maandag 31 december 2012

Bedankt

Met nog slechts enkele uren 2012 voor de boeg willen we graag van de gelegenheid gebruik maken om onze lezers te bedanken voor alle aandacht, reacties en e-mails die we het afgelopen jaar kregen.

Het is fijn om te weten dat we het leven van mensen - veelal volslagen vreemden voor ons - veraangenamen door simpelweg over onze belevenissen te schrijven. En het is helemaal mooi af en toe te horen dat we daarnaast kennelijk ook nog eens in staat zijn mensen op een positieve manier te beinvloeden door ze op de een of andere manier te inspireren of bijvoorbeeld met onze liefde voor de natuur te besmetten.
 
Nicôle, Ben & Jeanny

Stilte en rust

Nog even en dan is het jaar voorbij. De oliebollen en appelflappen staan klaar. Die kun je hier in Zweden niet krijgen, dus daar zit weer een verhaal aan vast. De oliebollen werden vanmiddag door hier in de buurt vakantievierende webloglezers - volslagen vreemden voor ons - afgegeven. Nogmaals bedankt daarvoor. De appelflappen kregen we van kennissen die hier in de buurt een vakantiehuis hebben. De inwendige mens zal vanavond dus niets tekort komen. En vuurwerk? Daar hebben we zelf nooit aan gedaan. Maar ook van vuurwerk van anderen zullen we deze jaarwisseling weinig tot niets van horen. Laat staan zien. En dat is prima. Want waarom waren we ook al weer hiernaartoe verhuisd? Juist, onder andere voor de stilte en de rust.

zondag 30 december 2012

Verre van schoon

De weersvoorspelling is uitgekomen. Sinds gisteren halverwege de middag dooit het en niet zo'n klein beetje ook. In slechts een paar uur tijd steeg het kwik van min twee naar plus vier. En daarbovenop begon het ook nog eens onophoudelijk te miezeren. Het zal duidelijk zijn dat de warmte en regen een stevige aanslag plegen op de prachtig witte wintertooi waarin bos en landschap waren gehuld. Vannacht werden we enkele keren wakker geschud door het geraas van daklawine's - sneeuw die vanaf het schuine dak van het huis naar beneden schoof. En vanochtend waren alle bomen - die gisteren nog mooi wit waren - weer helemaal van sneeuw ontdaan.
 
De weg is veranderd in een spiegelgladde ijsbaan die - voor voetgangers - eigenlijk alleen nog door de modderpoelen in de berm begaanbaar is. Ons erf en oprijpad aan de andere kant, zijn door de sneeuwruimactie van gisteren nagenoeg ijsvrij. Daar kunnen we dus prima uit de voeten. Helaas is dat voor Jeanny niet genoeg. Zij heeft voor haar dagelijkse portie beweging heel wat meer meters nodig en daarom moesten we vanmiddag dan toch de weg op. Of beter gezegd de modderpoelen in.
 
Voor ons was dat, geschoeid in hoge laarzen, natuurlijk geen probleem. Voor onze hond was het, dol op water en modder als ze is, evenmin een probleem. Maar toen we weer thuiskwamen was Jeanny wel wat zwaarder dan toen we van huis vertrokken, zoveel modder en zand had ze in haar vacht verzameld. Om haar enigszins schoon te krijgen, lieten haar eerst een flink stuk door de diepe sneeuw lopen. Daarna gingen we haar met een handdoek te lijf. Deze was na de afdroogbeurt egaal grijs en kon zo de was in. En zelfs toen was onze hond nog verre van schoon, maar daar kwamen we pas later achter toen in de keuken het zand onder onze voeten begon te knerpen.

zaterdag 29 december 2012

Aan de bak - vervolg

Bijna twee weken lang heeft Koning Winter zich rustig gehouden. De temperatuur was, met lichte tot matige vorst, niet anders dan aangenaam te noemen. Aan de hoeveelheid hout die we tijdens de avonden verstookten, was duidelijk te merken dat er van echte kou geen sprake was. Ook wat sneeuw betreft, viel het allemaal wel mee. We werden enkele malen op wat poedersneeuw getrakteerd en ook een keer op enkele centimeter 'plakkend nat', maar er viel niets wat we niet weer snel van erf en oprijpad hadden verwijderd.
 
Vanochtend daarentegen konden we weer ècht aan de bak. Na een nacht met gestaag vallende sneeuw waren ons erf en het pad naar de weg weer verdwenen onder een dikke witte deken. En met voor de komende dagen dooi en regen in het vooruitzicht zat er - wilden we niet voor de rest van de winter met een ijsbaan opgescheept zitten - niets anders op dan de armen uit de mouwen te steken en aan de slag te gaan. Hier volgen wat sfeerfoto's.






dinsdag 25 december 2012

Ho ho ho!

Gisteren kregen we geheel onverwacht bezoek van een heuse kerstman. Aan de leeftijd te zien was het weliswaar een leerling, maar dat maakte de verrassing er niet minder om. En omdat het sowieso de allereerste keer was dat Vadertje Kerst ons hier in Zweden in levende lijve met een bezoek vereerde, moest hij even poseren voor een foto voor op de weblog.

zaterdag 22 december 2012

Prettige kerstdagen

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers heel prettige kerstdagen toe.

 
Nicôle, Ben & Jeanny

vrijdag 21 december 2012

Midwinter 2012

Ook op de kortste dag van het jaar is het weerbeeld grauw en grijs. Het is bewolkt en het sneeuwt licht. Gedurende de dag doet de zon enkele halfslachtige pogingen om door het wolkendek heen te breken, maar slaagt daarin nauwelijks. Zo'n vijf minuten voor het middaguur lijkt het er nog het meest op dat we de zon daadwerkelijk even krijgen te zien. Ze breekt volledig door de wolken heen, maar voordat ik m'n camera tevoorschijn heb gehaald, is ze alweer grotendeels verdwenen.


We leven nog steeds in een zwart-wit wereld. Aan de ene kant is dat erg eentonig, maar aan de andere kant levert het bij tijd en wijle ook mooie plaatjes op. Zeker nu alle bomen met een dikke laag rijp zijn bedekt.


Omdat het niet erg koud is - slechts vijf graden onder nul - besluiten we dat het een prima dag is om een vuurtje te maken en broodjes en worstjes te roosteren. Na wat opstartproblemen - sneeuw en ijs - bewijst onze buitenkeuken het ook 's winters goed te doen. De worstenbroodjes smaken uitstekend.

donderdag 20 december 2012

Ongewenste onrust

De afgelopen dagen ben ik meerdere keren gaan zitten om een stukje op de blog te schrijven, maar telkens dook er net voor de eerste toetsaanslag iemand op om m'n aandacht op te eisen. En alhoewel de blog wellicht anders deed vermoeden, gebeurde er hier wel degelijk een hoop.
 
Ook vanochtend had ik net aan m'n bureau plaatsgenomen, toen er op de deur werd geklopt. Wederom werden m'n goede bedoelingen in de kiem gesmoord.
 
Op de stoep stonden twee kennissen die me hartelijk begroetten, maar de spanning in hun stemmen gaf aan dat er iets mis was. Of wij vannacht ook bezoek hadden gehad? Nee, dat hadden we niet. Nou, zij wel en de kerstman was het niet geweest. Het tweetal bezit een vakantiehuis hier in de buurt. Vanaf aanstaande zaterdag hadden ze dat aan toeristen die hier de kerst komen vieren verhuurd. Toen onze kennissen vanochtend bij het huis aan kwamen om alles voor de gasten in orde te maken, stond hen een onaangename verrassing te wachten. Het toegangshek was opengebroken, de voordeur stond wijd open en zo'n beetje de helft van de inventaris was verdwenen. Vreemd genoeg - of juist niet - waren er naast enkele waardevolle zaken ook veel doodgewone gebruiksvoorwerpen ontvreemd. Omdat één van onze kennissen gisteren nog bij het huis was geweest, stond vast dat de inbraak afgelopen nacht moet hebben plaatsgevonden.
 
Na hun verhaal te hebben gedaan, vervolgens door Nicôle van koffie en koek te zijn voorzien en ruim een uur met de politie te hebben gebeld, vertrok het tweetal weer naar de plaats delict om daar de komst van de technische recherche af te wachten.
 
