maandag 30 april 2012

Zebrahemel

Even snel enkele plaatjes die we het afgelopen weekend maakten.


Wat te denken van deze zebrahemel?


Water en bos. Twee eenden zijn zojuist uit beeld gezwommen. Afgezien van af en toe wat vogelgekrijs is het stil.


Nieuw leven: kikkerdril.


Op de meest beschutte plaatsen schieten de lupines al uit de grond.


Waar je ook kijkt, staat het nu vol met klein hoefblad. Hier komen de gele bloempjes mooi uit tegen het verkoolde stuk hout op de achtergrond.

vrijdag 27 april 2012

Bevolkingsgroei

Volgens berekeningen van het SCB (Statiska centralbyrån oftewel het Zweedse Buro voor de statistiek) zal het inwonersaantal van Zweden één dezer dagen - wellicht vandaag al - de negen en een half miljoen bereiken.

In augustus 2004, vlak voordat we besloten dat onze emigratie ons naar het Hoge Noorden zou voeren, telde Zweden nog 'slechts' negen miljoen inwoners. Zwedens relatief lage bevolkingsdichtheid was één van onze redenen om voor dit land te kiezen en wij hadden geen enkel vermoeden dat er in dat mooie land een enorme bevolkingsexplosie - want zo mag je het in vergrijzend Europa wel noemen - op stapel stond.

Wat is de oorzaak van deze forse bevolkingsgroei? Is het een gevolg van de lange donkere winters? Of zijn de Zweden gewoonweg bovengemiddeld vruchtbaar? Nee, dat is het niet. Is er dan ten gevolge van de 'goede' Zweedse gezondheidszorg een enorme toename van het aantal honderd plussers? Nee, ook dat is het niet.

De bevolkingstoename van de afgelopen acht jaar wordt slechts voor iets meer dan een kwart veroorzaakt doordat er meer Zweden worden geboren dan er sterven. Bijna driekwart van de groei komt voor rekening van immigranten - en nee, dat zijn zeker niet allemaal Nederlanders, Belgen of andere rust- en ruimtezoekende Europeanen. Een groot deel van deze immigranten zijn asielzoekers die door de Zweedse staat nog steeds met relatief open armen worden ontvangen.

Trekt dit dan geen enorme wissel op de Zweedse economie, zul je je wellicht afvragen. Nou, dat is maar hoe je het bekijkt. In eerste instantie 'kost' dit natuurlijk een boel geld. Maar als je even doordenkt dan zul je niet anders kunnen dan vaststellen dat al dat geld wél in Zweden wordt uitgegeven. Het is dus tevens een injectie in de Zweedse economie, en dan eentje die via de wet van de grote aantallen de motor van de economie op basisniveau van extra brandstof voorziet. Een prima korte termijnpleister tegen economische krimp.

Ik kan het ook anders - en in een ruimer perspectief - stellen. Overal waar de bevolking stopt met stevig groeien, ontstaan grote problemen omdat het huidige financieel-economische systeem alleen maar kan voortbestaan bij de glorie van een steeds toenemende (over)consumptie. Stilstand betekent achteruitgang en is het voorportaal van enorme misère. Op lange termijn is het echter onhoudbaar om vanuit lucht - dat wil zeggen door geld uit te geven dat er niet is - consumptie te creëren. Helaas is het tevens zo dat er een maximum zit aan het aantal personen en de totale consumptie welke Moeder Aarde kan 'dragen'. En als ik zie hoezeer we gevangen zitten in ons huidige financieel-economische systeem en hoe ver we gevorderd zijn met het kapotmaken van de planeet die ons voedt, dan ben ik bang dat het al veel te laat is om nog collectief te kunnen overstappen naar een meer duurzame levenswijze...

Maar goed, de laatste twee alinea's zijn de feiten voorbij en slechts bespiegelingen welke voor mijn eigen rekening komen. En wie weet, laat ik het maar hopen, heb ik het wel helemaal verkeerd.

