maandag 31 oktober 2011

Ongewoon warm

Met het einde van de zomertijd is de donkere tijd van het jaar weer begonnen. In termen van licht en donker ziet het er hier thans als volgt uit: om zeven uur 's ochtends wordt het licht en om vijf uur 's middags is het alweer pikdonker. En het nu nog respectabele aantal uren licht waarvan we tussen deze twee tijdstippen kunnen genieten, zal tot aan de winterzonnewende - welke over zo'n acht weken plaatsvindt - drastisch afnemen.

Afgezien van het feit dat de dagen steeds korter worden, lijkt de winter zelf op dit moment nog ver weg. Na de periode van vorst - en de eerste sneeuw - die we traditiegetrouw in oktober hadden, volgde een voor deze tijd van het jaar ongebruikelijk warme periode die voorlopig nog niet voorbij lijkt. Vandaag was het zelfs zo warm dat - terwijl ik buiten aan het werk was - mijn jas de hele dag aan de kapstok heeft gehangen. Nee, dat was vorig jaar wel anders. Toen daalde het kwik in oktober al tot ver onder het vriespunt om daar pas zes maanden later weer boven te komen.

zaterdag 29 oktober 2011

Pestvogels

Gisteren beleefden we een ongewoon grauwe dag. Zware bewolking, harde windvlagen en een hardnekkige miezerregen bepaalden de sfeer welke moeilijk anders dan kil en troosteloos genoemd kan worden. Het was een echte herfstdag, maar dan wel eentje van de verkeerde soort. We brachten een groot deel van de dag binnenshuis door, iets wat we normaal gesproken niet doen. Gelukkig komen dit soort dagen hier maar zelden voor.

's Avonds klaarde het eindelijk op en lieten de sterren zich zien, maar omdat het net nieuwe maan geweest is, was het toch - wederom - ongewoon donker.

Vanochtend zag het er allemaal weer een stuk vrolijker uit. Het gras was bedekt met rijp en de zon was druk bezig om de mist te verdrijven. En vanachter de ontbijttafel zagen we hoe twee pestvogels  - Bombycilla garrulus - zich tegoed deden aan de bessen welke hier en daar nog aan de struiken op ons erf hangen.

donderdag 27 oktober 2011

Gevangen

De afgelopen avonden heeft Nicôle aardig wat tijd buitenshuis doorgebracht met het bestuderen van de das en met het doen van pogingen om deze op de gevoelige plaat vast te leggen.

Dat eerste was niet zo moeilijk, want zolang ze zich stil hield en geen wilde bewegingen maakte, leek het dier zich totaal niet aan haar aanwezigheid te storen. Alle aandacht van de das ging uit naar het opgraven van alle lekkere hapjes die onder het gras en mos in onze tuin te vinden waren.

Het maken van een ordentelijke foto van het dier was echter een stuk moeilijker. Om te beginnen hielp het niet dat het pikdonker was, maar daarnaast gooide ook een groot aantal regenbuien roet in het eten. Gisteravond had Nicôle echter geluk en slaagde ze er eindelijk in om het dier dat elke avond ons 'gazon' omwoelt met de camera te vangen.

woensdag 26 oktober 2011

Moeder en dochter

Terwijl ik een kaalgekapt stuk nader, leg ik de laatste meters door het bos zo stil mogelijk af. Eenmaal bij de overgang naar de kaalkap aangekomen, blijf ik roerloos staan. Een stevige tegenwind blaast me om de oren.

Langzaam speur ik de vlakte voor me af. Deze ligt vol met stronken, takken en achtergebleven stammen. En daarom moet ik af en toe twee keer kijken voordat ik weet wat ik zie. Geen wild in elk geval. En verder niets anders dan de ravage die het bosbouwbedrijf na het kappen van het bos heeft achtergelaten.

Net op het moment dat ik verder wil lopen, zie ik toch iets bewegen. Vanachter een grasheuveltje dat als een oase in de woesternij ligt, komt er een klein reegeitje tevoorschijn. Aan het formaat en de ongewone roodbruine kleur van het dier kan ik afleiden dat ik een oude bekende voor me heb. In het voorjaar heb ik dit - vorig jaar geboren - geitje enkele keren samen met haar moeder niet ver hier vandaan door het bos zien lopen. Nu is het geitje echter alleen. Ze graast in het gras en om de paar happen steekt ze haar kop omhoog om de omgeving af te speuren naar mogelijk gevaar. Terwijl ze om zich heen kijkt, draaien haar grote donkere oren alle kanten op. Ze is enorm op haar hoede.

