woensdag 29 februari 2012

Prelude

Op het moment dat ik ontwaak, is het nog donker in de slaapkamer. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar aan de hoeveelheid licht die door de gordijnen heen dringt, kan ik afleiden dat de zon net op is. Ik draai me op mijn andere zij en blijf nog even liggen. Dommelend in een wereld van stilte.

Dan spits ik mijn oren. Door het vensterglas heen hoor ik de lokroep van een vogel. Hoog en schril doorbreekt deze de stilte. In volume aanzwellend en dan weer afnemend. Na een korte pauze lijkt de lokroep te worden beantwoord. Op een andere toonhoogte en in een ander timbre. En heel constant van volume. Dan wordt het weer stil, maar het duurt niet lang voordat de initiële lokroep weer door de lucht klinkt. Terwijl er niet anders te horen is en het langzaam steeds lichter wordt, zetten de twee vogels hun duet voort. Totdat er zich plots vier of vijf - dat meen ik tenminste aan de verschillende geluiden te kunnen afleiden - andere vogelssoorten vol overgave in het concert mengen.

Dit is de eerste keer aan het einde van deze winter - van voorjaar is nog lang geen sprake - dat 's ochtends vroeg de vogels op deze wijze van zich laten horen. En ik lig er met kippenvel naar te luisteren.

dinsdag 28 februari 2012

Wat een verschil

Wat een verschil kan de zon maken. Kijk maar eens naar onderstaande foto's. Deze zijn allebei, met slechts enkele uren tijdsverschil, op dezelfde plek gemaakt.

De eerste om ongeveer tien uur 's ochtends. Het is bewolkt en mistig.


De tweede rond drie uur in de middag. De bewolking is verdwenen en de zon zorgt voor kleur en contrast. Het grauwe en gure gevoel dat het eerste plaatje oproept is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor iets vrolijks.

maandag 27 februari 2012

Spekglad

Sinds midden vorige week stijgt de temperatuur overdag steevast tot boven het vriespunt. En op momenten dat de zon vrij spel heeft, is er geen houden aan. Dan wordt het zo warm dat er in een mum van tijd enorme hoeveelheden sneeuw verdwijnen. Er bestaat geen enkele twijfel over, hoe het met dit verschijnsel verband houdende spreekwoord tot stand is gekomen. Met slechts een kleine kanttekening. De sneeuw verdwijnt niet, maar verandert in water. Waarvan vervolgens een klein deel verdampt, terwijl de rest op de bodem achterblijft. 's Nachts vriest het echter nog matig tot stevig met als gevolg dat dan al het smeltwater tot een solide laag ijs bevriest.

De afgelopen dagen heeft het bovenstaande zich inmiddels zo vaak herhaald, dat we op dit moment opgescheept zitten met een dikke en spekgladde laag ijs die zonder uitzondering alle wegen en paden bedekt. Het gevolg daarvan is dat zelfs de kortste wandeling als je niet heel erg uitkijkt een hachelijke onderneming is.

Ook tijdens het autorijden is het - zelfs mét spijkerbanden - lastig om het goede spoor te houden. Eén moment van onachtzaamheid of een slechts iets te hoge snelheid straft zich meteen. Getuige daarvan is de staat waarin ik vanochtend vroeg de kast waarin onze brievenbus hangt aantrof. Total loss. Een remspoor van spijkerbanden liet zien hoe de dader zijn of haar auto net niet op tijd tot stilstand had weten te brengen. Om er vervolgens zonder een berichtje achter te laten vandoor te gaan. Ja, ook hier in Zweden is niet iedereen even netjes...

zondag 26 februari 2012

Visite

De afgelopen dagen stonden vooral in het teken van visite. Verwachte en onverwachte gasten brachten ons een bezoek in Laggåsen. Het leidde tot een gezellig samenzijn, maar we hielden weinig tijd over voor andere dingen. In elk geval voor de weblog dan. Want tussen alle bezoeken door brachten we onze tijd zo veel mogelijk buitenshuis door, in het zonnetje. Vooral vandaag was het prachtig weer, en daar maakten we optimaal gebruik van. Totdat de volgende bezoekers op de deur klopten...

donderdag 23 februari 2012

Vogels in de tuin

Zomaar een selectie van vogels die we dagelijks in de tuin op bezoek krijgen.