Nog even terug naar de feiten. Volgens het eerdergenoemde SCB zal het aantal inwoners van Zweden in 2021 tien miljoen en in 2039 tien en een half miljoen bedragen.

donderdag 26 april 2012

Meer bloei en groei

Langzaam maar zeker schotelt de natuur ons meer kleur voor. Het zijn slechts vage afspiegelingen van wat ons te wachten staat als het voorjaar binnenkort echt op hol slaat, maar toch...


Een rood peperboompje - Daphne mezereum - in bloei. Deze, in onze omgeving uiterst zeldzame struik, krijgt later bessen welke voor de mens en de meeste dieren zeer giftig zijn. In het vroege voorjaar bloeit het peperboompje op het kale hout. De bloempjes zijn niet eens een centimeter groot.


Jeanny bewaakt het peperboomje - in het midden op de achtergrond.


Ook het gras begint hier en daar te groeien. En 'hier en daar' betekent dan voornamelijk op beschutte én zonnige plekken.

dinsdag 24 april 2012

Leverbloempje

Vlak voordat ik m'n voet neerzet, zie ik iets paars afsteken tegen de nog grotendeels dorre grond. Ik bevries m'n beweging, doe een stap terug en ga op m'n hurken zitten om het bloempje - want dat is het - van dichtbij te bekijken.


Het is een leverbloempje - Anemone hepatica. Deze plant uit de ranonkelfamilie is een vroege bloeier en de bloempjes hebben de eigenschap om zich bij regen en duisternis te sluiten.


In de buurt staan nog meer van deze mooie paarse bloempjes. Dit exemplaar is nog half gesloten, want... het heeft zojuist geregend.

zondag 22 april 2012

Hoog in de lucht

Tijdens mijn afwezigheid maakte Nicôle een filmpje van drie kraanvogels die hoog in de lucht rondcirkelden. Waarom ze dat deden, was niet duidelijk. Misschien waren ze ergens naar op zoek. Ook een reden zou kunnen zijn dat één van de drie vogels teveel was en dat de andere twee probeerden hem kwijt te raken.

zaterdag 21 april 2012

Sneeuw

Toen ik vanochtend uit het raam keek, zag ik dit: sneeuw. Sinds gisteravond is er een dikke vijf centimeter gevallen en het sneeuwt nog steeds licht.

donderdag 19 april 2012

Delen

Het voelt goed om weer thuis te zijn.

Twee dagen had ik nodig om de vermoeidheid welke de hectiek van de korte trip naar Nederland uiteindelijk toch had veroorzaakt, weer van me af te schudden. Gelukkig hoefde ik daarvoor niets anders te doen dan op tijd naar bed gaan. De ruimte en rust om me heen deden de rest.

Toch is er iets dat mist. Afgelopen dinsdag vertrok Nicôle namelijk naar Nederland. Ongelukkigerwijs pakte het zo uit dat omstandigheden - nee, niets om je ongerust over te maken - ons er toe brachten om vlak na elkaar, en apart van elkaar, een bezoek aan ons geboorteland te brengen. Ik was dus amper weer thuis, toen Nicôle op het vliegtuig stapte en mij hier alleen achterliet. Nou ja, niet helemaal alleen, want Jeanny houdt me gezelschap en met z'n tweeën vermaken we ons best.

Het is echter wel zo - dat maken deze twee weken maar weer eens duidelijk - dat de mooie dingen die je beleefd en het geluk dat je daardoor ervaart, meer dan dubbel zoveel waard zijn als je ze kunt delen met iemand van wie je houdt.


Na een lange wandeling doet Jeanny een dutje achter in de auto.

woensdag 18 april 2012

Terug naar huis

Vrijdag 13 en zaterdag 14 april 2012, veerboot van Kiel naar Göteborg.

Hieronder enkele foto's welke ik tijdens de thuisreis op de veerboot heb genomen.


De 'S' van Stena Lina.


Vertrek uit de haven van Kiel.


Het vasteland verdwijnt uit zicht.


De Zweedse kust komt in zicht.


Donkere wolken pakken zich samen...

Gelukkig blijkt dit geen voorteken te zijn, want de rest van de thuisreis verloopt zonder noemenswaardigheden.

Koninklijke stoel

Donderdag 12 april 2012, Midwolda.