Dan beweegt er enkele meters voor het grasheuveltje nog iets. Het is een grijs reekalfje dat van de grond opstaat en naar haar moeder toe drentelt. Na een ritueel van likken en knuffelen, gaat het tweetal langzaam op pad naar de bosrand aan de overkant van de kaalkap. Voordat ze daar aankomen, is er echter iets wat ze doet schrikken, want plotseling gaan ze er met grote sprongen als een raket vandoor. Nadat de reetjes in het bos zijn verdwenen, blijf ik nog enkele minuten staan voordat ik mijn wandeling voortzet. Mijn dag kan niet meer stuk.

dinsdag 25 oktober 2011

Don Quichot

Is het opwekken van stroom door middel van gigantische windmolens nu echt wel zo milieuvriendelijk als men doet voorkomen?

En hebben we al die reusachtige windmolens waarmee grote delen van Noord-Europa in rap tempo worden volgebouwd ook echt nodig?

Het zijn vragen waar ik geen antwoord op heb.

Wat ik wel weet is dat ik me afvraag of er geen betere alternatieven zijn. En dat ik me stoor aan de horizonvervuiling en verstoring van de stilte die ze veroorzaken. Om van de schade welke aan de natuur wordt toegebracht nog maar te zwijgen.

Waar ik me ook aan stoor is het feit dat geld(zucht) overal regeert. En dat de natuur altijd het onderspit delft in de voortdurende strijd om meer van wat we met z'n allen welvaart noemen.

Natuurlijk hebben we energie en grondstoffen nodig, maar zou het niet wat zijn als we met z'n allen met wat minder tevreden zouden zijn? De wereld zou er een stuk van opknappen.

Ja, ik weet het. Ik ben zo langzamerhand een zonderling aan het worden die steeds meer afstand neemt van de waan welke de maatschappij ons probeert op te leggen. Daar kan ik echter niets aan doen. Het is de schuld van Don Quichot. In mijn versterbank staat een beeldje van hem en dat fluistert me al zo lang ik me kan heugen van alles in mijn oor. Mijn probleem is echter dat ik hem de laatste jaren steeds beter ben gaan horen. En begrijpen...

maandag 24 oktober 2011

Windmolens

Ergens in de loop van vorige week aan het einde van een heldere dag zag ik ze voor het eerst: de windmolens welke op dit moment op ongeveer dertig kilometer ten noorden van hier in buurprovincie Dalarna worden gebouwd. Staande op één van de hoogste heuveltoppen hier in de buurt had ik ruim twintig kilometer vrij zicht en waren de 150 meter hoge bouwsels goed te zien. Twee zijn er inmiddels af en de derde reikt al tot honderd meter hoogte.

In totaal zullen er in het betreffende gebied, ondanks de bezwaren van de lokale bevolking alsmede enkele natuurorganisaties, vijftien windmolens worden gebouwd. Zowel de gemeente Malung-Sälen - tevens één van de twee betrokken grondeigenaren - als de andere grondeigenaar - een groot bosbouwbedrijf - zagen in het project een goede manier om hun kas te spekken, dus was de bouw uiteindelijk niet te stoppen. Saillant detail is dat de eigenaar van de windmolens geen onbekende is: meubelgigant IKEA. Volgens de officiële lezing wil het bedrijf graag zelf de stroom die door al haar Zweedse winkels wordt verbruikt, milieuvriendelijk en lokaal produceren. In werkelijkheid zal het allereerst echter wel zo zijn dat IKEA aan het project een aardige duit kan verdienen. Over de milieuvriendelijkheid van dit soort windmolens lopen de meningen namelijk uiteen en het is maar de vraag wat er met lokaal wordt bedoeld. Zo vroeg één van de tegenstanders van het project zich af of IKEA de windmolens dan niet beter op de daken van hun warenhuizen had kunnen bouwen?

De windmolens - sterk ingezoomd - van zo'n acht kilometer afstand.

vrijdag 21 oktober 2011

De eerste sneeuw

Gisteren om ongeveer half twee 's middags.

