woensdag 30 mei 2012

Zonsopgang

Een goede reden om vroeg op te staan.


Stora Gla, 04:11:07.


Stora Gla, 04:18:17.


Stora Gla, 04:19:10.


Stora Gla, 04:20:04.

dinsdag 29 mei 2012

Gevlogen

De mereljongen zijn gevlogen. Nou ja, figuurlijk dan. Want op het moment dat jonge merels het nest verlaten, kunnen ze nog helemaal niet vliegen. Vanaf dat moment worden ze - op de grond - nog enkele weken door hun ouders gevoed en verzorgd. Tot het moment dat ze ècht kunnen vliegen en er daadwerkelijk vandoor gaan.

Gistermiddag maakte Nicôle nog een video van de behoorlijk uit de kluiten gewassen mereljongen. Toen ik vanochtend het nest controleerde, was het leeg.

maandag 28 mei 2012

Waterpret

Voor Jeanny is het nu eigenlijk te warm. Buiten zoekt ze zoveel mogelijk de schaduw op en ze heeft weinig zin om langere stukken te lopen. Er is maar één ding waarvoor ze echt in beweging komt: waterpret!

Zeven

Alhoewel het gisteren de zevende verjaardag van onze emigratie naar Zweden was, ging deze gebeurtenis - in tegenstelling tot de zes voorgaande jaren - voorbij zonder dat we daar bewust bij stilstonden. Zelf had ik er vorige week op een bepaald moment wel even aan gedacht, maar was het vervolgens weer vergeten. Totdat het me vanochtend vroeg weer te binnen schoot.

Wellicht is de oorzaak van deze vergeetachtigheid te vinden in het feit dat we de plek waar we ons leven in Zweden begonnen, inmiddels hebben verlaten. Niet dat alles wat we hier beleven daardoor minder bijzonder is geworden. Integendeel, de verhuizing heeft ons op de één of andere manier over de horizon doen kijken en de deur geopend voor het verwezenlijken van allerlei nieuwe plannen. Als het aan ons ligt, dan heeft de toekomst nog veel moois in het verschiet.

Ondanks dat we ons gisteren dus niet realiseerden welke dag het was, genoten we gisteravond toch van het traditioneel bij deze dag behorende maal van boven een kampvuur geroosterde worstjes. Geheel toevallig, gewoon omdat er in de koelkast niets anders eetbaars meer voorhanden was. En toeval of niet - daar kun je over twisten - smaakte dit verjaardagsmaal zoals gewoonlijk prima.

zaterdag 26 mei 2012

Brandnetelsoep maken

Eén van de plantensoorten die thans de grond uitschieten is de brandnetel. En dat komt goed uit, want daar kun je lekkere soep van maken. Hier volgt een recept, goed voor vier royale porties.


Allereerst heb je twee liter versgeplukte brandnetels nodig. Neem jonge plantjes of de bovenkant van wat oudere planten. Voor het afmeten van de hoeveelheid, kun je bijvoorbeeld een twee liter diepvrieszak gebruiken.


Dit soort scheuten voldoen prima. Verwijder eventuele wortels en grove delen, en spoel de brandnetels daarna goed af.


Breng een halve liter licht gezouten water aan de kook en voeg de brandnetels toe. Laat ze vijf minuten koken.


Giet het kookwater af en bewaar het. Hak de brandnetels fijn.


Smelt twee eetlepels margarine in de pan. Zeef drie eetlepels tarwemeel en roer deze door de gesmolten boter. Voeg daarna het kookwater van de brandnetels, twee blokjes bouilon en een halve liter koud water toe. Breng alles aan de kook en voeg daarna de gehakte brandnetels toe. Laat het geheel nog vijf minuten koken.


Roer een deciliter ongeroerde slagroom door de soep. Garneer met bijvoorbeeld een half hardgekookt ei en bieslook. Je kunt ook nog wat knapperige bacon toevoegen. Wij hebben ons in dit voorbeeld beperkt tot wat bieslook.


Zie hier het eindresultaat.