Om de autorit terug naar Kiel te breken, heb ik besloten om in Groningen vlakbij de grens met Duitsland te overnachten. De daarvoor door mij gekozen locatie blijkt een heel bijzondere. Het is een in originele staat gerestaureerde herenboerderij. Het monumentale gebouw bestaat uit een groot voorhuis met aansluitend een immense deel waar in vroeger tijden het graan werd gedorst en opgeslagen. Omdat alles aan het pand authentiek moe(s)t blijven, zijn het restaurant en de keuken als losse units tegen het voorhuis aan in de deel geplaatst. De appartementen waarin kan worden overnacht bevinden zich in een nieuw gebouw dat in het verlengde van de deel is gebouwd. Ook daar straalt alles, zowel binnen als buiten, geheel in harmonie met de monumentale boerderij, de sfeer van weleer uit.

Wanneer ik me meld voor het avondeten, mag ik kiezen uit een plek in het restaurant of een tafel in één van de kamers van het voorhuis. Dat is geen moeilijke keuze en ik neem plaats in 'de gele kamer'. De naar gas omgebouwde oude kolenkachel straalt een behaaglijke warmte uit. Ouderwets behang en houtsnijwerk versieren de wanden en kozijnen. Alles in de ruimte lijkt van minstens honderd jaar geleden te dateren en door de grote hoge ramen kijk ik uit op een fraaie in Engelse stijl aangelegde tuin. In deze ambiance - ik heb de kamer voor mij alleen - geniet ik van een vorstelijke bediening en lekker eten. Onder het mom van 'wat de pot schaft' eet ik drie overheerlijke gangen weg. En alhoewel dit soort geneugten in mijn nieuwe leven eigenlijk geen rol van betekenis spelen, kan ik ze nog steeds waarderen en ervan genieten.

De leukste verrassing komt na het eten. Dan krijg ik samen met de andere gasten - een tiental personen in totaal - een rondleiding door de boerderij. Terwijl we door de voorkamers, gangen, kelders, originele keuken, meidenkamer, stallen en deel rondlopen, doet de gastvrouw de geschiedenis het pand en haar bewoners uit de doeken. Wetenswaardigheden, glorie en tragiek wisselen elkaar af. Het is een mooie afsluiting van een geslaagd diner.

Ten slotte is er nog één ding dat ik jullie niet wil onthouden. In augustus 2002 bracht koningin Beatrix een bezoek aan Oost-Groningen. In de middag kreeg ze onder het genot van een kopje thee uitleg van de toenmalige Commissaris van de Koningin van Groningen over het project De Blauwe Stad. Dat kopje thee werd haar geserveerd in dezelfde 'gele kamer' waar ik zojuist heb gegeten. En gezien het uitzicht op de tuin is de kans groot dat ik nog op 'haar' stoel heb gezeten ook.

dinsdag 17 april 2012

Mooie herinneringen

Donderdag 12 april 2012, Castricum en omgeving.

Alhoewel we uiteindelijk veel hadden aan te merken op de omgeving waar we in Nederland woonden, mogen we niet vergeten dat het gebied rond Castricum ook veel moois herbergt. Zo heb je er strand, duinen, polders en bloembollenvelden. En deze laatste zijn deze tijd van het jaar op hun mooist. Tijd voor wat plaatjes.

De bollenvelden tussen Castricum, Limmen, Heiloo en Egmond-Binnen.


Narcissen - bijna - zover het oog reikt.


Hyacinthen...


En nog meer hyacinthen. Vlak voordat we naar Zweden emigreerden, woonden we ongeveer een maand in het appartementengebouw rechts op de achtergrond. Dat was ook in deze tijd van het jaar. Over het uitzicht hadden we niets te klagen.

Het strand bij Egmond aan Zee, een plek met mooie herinneringen.

Spiegel van het verleden

Donderdag 12 april 2012, Castricum.

Ik word wakker van een enorm gebulder. Het zwelt nog even aan, bereikt z'n hoogtepunt en neemt dan weer langzaam af. Ik kijk op de wekker en zie dat het bijna vijf uur is. Niet eens ècht vroeg om door het eerste vliegtuig van de dag te worden gewekt. Enkele minuten later hoor ik het volgende vliegtuig aankomen en weet ik dat het met de (nacht)rust is gedaan.