Nu de tekst tot zover is gevorderd, slaak ik bijkans een zucht van verlichting. Na de afgelopen dagen enkele mislukte pogingen te hebben gedaan, is het dan uiteindelijk toch gelukt om weer iets aan het virtuele papier toe te vertrouwen. Het is alleen jammer dat het zo'n 'waardeloos' verhaal is. Ik moet namelijk nog vermelden dat dit soort vervelende gebeurtenissen de laatste jaren steeds vaker voorkomen en ook steeds dichterbij komen. De vraag 'wanneer zijn wij aan de beurt' heeft al meerdere malen door ons hoofd gespeeld, met alle ongewenste onrust van dien.

zondag 16 december 2012

Aan de bak

Gisteren viel hier de eerste serieuze sneeuw van deze winter. Na een stevige blizzard bedekte zo'n vijftien centimeter verse vochtige - en dus plakkerige - sneeuw de ongeveer evenzo dikke laag droge poedersneeuw die sinds eind november in etappes was gevallen. Er was dus geen ontkomen meer aan, we konden de snöslädes tevoorschijn halen en moesten aan de bak met sneeuwruimen.
 
Nadat we gistermiddag het grootse deel van het erf al sneeuwvrij hadden gemaakt, stond vanochtend het pad naar de weg op het programma. Wat sneeuwruimen betreft is dat een extraatje ten opzichte van ons vorige huis. Daar werd de 'weg' naar de weg namelijk door Gunnar met de tractor geploegd. Omdat ons huidige erf echter veel kleiner is dan dat van Lilla Laggåsen, zijn we er ondanks dit extraatje in totaal toch niet of nauwelijks op achteruit gegaan.
 
Inmiddels ligt alles er hier weer netjes bij. We hopen dat de weersgoden ons gunstig gezind zijn - lees: dat er de komende dagen niet al te veel sneeuw valt - zodat we eerst even kunnen bijkomen voordat we wéér aan de bak moeten.

donderdag 13 december 2012

Klaar om te bukken!

Afgelopen dinsdagavond werden we om iets voor half elf opgeschrikt door de knal van wat we voor een krachtige explosie hielden. We lagen net warm en wel in bed en omdat het huis nog stond hadden we niet veel animo om buiten - bij zo'n twintig graden onder nul - polshoogte te gaan nemen. Toen het verder stil bleef, waren we de knal alweer gauw vergeten en snel onderweg naar dromenland.
 
Inmiddels weten we dat wij niet de enigen zijn die eergisteravond iets hebben opgemerkt. De Zweedse media hebben namelijk uitgebreid verslag gedaan van vele getuigenissen van een enorme vuurbal die op het betreffende moment door het Värmlandse luchtruim suisde en vervolgens in de lucht ontplofte of ergens in de verte insloeg. Ook blijken er naar aanleiding van de klap van de vermeende explosie vele telefoontjes naar de politie en overige hulpdiensten te zijn gepleegd.
 
De meeste getuigen hebben het eensgezind over een reusachtige oranje vuurbal die een bijzonder sterk blauwwit schijnsel verspreidde. Velen zeggen ook dat het buiten erg licht werd, net alsof de maan ineens vele malen feller ging 'schijnen'.
 
Volgens deskundigen is de meest waarschijnlijke verklaring voor het fenomeen het neerstorten van een buitengewoon grote meteoriet - eentje die dus niet al in het buitenste deel van de dampkring is verbrand, maar veel verder is gekomen en wellicht zelfs op aarde is ingeslagen. Een verband met de Geminiden meteorenzwerm die - toeval of niet - vandaag haar hoogtepunt bereikt, is niet uit te sluiten maar wel onwaarschijnlijk omdat de brokstukken waaruit de Geminiden bestaan te klein zouden zijn om zo dicht bij de aarde te kunnen komen. Een andere verklaring kan overigens zijn dat het om de resten van een neerstortende sateliet ging.
 
Wat de verklaring ook is, er is hier in elk geval iets stevigs naar beneden komen. En gelukkig zonder schade aan te richten, maar dat zou natuurlijk ook anders kunnen zijn geweest. Met die gedachte in het achterhoofd hebben we gisteren en vandaag verschillende keren onze blik omhoog gericht. Klaar om te bukken!

zondag 9 december 2012

Vertrouwen

Alhoewel ik over m'n verzorging niets te klagen heb, moet me toch iets van het hart. Het is me namelijk opgevallen dat ik sinds kort ander voer krijg. Eerst dacht ik dat alleen de kleur van de verpakking was veranderd, want de smaak was nog steeds hetzelfde. Maar van de week zaten m'n baasjes me een beetje te plagen en toen begreep ik dat ook de tekst op de verpakking anders is.
 
Senior. Oudere honden. Verminderde activiteit. Oude honden voer!
 
Nu weet ik natuurlijk heel goed dat ik niet meer de jongste ben. En dat ik lichamelijk veel minder actief ben dan enkele jaren geleden. Maar toch. Voor een oude hond beweeg ik juist nog heel erg veel. En de activiteit van m'n bovenkamer is al helemaal niet afgenomen.
 
Ik heb me heel even ongerust gemaakt. Maar toen besloot ik om op m'n baasjes te vertrouwen. Dat heb ik altijd gedaan en dat vertrouwen hebben ze nog nooit beschaamd. En, zoals ik in het begin al schreef, met de smaak van m'n nieuwe voer is helemaal niets mis.

zaterdag 8 december 2012

De man die naar Stockholm zou gaan

Afgelopen woensdag werden Stockholm en omgeving geteisterd door een fikse sneeuwstorm. Het noodweer was zo hevig dat zo'n beetje alle activiteit in en rond de Zweedse hoofdstad werd ontwricht en uiteindelijk zelfs tot stilstand kwam. En ondanks het feit dat we honderden kilometers ten westen van Stockholm wonen, kregen ook wij met de gevolgen van de sneeuwstorm te maken.
 
Op de betreffende dag zou ik namelijk vroeg in de ochtend van Hagfors naar Stockholm vliegen om daar een auto op te halen. Nu was er daar wel slecht weer voorspeld, maar toen ik 's ochtends rond vijf uur op internet de situatie checkte, was er nog geen sprake van noemenswaardige problemen. Op naar het vliegveld dus. Eenmaal daar aangekomen - iets voor half zeven - bleken de omstandigheden ingrijpend gewijzigd. Door de sneeuwstorm waren de landingsslots voor Arlanda op rantsoen en zou mijn vlucht met een dikke twee en een half uur vertraging vertrekken, tenzij er wellicht eerder nog een slot zou vrijkomen. Er zat dus niets anders op dan in de wachtruimte plaats te nemen en te doen wat je daar normaal gesproken doet. Wachten dus.
 
De enige vorm van tijdverdrijf was de televisie. Daarop werd door verschillende nieuwsprogramma's doorlopend verslag gedaan van het snöoväder dat Stockholm steeds vaster in haar greep kreeg. De extreem harde wind - lees storm - maakte elke poging tot sneeuwruimen tot een zinloze bezigheid en het duurde dan ook niet lang voordat de deken van vijftig centimeter versgevallen sneeuw letterlijk alles tot stilstand bracht.
 
Het vliegveld van Arlanda werd voor alle vliegverkeer gesloten. Wij mochten echter nog niet terug naar huis, want onze vlucht zou worden omgezet naar Bromma - een klein vliegveld in Stockholm, zo'n acht kilometer van het centrum. Uiteindelijk kregen we zelfs toestemming om te starten. Net voordat we in het vliegtuig zouden plaatsnemen, ging het licht echter weer op rood. Onze slot was verschoven en we zouden nog eens vijftig minuten moeten wachten.
 
Wijs geworden door alle televisiebeelden, besloot ik daar niet meer op te wachten. Ik belde Nicôle - m'n taxi terug naar huis - en rond lunchtijd was ik weer precies daar waar ik de dag was begonnen. Thuis, acht uur verder en niets opgeschoten. De beslissing om niet langer te wachten was natuurlijk juist. De vlucht werd geannuleerd, want niet veel later werd ook het vliegveld van Bromma gesloten. Bovendien kwam ook al het andere (openbaar) vervoer en verkeer in en om Stockholm stil te staan, zodat m'n aanwezigheid daar sowieso zinloos zou zijn geweest.
 
Tja, dat was het verhaal van de man die naar Stockholm zou gaan. Die ging dus niet. En zo zie je bovendien dat Koning Winter zelfs in een land waar men wèl op extreem winterweer is ingesteld, met groot gemak alles en iedereen op z'n knieën krijgt.

woensdag 5 december 2012

Territoriumstrijd

De strijd tussen onze hond en haar aartsrivaal gaat verder dan blaffen alleen. Elke dag spoort Jeanny de plekken op waar de vos door middel van plassen en poepen haar territorium heeft gemarkeerd. Om daar vervolgens haar eigen geurmarkering achter te laten. 's Nachts komt de vos tevoorschijn om deze plekken weer van een nieuwe geurvlag te voorzien. De volgende dag is de beurt dan weer aan Jeanny. Het is een strijd die al jaren duurt en waar maar geen einde aan komt.
 