We zijn net begonnen aan een lange middagwandeling. Het is kil, er waait een gure wind en het miezert zachtjes. Ik heb de kraag van mijn jas zo hoog mogelijk dichtgeritst en stop mijn handen zo diep mogelijk in mijn jaszakken om ze warm te houden. Ik ben blij dat ik heb besloten om een muts op te zetten. Eenmaal in beweging is het echter goed uit te houden. Af en toe over koetjes en kalfjes pratend, genieten we van de rust en het plezier dat Jeanny - druk in de weer met ruiken, speuren, draven en gek doen - overduidelijk in de wandeling heeft.

Na een moment van stilte zegt Nicôle dat het haar gelukkig maakt te zien dat onze hond het zo naar haar zin heeft. En ik begrijp precies wat ze bedoelt.

Even later nemen de regendruppeltjes een andere vorm en consistentie aan. Langzaam gaan ze over in kleine sneeuwvlokjes die onze kleren met een dun wit laagje bedekken, voordat ze weer smelten. De eerste sneeuwbui van deze winter duurt slechts vijf minuten en stelt niet veel voor, maar is wel een feit. 

woensdag 19 oktober 2011

Spannende wandeling

Gisteravond wandelde ik met Jeanny, in het pikkedonker, langs het huis van onze vakantieburen. Bij het passeren van de schuur ontwaarde ik ineens een das, en de das zag ons ook. Hij (of zij) zette een sprintje in -en geloof me, dassen kunnen ondanks hun korte pootjes verbazingwekkend hard rennen- en rende van ons af. Snel knipte ik mijn zaklantaarn uit, om zo de das de kans te geven om weg te komen, zonder dat Jeanny hem met een luid geblaf zou volgen. Groot was dan ook mijn verbazing, toen ik ineens een witte schim op ons af zag vliegen. Snel knipte ik de lamp weer aan, en zag de das recht op ons af suizen! Wat was die in hemelsnaam van plan?

Geschrokken riep ik kkksssssttt, alsof ik een kat wilde wegjagen. De das schrok zich een hoedje, en Jeanny was te verbouwereerd om in dit spektakel überhaupt te reageren. De das had echter geen slechte plannen, maar probeerde middels een lange sprint een opening onder de schuur te bereiken. En kennelijk was de plek waar wij voor de schuur stonden precies de meest geschikte plek om weg te kruipen. Het dier wilde ons niet aanvliegen, maar kon niet anders dan ons rakelings passeren om in zijn schuilplaats te geraken.

Met een bonkend hart en een nu wel geïnteresseerde en woeste hond, vervolgde ik mijn weg. Jeanny was echter met geen mogelijkheid mee te krijgen en wilde niets liever dan de das van héél dichtbij bekijken. Haar baasje vond dat een minder goed idee, en na lang aandringen liet Jeanny zich eindelijk meelokken. Daarmee was een spannende avondwandeling ten einde, en was een nieuw verhaal voor de weblog een feit.

maandag 17 oktober 2011

Driehonderd kilo

Inmiddels zijn we weer begonnen met het bijvoeren van de vogels.

Ze kwamen er namelijk zelf om vragen! Toen het vorige week steeds kouder werd, nam bij ons in de tuin de hoeveelheid vogels van dag tot dag toe. Het was duidelijk dat het steeds moeilijker voor ze werd om in het bos voedsel te vinden. En toen ik op een hele koude ochtend met Jeanny naar buiten ging, kwamen ze en masse op ons af vliegen. Luidkeels piepend streken ze neer in het gras, precies op de plek waar tijdens de koude helft van het jaar één van de voederautomaten staat. Zelfs toen onze hond bijna neus aan snavel polshoogte ging nemen, gingen de vogels er niet vandoor. Voor mij was het overduidelijk wat ze wilden.

Diezelfde dag nog haalden we alle voederattributen uit de schuur en de volgende ochtend werden ze voor het eerst sinds een maand of zes weer gevuld. Gelukkig hadden we net enkele dagen eerder tachtig kilo zonnebloempitten gekocht, dus we kunnen even vooruit. Toch zullen we voor volgend voorjaar nog wel enkele keren naar de winkel moeten, want afgelopen winter ging er alles bij elkaar tegen de driehonderd kilo vogelvoer doorheen.

zaterdag 15 oktober 2011

Kouder - 3

Naast de muizen is er nog een ander dier dat heeft geprobeerd om zich in, of beter gezegd onder ons huis te vestigen.

