De laatste tijd heb ik letterlijk en figuurlijk heel wat eten aan m'n neus voorbij zien gaan.
Met veel ijver zorgen mijn baasjes er voor dat er bij de voederplaatsen voor de vogels en de voerbak voor de reetjes altijd wel wat te halen valt. Zodra het voer op is, wordt er bijgevuld. Er lijkt wel geen einde aan te komen.
Hoe anders gaat het met mijn voerbak. Die wordt slechts mondjesmaat gevuld. Zelfs als ik een beetje treuzel met eten, is deze zo weer leeg. En krijg ik dan meteen nieuw eten? Nee, vergeet het maar. Slechts twee keer per dag kan er voor mij wat af.
Nu moet ik overigens toegeven dat ik nooit honger hoef te lijden, maar trek heb ik altijd! En daarom ga ik soms - als ik buiten aan de aandacht van mijn baasjes kan ontsnappen - even kijken of er bij de voederplaatsen niet iets van mijn gading ligt. Op die manier kan ik mijn dieet af en toe met wat brood of een heerlijk stukje vetbol aanvullen. Ik hou me echter altijd in en laat het meeste voer voor de wilde dieren liggen, want ik weet dat zij het veel harder nodig hebben dan ik. Ik besef maar al te goed hoe bevoorrecht ik ben - met twee baasjes die om me geven, een dak boven mijn hoofd, een warme slaapplek en twee maal daags een voedzame maaltijd.
Ha, een gezonde hond heeft altijd wel trek. En zeg nou zelf; om altijd maar te moeten kijken hoe die vogels zich volproppen is toch een tantaluskwelling?
BeantwoordenVerwijderenOnze eigen boef steelt zo heel af en toe, als wij net denken dat ze het nooit meer doet, nog wel eens iets lekkers van ons.
Alsof Jeanny hier ook maar iets tekort komt! De kasten puilen uit van de 'lekkertjes', en dan heb ik het echt niet over mijn eigen snoepvoorraad!
BeantwoordenVerwijderen