Nu heeft de vos echter besloten om ook met mij de strijd aan te gaan. Gisteren vond ik over m'n voetafdrukken in de sneeuw eerst een hurkafdruk en wat urine - Jeanny's aartsrivaal is dus ook een zij - en even verderop een hurkafdruk en een vers hoopje poep. De strijd lijkt dus te escaleren en ik vraag me af hoe ik daarmee moet omgaan. Ik kies natuurlijk de kant van m'n hond, maar het gaat me wat ver om al wandelend steeds m'n broek te laten zakken. Zeker bij twintig graden onder nul.

Flink doorstappen

Om bij min twintig warm te blijven moet je in beweging blijven. Flink doorstappen is het devies. Dit heeft tot gevolg dat je door de lucht die je uitademt heen loopt. En dat je zodoende een flinke lading ijs - bevroren condens - in je kapsel verzamelt.
 
Even stilstaan om een stoere foto te maken... en daarna weer flink doorstappen.

dinsdag 4 december 2012

Toch nog wat kleur

Wanneer je je door het bevroren landschap beweegt, dan blijkt dat de laagstaande zon daaraan op een heel bijzondere manier een flonkerende schittering toevoegt. De hoek moet goed zijn, maar dan lijkt het net of de grond bezaaid is met edelstenen.

Ook de ijskristallen in de struiken en bomen breken de stralen van de zon op een zodanige manier dat het net lijkt of deze vol hangen met kleine gekleurde lichtjes.
 
Het is een fantastisch gezicht, maar helaas lastig op een foto te vangen die recht doet aan hoe mooi dit verschijnsel in werkelijkheid is. Enfin, zo hebben we toch nog wat kleur.

maandag 3 december 2012

Min twintig

Naar boven afgerond - of moet ik schrijven naar beneden? - was het vanochtend vroeg twintig graden onder nul. Zo koud was het deze winter nog niet eerder geweest. Typische verschijnselen die bij deze temperatuur horen, zijn bevroren neusharen en het eerder piepen dan kraken van de sneeuw onder je voeten.
 
De zon staat nu zo laag dat deze enkele minuten per dag onder de boomtoppen door over ons erf schijnt. Vandaag was dat precies op het middaguur. Zo ziet het er hier dus uit op het moment dat de zon op haar hoogste punt staat.

zondag 2 december 2012

Aartsvijand

Minstens eenmaal per dag - meestal 's avonds, maar soms ook 's ochtends vroeg - krijgt Jeanny bij het verlaten van het huis een enorme woedeaanval. Nauwelijks de deur uit, zet ze haar nekharen recht overeind en barst ze uit in een enorm geblaf. Horen en zien vergaat je en het is overduidelijk dat het onze anders zo lieve hond menens is: ze is pislink.
 
Elke keer als onze hond zo tekeer gaat, zijn we blij dat het meer dan een kilometer naar onze dichtstbijzijnde buren is. Toch heeft Gunnar ons al enkele keren naar de reden van Jeanny's uitbarstingen gevraagd. Tja, soms zet onze hond zo'n keel op dat je haar gesnauw een kilometer verderop binnenshuis nog hoort.
 
We weten al tijden dat Jeanny's uitbarstingen worden veroorzaakt door een vos. Alhoewel onze hond geen enkel ander dier moedwillig kwaad zal doen, roept de aanwezigheid van deze nauwe verwant een onbeheersbare woede bij haar op. Zelfs een alweer 'afgekoeld' vossenspoor is voldoende om Jeanny's neus te prikkelen en haar door het lint te laten gaan.
 
Het leuke van dat er sneeuw ligt, is dat nu ook voor ons duidelijk is dat Jeanny's aartsvijand elke dag bijna letterlijk bij ons lang de voordeur loopt. Nu hadden we daar natuurlijk al wel een vermoeden van, maar het is toch aardig om te kunnen zien wat onze hond ruikt.

zaterdag 1 december 2012

Weinig kleur

De temperatuur schommelt rond de tien graden onder nul en er waait een schrale oostenwind. Ondanks de gure omstandigheden maken we van het schaarse daglicht gebruik om een mooie wandeling door de omgeving te maken.

Het water in de meren is al zo ver afgekoeld, dat zich langs de oevers ijs begint te vormen.


Nu alle loofbomen kaal zijn en de zon nog maar nauwelijks boven de horizon uitkomt, laat de natuur niet veel kleur meer zien. Het enige dat er nog een beetje uitspringt, is het geelbruin van het dorre gras en riet.


Voor de rest wordt alles weergegeven in zwart-wit en onnoemelijk veel tinten grijs. Vlak voordat ze weer voor zeventien en een half uur onder de horizon verdwijnt, voegt de zon nog een klein beetje roze aan het kleurenpalet toe.
 
 
Daarna wordt alles weer zwart-wit. We haasten ons naar huis, want over een dik half uur zal het donker zijn.
 


donderdag 29 november 2012

Julbock maken

Komend weekend valt het officiële startschot voor de kersttijd. Het is dus de hoogste tijd om de kerstversierselen tevoorschijn te halen. En om een julbock te maken. Dit jaar geen levensgrote, maar een meer bescheiden exemplaar.

 
Iedereen die wil weten hoe je zo'n typisch Zweedse julbock kunt maken, verwijzen we graag naar de posts die we daar vorig jaar over publiceerden (Julbock maken - 1, Julbock maken - 2, Julbock maken - 3 en Julbock maken - 4). Deze gingen weliswaar over het maken van een veel groter exemplaar, maar de werkwijze is precies hetzelfde.

dinsdag 27 november 2012

Kalm aan

Het was een koude en grijze dag. Sinds gisteravond waaide er een harde - soms stormachtige - gure wind. Deze maakte dat het veel kouder voelde dan de nul graden die de thermometer aangaf. Heel de dag viel er sneeuw. Niet veel en soms ook natte sneeuw die weer wegsmolt, maar genoeg om het er buiten winters uit te laten zien.
 
Buiten de wandelingen met Jeanny en een kort loopje naar de houtschuur om de houtvoorraad bij de kachel aan te vullen, zijn we niet buiten geweest. Voor ons ongebruikelijk, maar het weer nodigde er niet echt toe uit. Ook binnenshuis deden we het ongewoon kalm aan. Ik was verdiept in een boeiend boek en Nicôle trakteerde zichzelf op een film - dvd - uit de oude doos.
 
Iets anders waar we onzelf op trakteerden was een kom heerlijke brandnetelsoep. Er staat nu nog één portie in de vriezer en dan is de oogst van afgelopen voorjaar op. Wel hebben we dan nog een zak met gedroogde bladeren om mee te experimenteren. Misschien dat we daar ook soep van maken of anders iets uit de oven.
 
Inmiddels is het al lang weer donker en bijna tijd voor het avondeten. Daarna maken we een kleine wandeling met Jeanny en dan is het tijd om een lekker vuurtje in de houtkachel te stoken. Warme chocolademelk erbij en laat het dan buiten maar waaien.

maandag 26 november 2012

Normaal

Nicôle is terug van haar uitstapje naar Nederland. Bij haar thuiskomst was Jeanny helemaal door het dolle, zo had ze haar baasje gemist. De eerste paar dagen daarna hield onze hond Nicôle extra goed in de gaten, als om te voorkomen dat ze er weer stiekem vandoor zou gaan. Inmiddels lijkt Jeanny deze voor haar vreemde periode vergeten en is alles weer normaal.
 
Het wintergeweld is nog steeds niet losgebarsten. De temperatuur ligt rond het vriespunt en er waait een gure wind. Naar het einde van de week toe wordt er sneeuw en stevige vorst voorspeld. Het is echter de vraag of dit meer wordt dan slechts een plaagstootje. Voor de langere termijn wijzen de voorspellingen namelijk eensgezind op een milde voortzetting van de winter.
 
Wat wel klopt met de tijd van het jaar is het onverminderd korter worden van de dagen. Elke dag is het donkerder dan de vorige en we hebben nog een kleine vier weken te gaan totdat het tij weer keert.

donderdag 22 november 2012

Een echte herder

Er klopt iets niet. Normaal gesproken zijn we altijd met z'n drieën, m'n twee baasjes en ik. Maar nu heb ik één van m'n baasjes al een hele tijd niet gezien. Ik vind dat helemaal niet leuk, want één van m'n sterkste instincten is om ons drieën altijd bij elkaar te houden. Ik ben immers niet voor niets een herder.
 
Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Op een gegeven moment waren we met z'n allen met de auto weg en toen we weer thuiskwamen, was één van m'n baasjes verdwenen. Nu komt het wel vaker voor dat één van de twee even uit beeld is, maar dat duurt nooit lang. Ik ga dan op de uitkijk liggen en over het algemeen duikt hij of zij snel weer op, krijg ik een knuffel en is alles weer zoals het moet zijn.
 
Nu is het echter anders. Hoe vaak ik ook op de uitkijk heb gelegen, m'n verdwenen baasje is nog steeds niet terug. En ondanks het feit dat m'n andere baasje erg z'n best doet om me af te leiden, kan ik aan bijna niets anders denken.
 
Ik wil ook niet mee om in het bos te wandelen. Ja, een klein rondje in de buurt ga ik nog wel mee. Maar het huis moet binnen gehoorafstand blijven, want anders hoor ik het niet wanneer m'n andere baasje weer thuiskomt. Als we toch te ver weg dreigen te raken, dan blijf ik gewoon staan. M'n baasje kan dan praten en commanderen wat hij wil, maar luisteren doe ik niet en ik kom pas weer in beweging als de route geheel naar mijn zin wordt aangepast. Ook als ik aan de riem zit, krijgt m'n baasje me niet tegen m'n wil mee. Ik zet gewoon alle vier m'n poten schrap en wend m'n kop af. M'n baasje noemt me dan een ezel, maar geeft me vervolgens wel m'n zin. Om dat laatste is het me te doen en dat hij me voor ezel uitmaakt, vergeef ik hem. Hij weet namelijk heus wel dat ik een echte herder ben.

dinsdag 20 november 2012

Gevleugelde vrienden

Al ruim een maand voorzien we onze gevleugelde vrienden weer dagelijks van voer. En ondanks het feit dat hun energiebehoefte nog niet echt groot is omdat de winter nog geen vaste voet aan de grond heeft gekregen, maken ze daar toch in grote getale dankbaar gebruik van.
 
Elke dag bezoekt een grote verscheidenheid aan vogels de voederplaatsen op ons erf. De soorten die we op dit moment veel zien zijn: koolmees, pimpelmees, kuifmees, glanskop, matkop, boomklever en goudvink. Daarnaast krijgen we elke dag een familie vlaamse gaaien op bezoek. Vader, moeder en drie jongen welke we de afgelopen maanden groot hebben zien worden. Alhoewel ik vind dat ook deze vogels recht hebben op hun voer, heeft Nicôle ronduit een hekel aan het gedrag van deze schobbejakken pur sang. Dat is naar onze andere etensgasten toe nu niet bepaald sociaal te noemen. Aan de andere kant lijken deze laatsten zich er niet al te veel van aan te trekken. De enige specht die we tot nu toe regelmatig zien is een grijskopspecht. Wanneer het kouder wordt, zullen ook de andere spechten alsmede de sijzen en andere vinkensoorten hun opwachting maken.

maandag 19 november 2012

Vraatzucht

Voor veel Zweden zou wat meer crisis, waardoor ze noodgedwongen de broekriem wat strakker moeten aanhalen, helemaal niet verkeerd zijn. Klinkt dit vreemd? Dan zal ik deze gedachte even toelichten.

In Zweden wordt per jaar per persoon ruim zeventien kilo snoep geconsumeerd. Dat is meer dan twee keer zoveel als - gemiddeld - in de rest van de EU en met afstand het meest in de hele wereld. Voor alle duidelijkheid: deze zeventien kilo is een gemiddelde. Er zijn dus personen die daar onder zitten, maar ook personen die aanzienlijk meer kilo's zoetigheid naar binnen werken.

In dit licht is ook vermeldenswaard dat in Zweden één op de twee mannen, ruim één op de drie vrouwen en één op de vijf schoolkinderen aan overgewicht lijden. Tussen de drie en vijf procent van de schoolkinderen is zelfs zo zwaar dat ze daardoor een verhoogd risico lopen om voortijdig aan diabetes, kanker of hart- en vaatziekten te overlijden.

Uiteraard zijn naast snoepen ook eten en drinken alsmede het bewegingspatroon op iemands gewicht van invloed, maar los daarvan lijkt een flinke recessie een prima remedie om de vraatzucht van sommige Zweden wat te temperen.

zaterdag 17 november 2012

Donkere tijden - vervolg

Ook op een andere manier liggen er hier in Zweden donkere tijden op de loer. Want alhoewel de financiële huishouding van de Zweedse overheid niet zoals in veel andere Europese landen door het bezuinigingsspook wordt achtervolgd, is de sterk van de export afhankelijke Zweedse economie natuurlijk niet immuun voor de gevolgen van de crisis die grote delen van de wereld teistert.

Pessimistische berichtgeving uit de rest van Europa hebben ertoe geleid dat het vertrouwen van de Zweedse consumenten is gedaald. Als gevolg daarvan worden ook hier grote aankopen nogal eens uitgesteld en is ook de huizenmarkt ten opzichte van de tijd voor de crisis behoorlijk afgekoeld.

Door de afnemende binnen- en buitenlandse vraag gaat het voor veel Zweedse bedrijven minder goed. Afslankacties zijn aan de orde van de dag, het aantal faillissementen stijgt en na een periode van daling neemt de werkeloosheid weer toe. Enkele recente voorbeelden van de ontslaggolf die over Zweden spoelt zijn: staalbedrijf SSAB ontslaat 450 personen, machineproducent Husqvarna ontslaat 300 personen en telecomgigant Ericsson ontslaat 1.550 personen. Ook de penibele situatie waarin luchtvaartmaatschappij SAS verkeert is vermeldenswaard. Dit bedrijf - voor de helft in bezit van de Zweedse, Noorse en Deense overheid - moet drastisch bezuinigen. Om te kunnen overleven moeten er bedrijfsonderdelen worden verkocht en moet er worden gesneden in het personeelsbestand. Enkele honderden banen staan op de tocht en de resterende werknemers zullen fors op hun loon en overige arbeidsvoorwaarden moeten inleveren. De onderhandelingen hierover met de vakbond zitten muurvast en morgen is de deadline. Komt er geen accoord, dan lijkt een faillissement onafwendbaar.

Ondanks dit alles is de verwachting echter nog steeds dat de Zweedse economie de komende jaren zal groeien en dat het voor de overheid geen probleem zal zijn om haar huishoudboekje sluitend te houden. En dat is iets waar veel andere landen jaloers op mogen zijn.

vrijdag 16 november 2012

Donkere tijden

Terwijl de zon het zuidelijk halfrond van een overvloed aan licht en warmte voorziet, zijn hier in het hoge noorden donkere tijden aangebroken. Vandaag zit er tussen zonsopgang - om 08.06 uur - en zonsondergang - om 15.31 uur - een periode van amper zeven en een half uur aan daglicht. Afhankelijk van het weer kun je daar nog een krappe één tot anderhalf uur aan dageraad en schemer bij optellen, maar dan heb je het ook helemaal gehad. En dat terwijl we nog precies vijf weken hebben te gaan voordat we de kortste dag van het jaar achter de rug zullen hebben.

Ondanks het feit dat we na onze emigratie naar Zweden al zeven maal hebben meegemaakt hoe de duisternis ons gedurende deze tijd van het jaar steeds meer in haar greep krijgt, beleven we het dit keer toch sterker dan ooit tevoren. De reden daarvan is dat ons nieuwe huis veel meer in het bos ligt opgesloten dan met Lilla Laggåsen het geval was. De open plek - erf en oud weideland - waar ons vorige huis staat, is minstens zes keer groter dan de plek waar we nu wonen. Bovendien is het bos rondom onze nieuwe woonplek veel dichter dan het bos rondom onze vorige. Als gevolg daarvan heeft het thans toch al schaarse zonlicht veel meer moeite om ons te bereiken en is het hier veel donkerder dan we gewend zijn.

donderdag 15 november 2012

Veelzijdig

Welbeschouwd is Moeder Natuur waarschijnlijk de meest begaafde van alle kunstenaars die onze planeet rijk is. Wat mij betreft geeft alleen al haar veelzijdigheid haar recht op deze kwalificatie. Kijk maar eens naar dit fraaie patroon van ijsbloemen dat Nicôle vanochtend op de voorruit van onze auto aantrof - en fotografeerde.

woensdag 14 november 2012

Het klamme zweet

Het patroon van vriezen en dooien waaraan we de laatste tijd zijn blootgesteld, zet zich voort. Gistermiddag sloeg het weer, na enkele dagen van matige vorst, wederom radicaal om. Binnen enkele uren steeg de temperatuur van zes graden onder nul tot vier graden boven het vriespunt. 's Nachts viel er aardig wat regen en vanmiddag steeg het kwik zelfs tot negen graden. Dit alles heeft tot gevolg dat het op dit moment buiten niet bepaald aangenaam toeven is. De combinatie van de hoge temperatuur en luchtvochtigheid zorgen ervoor dat al bij de minste inspanning het klamme zweet je uitbreekt. Nee, wat mij betreft is het hoog tijd dat Koning Winter wat meer z'n best gaat doen.