Goudvink - Pyrrhula pyrrhula

Pimpelmees - Cyanistes caeruleus

Kuifmees - Lophophanes cristatus

Barmsijs - Carduelis flammea

Koolmees - Parus Major

Zwarte mees - Periparus ater

woensdag 22 februari 2012

Chocoladesokken

Gistermiddag verblijdde buurvrouw Berit ons met een bezoek. Ze was op de spark en vroeg of ik zin had om een rondje mee te glijden op de nu prachtig ijzige weg. Ze drukte me een plastic tas in de handen met daarin een enorme doos bonbons. ''Goed voor je dieet'', hoorde ik Ben nog mompelen voordat de buurvrouw en ik op de slee vertrokken. De tas met daarin de chocolaatjes zette ik zolang op het aanrecht.

Pas na de avondwandeling met Jeanny pakte ik de doos uit de tas, en zag dat er helemaal geen cellofaan meer om het karton zat. De doos zat dichtgeplakt met een plakbandje. ''Misschien lustte Berit ze niet, en mag jij de rest hebben'', lachte Ben. Maar in plaats van bonbons kwam er iets heel anders uit de doos tevoorschijn!

Wellicht geïnspireerd door mijn breivlijt (zie de weblog over de sjaal) haalde ik twee paar zelfgebreide sokken uit de doos vandaan. Een heren- en een damespaar. Met de hand wassen op 30C, zo liet het 'wasvoorschrift' ons weten.

Een bijzonder leuke verrassing, waar we dankbaar gebruik van zullen maken. Originele cadeauverpakking bovendien. Erg lief van onze buurvrouw, die we hierbij dan ook in het Zweeds willen bedanken. Tack så mycket snälla Berit!

dinsdag 21 februari 2012

Bevoorrecht

De laatste tijd heb ik letterlijk en figuurlijk heel wat eten aan m'n neus voorbij zien gaan.

Met veel ijver zorgen mijn baasjes er voor dat er bij de voederplaatsen voor de vogels en de voerbak voor de reetjes altijd wel wat te halen valt. Zodra het voer op is, wordt er bijgevuld. Er lijkt wel geen einde aan te komen.

Hoe anders gaat het met mijn voerbak. Die wordt slechts mondjesmaat gevuld. Zelfs als ik een beetje treuzel met eten, is deze zo weer leeg. En krijg ik dan meteen nieuw eten? Nee, vergeet het maar. Slechts twee keer per dag kan er voor mij wat af.

Nu moet ik overigens toegeven dat ik nooit honger hoef te lijden, maar trek heb ik altijd! En daarom ga ik soms - als ik buiten aan de aandacht van mijn baasjes kan ontsnappen - even kijken of er bij de voederplaatsen niet iets van mijn gading ligt. Op die manier kan ik mijn dieet af en toe met wat brood of een heerlijk stukje vetbol aanvullen. Ik hou me echter altijd in en laat het meeste voer voor de wilde dieren liggen, want ik weet dat zij het veel harder nodig hebben dan ik. Ik besef maar al te goed hoe bevoorrecht ik ben - met twee baasjes die om me geven, een dak boven mijn hoofd, een warme slaapplek en twee maal daags een voedzame maaltijd.

maandag 20 februari 2012

Onze plek in het bos

Onlangs maakte ik nog enkele foto's van onze - nieuwe - plek in het bos. Hier komen ze...


Links het oude huis, rechts het nieuwe.