Enkele vliegtuigen later besluit ik om op te staan en een ochtendwandeling te maken. Het vriest licht, dus ik moet stevig doorstappen om warm te blijven. Dit heeft als voordeel dat ik in zo'n anderhalf uur tijd een behoorlijke afstand door m'n voormalige woonplaats kan afleggen en zo heel veel plekken uit m'n vroegere leven terugzie. En alhoewel het best leuk is om 'vroeger' zo weer even aan me voorbij te zien gaan, doet het me aan de andere kant niet bijzonder veel. Het klinkt misschien raar, maar ik word niet overmand door nostalgische gevoelens en heb ook geen moment de neiging om langzamer te gaan lopen.

Wat opvalt is dat het, ondanks het vroege tijdstip, verre van stil is. Het lawaai van de vliegtuigen heb ik al genoemd. Verder is er een soms zacht en soms hard, maar altijd aanwezig gezoem van autoverkeer te horen. En met enige regelmaat is er een echte uitschieter veroorzaakt door een brommer, motor of auto die vlak in de buurt fors optrekt. Er is geen moment van stilte of iets wat daar ook maar in de verste verte op lijkt. Ik moet hierbij natuurlijk wel vermelden dat dit niet anders was toen we hier inmiddels bijna zeven jaar geleden vandaan verhuisden, maar het contrast met de rust welke normalitair in onze huidige woonomgeving heerst is enorm.

Rond half zeven ben ik getuige van het op gang komen van het woon-werkverkeer. Steeds meer auto's rijden in volle vaart door de straten voorbij. Hun bestuurders - vaak met hun blik op oneindig, en soms ook met iets in hun handen wat daar tijdens het autorijden niet thuishoort - gehaast onderweg naar alweer een dag op hun werkplek. Nog maar twee dagen te gaan en dan is het weekend. Voor de meesten althans. Voor mij is het heel herkenbaar. Ruim 25 jaar van m'n leven heb ik volgens hetzelfde patroon geleefd, zonder me daar overigens direct ongelukkig bij te voelen. Inmiddels kijk ik daar heel anders tegenaan en gaat er nog steeds bijna geen dag voorbij dat ik niet blij ben dat ik aan dat jachtige leven ben ontsnapt.

Bijna terug op het beginpunt van m'n wandeling, hoor ik boven me in de lucht geschater - net alsof er iemand hard lacht. Ik kijk omhoog en ontwaar een meeuw die schaterlachend in het rond vliegt. Hij heeft kennelijk de grootste lol. Voordat ik m'n blik weer vooruit richt, moet ik glimlachen, dankbaar voor de blik in de spiegel van het verleden die deze wandeling me heeft gegeven.

maandag 16 april 2012

Voller

Woensdag 11 april 2012, van Kiel naar Castricum.

Het is behoorlijk druk op de Autobahn - en later op de Nederlandse wegen. Toch kom ik uiteindelijk zonder te zijn geplaagd door files of andere ongemakken in Castricum aan. Maar ja, gedurende het eerste stuk van dit traject ben ik dan ook gezegend met m'n voorrijder.


In Duitsland rij ik vanaf Kiel tot aan Hamburg achter deze vrachtauto. Voor hen die geen Duits kunnen: "De Heer is mijn herder...".

Het is vijf jaar geleden dat ik voor het laatst deze route met de auto heb gereden. In Nederland rij ik via Groningen, Heerenveen, Sneek en de afsluitdijk naar Castricum en het komt mij voor alsof het overal langs de weg alleen nog maar voller is geworden.

De weilanden van weleer hebben plaats gemaakt voor nieuwbouwwijken en bedrijvenparken. Ergens in Friesland zie ik tussen een lange rij futuristisch ogende bedrijfsgebouwen nog een klein lapje wei liggen waarop een honderdtal schapen graast. Het is een zeer in het oog springende dissonant, maar ik vraag me af hoeveel mensen dit opvalt.


