Nachtelijk rumoer

Het is nog net geen drie uur 's nachts wanneer Jeanny ons voor de tweede keer wekt. Ze loopt onrustig in het rond en komt verscheidene malen met haar neus mijn hoofd - dat nog op het kussen rust - aantikken. Dat is haar manier om me duidelijk te maken dat ze iets van me wil. Ik weet natuurlijk niet precies wat, maar ik besluit om op te staan, me aan kleden en haar even mee naar buiten te nemen.

Eenmaal buiten loopt Jeanny enkele meters het erf op om daarna te gaan zitten. Ze heft haar kop hoog in de lucht en scant met gespitste oren de omgeving. Er is niets te horen, voor mij tenminste. Dan doorbreekt een soort geblaf de nachtelijke stilte. Meteen kijkt Jeanny me triomfantelijk aan, met een blik in haar ogen alsof ze wil zeggen 'zie je wel'. Ik beloon haar met enkele lieve woordjes en een aai. Inmiddels is het weer stil, maar na ongeveer een minuut klinkt er weer een kort geblaf. Zo gaat het een hele tijd door. Een minuut stilte, blaf blaf blaf, een minuut stilte, blaf blaf blaf enzovoort. Het is niet eens zo ver bij ons vandaan - hooguit een kilometer - en het zou van een vos of een ree afkomstig kunnen zijn.

Ik besluit om nog even buiten te blijven en loop - wanneer mijn ogen aan het duister gewend zijn - samen met Jeanny over het pad naar de weg. En dan is er plotseling een ander geluid. Boven ons! Eerst horen we alleen vleugelslagen, maar niet veel later breekt er een oorverdovend gegak uit. Het is het onmiskenbare geluid van vele ganzen. Ik kijk omhoog en doe mijn best om iets te zien. Dat lukt echter niet, want het is gewoonweg te donker. Maar wat een kabaal maken ze, het is werkelijk waar fantastisch.

Zo zie je maar. Ook hier in Zweden worden we wel eens gestoord door nachtelijk rumoer. Maar gelukkig van een soort waar ik geen genoeg van kan krijgen.