Voorwaarts - vervolg

De operatie lijkt geslaagd. De communicatie met de buitenwereld is hersteld en ook alle andere dingen werken naar behoren. Het nieuwe fotoprogramma is het enige dat zichzelf nog moet gaan bewijzen, maar ik ga ervan uit dat zich wat dat betreft geen problemen zullen voordoen.

Net als de vorige post is ook deze een monumentale. Ik maak op een bepaalde manier een nieuwe start. Ik hoop dat de nieuwe machine net zo lang zal meegaan als de oude, maar gezien het feit dat alle technische ontwikkelingen van de laatste tijd ons heel sterk in een bepaalde richting duwen, vrees ik het ergste.

zaterdag 10 november 2012

Voorwaarts

Sinds november 2005 werk ik bijna dagelijks met dezelfde computer. We hebben samen veel meegemaakt. Niet in het minst de geboorte en het opgroeien van deze blog, maar ook het schrijven van de boeken over onze emigratie naar Zweden. Daarnaast hielp het apparaat met allerlei belangrijke dingen zoals bankzaken, het voeren van de administratie en het doen van belastingaangiftes. Ten slotte was het dankzij het internet een onmisbare bron van informatie en middels de e-mail mijn belangrijkste communicatiemiddel met de buitenwereld.

Zeven jaar lang heeft de computer me trouw gediend. Het apparaat overleefde diverse blikseminslagen op de elektraleiding en in het huis. Zelfs een gigantische overspanningsklap waarop het elektrabedrijf ons ooit vergaste - herinneren jullie je dat nog? - kreeg de gevoelige elektronica niet kapot. Maar nu gaat het apparaat uiteindelijk toch het loodje leggen. Niet door grof geweld, maar simpelweg door technische veroudering.

In 2005 was ik met m'n computer redelijk bij de tijd. Deze huisvestte Windows XP, Office 2000, Outlook Express en tal van andere programma's die goed met elkaar konden opschieten. Tevens kon het apparaat alle uit te voeren taken probleemloos behappen. Inmiddels is dat allemaal anders. Windows XP en Office 2003(!) gaan begin 2014 uit service, Outlook Express bestaat nu al niet meer en ook mijn fotoprogramma is onlangs ten grave gedragen. Nieuwe programma's hebben een voorkeur voor Windows 7 en willen met XP niets meer te maken hebben. Bovendien heeft het apparaat steeds meer moeite om alle ongewenste reclame welke via internet op je wordt afgevuurd te behappen. Dat laatste is overigens sowieso een probleem als je zoals wij noodgewongen met een naar de huidige maatstaven beperkte bandbreedte moet werken.

Enkele weken geleden kon ik niet anders dan het einde van de technische levensduur van mijn trouwe hulpmiddel vaststellen. Morgen transplanteer ik een deel van de data naar een nieuw apparaat en daarna gaat de stekker eruit. Vervolgens zal ik - als alles goed gaat - in luttele seconden een enorme sprong voorwaarts maken.

vrijdag 9 november 2012

Zo gaat dat dus

Een lezeres vroeg zich af hoe de elektramonteurs bovenin de elektrapalen kwamen. Er was op de foto bij de vorige post immers geen ladder te zien? Alhoewel ze zelf al vermoedde wat het antwoord was, laat ik het graag ook nog even zien.

woensdag 7 november 2012

'Volgende week' - vervolg

Dit keer betekende 'volgende week' ook daadwerkelijk volgende week. Vanochtend hadden we nog maar nauwelijks ontbeten, toen de monteurs die vorige week de ontwortelde boom van de elektraleiding hadden gehaald wederom ons erf op reden. Nu kwamen ze - zoals beloofd - de beschadigde leiding herstellen.

Die klus viel trouwens nog behoorlijk tegen omdat niet alleen bij de paal achter ons huis, maar ook bij drie andere palen de isolatie van de kabels was geschuurd. Tevens stond er bij enkele graden onder nul een straffe noordenwind en dat maakte het er voor de monteur bovenin de paal ook niet aangenamer op. Rond het middaguur was het karwei geklaard en ging de stroom er weer op. Een mooie tijd om koffie te zetten, en jazeker, de heren wilden graag even binnen komen om weer door te warmen. Ruim een uur en heel wat koffie, warme chocolademelk en koekjes later vertrokken ze tevreden naar hun volgende klus.

maandag 5 november 2012

Drieteenspecht

In februari van dit jaar had Nicôle het geluk om een in deze omgeving slechts zeer spaarzaam voorkomende vogel te spotten. Het lukte haar zelfs om het dier in kwestie - een drieteenspecht - op de foto te zetten. Het bleef echter bij een eenmalige ontmoeting, want hoe goed we onze ogen ook de kost gaven, de bijzondere specht liet zich daarna niet meer zien.


Tot afgelopen vrijdag. We waren op precies dezelfde plek waar Nicôle begin dit jaar een mannetjes exemplaar van de drieteenspecht zag, toen ze ineens naar de stam van een dikke spar wees. En daar zat duidelijk zichtbaar een drieteenspecht. Dit keer was het echter een vrouwtje. Dat was direct reden tot speculatie, want nu hadden we immers de aanwezigheid van zowel een mannetje als een vrouwtje van deze spechtensoort vastgesteld.

De volgende dag werd ons vermoeden bevestigd. Toen zag Nicôle op ongeveer dezelfde plek wederom een drieteenspecht en dit keer was het een beduidend kleiner exemplaar dan het vrouwtje van de dag daarvoor. Het was overduidelijk een jong en dat betekende voor ons goed nieuws van het vogelfront.

zaterdag 3 november 2012

'Volgende week'

Eenmaal terug uit Stockholm bleek dat het bij ons nog steeds vroor. Alles was dus nog prachtig wit. Dat zou echter niet lang duren, want woensdag klom het kwik tot boven het vriespunt en donderdag regende het aan één stuk door. Vrijdag was alle sneeuw verdwenen. Met achterlating van een enorme water- en modderbende. De vorst zat namelijk al stevig in de grond waardoor het overvloedige water met geen mogelijk door de grond kon worden opgenomen.

Er was zoveel water dat de greppels en beekjes het amper konden verwerken. Velen liepen over en ook het beekje achter ons huis trad royaal buiten haar oevers. Toen ik polshoogte ging nemen, bleek dat de geul waardoor het water normaal gesproken loopt op vele plaatsen door takken en bladeren was verstopt. Er was dus werk aan de winkel. Na zo'n twee uur ploeteren waren alle obstakel uit de weg geruimd en liep het water overal weer mooi door. Volgende week zal ik de waterloop nog een keer nalopen, want een goede waterafvoer is geen overbodige luxe. Niet alleen bij hevige regenval, maar ook met al het smeltwater aan het einde van de winter in gedachten.

De ontwortelde boom is inmiddels van de elektraleiding gehaald. Daarmee is de kous echter nog niet af. Door de kracht die op de leiding is uitgeoefend, blijkt aan het eindpunt daarvan - bij de paal die op ons erf staat - de isolatie van de kabels gescheurd. Dat is niet echt veilig en daarom zal een deel van de leiding moeten worden vervangen. Volgens de monteurs komen ze daarvoor volgende week terug. 'Volgende week' is in Zweden echter een ruim begrip. Het betekent een onbepaald moment in de toekomst. Soms inderdaad volgende week, meestal later en een enkele keer nooit. We zullen zien.

vrijdag 2 november 2012

Een spannend avontuur

Afgelopen maandag en dinsdag reisden we op en neer naar Stockholm om daar wat zaken af te handelen. Dit keer verbleven we niet - zoals toen we voor Nicôle een nieuw paspoort gingen aanvragen - in het voor toeristen en upper class opgepiepte centrum, maar in de grauwe buitenwijken van de Zweedse hoofdstad.