Het oude huis, gebouwd omstreeks 1895. Tot eind jaren vijftig van de twintigste eeuw hebben hier mensen gewoond. Er is geen stromend water - slechts een put op zo'n vijftig meter afstand in het bos - en geen afvoer. De enige sanitaire voorziening bestond uit een zogenaamde utedas - buitentoilet - in het bos.


Het nieuwe huis van de voorkant.


Het nieuwe huis van de achterkant.


Schuurtje en houthok.

zaterdag 18 februari 2012

Dooi

Het is een grauwe dag. Dichte bewolking dimt het daglicht. Het waait - bij vlagen stevig. Sinds vanochtend vroeg wisselen regen, ijzel en natte sneeuw elkaar af. Vanuit het over de dakrand uitstekende pak sneeuw vallen waterdruppels naar beneden. In de regenpijpen hoor je het water stromen. En dat is niet alleen van de neerslag, want al heel de dag is de temperatuur boven nul. Het dooit.

vrijdag 17 februari 2012

Drieteenspecht

Tijdens onze eind-van-de-ochtendwandeling raakte Nicôle zo onder de indruk van de prachtig met rijp bedekte bomen, dat ze er direct na het middageten met de camera op uit trok om enkele - hopelijk - mooie foto's te maken. En dat bleek achteraf een heel goed plan. Niet omdat ze met de bedoelde foto's terugkwam, maar vanwege een onverwachte ontmoeting met een in deze omgeving slechts weinig voorkomende vogel, die ook nog eens de moeite nam om uitgebreid voor haar te poseren.


Het betrof een drieteenspecht - Picoides tridactylus. Tot vandaag had geen van ons beiden deze vogel ooit in het echt gezien.


In tegenstelling tot de meeste andere spechten heeft de drieteenspecht - de naam zegt het al - drie in plaats van vier tenen. Daarnaast ontbreekt de voor veel andere spechten karakteristieke kleur rood in zijn verenpak. Het mannetje heeft een gele kruin en beide geslachten hebben een brede witte streep van boven naar beneden over hun rug lopen.

donderdag 16 februari 2012

Twee vliegen

Wat kun je zoal doen om de lange winteravonden door te komen? Van alles en nog wat. Als je echter niet uitkijkt, dan val je daarbij al snel in herhaling met het gevolg dat je wel eens iets nieuws wilt. Zo nam Nicôle onlangs de breipennen ter hand om - door een vriendin op het idee gebracht - een wollen sjaal te breien. Ze sloeg daarmee twee vliegen in één klap. Allereerst deed ze iets nieuws, want breien had ze nog nooit gedaan. Daarnaast voorzag ze zichzelf van een heerlijk warme sjaal en dat is in deze tijd van het jaar ook geen overbodige luxe.

woensdag 15 februari 2012

Wind

Na wederom een nacht met sneeuwval, begon de dag ook vandaag weer met sneeuwruimen. Gelukkig hebben we naast een paar sneeuwscheppen ook de beschikking over een snösläde - is daar een Nederlands woord voor? - met behulp waarvan deze klus nog redelijk snel te klaren is.


Toen alle sneeuw aan de kant was, stond de zon inmiddels zo hoog dat ik aan de rand van tuin even lekker in de zon zittend van alle inspanning kon bijkomen. Het was overigens maar goed dat ik in de beschutting van de bosrand zat, want de wind was behoorlijk aangetrokken en gierde door de boomtoppen. Het duurde niet lang voordat de bomen, welke aan het begin van de ochtend nog prachtig wit waren, van alle sneeuw waren ontdaan.

Nu de lunch trok ik er op uit om van het mooie weer te genieten. Enkele uren dwaalde ik afwisselend door jong - dicht - en wat ouder - meer open - bos. Op sommige plekken waadde ik tot aan mijn knieën in de sneeuw. Tijdens de hele wandeling werd ik vergezeld door het gebulder van de wind en de zonnestralen welke overal waar ze de ruimte kregen prachtig tussen de bomen doorschenen.