Verder is het net alsof ik door één groot windmolenpark rij. Je kunt er natuurlijk een mooie foto van maken, maar ik geef toch de voorkeur aan een landschap waarin ik niet waar ik ook kijk van deze horizonvervuilers zie.

Maar goed, dat is slechts mijn - inmiddels behoorlijk van de norm afwijkende - mening. En ik begrijp heel goed dat iedereen die op korte termijn financieel baat heeft bij windenergieprojecten, heel anders tegen deze 'fraaie kunstwerken' aankijkt.

Slechts een droom?

Woensdag 11 april 2012, veerboot van Göteborg naar Kiel.

Om ongeveer twee uur 's nachts word ik wakker. Het lijkt te zijn opgeklaard, want wanneer ik door het raam naar buiten kijk, zie ik sterren. Dat is tenminste m'n eerste gedachte. Dan zie ik dat de sterren bewegen, lichtgevende patronen tegen de donkere achtergrond trekkend. Heel even denk ik aan vallende sterren, maar die gedachte laat ik meteen weer varen.

Ik zet m'n bril op om het verschijnsel beter te kunnen zien. Nu komen de lichtpatronen scherp in beeld. Ze blijken niet ver weg aan de hemel plaats te vinden, maar vlakbij de boot. Ze bewegen alle kanten op en worden veroorzaakt door... vogels. Honderden, nee duizenden kleine vogels vliegen, allerlei capriolen uithalend, met de boot mee. Met hun donkere rug - onzichtbaar tegen de eveneens donkere achtergrond - en witte buik - welke het licht van de lampen van de boot reflecteerd - geven ze een prachtige lichtshow weg. Wat een merkwaardig en schitterend schouwspel.

Nu weer gaan slapen komt me voor als een soort heiligschennis. Ik voel een enorme drang om de barriere van glas en staal tussen de vogels en mij te slechten. Ik moet gewoon naar buiten om datgene wat ik tot nu toe alleen maar door het raam heb gezien, nog beter tot me te kunnen nemen. Ik kleed me snel aan en loop door de verlaten gangen van de boot naar het open achterdek. Zodra ik de deur naar het buitendek open, maakt het monotone gezoem dat je overal in de boot vergezeld, plaats voor het bulderen van de wind. Ik stap naar buiten en voel hoe de wind m'n adem afsnijdt en hoe een ijzige kou me in haar greep probeert te krijgen. Nadat ik een plek in de luwte heb opgezocht, kijk ik om me heen. De vogeltjes zijn overal. Hun vleugelslag heeft een hoog tempo en af en toe hoor ik hun gepiep boven het geraas van de wind uit. Alhoewel ik m'n uiterste best doe, kan ik echter niet vaststellen wat voor vogels het zijn.

Ik blijf ongeveer tien minuten aan dek, voor m'n gevoel verbonden met wat er om me heen gebeurd. Dan is er iets in me dat besluit dat het mooi is geweest. De euforie verdwijnt en ik realiseer me dat m'n lichaam enorm is afgekoeld. Ik sta bijna te klappertanden van de kou. Het is de hoogste tijd om weer naar binnen te gaan. Onderweg terug naar m'n hut kom ik wederom niemand tegen. Iedereen slaapt en droomt z'n eigen droom. En ik, ik geniet nog na van een fantastische belevenis.

Of was ook dat slechts een droom?

zondag 15 april 2012

Te snel

Het zal eenieder inmiddels duidelijk zijn, dat ik even op en neer ben geweest naar Nederland. In deze en enkele volgende posts zal ik daarover kort verslag doen.

Dinsdag 10 april 2012, van Hagfors naar Göteborg.

In de loop van de ochtend stap ik in de auto om op weg te gaan naar Göteborg. Daar zal ik aan het begin van de avond met de boot richting Kiel afvaren. Het is slecht weer. Alhoewel de hevigheid van de neerslag varieert, stopt het geen moment met regenen. Ik heb daar overigens niet veel last van, want de ruitenwissers doen hun werk en in de auto is het warm en droog.