Het hotel waar we overnachten ligt aan de buitenrand van één van Stockholms meest beruchte wijken. Volgens de informatie op de website kan het zich beroepen op een rustige ligging. Tja, het hangt er natuurlijk vanaf wat je daaronder verstaat. Het ligt aan een rotonde en de tweebaans toegangsweg naar een enorme kantorenwijk. Naast een benzinestation en de vestiging van een bekende fastfoodketen. Alleen tussen middernacht en vijf uur 's ochtends verstomd het gebrom van de optrekkende auto's enigszins. We horen regelmatig sirene's. Meestal ver weg, maar soms ook dichtbij. De drive-through van het fastfoodrestaurant ligt aan onze kant van het hotel. Met de paal waar de bestellingen worden opgenomen strategisch tegenover het raam van onze kamer. Ontelbare malen horen we het blikkerige "Goedenavond, welkom bij... Mag ik uw bestelling alstublieft?" boven alle andere geluiden uit. Gelukkig sluit het restaurant die avond al om tien uur. Om de volgende ochtend om zes uur alweer open te gaan voor het ontbijt. En ook daarvoor passeert een schier oneindige kolonne auto's het afhaalloket.

De noodzakelijke wandelingen met Jeanny voeren ons door met afval bezaaide plantsoenen aan de rand van een uit hoogbouw bestaande woonwijk. De grasveldjes zijn getekend met door autobanden veroorzaakte littekens. De uit betonblokken opgetrokken gebouwen huisvesten minieme appartementen. Vanuit een appartement waarvan alle ramen donker zijn, klinkt het hartverscheurende gejank van een hond. De weinige passanten vermijden angstvallig elke vorm van oogcontact. Het is een troosteloze wereld van achterdocht en verval welke in schril contrast staat met de sfeer die het centrum van Stockholm ademt. Wanneer Jeanny gaat zitten om een grote boodschap te doen, voelen we ons niet bepaald geroepen om de welriekende hoop in een zakje te doen en netjes in een afvalbak te gooien. Dat zou namelijk compleet in strijd zijn met de geest van de omgeving.

Voor het slapen gaan, neemt Nicôle Jeanny nog even mee naar buiten. De parkeerplaats blijkt dan veranderd in een hangplek voor jongeren met een buitenlandse achtergrond - zoals in Zweden de politiek correcte formulering luidt. Een aantal daarvan staat tegen een brommertje - dat kennelijk niet wil starten - aan te trappen. Enkele anderen rennen, wanneer Nicôle het plantsoen inloopt, helicoptertje spelend achter haar aan. Ze hebben echter buiten Jeanny gerekend. Onze hond, die tot dusverre sloom achter haar baasje aansjokte, ondergaat een complete gedaanteverwisseling. Ze plaatst zich met haar kop fier omhoog en haar spieren gespannen aan een strakstaande riem tussen Nicôle en haar plaaggeesten, waarop de helden met de staart tussen de benen de aftocht blazen. Brave hond!

Zo stond dit bezoek aan Stockholm bol van de ervaringen die ons maar weer eens leerden hoe goed we het eigenlijk hebben. We hadden ze echter niet willen missen, want het is het geheel van mooie en minder mooie belevenissen die het leven tot een spannend avontuur maken.

maandag 29 oktober 2012

Sneeuw

Zo zag het er uit toen we vanochtend de deur uitgingen. Alles was bedekt met zo'n vijf tot tien centimeter verse sneeuw. Deze zal waarschijnlijk wel weer vlug wegdooien, maar de traditie dat Koning Winter ons in oktober op de eerste echte sneeuw trakteert, heeft ook nu weer standgehouden.

zondag 28 oktober 2012

Proletarisch

Ook veel Zweden bereiden zich voor op de eerste serieuze aanval van Koning Winter. Met de vorst in de grond en de eerste sneeuw in aantocht, maken zij nog even snel van de mogelijkheid gebruik om met zo min mogelijk moeite - dat wil zeggen zonder bij een snijdende vrieskou door een dikke laag sneeuw te moeten ploeteren - proletarisch een kerstboom aan te schaffen.

Overal zie je ze rijden. Soms met de spar van hun keuze op het dak en anders gebruik makend van een karretje. Sommigen nemen zelfs - geheel in de geest van de kerstgedachte - meteen een boompje voor hun buren mee. Of ze konden gewoon niet kiezen natuurlijk.

Dat het nog lang geen Kerstmis is, maakt deze nijvere Zweden niet uit. Als het blijft vriezen, dan blijven hun boompjes goed geconserveerd. En als er onverwacht toch nog een warmtegolf komt, dan maken ze daar mooi gebruik van om hun dan verdorde boompjes - wederom proletarisch - door frisse exemplaren te vervangen.

zaterdag 27 oktober 2012

Klaar voor de winter

We zijn helemaal klaar voor de winter. Alle spullen staan onderdak, we hebben een enorme voorraad vogelvoer, de schoorsteen is geveegd, het brandhout ligt klaar, het snoer voor de motorvärme idem dito en de auto staat weer op winterbanden.


Dat is maar goed ook, want de temperatuur is al enkele dagen niet meer boven het vriespunt geweest. En als we de weersvoorspellingen mogen geloven, dan zullen we binnenkort op de eerste serieuze sneeuw worden getrakteerd.

vrijdag 26 oktober 2012

Rukwinden

Op het gevaar af dat het eentonig gaat worden, vandaag wederom een post met een boom in de hoofdrol.

Sinds gistermiddag worden we bij vlagen geteisterd door extreem hevige rukwinden. Het grootste deel van de tijd waait er een straffe wind uit het noordwesten die - met uitzondering van de kou die ze meevoert - niet voor problemen zorgt. Af en toe echter vliegen de naalden, dennen- en sparrenappels, takken en een enkele keer zelfs bomen je om de oren. Eén van deze bomen, een grote spar, belandde een kleine tweehonderd meter achter ons huis bovenop de elektraleiding. Deze brak gelukkig niet, maar staat inmiddels wel zo strak gespannen dat ze letterlijk op knappen staat. Uiteraard meldden we deze precaire situatie direct bij de beheerder van het elektranetwerk. Omdat 'onze' boom echter één van de velen is die gesneuveld zijn, kan het nog wel even duren voordat deze wordt verwijderd. Laten we maar hopen dat er tot dat moment niet al te veel vogels tegelijkertijd op de elektraleiding gaan zitten...

donderdag 25 oktober 2012

In het niet

Het lijkt wel of het lastige bomen gevoel besmettelijk is, want ineens heeft iedereen er last van. Zo moest ik vanochtend met Gunnar uitrukken om bij kennissen een lang genegeerd geval van dit fenomeen te lijf te gaan.


Dankzij de combinatie van Gunnars kettingzaagcapaciteiten en mijn spierkracht lagen de bomen in kwestie snel zonder schade te hebben aangericht op grond. Daarna was het een kwestie van takken afzagen en de stammen opdelen in - met de tractor - vervoerbare lengtes.


Toen de klus was geklaard, namen we nog even een kijkje bij de resten van een enorme boom die Gunnar enkele maanden geleden op dezelfde plek heeft geveld. De stam van deze boom is zo dik dat er niets mee te beginnen is. De natuur en de tand des tijds mogen zich er over ontfermen en zullen er vele decennia werk aan hebben.


Bij deze boom vallen alle lastige bomen waarmee wij ons de laatste tijd hebben bezig gehouden in het niet.

dinsdag 23 oktober 2012

Lastige bomen - vervolg

Inmiddels hebben we het hout van de eerste lading 'lastige' bomen gekloofd. Net als altijd, verbazen we ons er ook nu weer over dat een grote stapel boomstammen wanneer deze eenmaal netjes is gezaagd en gekloofd zo weinig brandhout oplevert. Om de winter - ik heb het nu over de winter van 2013/2014 - warm door te komen, hebben we zeker drie keer zoveel hout nodig als er nu op de pallets ligt. Gelukkig hebben we nog genoeg 'lastige' bomen over.

maandag 22 oktober 2012

Strontauto

Vandaag kregen we de slambil op bezoek. Bezoek met een luchtje dus...

Net zoals ons vorige huis is ook ons nieuwe huis niet aangesloten op het riool. Dit betekent dat we voor alles wat door het gootsteenputje, afvoerputje en toilet gaat, zijn aangewezen op een eigen afvoersysteem bestaande uit een slambrunn en een filtratiebed. In de slambrunn - een soort bezinkput - blijven alle vaste bestanddelen achter, waarna het vloeibare gedeelte via het filtratiebed - gezuiverd en wel - in de bodem verdwijnt.