Let op. Brandnetels danken hun naam aan het feit dat ze behoorlijk kunnen prikken. Ga daarom tijdens het plukken, schoonmaken en bereiden van de soep voorzichtig te werk. Als je de brandnetels van onder naar boven - met de stekels mee - beetpakt, dan is het risico dat je je bezeert minimaal. Pas na de volle tien minuten koken, zijn de stoffen die de brandende pijn en blaasjes veroorzaken hun werking helemaal verloren. Maak daarom niet - zoals Nicôle deed toen ze voor het eerst brandnetelsoep maakte - halverwege de bereiding de vergissing om alvast even te proeven. We aanvaarden geen enkele aansprakelijkheid voor de eventuele gevolgen van het eten van deze soep. Eet smakelijk!

vrijdag 25 mei 2012

Hittegolf

Al de hele week is het zonnig en warm en sinds gisteren is er - volgens onze eigen definitie - zelfs sprake van een heuse hittegolf. Vandaag was het meedogenloos heet. Pas een klein kwartiertje geleden daalde het kwik in de schaduw weer onder de dertig graden. In de zon was het nog een heel stuk warmer en nauwelijks uit te houden. Tja, en dan te bedenken dat we ons niet in de Tropen bevinden, maar in het Hoge Noorden - net iets boven de zestigste breedtegraad.

Door de de aanhoudende warmte - en de daaraan voorafgaande vele regen - heeft de natuur een enorme groeistuip gekregen. Alle loofbomen dragen nu volop blad en overal schieten het gras alsmede de bloemen en kruiden in sneltreinvaart uit de grond. De hele wereld is weer groen, waar je maar kijkt.

Ook sommige leden van het dierenrijk doen het goed onder deze omstandigheden. De slangen en salamanders zijn weer tevoorschijn gekomen en het aantal insecten - waaronder de muggen en knotten - begint explosief toe te nemen.

donderdag 24 mei 2012

Nestvlieders

Net als onze merels - en vele andere vogels natuurlijk - hebben ook de ganzen inmiddels jongen. Overal waar water in de buurt is, zie je ouderdieren met hun pullen rondscharrelen. Ten opzichte van een boel andere vogelouders hebben ganzenouders het echter betrekkelijk makkelijk. Hun jongen zijn namelijk zogenaamde nestvlieders. Dit betekent dat ze, na uit hun eierschaal te zijn ontsnapt, in no-time het nest verlaten en vanaf dat moment tevens hun eigen eten bij elkaar zoeken.

Ook bij ons op - en rond - het meer verblijft er een ganzenpaar met hun jongen. De ouderdieren zijn dag en nacht bezig met opvoeden en beschermen. Ze zijn bijzonder waakzaam en laten niets en niemand in de buurt van hun kroost toe. Als ze op het meer zwemmen, dan schermen ze hun jongen steeds met hun eigen lichaam af - zoals ook op de tijdens de schemering genomen foto hieronder.

woensdag 23 mei 2012

Gekraakt

Net zoals tijdens het voorjaar op Lilla Laggåsen gebruikelijk was, is nu ook bij ons nieuwe huis het houthok gekraakt. Bovenop de houtstapel prijkt een merelnest. Toen ik het een dikke week geleden ontdekte, lagen er nog vier eieren in. Inmiddels zijn deze uitgekomen en zijn de oudervogels druk in de weer met het warmhouden en voeren van hun jongen.

dinsdag 22 mei 2012

Jammer

Onlangs kwamen we weer eens een echte oerboom tegen. Het was een enorme lariks die aan het formaat te zien enkele honderden jaren oud was en meerdere kaalkappen had overleefd. De lariks komt bij ons de buurt slechts sporadisch voor. Het is een nog het meest op een den lijkende conifeerachtige die - nadat ze in de herfst prachtig geel en oranje zijn gekleurd - 's winters z'n naalden laat vallen.

De lariks in kwestie stond middenin een groot stuk bos dat binnenkort helemaal zal worden leeggekapt. Kijk met dat in het achterhoofd maar eens naar het verschil in formaat met alle andere bomen op de foto. We konden aan de opgehangen lintjes zien dat de lariks de kaalkap ook dit keer zal overleven. Markant genoeg is dat echter niet omdat dergelijke oerbomen per definitie beschermd zijn, dat is namelijk lang niet altijd het geval, maar puur en alleen omdat de zaag waarmee de kapmachines zijn uitgerust zulke dikke stammen niet aankan.


Alhoewel ik geen boomknuffelaar ben, moet ik wel bekennen dat het heel bijzonder voelt om tegen een dergelijke boom aan te leunen. Er gaat een enorme, ik zou bijna zeggen oerkracht vanuit. Het moet een mooie belevenis zijn om uren-, of liever nog dagenlang door een bos met alleen maar van dergelijke gigantische bomen te kunnen dwalen. Helaas is dat een een ervaring die we hier niet kunnen opdoen. In Zweden worden namelijk zo goed als alle bomen, lang voordat ze dergelijke proporties bereiken, geveld om de niets en niemand ontziende honger van de bosbouwbedrijven te stillen. En dat is eigenlijk best wel jammer.

maandag 21 mei 2012

Voorjaarskluifzwam

De meeste mensen associeren paddenstoelen voornamelijk met het najaar, maar er zijn ook paddenstoelen die hun hoed - of wat daarvoor moet doorgaan - in het voorjaar boven de grond steken. Eén daarvan is de voorjaarskluifzwam - gyromitra esculenta - of stenmurkla op z'n Zweeds.