Het begon allemaal op een avond zo'n twee weken geleden. Eerst hoorden we een vreemd geluid onder de keukenvloer en even later hoe er een ventilatierooster uit de fundering werd gedrukt. Nicôle pakte snel de zaklantaarn - lichtsterkte schijnwerper - en had door het raam naar buiten schijnend de indringer al gauw in een felle lichtbundel gevangen. Deze was iets groter dan een stevige kat, met een karakteristiek zwart-wit gestreepte kop. Juist, het was een das. Nu is dat geen dier dat je onder je huis wilt hebben, dus toog Nicôle naar buiten om het beest op een diervriendelijke manier weg te jagen.

De volgende ochtend heb ik het rooster weer in het ventilatiekanaal geplaatst, maar daarmee waren de kraakpogingen van de das nog niet voorbij. Avond na avond scharrelde het dier rond ons huis, joegen wij hem weg en gooiden we 's ochtends de kuilen op de plaatsen waar hij had geprobeerd om onder de fundering door te graven weer dicht. Gelukkig houden dassen niet van drukte rondom de plek waar ze wonen, of in dit geval in winterslaap denken te gaan, dus uiteindelijk heeft het dier zijn pogingen om ons huis te ondermijnen gestaakt.


Getuige de wroetplekken die we 's ochtends steevast vinden, scharrelt hij nog wel elke avond bij ons door de tuin op zoek naar wormen en larven. Dat vinden we echter niet erg. De das moet toch ergens voedsel vinden om z'n voorraad wintervet op te bouwen. En die gaten in het gras trappen we gewoon weer dicht.


Dassen zijn overigens erg 'nette' dieren. Ze graven greppeltjes om hun grote boodschap in te doen. Elke nacht komt er een 'hoop' bij en als de poepgeul vol is, dan graven ze een nieuwe. Op de foto hierboven zo'n dassenlatrine die we aan de rand van onze tuin in het bos vonden.

donderdag 13 oktober 2011

Kouder - 2

De kou is niet de enige die ons huis binnendringt.

De dalende temperatuur veroorzaakt bij een boel dieren een verandering van gedrag. De muizen bijvoorbeeld, houden al helemaal niet van de kou en gaan op zoek naar een warme plek om te overnachten. En waarom dan niet ergens in ons huis? Daar is het namelijk warm en comfortabel, zeker nu het vuur in de kachels weer dagelijks brand. Elke avond zo rond acht uur - wanneer het buiten echt begint af te koelen - wringen ze zich door de meest minieme gaatjes naar binnen om de ruimtes onder de vloer, tussen de wanden en boven het plafond onveilig te maken. Ze rennen als gekken in het rond, soms zelfs zo erg dat ze ons laten schrikken.

We kunnen het de muizen echter moeilijk kwalijk nemen. Ook wij zouden de wijk nemen voor de nachtelijke kou. Daarnaast hebben we in de ruim zes jaar die we hier nu wonen, nog nooit een enkele muis echt in huis - en ook niet in de keukenkastjes - gehad. Al gebiedt de eerlijkheid wel te zeggen dat er af en toe eentje sneuvelt in de muizenvallen welke juist dat moeten voorkomen.

woensdag 12 oktober 2011

Kouder - 1

Het wordt serieus kouder. Vier nachten op rij heeft het gevroren en evenzoveel ochtenden genoten we van een mooie rijpbedekte wereld. Het is nu duidelijk merkbaar dat het ook in huis kouder wordt. Dit betekent dat we moeten overschakelen naar het ritme dat het stookseizoen met zich meebrengt. Hout hakken en sjouwen alsmede het aansteken en bijvullen van houtfornuis en kakelugn zullen het komende halfjaar weer tot de dagelijkse klusjes behoren.

maandag 10 oktober 2011

Groeten uit Holland

De afgelopen dagen zijn door het ongelukje met Jeanny's nagel nogal hektisch geweest. Niet verwonderlijk dus dat we zaterdag na alle vermoeienissen vroeg ons bed opzochten. We waren al vrij snel diep in dromenland. We werden echter bruut gewekt door een aanhoudend telefoongerinkel. Het was al ruim na elf uur, en een telefoontje op een dergelijk tijdstip betekent meestal niet veel goeds.