De slambrunn loopt langzaam vol en wordt jaarlijks door de slambil - strontauto - geleegd. Vandaag was het zover. Nadat de auto in positie was gebracht, ging de deksel van de put waarna zich al snel een hevige lucht over ons erf verspreidde. Het rook niet bepaald naar lentebloemen. De chauffeur liet een dikke slang in de smurrie zakken en al gauw zagen we het peil dalen. Niet veel later verdwenen de laatste resten onder luid gepruttel in de slang en was de klus alweer geklaard. De chauffeur nam afscheid - nee, handen schudden was er niet bij - en verdween met de slambil op weg naar z'n volgende adres. Het hele bezoek had amper vijf minuten geduurd. Het duurde beduidend langer voordat de lucht weer was opgefrist.

zaterdag 20 oktober 2012

Testament

Een andere zaak die we onlangs hebben geregeld, is het schrijven van een testament - of beter gezegd twee testamenten, één van Nicôle en één van mij. Niet omdat er iets speelt waardoor dit ineens dringend nodig is, maar gewoon omdat het beter is om dit geregeld te hebben voor het onverhoopte geval dat.

Ondanks het feit dat we al langere tijd van plan waren om onze laatste wil officieel vast te leggen, hadden we dit steeds weer voor ons uit geschoven. En dat is natuurlijk helemaal niet goed. Want als je eenmaal de eindstreep bent gepasseerd, kun je niet meer terug om dit soort zaken - of wat dan ook - alsnog te regelen.

Als Nederlander in den vreemde is het trouwens van groot belang om zicht te hebben op je civielrechtelijke positie wat bijvoorbeeld betreft huwelijksrecht, huwelijksvermogensrecht en erfrecht. Wat staat je te wachten bij een scheiding of bij overlijden? Je kunt er niet zomaar vanuit gaan dat dit in het nieuwe thuisland exact hetzelfde is geregeld als in Nederland. En ook de manier waarop je dit soort zaken kunt regelen, kan behoorlijk afwijkend zijn.

Zo kun je in Zweden - mits je daarbij aan enkele voorwaarden voldoet - zelf je testament schrijven en hoef je daarvoor dus niet zoals in Nederland naar de notaris. Dat zou trouwens sowieso moeilijk gaan, want een notaris zoals we die in Nederland kennen, die hebben ze in Zweden niet. Wat ze in Zweden ook niet hebben, is een centraal testamentenregister. Je dient er als testator dus zelf voor te zorgen dat je testament te zijner tijd door de belanghebbende(n) of een vertrouwenspersoon wordt gevonden.

woensdag 17 oktober 2012

Lastige bomen

Eén van de dingen waar we mee bezig zijn, is het weghalen van een behoorlijk aantal lastige bomen. Of misschien kan ik beter schrijven potentieel lastige bomen. Op dit moment vallen ze ons namelijk nog niet lastig. Iets dat in de toekomst wel zou veranderen aangezien ze allemaal vervaarlijk - en soms wel meer dan dat - richting huis, schuur en parkeerplaats voor de auto overhangen. En voorkomen is beter dan genezen, toch?

Gelukkig zijn de bomen die we nu onderhanden nemen - in tegenstelling tot die waar we twee weken geleden mee begonnen - wèl geschikt om brandhout van te maken, zodat we twee vliegen in één klap slaan. Wanneer het hout van de stammen is gezaagd en afgevoerd zijn we er overigens nog niet. Dat moet dan namelijk nog worden gekloofd en ook de takken moeten nog worden weggewerkt. Dat laatste doen we met behulp van een gezellig vuurtje.

dinsdag 16 oktober 2012

Een goede zaak

Het zal de regelmatige bezoekers van onze blog zijn opgevallen dat de frequentie van de berichtgeving de afgelopen weken behoorlijk is gedaald. Er is echter geen reden tot ongerustheid. We zijn niet schrijf- of blogmoe (een verschijnsel waaraan elke blogger vroeg of laat onbarmhartig ten prooi schijnt te vallen) en het is ook niet zo dat we geen stof meer hebben om over te schrijven. Integendeel, de zin om onze belevenissen vast te leggen is juist groter dan ooit en we zijn juist met veel - deels ook voorbereidingen voor nieuwe - dingen bezig. We hebben echter, gedwongen door de hoeveelheid van alles wat thans bij elkaar op ons bordje ligt, wel prioriteiten moeten stellen.

Wat schrijven betreft hebben we ervoor gekozen om serieus aan de slag te gaan met enkele ideeën voor nieuwe boeken die al een hele tijd op de sudderpit staan. We vinden het namelijk de hoogste tijd dat er weer eens een boek van onze hand wordt gepubliceerd. Het gevolg van deze keuze is dat we voorlopig minder vaak op onze blog zullen posten. We hopen dat iedereen daarmee kan leven. Het is voor een goede zaak!

zaterdag 13 oktober 2012

Flex

Elke herfst opnieuw zadelt Moeder Natuur ons op met een stevige opruimklus. Dan dumpt ze een onverstelbaar grote hoeveelheid afgevallen herfstbladeren op ons erf die we vervolgens bijeen harken en met de kruiwagen afvoeren.

Laat die blaadjes toch rustig liggen waar ze liggen, zul je wellicht denken. We hebben echter twee redenen om dat niet te doen. Om te beginnen zou het dikke bladerendek in het voorjaar het opkomende gras verstikken. Daarnaast - en dit weegt voor ons misschien nog wel zwaarder - hebben we geen zin om de komende tijd elke dag weer een heleboel aan onze schoenen klevende blaadjes naar binnen te lopen. En deze vervolgens te moeten opruimen ook. Nee, dan maar liever één keer flink aan de bak om daarna van het 'probleem' verlost te zijn.

Bovendien is een dagje blaadjes harken toch hartstikke flex? Zo luidde in elk geval het commentaar dat één van onze lezers vorig jaar bij een soortgelijke post plaatste. En alhoewel het woord flex niet tot mijn standaardvocabulair behoort, ben ik het toch roerend met hem eens.

donderdag 11 oktober 2012

Muts en handschoenen

Al enkele nachten op rij is het kwik royaal onder het vriespunt gedaald. Als gevolg daarvan leggen we de ochtendwandeling nu steevast af in een bevroren wereld. Ook overdag houd de kou goed stand. Alhoewel het in de warmte van de zon goed toeven is, blijft de temperatuur in de schaduw erg laag. Op sommige plekken verwijnt de rijp pas in de loop van de middag. Het zal dus duidelijk zijn dat een muts en handschoenen inmiddels weer tot de standaarduitrusting behoren...

zondag 7 oktober 2012

Gemengde gevoelens

Enkele dagen geleden liepen we over een weg langs een onlangs kaalgekapt stuk bos, toen Nicôle ze in de verte zag staan. Drie elanden, een koe met twee kalfjes. We hielden stil en sloegen de dieren enige tijd gade. Terwijl de kalfjes aan de op de grond liggende takken liepen te knabbelen, stond het moederdier stram met haar kop omhoog de omgeving in de gaten te houden. Ze had ons vermoedelijk nog niet ontdekt omdat we doodstil stonden, en de wind bovendien vrij krachtig vanuit haar richting onze kant uit waaide.

Stilzwijgend kwamen Nicôle en ik overeen om dit moment zo lang mogelijk te rekken. In onze omgeving beginnen elanden namelijk een steeds zeldzamer verschijning te worden. De laatste jaren is hun aantal ten gevolge van een combinatie van de toegenomen roofdierdruk en overbejaging sterk afgenomen. Toen we hier net woonden, ging er bijna geen dag voorbij dat we niet minstens één van deze fraaie dieren zagen. Nu is het spotten van een eland voor ons echter een bijzondere gebeurtenis welke ons hooguit eenmaal per maand ten deel valt.

We stonden al enige tijd roerloos naar de elanden te kijken toen het begon te regenen. Eerst zachtjes, maar daarna harder. De wind blies de druppels onder de klep van m'n pet door zodat m'n gezicht al gauw kletsnat was. Jeanny - die de hele tijd braaf had zitten wachten - ging verzitten en keek vragend omhoog. Nicôle en ik keken elkaar aan en wisten dat het tijd was om onze wandeling voort te zetten. Exact op dat moment kwam de elandkoe in beweging. Haar poten hoog optrekkend draafde ze ervandoor om even later - met de kalfjes in haar kielzog - in de bosrand te verdwijnen.