Op dit moment ligt de grond in het bos bezaait met poepkleurige hersentjes, welke bij nadere beschouwing voorjaarskluifzwammen blijken te zijn. Deze paddenstoel bevat gyromitrine en is daardoor zeer giftig. Ondanks dat werd de kluifzwam vroeger door veel mensen gegeten. Men ging ervan uit dat tien minuten koken of minimaal drie maanden langzaam drogen, voldoende waren om al het gif te laten verdwijnen. Tegenwoordig weet men beter. Een deel van het gif blijft altijd aanwezig en bovendien vermoedt men dat de kluifzwam daarnaast ook kankerverwekkende stoffen bevat. Het moge duidelijk zijn dat wij - liefhebbers als we zijn - ons niet aan het eten van deze paddenstoel wagen.

zondag 20 mei 2012

Een mooie dag - vervolg

Toen ik weer goed was uitgerust en m'n avondeten had gehad, gingen we er nog een keer op uit. Dit keer lieten we de auto staan en liepen we over de weg naar Laggåsen. Nadat we daar een tijdje aan de oever van het meer hadden staan kijken - jammer genoeg mocht ik er niet in, namen we dezelfde weg terug.

Normaal gesproken valt er voor mij langs deze weg niet veel te beleven, maar nu was dat anders. Zo kwamen we om te beginnen een das tegen. Deze kwam uit het bos en had ons eerst helemaal niet in de gaten. Toen de das ons eenmaal hoorde, ging hij er bliksemsnel vandoor. Het is voor mij onbegrijpelijk dat een beest met zulke korte pootjes, zo snel kan rennen. Ik zou hem nooit kunnen bijhouden.


Even later kwamen we Gunnar en Träff tegen.


We moesten allebei netjes gaan liggen en kregen van m'n baasje een snoepje.


Daarna moest even de plaats in de roedel worden bevestigd.


Träff mag dan een gelouterde elandhond in de kracht van z'n leven zijn, maar ik ben nog steeds onbetwist de baas!


Toen dat eenmaal duidelijk was, mocht m'n baasje ons aanhalen. Ook Träff kwam ruimschoots aan de beurt. Ik vond dat prima, want ik ben nooit jaloers. Net als de snoepjes, mag ook de aandacht eerlijk worden verdeeld.


Je kunt je vast wel voorstellen, dat ik na deze mooie dag heerlijk heb geslapen.

zaterdag 19 mei 2012

Een mooie dag

Gisteren pakten mijn baasjes de rugzak in en trokken we er op uit. Om te beginnen reden we een stuk met de auto, maar niet lang. We waren al gauw op de plaats van bestemming.


Eenmaal uit de auto, moest ik eerst even lekker op de grond rollen.


Daarna namen we de benenwagen en gingen we op pad.


Gelukkig kwamen we veel poeltjes en plassen tegen. Ik had onderweg dus niet alleen genoeg te drinken, maar ook volop gelegenheid om samen met mijn baasje met water te spelen.


Op een gegeven moment kwamen we een vers vossenspoor tegen. Ik ging helemaal door het lint. Mijn baasje moest me zelfs aan de riem doen, want anders had ik zeker de achtervolging ingezet.

Na een flink stuk lopen was het tijd om de inwendige hond te versterken. Mijn baasjes pakten de rugzak uit en wat bleek? Ze hadden een grill mee en allemaal lekkere dingen. We zaten in het gras totdat de grill heet genoeg was.


Het kon mij niet snel genoeg gaan. Toen de broodjes en worstjes eenmaal op de grill lagen, rook het zo lekker dat ik er bijna van moest kwijlen.


Eindelijk was het zover. Alles werd eerlijk gedeeld. Wat een feestmaal!


Nadat we hadden gegeten, liepen we nog een heel stuk door het bos. We kwamen daarbij ook op een plek waar vroeger enkele huizen hadden gestaan. Mijn baasjes vonden dat erg interessant en namen flink de tijd om alles te bestuderen. Ikzelf vond het allemaal minder spannend en was blij toen we weer verder gingen.

Ten slotte kwamen we weer bij de auto uit en reden we terug naar huis. Daar dook ik meteen in bed om een welverdiend dutje te doen.