Het was Ben die de telefoon opnam, en verrassend snel weer neerlegde. Slaapdronken kwam hij terug de slaapkamer in, en moest vervolgens opgelucht lachen. Op mijn vraag wie ons in hemelsnaam zo laat op de avond uit bed belde antwoordde Ben dat ik de groeten kreeg van Niclas. ''Maar Niclas is op wereldreis, met zijn zeilboot, die belt jou toch niet om elf uur uit bed om ons de groeten te doen?'', vroeg ik Ben verwonderd.

Nou, het was Niclas niet zelf, maar een robotstem die Ben aan de andere kant van de lijn te horen kreeg. Niclas had namelijk bij zijn aankomst in Nederland een goedbedoelde sms gestuurd maar had blijkbaar Bens mobiele nummer niet in zijn adresboek staan. Het vaste telefoonnummer kent hij maar al te goed, dus hij had de sms maar gewoon naar onze huistelefoon gestuurd, waarna een vriendelijke robotdame ons keurig de groeten overbracht.

We hebben Niclas uiteraard bedankt voor zijn attente sms-je. Nu maar hopen dat hij niet te lang in Nederland blijft en meer enthousiaste telefonische boodschappen stuurt, want één keer rechtop in bed wakker worden is wat ons betreft meer dan genoeg!

zondag 9 oktober 2011

Bedankt

Om te beginnen willen we, mede namens Jeanny, iedereen graag bedanken voor de lieve en opbeurende reacties die we de afgelopen dagen zowel via de blog als de mail hebben gehad.

Met Jeanny gaat het goed. Gisteren hebben we het verband van haar poot gehaald en de teen in kwestie ziet er - wel raar zo zonder nagel - goed uit. Het lijkt er op dat de wond al goed geneest. Ter bescherming doen we onze hond naar buiten nog wel een schoen aan, maar waarschijnlijk is dat overbodig. Nadat Jeanny gisteren nog wat onwennig met dat vreemde ding aan haar poot in het rond stapte, gingen vandaag alle remmen los. Ze heeft als een dolle in het rond gerend, daarbij de meest vreemde capriolen uithalend. Zowel Nicôle als ik hielden af en toe ons hart vast, maar we begrepen wel dat Jeanny alle de laatste dagen opgekropte energie kwijt moest. Inmiddels hebben we dit achter de rug en gedraagt onze hond zich weer als vanouds. Met een beetje geluk kunnen we vanaf morgen dus weer rustig verder met ons 'normale' leven.

vrijdag 7 oktober 2011

Onder het mes - 3

Heel in de verte hoor ik iets vertrouwds. Het zijn mijn baasjes die mijn naam zeggen. Ik kan ze echter niet zien. Alles is donker en ik kan me niet bewegen. Dan verflauwt het geluid. Maar even later is het weer terug en nu klinkt het veel dichter bij.

Ik doe mijn ogen open en zie mijn baasjes. Aan hun blik kan ik zien dat ze heel erg blij zijn. Ze aaien me en zeggen allerlei lieve woordjes. Na enkele verwoede pogingen lukt het me om op te staan. Auw! Wanneer ik mijn poot met het verband erom neerzet, doet dat behoorlijk pijn. Hink-stap-lopend maak ik enkele rondjes door de kamer, maar ik ga algauw weer zitten. Dat voelt beter. Dan komt de dokter. Hij belooft dat de pijn met enkele dagen helemaal zal zijn verdwenen.

Tijdens de rit terug naar huis lig ik heerlijk te doezelen. Slechts af en toe kom ik overeind om even door de achterruit van de auto naar buiten te kijken. Eenmaal thuis doe ik snel een plas en daarna hinkel ik naar binnen om lekker om mijn kussen te gaan liggen.

Op dit moment lig ik daar nog steeds. Het vuur in het fornuis is aan en het is lekker warm. Ik heb net iets te eten gehad - het eerste sinds gisteravond - en het smaakte goed. Binnenkort ga ik weer lekker rennen en ravotten, maar vandaag en morgen doe ik het nog even rustig aan.

Onder het mes - 2

Het feit dat Jeanny volledig moest worden verdoofd, baarde ons best wel zorgen. Zo'n verdoving is namelijk - zeker bij een hond op leeftijd - nooit helemaal van risico ontbloot, maar gegeven de situatie hadden we geen andere keuze.