Op de terugweg naar huis liep ik op een gegeven moment door een groot open veld en daar had de wind vrij spel. De (poeder)sneeuw werd bij vlagen metershoog opgeblazen en terwijl ik even stilstond om van het schouwspel te genieten kwam er zelfs een heuse sneeuwhoos voorbij. Iets verderop maakte ik nog een mooi plaatje van de sneeuw welke met enorme kracht van een schuurdak werd afgeblazen.

dinsdag 14 februari 2012

Lekker bezig

Gisteravond heeft Koning Winter weer eens wat sneeuw over ons uitgestrooid, dus vandaag begonnen we de dag met sneeuwruimen. Daarna was het koffietijd en vervolgens stond er een wandeling met Jeanny op het programma. Deze leidde ons naar Lilla Laggåsen waar we het voer in de vogelvoederhuisjes bijvulden - iets wat we tot het einde van de winter trouw zullen blijven doen. Eenmaal weer thuis was het tijd voor de lunch. Daarna nam ik de motorzaag ter hand om een vervaarlijk scheef over de aardkelder groeiende boom uit de weg te ruimen en tot blokken te zagen. Vervolgens sjouwde ik deze naar de hoop te kloven blokken welke gestaag groeit en inmiddels al lang niet meer lijkt op het 'hoopje' waar we twee weken geleden mee begonnen. Ondertussen deed Nicôle boodschappen in Hagfors en kregen we precies bij haar terugkomst Magnus op bezoek die ons nieuwe huis kwam bekijken. En ja, daarna was het alweer etenstijd. Zoals ik ook al in mijn vorige post schreef, vliegt de tijd en zijn we lekker bezig.

maandag 13 februari 2012

Geen straf

De tijd kabbelt voort en het leven ook. De dagen verstrijken zonder dat er iets echt bijzonders gebeurt. We zijn gewoon lekker bezig met de dingen van alledag en brengen daarbij een groot deel van de dag buitenshuis door. Dat laatste is geen straf, want het is nu duidelijk te merken dat de zon aan kracht wint. En alhoewel het grootste deel van ons erf nog vrijwel de gehele dag in de schaduw ligt, zijn er ook een paar plekjes welke de zonnestralen wel bereiken en waar we af en toe even lekker kunnen opwarmen.

Eind vorige week hebben we nog geprobeerd om het pindakaas-experiment een gunstige draai te geven. We mixten de bruine smurrie met gepelde en ongepelde zonnebloempitten en maakten er vervolgens een bol van in de hoop dat dit op een vetbol lijkende product meer vogels zou lokken dan de op z'n kant liggende pot doet. Maar alhoewel de pindakaasbol er prachtig uitziet, is het resultaat nihil en hangt de bol na enkele dagen nog steeds onaangeroerd in de tuin. Wat ons betreft is het experiment daarmee ten einde. In het vervolg houden we ons - wat onze gevederde vrienden betreft - bij het beproefde vogelvoer en eten we de pindakaas zelf op. En ook dat is geen straf.

vrijdag 10 februari 2012

Rally Sweden

Sinds donderdag staat Värmland in het teken van Rally Sweden. Dit autosportevenement trekt jaarlijks zo'n 200.000 toeschouwers, die uit alle delen van de wereld hun weg naar Hagfors en omgeving weten te vinden. De rally begint traditiegetrouw op het vliegveld van Hagfors (in Råda) waarna de karavaan naar de drafbaan van Karlstad vertrekt waar de eerste race wordt verreden.

Dit jaar doet de rally ook Noorwegen aan, zodat de liefhebbers vandaag een eind moesten rijden om hun favorieten aan te moedigen. Morgen komen de toeschouwers die een bed in Hagfors hebben geboekt meer aan hun trekken, dan staan namelijk enkele races in en rond Hagfors op het programma.