De dag was echter nog niet voorbij. Wordt vervolgd...

donderdag 17 mei 2012

Nederlanders in Värmland

Toen wij in 2005 naar Zweden emigreerden, woonden er in Värmland zo'n 200 Nederlanders die ons waren voorgegaan. Nadien kwam er daar elk jaar per saldo een flink aantal bij, waardoor de teller eind 2010 net iets boven de 800 stond. In 2011 werd de trend van gestage groei echter gebroken. Ten opzichte van de ongeveer 60 nieuwe Nederlandse emigranten die dat jaar de weg naar Värmland vonden, pakten er zo'n 50 hun koffers om voorgoed terug naar Nederland te gaan, zodat de toename op slechts 10 personen uitkwam.

Voor zover ik kan inschatten, zijn er twee dingen die aan deze trendbreuk ten grondslag liggen. Ten eerste is het in Nederland door de economische crisis al geruime tijd zo goed als onmogelijk om je huis te verkopen, danwel daar een prijs voor te krijgen waarmee je de hypotheek kunt aflossen. Hierdoor is het voor aspirant-emigranten bijzonder lastig om hun emigratiedroom - waarheen deze dan ook voert - te realiseren, hetgeen waarschijnlijk de verklaring is voor de - in verhouding tot de voorgaande jaren - lage instroom hier. Ten tweede is het zo dat er nu ook voor het eerst sprake is van een forse uitstroom van voormalige emigranten die terugkeren naar Nederland. Dit laatste is ook de Zweedse pers opgevallen. In de afgelopen maanden hebben de regionale kranten hier meerdere artikelen over gepubliceerd. Als redenen voor de remigratie worden door de remigranten, naast heimwee, met name slecht onderwijs voor de kinderen en het niet kunnen opbouwen van sociale contacten met de Zweedse bevolking genoemd.

Als ik het goed heb onthouden, dan blijkt uit cijfers van het CBS dat ongeveer de helft van de Nederlanders die emigreert, uiteindelijk weer naar Nederland terugkeert. Met dat gegeven in het achterhoofd is het niet vreemd dat er nu ook vanuit Värmland een retourstroom op gang komt. Hoe kan het ook anders? Zelfs met een gedegen voorbereiding blijft een emigratie deels een gok waarbij het maar de vraag is in hoeverre de werkelijkheid uiteindelijk met de dromen overeenkomt. En dat is ook niet erg. Zolang je niet louter in geld denkt en de beleefde avonturen en opgedane ervaring een hogere waarde toekent dan de spreekwoordelijke illusie, sta je bij een eventuele terugkeer altijd op winst.

woensdag 16 mei 2012

Ringtone

Tussen alle vogelgeluiden in het bos om ons heen, is er één die luid boven alle andere uitklinkt. Het is een bijzonder karakteristieke - bijna plagende - opeenvolging van tonen, die telkens weer wordt herhaald. Natuurlijk willen we graag weten welke vogel deze fraaie tonen voortbrengt, maar het is in eerste instantie niet eenvoudig om daar achter te komen. De vogel in kwestie verschuilt zich namelijk hoog in de boomtoppen en is vanaf de grond niet te zien. Toch zijn we vastberaden om de identiteit van de muzikant vast te stellen. Ik neem daarom de videocamera ter hand om allereerst het deuntje vast te leggen. Het beeld bestaat slechts uit boomtoppen en enkele fladderende vogeltjes die niets met het riedeltje in kwestie te maken hebben.


Ik zet de speurtocht voort. Terwijl het geluid waarvan ik de bron probeer te achterhalen zich door het bos verplaatst, loop ik het achterna. En na er etterlijke malen omheen te hebben gelopen, kan ik vaststellen dat de vogel die het deuntje voortbrengt, steevast in de top van een spar zit. Met deze wetenschap wordt het een stuk makkelijker en het duurt dan ook niet lang voordat ik de mysterieuze muzikant eindelijk in beeld krijg.


Het blijkt een koperwiek te zijn. Deze zangvogel uit de familie der lijsters staat erom bekend allerlei fraaie 'ringtones' te produceren, welke overigens van gebied tot gebied behoorlijk kunnen verschillen. Geruime tijd sla ik de vogel gade. Van tijd tot tijd vliegt hij naar een andere boom, om daar zijn concert weer voort te zetten.


Dan komt de koperwiek op vijandig terrein. Nadat hij slechts één riedeltje heeft afgegeven, duikt er een soortgenoot op die hem verjaagd. Links op de foto de verjager, rechts de vogel die er vandoor gaat.


