak voor en na Stekenjokk is ruig en mooi. En natuurlijk is er onderweg meer indrukwekkend natuurschoon te zien. Ook zijn er langs de route tal van actieve toeristische activiteiten te ondernemen. Maar het predicaat wildernisweg - en alle marketing daar omheen - schept wat ons betreft te hoge verwachtingen. Uiteraard is dit onze persoonlijke mening en is er zeker geen reden om deze route te mijden. Een kanttekening bij de naam is echter wel op z'n plaats.

We zetten onze reis naar het noorden voort. Via Storuman en Sorsele komen we in Arjeplog.


Daar bewonderen we de fraaie roze kerk.


En overleggen we bij deze wegwijzer - de afstanden zijn hemelsbreed gemeten - in welke richting we zullen doorgaan. De Noordkaap is verleidelijk, maar zal omdat de afstand over de weg minstens het dubbele is tot een volgende keer moeten wachten. We besluiten om koers te zetten naar het noordwesten en via Noorwegen (Storjord en Mo i Rana) een rondje te maken dat ons uiteindelijk weer naar Zweden (en het zuiden) zal voeren.


Onderweg naar de Noorse grens passeren we de poolcirkel. Nooit eerder zijn we zo ver naar het noorden geweest.


Het duurt niet lang voordat wij de conclusie trekken dat de naam Vildmarksväg beter aan dit rondje had kunnen worden toebedeeld. Grote meren, watervallen, stroomversnellingen, uitgestrekte bossen, de boomgrens, kale hoogvlaktes en ruige bergen bepalen nagenoeg het hele traject het uitzicht.


Uiteraard zitten we niet de hele tijd in de auto en maken we met regelmatige tussenpozen een uitstapje in de fraaie natuur.

Wordt vervolgd...

vrijdag 2 september 2011

Naar het noorden - 4

Vanaf Gäddede gaat de weg pal naar het noorden en duurt het niet lang voordat we Lappland binnen rijden.


Daar bereiken we al gauw het hoogste punt van de Vildmarksväg: Stekenjokk. Dit traject van de route ligt met zijn 876 meter boven zeeniveau ruim boven de boomgrens en is één van Zwedens hoogst gelegen wegen.


Op de kale hoogvlakte, waar de wind om ons heen giert, maken we een mooie wandeling. En natuurlijk mag Jeanny in het water spelen. Dat het ijskoud is, deert haar niet.


De Trappstegsforsar - Traptreestroomversnellingen - zorgen voor het volgende mooie plaatje langs de route.


Even later schieten we een plaatje van enkele auerhoenderen die ontspannen in de wegberm rondscharrelen.


En dan nog even over de lemmingen. Het zijn er echt ongelooflijk veel. Overal waar we gaan en staan zien we ze over de grond heen en weer schieten. Schuw lijken ze niet te zijn, want ze verstoppen zich pas in een holletje in het gras of onder een steen als we heel dichtbij komen. Onderweg in de auto zien we ze constant voor ons over de weg rennen en moeten we moeite doen om geen slachtoffers te maken. Dat de kamikaze acties van de lemmingen vaak slecht aflopen, blijkt uit het enorme aantal dode diertjes op de weg en in de berm.

Wordt vervolgd...

Naar het noorden - 3

Iets ten zuiden van Gäddede in het noorden van Jämtland bezoeken we de Hällingsåfall. Met een valhoogte van 42 meter en een aansluitende canyon van ongeveer 800 meter is dit niet alleen een fraaie waterval én Zwedens langste canyon, maar ook één van de zeer weinige plaatsen in het land waar een dergelijk stukje fraaie natuur niet is verwoest door er een waterkrachtcentrale te bouwen.


Wordt vervolgd...

donderdag 1 september 2011

Naar het noorden - 2

Tijdens een wandeling met Jeanny blijkt dat er hier toch wél iets is dat we in Värmland niet hebben. De woelmuizen die we over het pad zien rennen, lijken bij nadere bestudering meer op hamsters en het zijn er ook wel heel erg veel. De harige diertjes zijn bijna zonder uitzondering (oranje)bruin met allerlei soorten zwarte banden, vlekken en strepen. Nicôle en ik komen gelijktijdig tot dezelfde conclusie: het moeten lemmingen zijn en gezien de grote hoeveelheden die we van deze beestjes zien, beleven we thans een zogenaamd lemmingjaar.


Later controleren we onze conclusie en blijkt deze te kloppen. Lemmingen zijn planteneters en tijdens een lemmingjaar zijn er zo veel van deze beestjes - die een voortplantingsvermogen hebben waar konijnen jaloers op zijn - dat je er letterlijk over struikelt. Tijdens een lemmingjaar zijn de lemmingen stapelvoer voor alle kleinere roofdieren, waardoor ook de populatie 'normale' prooidieren gedurende zo'n jaar een piek bereikt.

Wordt vervolgd...

Naar het noorden - 1

Tot vorig jaar was Värmland zo'n beetje het meest noordelijke stuk van Zweden dat we hadden gezien. Toen besloten we om in het begin van de herfst onze grenzen te verleggen en het gebied ten noorden van deze provincie te gaan verkennen. Het resultaat was een meerdaagse reis door Härjedalen, waarvan we uiteraard op onze weblog verslag deden.

Dit jaar zoeken we het nog iets hogerop en staan het noorden van Jämtland en het zuiden van Lappland op het programma. We pikken de draad op in Strömsund, ongeveer honderd kilometer boven Östersund waar we vorig jaar weer koers naar het zuiden zetten.

Vanaf Strömsund volgen we de zogenaamde Vildmarksväg - Wildernisweg. In het toeristische circuit wordt voor deze route, die via Gäddede en Stekenjokk naar Vilhelmina voert, zwaar aan de weg getimmerd en we zijn benieuwd of deze weg zijn naam waar kan maken.


Het eerste deel van de route gaat door uitgestrekte bossen met - helaas - ook veel kaalgekapte stukken. Natuurlijk is datgene wat we zien niet vervelend, af en toe zijn er zelfs mooie plaatjes te maken, maar het is niet veel anders dan wat we in Värmland gewend zijn: heuvels, meren en heel veel bomen.


Het enige wat ons na een uurtje rijden aan wildernis doet denken, is het uiterlijk van onze auto. Deze is door de combinatie van motregen en gravelwegen namelijk overal egaal grijs.

Wordt vervolgd...