Wat mij betreft is het snel zondag, en krijgt de winnaar van Rally Sweden zijn lauwerkrans omgehangen. Ik heb helemaal niets met de rondscheurende auto's, die een hoop herrie produceren en de dieren in het bos een boel angst aanjagen. Het publiek, dat in groten getale langs de kant staat, laat niet zelden een berg rotzooi achter in de natuur die door niemand wordt opgeruimd. Wat mij betreft is dit soort volksvermaak prima op een racebaan, maar niet in een stuk natuur waar onverwacht elanden of reeën op de weg kunnen opduiken of waar de mens zijn sporen achterlaat in het leefgebied van de wilde dieren. Nee, aan mij is Rally Sweden duidelijk niet besteed...

donderdag 9 februari 2012

Inspiratie en afleiding

In ons vorige huis was het uitzicht vanaf mijn werkplek - een term welke ik inmiddels erg vreemd en slecht toepasselijk vind klinken - een kale muur. Daarvoor stond mijn buro met daarop de computer en een beeldscherm. Gezeten achter het buro was dat beeldscherm het enige dat in het zichtveld lag. Schrijven was een kwestie van zitten, een beetje inspiratie, geen afleiding - dat was makkelijk, want er was niets te zien - en mijn vingers over de toetsen van het toetsenbord laten gaan. Op deze wijze kwam er dan iets leesbaars - dat mag ik tenminste hopen - tot stand, waaronder ook een groot deel van de teksten voor deze weblog.

Toen kwam de verhuizing en veranderde er een heleboel, waaronder eerder genoemde kale muur. Deze maakte plaats voor een prachtig uitzicht op tuin en bos. Zittend achter mijn buro kijk ik nu uit op de bosrand achter de tuin. Aan de ene kant van mijn blikveld de voerbak voor de reetjes en aan de andere kant de voederplaatsen voor de vogels. Op zich al een mooi plaatje, dat vervolgens ook nog eens tot leven wordt gebracht door de wind, eventuele neerslag en het spel van de zonnestralen. En door alle dieren die in dit panorama delen van hun dagelijks leven voor ons aanschouwelijk maken. Alleen al de grote diversiteit aan vogels is een lust voor het oog. Een andere vaste bezoeker is onze huiseekhoorn. Elke ochtend is hij - of zij - op tijd voor het ontbijt. Vervolgens ontstaat er zo'n half uur later wanneer de vlaamse gaaien voor hun dagelijke rantsoen op visite komen, steevast een riskant kat en muis spel waarbij de eekhoorn en deze vogels elkaar beurtelings bij het voer wegjagen en door de bomen achterna zitten. Al met al is het een fantastisch schouwspel. Tja, en ergens op de voorgrond bevinden zich dan ook nog eens een beeldscherm en een toetsenbord...

Zo is het nieuwe uitzicht niet alleen een bron van inspiratie, maar ook één van afleiding. Ik ben benieuwd welke van de twee uiteindelijk de overhand zal krijgen.

maandag 6 februari 2012

Mooi

Toen we vanochtend wakker werden en de gordijnen van het slaapkamerraam opendeden, zagen we dit. Bestaat er een mooiere manier om de dag te beginnen?

zondag 5 februari 2012

Trouw en verstandig

Vandaag heb ik mijn baasje mee uit wandelen genomen. Terwijl we in het bos waren, verliet ik het spoor - één van de vele welke we gewoonlijk nemen - en sprong in de diepe sneeuw. Ik zal hem eens wat nieuws laten zien, dacht ik, en begon een spoor in de maagdelijke sneeuw te maken.