Na een korte achtervolging neemt vogel 'nummer twee' in de top van een spar plaats. Hij kijkt eens goed om zich heen en als hij heeft vastgesteld dat zijn concurrent gevlogen is, begint hij - schijnbaar tevreden - te zingen.

maandag 14 mei 2012

Buigen of barsten

Ondanks de zware storm die over ons deel van Värmland raast, ontkom ik er niet aan om Jeanny mee naar buiten te nemen voor haar ochtendwandeling. Er zijn nu eenmaal dingen die zij - in tegenstelling tot ons - niet binnenshuis kan doen.

Het gebulder van de wind is oorverdovend en de bomen zwiepen vervaarlijk heen en weer. Op zo'n vijftien tot twintig meter boven de grond slaan de toppen van de dunnere exemplaren met gemak enkele meters uit. Het is onverstelbaar hoeveel veerkracht deze bomen bezitten. En dat is maar goed ook, want anders zouden ze allemaal afbreken. De dikkere bomen - welke langs de weg en de randen van open plekken staan - zwaaien minder heftig heen en weer, maar laten hier en daar wel een verontrustend gekraak horen.

Wanneer we ongeveer halverwege het rondje van deze vroege ochtend zijn, precies op de grens van het bos en een kaalgekapt stuk, zet de wind nog even extra kracht. Een deel van de bomen buigt zover door, dat de toppen een positie bijna evenwijdig aan de grond bereiken. Alsof het geen bomen, maar grassprieten zijn, zo worden ze platgedrukt. Het is een onwerkelijk en bijna angstaanjagend gezicht. Het is me duidelijk dat we hier gevaar lopen en dat we zo snel mogelijk een meer beschutte plek dieper in het bos moeten opzoeken.

Na een kort sprintje lopen we op een pad zo'n vijftig meter bij de bosrand vandaan en alhoewel de bomen ook hier als gekken tekeergaan, is duidelijk te merken dat de wind hier minder kracht heeft. Dan klinkt er een luid gekraak. Het houdt net iets langer aan dan 'normaal' en ik vermoed te weten wat er komen gaat. De wind neemt even af en het wordt weer stil. Ik draai me in de richting waar het gekraak vandaan kwam, zet Jeanny aan m'n voet en wacht af. De wind zwelt weer aan en de hele bosrand lijkt te worden platgedrukt. Het gekraak klinkt nu nog harder dan de eerste keer om ten slotte in enkele knallende geluiden te culmineren.

Het slachtoffer is een enorme spar die zo'n dertig meter - richting de bosrand - bij ons vandaan staat. Ik zie het bovenstuk van de boom langzaam in beweging komen - niet in onze richting, dus we kunnen blijven staan - en rondtollend naar de grond vallen. Het is net alsof het zich allemaal in slow-motion afspeelt. De impact gaat gepaard met een doffe dreun. In de verte staat het onderste stuk van de finaal doormidden gebroken stam er verloren bij. Tja, het was buigen of barsten.

zaterdag 12 mei 2012

Geelgroen

Eindelijk beginnen de blaadjes van de loofbomen uit te lopen, waardoor de takken en kruinen van deze bomen een fris lichtgroene glans over zich krijgen. Met name bij de berken en esdoorns is dit al goed te zien. Maar wacht eens even, het zijn helemaal geen blaadjes welke de esdoorns hun prachtig geelgroene uitstraling geven. Als je goed kijkt, dan zie je dat het ontelbare kleine bloempjes zijn.


De esdoorn bloeit eerst, en komt daarna pas in blad.

donderdag 10 mei 2012

Op eigen kracht

Na een lange wandeling strijken we even neer bij een vuurplaats in het bos om wat eten en drinken - meegenomen in onze rugzak - naar binnen te werken. Er staat een gammel uitziend afdakje waaronder een voorraad brandhout ligt opgeslagen. Schuin tegen het afdakje staat een oude pallet.


Terwijl ik van m'n appel zit te genieten, valt m'n blik op de tekst welke op de zijkant van de pallet staat. Het zal toch niet waar zijn? Ik sta op om de tekst van dichtbij te bekijken.


En jawel, het staat er echt: HMS Uitgeest. De eerste drie letters staan in dit geval niet voor Her Majesty's Ship, het standaard voorvoegsel van alle schepen van de Engelse marine, maar zijn een afkorting van de Hollandsche MelkSuikerfabriek welke in Uitgeest was gevestigd. Daarmee zijn we ineens heel dicht in de buurt van Castricum, onze voormalige woonplaats in Nederland en buurdorp van Uitgeest.