De enige noemenswaardigheden van deze dag zijn enkele ontmoetingen met vertegenwoordigers van het dierenrijk. Om te beginnen zie ik na een bocht opeens een grote reebok en drie geiten in stevig tempo richting de weg stappen. Ik trap beheerst op de rem. Wanneer de auto bijna stilstaat, bespeuren de reetjes kennelijk onraad, want ze draaien zich om en lopen terug het bos in. Even verderop gaat het bos over in akkers en weiland en daar zie ik tientallen kraanvogels en kieviten. Ten slotte, net op een moment dat het weer eens keihard regent, zie ik een donkerbruine roofvogel op een paaltje langs de weg zitten. Vlak voordat ik er voorbij rij, heb ik net genoeg tijd om er een korte maar scherpe blik op te werpen. Het dier zit rechtop, met z'n kop fier omhoog. Ondanks dat de regen van z'n lijf gutst, heeft het een totaal onaangedane uitstraling. De boodschap is duidelijk: mij krijg je niet klein met een beetje water.

Dan ben ik alweer honderd meter verder en is het beeld van de vogel van m'n netvlies verdwenen. Met al m'n aandacht weer bij de weg, dringt zich de gedachte bij me op dat hoewel het natuurlijk makkelijk is dat we dankzij de auto ver en snel kunnen reizen, we aan de andere kant onderweg juist ten gevolge van die snelheid veel mooie dingen missen.

Wat mij betreft is het zo snel mogelijk bereiken van de bestemming over het algemeen van weinig belang. Het gaat er juist om wat ik onderweg meemaak. En des te langzamer ik me verplaats, des te meer ik zie. Tijdens deze autorit heb ik echter geen keus en vliegt er veel aan me voorbij. Ik ben gewoon te snel.

vrijdag 13 april 2012

Vroeg opstaan geen straf

Ben heeft de thuisreis aanvaard en is als alles goed is gegaan inmiddels ingescheept op de veerboot van Kiel naar Göteborg. Morgenmiddag mag Jeanny haar baasje dus weer begroeten, en daar zal ze blij om zijn. En anders ik wel, want Jeanny houdt van vroeg opstaan, en normaal gesproken is het Ben die de ochtendronde voor zijn rekening neemt!

Vandaag kreeg ik echter geen spijt van het vroege tijdstip van de ochtendwandeling. Nadat we de krant uit de brievenbus langs de weg hadden gehaald en de terugweg aanvingen zagen we een eland in het bos. Zachtjes probeerden we iets dichterbij te sluipen, maar ik had buiten moeder eland gerekend. Zij had ons wel opgemerkt, maar ik haar niet. Toen we in de buurt van haar kalf kwamen (van vorig jaar, dus zeker geen 'kleintje eland') maakte ze dat ze weg kwam, haar jong verbouwereerd achterlatend. Instinctief volgde het dier na enig aarzelen zijn moeder, zodat we nog wat langer van zijn of haar aanwezigheid konden genieten. De oren van Jeanny trilden op haar hoofd van de spanning, maar ze gaf geen kik. De jonge eland zal dus nooit weten waarom zijn moeder de benen nam, tenzij ze het hem later heeft verteld. De vroege wandeling kreeg daarmee een gouden randje, en onze vrijdag de 13e begon in elk geval goed!

donderdag 12 april 2012

Hoera, het is droog

Na twee dagen van (bijna) onophoudelijke regenval, kan ik vandaag weer eens zonder regenjas naar buiten. Ben had makkelijk praten in zijn weblog van dinsdag, want hij stapte diezelfde dag nog in de auto om 'even' op-en-neer naar Nederland te rijden. Het uitlaten van de hond was voor hem dan ook minder erg dan voor diegenen die daadwerkelijk door de regen moesten: Jeanny en ik!

De natuur was inderdaad dankbaar voor het gevallen hemelwater, en dat zijn de muggen ook. De steekbeestjes dansen inmiddels vrolijk voor de ramen, en alhoewel nog niet erg actief, geeft hun aantal aan dat we een mugrijke lente tegemoet zullen gaan.