Er ging een huivering door me heen. M'n gedachten waren al een paar dagen verder en voordat ik er erg in had, drongen er enkele tranen door m'n ooghoeken naar buiten. Gelukkig werden deze goed gecamoufleerd door de vele regendruppels die al over m'n gezicht naar beneden liepen. Echte mannen huilen namelijk niet.

Morgen begint de elandjacht. En dat is iets waar ik in de huidige situatie met gemengde gevoelens tegenaan kijk.

woensdag 3 oktober 2012

Noeste arbeid

Vandaag was een dag van noeste arbeid.

Om te beginnen moesten er enkele verzakkingen in ons oprijpad worden opgevuld. Naar geschikt vulmateriaal hoefden we gelukkig niet lang te zoeken. De afgelopen zomer zijn namelijk de greppels langs de weg uitgediept. Tijdens de uitvoering van deze werkzaamheden nam men het niet zo nauw, met als gevolg dat er ook hele stukken weg verdwenen waardoor deze nu zeker zo'n halve meter smaller is dan voorheen. Het afgegraven mengsel van zand, stenen en grus bleef op grote hopen in de bosrand achter. Geen fraai gezicht, maar uiteindelijk kwam het ons dus goed uit. Nadat ik heel wat kruiwagenladingen van de loodzware mix had verplaatst, was slechts een deel van de verzakkingen gevuld. Ik was echter uitgeteld en besloot om dit karwei de komende dagen in etappes af te maken.

De volgende klus bestond uit het omzagen van een dode boom. Deze helde vanuit de bosrand vervaarlijk in de richting van de oude stuga. Gezien de conditie van de boom zou het slechts een kwestie van tijd zijn voordat deze zou breken om daarna een flinke deuk in het dak van de stuga te slaan. En met een beetje pech zou de schade nog veel groter zijn. Het was dus de hoogste tijd om in te grijpen en een prima gelegenheid om andere spiergroepen aan het werk te zetten, al moet worden gezegd dat het bij dit karwei vooral ook op denkvermogen aankwam. Na de situatie van alle kanten goed te hebben bekeken, maakten we hoog in de boom een touw vast waarmee Nicôle vervolgens haaks op de natuurlijke valrichting van de boom het bos in liep. Ze trok het touw strak en ik kon met de kettingzaag aan de gang. Vervolgens gooide Nicôle op precies het goede moment haar kilo's in de strijd waardoor de boom met een minimum aan moeite precies de goede kant uitviel. Daarmee was de klus echter nog niet geklaard. Ik zaagde de takken van de boom en verdeelde de stam in sjouwbare brokken. Helaas was de boom zodanig verrot dat het hout niet meer als brandhout kon worden gebruikt. We zullen het dus naar een geschikte plek in het bos moeten afvoeren.

Maar ook dat is een klus voor morgen...

zondag 30 september 2012

Herfstwandeling

Vandaag maken we een mooie wandeling. Niet bij ons in de buurt, maar iets verder van huis. Nadat we de auto hebben geparkeerd, versterken we eerst de inwendige mens - en hond. Daarna gaan we van start. We beginnen met een hindernis in de vorm van nogal vreemd geconstrueerde brug. Zowel de hoge op- en afstap alsmede het ontbreken van het onderste deel van de reling maken het oversteken daarvan voor Jeanny niet makkelijk. We laten ons echter niet ontmoedigen en na enig til- en hijswerk staan we veilig aan de overkant.

Het pad voert ons langs een brede beek die sterk meanderend door een zeer geaccidenteerd gebied slingert. Het ene moment lopen we over het strand aan de oever van de beek, even later balanceren we op een smalle richel terwijl de beek zo'n vijftig meter bijna loodrecht onder ons door een brede u-bocht kolkt. Het bos trakteert ons - geheel in overeenstemming met de tijd van het jaar - op een mix van groen (van de naaldbomen) en geel (van de berken), welke hier en daar wordt doorbroken door het oranjerood van een verdwaalde esdoorn.

Naast het afwisselend fluisterend kabbelen en donderend kolken van de beek is het opvallend stil. Er is geen vogel te zien of zelfs maar te horen. Wel zien we op verschillende plekken sporen van elanden die aan de oever van de beek hebben staan drinken.

Jeanny is enorm in haar nopjes met alle nieuwe luchtjes van de vreemde omgeving, de zanderige ondergrond en last but not least de overvloedige aanwezigheid van water om in rond te plenzen. Ze lijkt onvermoeibaar en draaft zoveel heen en weer dat ze uiteindelijk de hele afstand minstens twee keer aflegt. Ook wij hebben het enorm naar onze zin. We genieten niet alleen van de rust en de prachtige natuur, maar bovenal ook van het feit dat onze hond het zo naar haar zin heeft.

Ten slotte verlaten we het pad langs de beek en lopen we over een zogenaamde tractorweg naar de auto terug. We eten en drinken wat, en dan is het tijd om naar huis te rijden. Onderweg naar huis houden Nicôle en ik onze ogen open. Niet alleen om op de weg te letten, maar ook om niets van alle fraaie herfsttaferelen om ons heen te missen. Jeanny daarentegen sluit al gauw haar ogen. De inspanningen van de wandeling en het gezoem van de banden over het asfalt sussen haar al snel in een diepe slaap.

zaterdag 29 september 2012

De eerste sneeuw

Eergisteren is in het noorden van Zweden de eerste sneeuw gevallen. Dat is overigens niet bijzonders, normaal gesproken gebeurt dat altijd eind september of begin oktober. Hier in Midden-Zweden zullen we nog wel even moeten wachten. Ons ervaringsgemiddelde van de afgelopen zeven jaar geeft aan dat eind oktober voor ons het moment is waarop we zien hoe de eerste sneeuwvlokken alles met een mooie witte laag bedekken.

vrijdag 28 september 2012

Geel, bruin en kaal

Inmiddels zijn alle loofbomen rondom ons huis geel, bruin of kaal. Ons uitzicht is derhalve honderd procent herfst. Iets hoger op de heuvel is het echter zonniger en warmer met als gevolg dat de loofbomen daar eerst nu langzaam beginnen te verkleuren. Met uitzondering van een hele grote esdoorn overigens. Deze loopt voor op de rest en heeft al een heleboel blad laten vallen.

donderdag 27 september 2012

Avondrood

Afgelopen dinsdagavond werden we tijdens onze avondwandeling met Jeanny ingehaald door de steeds vroeger invallende duisternis. Pas toen het al lang donker was, waren we weer bij de auto terug, maar niet nadat we eerst hadden genoten van een prachtige dosis avondrood.

woensdag 26 september 2012

Rustig of juist druk?

Het is even rustig geweest op onze weblog. Dit betekent meestal echter dat wij het dan juist druk hebben. Ben is vanochtend voor de tweede dag op rij naar het slachthuis getogen, om te helpen om twee koeien die moesten worden afgemaakt, te verwerken tot diverse stukken vlees. Gisterochtend kregen we bovendien de schoorsteenveger op bezoek, en werd onze kachel 'winterklaar' geveegd zodat we niet bang hoeven te zijn voor schoorsteenbranden. Aangezien de schoorsteenveger wel van een praatje houdt, en vaker niet dan wel de mensen thuis aantreft, ging hij maar wat graag op het aanbod van 'koffie?' in. Pas nadat alle koekjes op waren en de meeste nieuwtjes waren uitgewisseld nam hij afscheid.

Daarna was het tijd voor Jeanny's wandeling, in een keiharde storm maar ditmaal geen regen. De harde wind zorgde er voor dat wij oog in oog kwamen te staan met een mooie vos. Hij had ons noch gehoord noch geroken, maar toen hij mij zag bewegen hield het dier zich muisstil. Nadat we elkaar een tijdje hadden bekeken, en ik door mijn hurken ging om ongemerkt de camera uit mijn jaszak te peuteren, zag het beest zijn kans schoon, en sprong met soepele bewegingen terug het bos in. Jeanny had nog steeds niks in de gaten, gelukkig maar, want zij is niet erg gesteld op deze viervoeters.

Bij thuiskomst bleek dat de sneeuwstokken, die de rand van de weg markeren, juist waren gestoken. Hoewel rijkelijk laat - de voorgaande jaren stonden de stokken begin september al langs de weg - toch ruim op tijd om de winter een stapje voor te zijn. Voorlopig is het namelijk herfstweer dat de klok slaat, met ook vandaag weer een grauw weerbeeld.

De tuin is bezaaid met bladeren. Het is herfst!