Wat is de wereld toch klein. Hoe is het mogelijk dat deze pallet op een afgelegen plek in de Värmlandse bossen is terechtgekomen, vlakbij de plek waar we nu wonen en dat we deze dan ook nog eens onder ogen krijgen? En nee, wij hebben het ding echt niet meegenomen. Het heeft ons geheel op eigen kracht achtervolgd.

woensdag 9 mei 2012

Bosanemoon

Zo'n anderhalve week geleden was het geel van het klein hoefblad overal de overheersende kleur. Nu is de tijd van deze voorjaarsbloeier echter voorbij en heeft z'n opvolger, de bosanemoon, het stokje overgenomen. Ook dat is een bijzonder fraai bloemje.

dinsdag 8 mei 2012

Elanden

De laatste tijd hebben we niet veel elanden gezien, maar onlangs had ik geluk. Ik zag niet alleen twee van deze fraaie dieren, maar had ook nog eens een camera bij me en kon ze - ondanks de grote afstand - toch nog heel behoorlijk vastleggen.


Eerst zag ik alleen de kviga - een vrouwelijk kalf van vorig jaar. Ze had me gezien en hield me goed in de gaten.


Even later kwam ook moeder eland in beeld. Hier staan de twee dieren bij elkaar, net voordat ze er vandoor gingen.

Het zal waarschijnlijk niet lang meer duren voordat de elandkoe haar kalf van vorig jaar verjaagd. Normaal gesproken baart ze eind mei, begin juni haar nieuwe kroost en ruim voor die tijd worden de nakomelingen van het jaar daarvoor verstoten. Het lijkt misschien wreed, maar Moeder Natuur heeft besloten dat dit het beste is.

maandag 7 mei 2012

Twee gezichten

Afgelopen weekend liet het voorjaar twee gezichten zien.

Zaterdag was het koud, onstuimig en bewolkt. Ook viel er veel neerslag. Hier bij huis hoofdzakelijk als regen, maar slechts een kleine honderd kilometer verder naar het noorden als onvervalste sneeuw. En omdat wij toevallig dáár waren - en niet hier - kregen we de winter nog even op herhaling. Hoog in de heuvels kregen we een heuse sneeuwstorm te verduren welke in korte tijd overal een dikke laag sneeuw deponeerde. Alhoewel het een mooi gezicht was, vonden wij het in eerste instantie maar zo zo, maar Jeanny aan de andere kant, genoot met volle teugen. Helemaal door het dolle, rende ze - ondertussen de wildste bokkensprongen makend - door de sneeuw. Er leek geen einde aan haar energie te komen en toen ze uiteindelijk na een extra lange wandeling weer de auto in moest, leek ze zelfs behoorlijk teleurgesteld. Gelukkig duurde dat maar even, want ze viel al snel in een diepe slaap welke uren duurde. En in die tijd reden wij via de toeristische route weer naar huis. Achteraf gezien vonden ook wij de sneeuw natuurlijk prachtig. Want zeg nou zelf, wat is er mooier dan je dierbare hond zo te zien genieten?

Zondag was het prachtig weer. Er was geen wolkje aan de hemel te bekennen met als gevolg volop zon en een temperatuur welke een jas of iets dergelijks overbodig maakte. Het spreekt voor zich dat we het grootste deel van deze mooie dag in de buitenlucht doorbrachten. We grilden worstjes en bakten brood boven open vuur, bestudeerden van dichtbij - ze lijken aan onze aanwezigheid gewend te raken - de vele vogeltjes welke nog steeds bij onze voederapparaten komen eten en zaten verder gewoon lekker in het zonnetje.

Met het weer kan het dus behoorlijk verkeren, deze tijd van het jaar...

zondag 6 mei 2012

Glas

Wanneer we de voordeur van het huis uitstappen, zien we ze naast de auto op de grond liggen: twee kleine pluizige bolletjes. Heel voorzichtig lopen we er naartoe om poolshoogte te nemen. Langzaam veranderen de pluizige bolletjes in piepkleine vogeltjes die bewegingsloos en diep in hun veren weggedoken op het pad zitten. Het laatste stuk leggen we kruipend - bijna tijgerend - af om zo weinig mogelijk bedreigend over te komen. Dit is wat we uiteindelijk van dichtbij zien.


Het blijken twee goudhaantjes te zijn. Het goudhaantje - Regulus regulus - is Europa's kleinste vogeltje. Van snavel- tot staartpunt meet hij maximaal negen centimeter en je moet zeker zo'n twintig exemplaren van dit vogeltje op een weegschaal zetten om deze honderd gram te laten aangeven.


De vogeltjes zijn er niet goed aan toe. Vooral deze heeft het zwaar. Met dichtgeknepen ogen zit hij diep weggedoken in z'n opgezette verenpak. Het grootste deel van de tijd roerloos. Slechts heel af en toe schiet er een schijnbaar ongecontroleerde rilling door het kleine lijfje. Het is bijna hartbrekend om te zien.