Ook het aantal vogels dat onze voerplaatsen bezoekt is de afgelopen dagen verdubbeld. De zonnepitten zijn haast niet aan te slepen en we zijn dan ook blij dat we een flinke voorraad hebben ingekocht. Met name de Goudvinken, Bergvinken en Sijsjes eten ons arm. Als ware het een zwerm sprinkhanen vliegen zij op het voer af, en ze gaan pas weg als het hele voerhuis leeg is. Hopelijk gaan ze dadelijk over op andere lekkere hapjes, zoals die 'heerlijk verse insecten' bij onze ramen!

Mevrouw Specht houdt het liever bij pinda's en vetbollen.

woensdag 11 april 2012

Bellen achter het stuur

Er zou geen verbod moeten komen op het handmatig bellen of sms-en in de auto, vindt het Weg- en transportonderzoeksinstituut VTI. In een rapport aan de regering laat het Zweedse instituut weten dat er volgens hen geen wet moet komen die bovenstaande zaken tijdens het rijden verbied. 'Deels houdt men zich toch niet aan zo'n verbod, deels hebben wij geen enkel effect gemerkt op een verhoogd risico van een ongeluk', zegt Katja Kircher, onderzoeker bij het VTI. Het onderzoekscentrum hoopt dat de nieuwe techniek in steeds 'slimmer wordende' telefoons de verkeersveiligheid zal verhogen. In Europa is het slechts in Zweden, Albanië, Servië, Moldavië en Malta toegestaan om niet-handsfree te bellen.

dinsdag 10 april 2012

Hoera, het regent

De laatste dagen begon het steeds meer op te vallen hoe droog alles in de natuur was. Stil door het bos of veld sluipen, ging niet meer. Bij elke voetstap klonk het gekraak van gras, takjes, blaadjes, mos en wat er zoal meer op de grond lag. Alles was even dor en droog. Ook de bomen hadden last van een tekort aan water en dat was vooral bij de sparren goed te zien. Onder normale omstandigheden staan de takken van deze boom min of meer horizontaal en buigen ze door het eigen gewicht licht naar beneden door. Bij vochtgebrek echter trekken ze krom en wijzen ze schuin naar beneden. De afgelopen week moesten we in het bos als gevolg van dit verschijnsel steeds vaker - en dieper - bukken om onder takken door te lopen waar we normaal gesproken met ruime speling rechtop onderdoor konden.

Op zich is het niet vreemd dat alles zo droog was. Op enkele verspreide regen- en sneeuwbuitjes van de afgelopen weken na, had het na het begin van de afgelopen winter immers niet meer serieus geregend. En het grootste deel van het smeltwater van de sneeuw komt sowieso ook al niet in de bodem terecht. Dat loopt weg via greppels en beekjes, of verdampt. De natuur was dus duidelijk aan een slokje toe.

Sinds gisteravond wordt daarin voorzien. Het regent pijpenstelen en volgens de weersverwachting zal de neerslag enkele dagen aanhouden. Gelukkig maar. Ondanks het wat mindere vooruitzicht van 'de hond uitlaten' in de regen, zijn we blij met al dit vocht. We zien namelijk maar al te goed dat de natuur er om schreeuwt en realiseren ons dat dit hemelwater nodig is om alle nieuwe groei van het voorjaar ècht in gang te zetten.

zaterdag 7 april 2012

Volle maan

Gisteravond, net voordat we weer thuiskwamen van onze avondwandeling met Jeanny, kwam de volle maan langzaam en majestueus tussen de boomtoppen omhoog. Gelukkig had ik een camera bij me om dat mooie moment te vangen.

vrijdag 6 april 2012

Anders

Op dit moment vieren de heksen feest met de duivel op Blåkulla.

Gisteren, op witte donderdag, startten ze hun bezems om koers te zetten naar Zwedens meest bekende berg: Blåkulla oftewel De blauwe berg (iedere Zweed kent deze berg, maar bijna niemand weet de exacte locatie). Daar zullen ze met de duivel feesten tot paasavond, wanneer ze weer huiswaarts zullen keren.