Nicôle en ik hadden afgesproken dat we samen bij Jeanny zouden blijven, totdat ze helemaal onder zeil was. Daarna zou Nicôle op de gang wachten, terwijl ik de ingreep van dichtbij zou volgen. Toen Jeanny helemaal in dromenland was, tilden we haar met vereende krachten op de behandeltafel. Vervolgens inspecteerde de dierenarts de nagel nogmaals, maar nu iets hardhandiger. De hoeveelheid bloed en pus die daarbij vrijkwam, was genoeg om Nicôle de kamer te doen verlaten.

De klus was snel geklaard. De nagel was door de ontsteking dusdanig los komen te zitten, dat deze makkelijk met een tang kon worden verwijderd. Eén beheerste draaiende beweging was voldoende om het beschadigde lichaamsdeel netjes van de teen te scheiden. Daarna was het slechts een kwestie van schoonmaken, ontsmetten en verbinden. In een mum van tijd lag onze hond met een mooi rood verband om haar poot op de behandeltafel en was het moment daar om Nicôle weer terug de kamer in te roepen. Met z'n drieën tilden we Jeanny van de tafel en legden we haar op een warme deken op grond. Nu moesten we wachten tot ze weer vanzelf wakker zou worden en dat duurde heel erg lang...

Onder het mes - 1

Vandaag moest ik terug naar de dokter. En dat was maar goed ook, want inmiddels deed mijn poot heel wat meer pijn dan afgelopen dinsdag. Toen kon ik - met mijn poot mooi in het verband - nog aardig rennen, maar dat was gisteren al lang niet meer het geval. Elke stap veroorzaakte pijn, dus verplaatste ik me alleen nog met de grootste voorzichtigheid waarbij ik mijn gekwetste poot zoveel mogelijk ontzag.

Toen de dokter het verband had verwijderd, werd duidelijk dat er zich achter de nagel in kwestie een flinke ontsteking had gevormd. En geloof het of niet, dat was uitstekend nieuws. Het verwijderen van de nagel zou evenwel zo pijnlijk zijn, dat ik volledig moest worden verdoofd. Terwijl mijn baasjes me vertelden dat ik zou gaan slapen, stak de dokter een naald in mijn dijbeenspier. Ik piepte van de pijn, zo zeer deed het. Toen was de naald weer weg en de pijn ook. Daarna werd ik al snel wat suf en toen mijn baasjes zeiden dat ik moest gaan liggen, deed ik dat dan ook meteen. Vervolgens was het net alsof alle geluiden van steeds verder weg kwamen en werd alles wat ik zag wazig. Toen werd alles zwart...

woensdag 5 oktober 2011

Auw!

Alhoewel ik altijd mijn uiterste best doe om het mijn baasjes naar de zin te maken, gebeurt het regelmatig dat ik voor onrust zorg en hun plannen in het honderd laat lopen. Wat gezondheid betreft ben ik nu eenmaal niet de sterkste en hoe klein het hoekje waarin het ongeluk verstopt zit ook is, ik weet het altijd wel te vinden.

Gisteren was het weer eens zo'n dag waarop ik geheel onbedoeld alles in de war schopte. Toen ik met het vrouwtje naar buiten ging om met de bal te spelen, dacht ik in mijn enthousiasme een stukje af te snijden. Ik lette daarbij echter niet goed op waar ik mijn linkerachterpoot neerzette, waardoor ik keihard mijn teen stootte. Auw! Dat deed goed zeer en toen ik na enkele hink-stap-sprongen ging zitten om aan mijn poot te likken, zat deze al helemaal onder het bloed. Ik besloot om het vrouwtje maar even naar mijn kwetsuur te laten kijken, want daar heeft zij inmiddels ruime ervaring mee.

Nou, dat viel dus niet mee. Toen het bloeden was gestelpt - en het bloed weggewassen - bleek mijn nagel in plaats van recht naar voren en naar beneden, een heel andere richting uit te wijzen: schuin naar links en omhoog, nog net niet helemaal in de tegenovergestelde richting van hoe het hoort. Ik kon aan het vrouwtje zien dat ze er niet gerust op was. Gelukkig kwam toen ook mijn andere baasje thuis, maar ook hij kon de kapotte nagel niet repareren. Na kort overleg pakte het vrouwtje de telefoon. Ja hoor, ik mocht weer eens naar de dokter. Nu zijn er overigens ergere dingen, want daar krijgen we altijd proefzakjes met hondenbrokken mee die ik dan als snoepjes op mag eten.