Het tweede exemplaar is meer bij bewustzijn. Af en toe opent ze haar ogen en onderwerpt ze haar nabije omgeving aan een grondige inspectie. Ze lijkt onze aanwezigheid op te merken, maar niet storend te vinden.

Na een minuut of tien krijgt dit vogeltje ineens de geest. Ze slaat haar vleugels uit en kiest het luchtruim om - via een tussenlanding onder onze auto - beschutting te zoeken tussen de takken van een hoge spar. Vanuit de verte kunnen we haar zien zitten en ze lijkt weer helemaal opgeknapt. Wat een opluchting. Het andere goudhaantje heeft meer tijd nodig. Uiteindelijk fladdert ook hij weg, maar het ziet er minder soepel uit. Hij zoekt zijn heil op de grond tussen de struiken. We besluiten om hem verder met rust te laten. Wanneer we later gaan kijken, is ook hij verdwenen. We hopen er maar het beste van.


Hierdoor wordt duidelijk wat er is gebeurd. Deze veertjes vormen de stille getuigen van de enorme klap waarmee de goudhaantjes tegen het zijraam van onze auto zijn opgevlogen. En alhoewel we weten dat we niets hadden kunnen doen om dat te voorkomen, voelen we ons toch een beetje schuldig.

Glas biedt de mens enorm veel gemak en comfort, maar veroorzaakt tevens de dood van ontelbare vogels die zich - elke dag weer - letterlijk te pletter vliegen tegen deze mooie uitvinding. Staan we daar wel eens bij stil?

vrijdag 4 mei 2012

Kampeerhond

De afgelopen twee jaren maakten we enkele korte reizen door Zweden en Noorwegen. Tijdens deze uitstapjes overnachtten we in hotelletjes en bed & breakfasts. Aan de ene kant was dat makkelijk en waren we zo van alle gemakken voorzien, maar aan de andere kant moesten we daardoor wel elke dag weer de drukte van de bewoonde wereld opzoeken. En dat terwijl we juist op zoek waren naar rust, ruimte en mooie plekjes in de natuur.

We gingen dus op zoek naar een andere manier om tijdens deze tripjes te overnachten, maar moesten daarbij wel rekening houden met een steeds meer op leeftijd komende hond. Afgelopen herfst haalde Nicôle de lichtgewicht tent, welke we ooit ten behoeve van onze kanovakanties kochten, van zolder voor een nachtje proefcamperen met Jeanny. Dat werd geen succes. De tent bleek veel te klein om naast ons, ook onze hond een warme en comfortabele slaapplek te bieden. Vervolgens overwogen we de aanschaf van een ruime bestelbus. We zouden dan makkelijk al onze spullen kunnen meenemen en in de laadruimte kunnen slapen. De strenge regels voor onder andere een vaste afscheiding tussen cabine en laadruimte gooiden daarbij echter roet in het eten. En - achteraf gezien - kom je met zo'n bus natuurlijk nooit verder de natuur in dan het einde van een doodlopende weg.

Inmiddels hebben we een andere oplossing gevonden. We kochten een ruime tunneltent welke niet alleen in het slaapgedeelte, maar ook in de voortent plaats genoeg biedt aan ons alledrie. We hadden de tent al enkele weken in huis en eergisteren was het dan eindelijk zover: prachtig weer en volop tijd om deze voor het eerst op te zetten. Door de nieuwigheid was het iets bewerkelijker dan normaal, maar uitendelijk stond hij toch nog redelijk snel. En het mooiste van alles was dat Jeanny toen meteen de tent in sprong om daar een eigen plekje te claimen. Kennelijk ziet zij het nieuwe onderkomen wel zitten. Nu is het wachten op enkele dagen bestendig mooi weer en dan trekken we er op uit voor een eerste nacht proefslapen. Hopelijk blijkt onze hond dan een echte kampeerhond.

Feestdagen

Na een drietal prachtige dagen met volop zon en een temperatuur van rond de twintig graden, is het vandaag een stuk frisser en valt er een mengsel van regen en natte sneeuw. Een goed moment dus om weer even 'bij' te schrijven.