Geloof jij dit? Waarschijnlijk niet, en ik doe dat ook niet. Maar gedurende de tweede helft van de middeleeuwen - en zelfs tot ver in de zeventiende eeuw - geloofde men dit over het algemeen wel. Volgens oud Zweeds bijgeloof was Blåkulla de plaats waar alle heksen zich eenmaal per jaar verzamelden om - laten we het netjes houden - te feesten met de duivel. Op witte donderdag vlogen ze er op hun bezems heen, om op paasavond weer huiswaarts te keren. De zogenaamde paasvuren zouden in dat duistere verleden vooral bedoeld zijn om tijdens hun thuisreis verdwaalde heksen te weren. Ook witte donderdag was een dag om op je hoede te zijn. Je liep dan het risico door een heks te worden meegevoerd naar Blåkulla om aldaar door de duivel te worden geronseld of een vreselijke dood te sterven. Soms wisten slachtoffers van zo'n ontvoering echter te ontsnappen. Daarna konden ze tijdens een heksenproces middels hun getuigenis het enige - maar toereikende - bewijs leveren om een vermeende toverkol ter dood te veroordelen.

In Zweden vond het hoogtepunt van heksenvervolgingen plaats rond het jaar 1670. Tijdens het zogenaamde stora blåkullabullret - grote blåkulla-oproer - werden in een periode van acht jaar ongeveer driehonderd 'heksen' ter dood gebracht. De executiemethode was echter - in vergelijking met vroeger en de rest van Europa - mild. Slechts één van de ongelukkigen werd levend verbrand. De rest trof het beter en werd alvorens op de brandstapel te komen, eerst onthoofd.

De laat-middeleeuwse heksenhysterie is tot de dag van vandaag onlosmakelijk met de Zweedse viering van het paasfeest verbonden. Zo gaan op witte donderdag de kinderen verkleed als heks langs de deuren om snoep op te halen en is een pop van een heks op een bezemsteel één van de meest gebruikelijke paasdecoraties.

Ten slotte is er iets wat we niet mogen vergeten. De enige misdaad waaraan alle vermeende heksen - waar en wanneer dan ook - waarschijnlijk schuldig zijn of waren, is anders zijn dan de rest.

dinsdag 3 april 2012

Dwerguil

Vandaag konden we een nieuwe soort aan onze dierenverzameling toevoegen. Hieruit blijkt maar weer eens dat we zelfs na bijna zeven jaar nog lang niet zijn uitgekeken in de Zweedse bossen. Wederom was het Nicôle die met een uiterst scherp oog iets opvallends in een boom zag zitten. Het leek op een vogel, maar dan wel een met een vreemde vorm.


Zo zag onze vreemde vogel er vanuit de verte uit. Let wel: dit is ingezoomd, dus al flink vergroot. We besloten om voorzichtig dichterbij te sluipen.


Na een omtrekkende beweging konden we dit plaatje maken. De vreemde vogel bleek een kleine uil te zijn.


Weer een flink aantal meters dichterbij. De uil hield ons scherp in de gaten, maar zolang we ons rustig bewogen, had deze geen enkel probleem met onze aanwezigheid.


Dichterbij konden we niet komen. De uil in kwestie is een dwerguil. Deze is met een lengte van tussen de zestien en negentien centimeter en een gewicht van tussen de zestig en honderd gram Europa's kleinste uil. Na enkele minuten rustig te hebben geposeerd, sloeg de uil zijn vleugels uit om met zijn karakteristieke op die van een specht lijkende vlucht in de verte te verdwijnen.

maandag 2 april 2012

In de ijskast

Nu hebben we eindelijk het weer dat bij deze tijd van het jaar hoort.

's Nachts vriest het licht tot matig en overdag stijgt de temperatuur slechts met moeite tot boven het vriespunt. Er waait een stevige schrale wind en aan de hemel wisselen strakblauwe lucht en donkere wolken elkaar razendsnel af. Het ene moment schijnt de zon en even later hagelt, regent of sneeuw het. Enkele keren per dag zwelt de wind aan tot orkaanachtige proporties. Op die momenten is het beangstigend om te zien hoe de bomen tekeer gaan. Maar alhoewel je soms verwacht dat ze als luciferhoutjes zullen afbreken, houden ze meestal toch stand.

Het voorjaar zit dus even letterlijk in de ijskast. En totdat het er weer uitkomt, genieten wij lekker na van het ongewoon mooie en warme weer waar we de afgelopen tijd van hebben mogen genieten.