Bij de dokter gedroeg ik me keurig. Ze mocht gewoon aan mijn poten, tenen en nagels trekken om te controleren wat er aan de hand was. Zelfs toen ze aan de kapotte nagel zat, gaf ik geen krimp. Toen bleek echter dat deze - alhoewel hij compleet de verkeerde kant uit wees - nog wel muurvast zat. En dat was een probleem. Bijkomend probleem was dat de opereerdokter er niet was. Die is er pas vrijdag weer. Omdat het er ook niet op leek dat mijn teen gebroken is, besloot de dokter het tot vrijdag aan te kijken. Als ik geluk heb - ja, het volgende klinkt raar - is het kapsel van mijn nagel dan dusdanig ontstoken dat de dokter de nagel gewoon - wel even de kiezen op elkaar - los kan trekken. Heb ik echter pech, dan moet ik misschien onder het mes.

Ik hoop dus maar dat vrijdag zal blijken dat ik geluk heb. Tot die tijd heb ik een mooi verband gekregen. En geloof het of niet, ik heb al laten zien dat ik er prima mee kan rennen.

dinsdag 4 oktober 2011

Sfeerverlichting

De afgelopen weken zijn de dagen in ongekend rap tempo korter geworden. Vandaag komt de zon op om 07.19 uur en gaat ze onder om 18.28 uur. Het resultaat daarvan is dat we nog net iets meer dan twaalf uur daglicht 'te besteden' hebben. Het zal niet lang meer duren, voordat onze dagen meer donkere uren kennen dan lichte. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat de kortste dag nog ruim twee en een halve maand op zich zal laten wachten. En dat onze dagen dus nog veel donkerder zullen worden dan ze nu al zijn...

Alhoewel veel mensen tegen de donkere tijd van het jaar opzien, hebben wij er geen noemenswaardige moeite mee. Om te beginnen wordt je niet meer voor dag en dauw wakker omdat het licht is. En dat zouden we zelfs een voordeel willen noemen. Vervolgens is het gewoon een kwestie van plannen zodat je optimaal van het beschikbare daglicht gebruik maakt. Alles wat we binnenshuis te doen hebben, doen we in de vroege ochtend of in de late middag of avond. Het enige dat we wél jammer vinden, is dat de lange avondwandeling met Jeanny bijna een half jaar lang in het donker plaatsvindt. Maar daar is helaas niets aan te doen. Voor de rest houden we de duisternis op afstand met sfeerverlichting en een positieve instelling.

maandag 3 oktober 2011

'Normaal'

De afgelopen week hebben we genoten van heerlijk nazomerweer. Weinig wind, wat verspreide bewolking en vooral veel zon stonden garant voor een temperatuur die aangenaam rond de twintig graden lag. Het zal duidelijk zijn dat we uitgebreid van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om alle buitenklusjes die nog op ons lijstje stonden, aan te pakken en af te handelen.

Deze herfst behelsde dat overigens meer dan alleen het zogenaamde opruimen en winterklaar maken van erf en schuren zoals we dat jaarlijks ter voorbereiding op de winterperiode doen. Met de verkoopplannen van Lilla Laggåsen in het achterhoofd, bekeken we de inhoud van de schuren deze keer extra kritisch. Met als resutaat een aantal ritten naar de vuilstort en enkele advertenties op de Zweedse versie van Marktplaats. Opgeruimd staat netjes en gedaan is maar gedaan...

Ondanks de relatief hoge temperatuur gingen de bomen hard verder met het laten vallen van hun blaadjes en konden wij een aanvang maken met bij elkaar harken en afvoeren daarvan.


Tussen alle klusjes door gingen we op jacht naar trechtercantharellen. We hadden daarbij veel geluk. Er ligt al een aardige voorraad te drogen en het ziet er naar uit dat we er de komende dagen nog meer kunnen oogsten.

Gistermiddag was het over met het mooie weer. Het trok helemaal dicht en niet veel later begon het te regenen. Eerst zachtjes, maar later hard. De temperatuur ging naar beneden en nu is alles weer 'normaal' voor de tijd van het jaar.