Maandag begonnen we de week met Walpurgis, de dag waarop de Zweden middels het aansteken van grote vuren de winter vaarwel zeggen. Aan het begin van de avond kwamen we nog even in de verleiding om naar Gustavsfors - het dichtstbijzijnde dorp - te gaan om aldaar dit traditionele gebeuren bij te wonen, maar in plaats daarvan besloten we om met Jeanny een lange wandeling in het bos te maken. En eenmaal hoog op de heuvel aan de rand van een veld, zagen we in de verte de rookwolken van het Walpurgisvuur in Gustavsfors in een kolom boven de boomtoppen uitstijgen, voordat ze door de straffe wind uiteen werden geblazen. Zo waren we er van grote afstand toch een beetje bij.

Ook op dinsdag, 1 mei en dus de Dag van de Arbeid, lieten we de festiviteiten links liggen. Terwijl in heel Zweden de hardcore socialisten met rode vlaggen paradeerden, meden wij de 'drukte' om ons met andere dingen bezig te houden. We deden wat klussen in en om de tuin - eigenlijk geen goede naam voor de kleine open plek in het bos waarop ons huis staat, maar een erf kun je het aan de andere kant ook niet noemen - zoals het opruimen van bladeren en afgewaaide takken, het planten van bessenstruiken en aardbeienplantjes en het verzamelen van brandhout. Van dat laatste kunnen we namelijk nog wel wat meer gebruiken dan we al hebben, zeker nu het buitenseizoen weer voor de deur staat.

Ten slotte zagen we op dinsdag de eerste zwaluw van het jaar overvliegen. Een gebeurtenis - net als enkele andere waarop de seizoenen ons trakteren - waarbij we elk jaar even stilstaan. Vorig jaar zagen we de eerste zwaluw op Walpurgis, slechts één dag verschil met nu. Kun je nagaan, hoe precies deze voorbodes van de zomer door Moeder Natuur worden aangestuurd. Het is en blijft een wonder.

woensdag 2 mei 2012

Enorm sterk

Onze trouwe lezers zullen zich ongetwijfeld nog herinneren dat we geruime tijd met grote regelmaat via onze blog de prestaties van ijzervreter Anders Olsson volgden. Ook vertaalden we het boek dat Eva Wiklund over zijn bijzondere levensverhaal heeft geschreven, zodat dit onder de titel Er is geen grens in het Nederlands kon worden gepubliceerd. Later namen we wat meer afstand en nu berichten we nog slechts incidenteel over deze bijzondere persoon die inmiddels bijna tien jaar lang het boegbeeld van de Zweedse gehandicaptensport is. En vandaag is er een goede reden om weer eens zo'n bericht te plaatsen.

De volgende tekst is een vrije vertaling van het bericht dat Anders gisteren op zijn blog publiceerde.

Tien jaar geleden

Morgen is het precies tien jaar geleden dat ik het water in ging. Het begon allemaal met de uitdaging of het mij zou lukken om de Vansbrosim te zwemmen. Ik gebruikte al zeven jaar morfine, had constant enorme pijn en was aan bed gebonden. Ik kon me niet zelf wassen, aankleden of zelfs maar eten.

Begrijpen jullie wat training voor mij betekend? Ik nam de uitdaging aan en dat redde mijn leven. Na acht maanden trainen, had ik geen pijnstillers meer nodig. Dát is de grootste overwinning welke ik gedurende mijn gehele sportieve carrière heb behaald. Dankzij training heeft mijn leven een enorme positieve wending gekregen. Moet je je eens voorstellen wat ik allemaal zou hebben gemist als ik die stap niet had genomen.

Vandaag de dag heb ik twee kleinkinderen: Nellie van twee en een half jaar en Melvin van twee maanden. Dat had ik niet meer meegemaakt, als ik - tien jaar geleden - die uitdaging niet serieus had genomen. Nu weet ik waartoe een mens in staat is als hij maar de wil en motivatie kan opbrengen. Ik heb 59 wereldrecords gebroken en gouden medailles gewonnen bij de Paralympics alsmede wereld-, Europese, Zweedse en Scandinavische kampioenschappen. Driemaal ben ik gekozen tot sporter van het jaar. Ik ben van Alcatraz naar het vasteland gezwommen, heb een Ironman volbracht alsmede de Vasalop en Vätternrunda gedaan. Het beste van alles blijft echter dat ik m'n kleinkinderen kan zien opgroeien. Daar ben ik enorm blij mee en trots op.

Tommy, bedankt dat je mij in gang hebt gekregen. Mijn familie, bedankt dat jullie bij me zijn gebleven en me hebben geholpen. En alle anderen die me steunen, helpen en aanmoedigen tijdens wedstrijden en trainingen: bedankt. BEDANKT.

Met hartelijke groet,

Anders


Op dit moment bereidt Anders zich voor op de Paralympics 2012 welke van 29 augustus tot en met 9 september in Londen zullen worden gehouden.