Mijn baasje moet mijn inspanningen op prijs hebben gesteld, want overal waar ik ging, volgde hij me gehoorzaam. Het voelde fantastisch om de route te mogen bepalen en ik stroomde over van energie. Ik ploegde door de sneeuw, kroop onder bomen en sprong over greppels. Niet zomaar in het wilde weg, maar de hele tijd mijn instinct - en een vage geur diep onder het sneeuwdek - volgend. Eén keer wist ik het niet zeker. Ik keek mijn baasje aan met een blik alsof ik wel wat hulp kon gebruiken. Hij maakte me echter duidelijk dat ik het zelf maar moest oplossen. En dat deed ik dan ook. Ik liep een paar rondjes door de sneeuw totdat het me duidelijk was waar we heen moesten. Daar gingen we weer. Uiteindelijk werd de geur overweldigend sterk en daar was het: de ingang van een vossenburcht.


Ik kon makkelijk ruiken dat er niemand thuis was, maar toch onderwierp ik de ingang van het hol aan een grondig onderzoek.

Toen was het tijd om op huis aan te gaan. Geen probleem, ik wist precies welke kant ik op moest. En als mijn baasje me niet had vergezeld, dan was ik in een mum van tijd thuis geweest. Nu moest ik echter rekening met hem houden - hij kan bij lange na niet zo hard rennen als ik - en af en toe op hem wachten. Ook dat was echter geen probleem, want ik ben een trouwe en verstandige hond.

zaterdag 4 februari 2012

Koud

Gisteravond raakte de temperatuur in een vrije val en toen we vanochtend wakker werden, stond de buitenthermometer op een dikke 24 graden onder nul. Het was voor het eerst deze winter dat we van een echte stevige winterse kou konden genieten. De ochtendwandeling werd dan ook in rap tempo afgelegd en na het ontbijt maakten we een lekker warm vuurtje in de houtkachel.


De rest van de dag brachten we - op de gebruikelijke rondjes met Jeanny na - binnenshuis door. Lekker lui en warm bij de kachel.

vrijdag 3 februari 2012

Meer dieren om ons heen

Enkele dagen geleden doken er in de bosrand tegenover ons huis twee reetjes op. Eerst bleven ze nog schuchter tussen de bomen, maar na de omgeving goed te hebben verkend, waagde één van de twee zich even later wat dichter bij het huis.


Het waren moeder en zoon. Een stel dat al anderhalf jaar in deze omgeving door het bos rondzwerft, maar zeer schuw is en zich zelden laat zien. Het bokje is in het voorjaar van 2010 geboren en vreemd genoeg nog steeds bij zijn moeder, wellicht omdat deze reegeit het afgelopen jaar geen jongen heeft gekregen.


Het weerzien met het tweetal vervulde ons met vreugde en opluchting. Sinds de winter van 2010/2011 zijn het namelijk de enige reetjes welke nog hun vaste verblijfplaats in de bossen rond ons huis hebben. En het feit dat deze dieren nog steeds onder ons zijn, is gezien de toenemende roofdierdruk en de inspanningen van enkele - laten we het maar voorzichtig zeggen - overenthousiaste jagers op z'n minst een klein wonder te noemen.

woensdag 1 februari 2012

Pindakaas!

Een kleine drie weken geleden hing Nicôle een nieuw voederhuisje op met de bedoeling om onze gevederde vrienden voortaan ook op pindakaas te trakteren. Op zich een prima idee. De bruine substantie is namelijk niet alleen lekker, maar vet en calorierijk bovendien en daardoor een goede aanvulling op het winterdieet van onze vogels. Dat dachten wij tenminste.

De vogels waren echter minder enthousiast. Af en toe ging er wel eens eentje bij de pot met pindakaas kijken, maar er was er geen een die zich aan het vreemde voedsel waagde.

We hadden de moed al bijna opgegeven, maar enkele dagen geleden zag ik ineens een boomklever van de pindakaas snoepen. En een dag later kreeg deze pionier gezelschap van een koolmeesje. Nu komt dit duo fijnproevers elke dag even langs voor een portie pindakaas. Er is dus nog hoop.