Onze trouwe lezers zullen zich ongetwijfeld nog herinneren dat we geruime tijd met grote regelmaat via onze blog de prestaties van ijzervreter Anders Olsson volgden. Ook vertaalden we het boek dat Eva Wiklund over zijn bijzondere levensverhaal heeft geschreven, zodat dit onder de titel Er is geen grens in het Nederlands kon worden gepubliceerd. Later namen we wat meer afstand en nu berichten we nog slechts incidenteel over deze bijzondere persoon die inmiddels bijna tien jaar lang het boegbeeld van de Zweedse gehandicaptensport is. En vandaag is er een goede reden om weer eens zo'n bericht te plaatsen.
De volgende tekst is een vrije vertaling van het bericht dat Anders gisteren op zijn blog publiceerde.
Tien jaar geleden
Morgen is het precies tien jaar geleden dat ik het water in ging. Het begon allemaal met de uitdaging of het mij zou lukken om de Vansbrosim te zwemmen. Ik gebruikte al zeven jaar morfine, had constant enorme pijn en was aan bed gebonden. Ik kon me niet zelf wassen, aankleden of zelfs maar eten.
Begrijpen jullie wat training voor mij betekend? Ik nam de uitdaging aan en dat redde mijn leven. Na acht maanden trainen, had ik geen pijnstillers meer nodig. Dát is de grootste overwinning welke ik gedurende mijn gehele sportieve carrière heb behaald. Dankzij training heeft mijn leven een enorme positieve wending gekregen. Moet je je eens voorstellen wat ik allemaal zou hebben gemist als ik die stap niet had genomen.
Vandaag de dag heb ik twee kleinkinderen: Nellie van twee en een half jaar en Melvin van twee maanden. Dat had ik niet meer meegemaakt, als ik - tien jaar geleden - die uitdaging niet serieus had genomen. Nu weet ik waartoe een mens in staat is als hij maar de wil en motivatie kan opbrengen. Ik heb 59 wereldrecords gebroken en gouden medailles gewonnen bij de Paralympics alsmede wereld-, Europese, Zweedse en Scandinavische kampioenschappen. Driemaal ben ik gekozen tot sporter van het jaar. Ik ben van Alcatraz naar het vasteland gezwommen, heb een Ironman volbracht alsmede de Vasalop en Vätternrunda gedaan. Het beste van alles blijft echter dat ik m'n kleinkinderen kan zien opgroeien. Daar ben ik enorm blij mee en trots op.
Tommy, bedankt dat je mij in gang hebt gekregen. Mijn familie, bedankt dat jullie bij me zijn gebleven en me hebben geholpen. En alle anderen die me steunen, helpen en aanmoedigen tijdens wedstrijden en trainingen: bedankt. BEDANKT.
Met hartelijke groet,
Anders
Op dit moment bereidt Anders zich voor op de Paralympics 2012 welke van 29 augustus tot en met 9 september in Londen zullen worden gehouden.
Het blijft een bijzondere man en voorbeeld voor velen!
BeantwoordenVerwijderenHoi Ben en Nicôle!
BeantwoordenVerwijderenAllereerst kennen jullie mij (Sanne) niet maar ik volg jullie blog toch al een tijdje en ook heb ik jullie boeken gelezen. Wat een toffe wereld waar jullie in zitten en waar wij/ik tevens van kunnen mee genieten!Bedankt daarvoor!Het is zeer leuk om even jullie droom mee te beleven hopende deze ooit zelf uit te voeren.
Lieve groetjes uit ons Belgenlandje,
Sanne
Ik wou maar dat ik een opa had die zoveel had gewonnen als deze man... Wat een top vent! Hij heeft op tijd begrepen wat het leven betekent.
BeantwoordenVerwijderenTrouwens mijn opa heeft de Utrechtse brug gebouwd... Ook niet slecht. :-)
Anders, man naar mijn hart, leuk woord/naam grapje trouwens.
groet Dickie Dick
Sanne: Graag gedaan!
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groeten terug vanuit het Hoge Noorden.
Prachtig boek ondankt het treurige waarmee alles is begonnen!
BeantwoordenVerwijderenGoed om te lezen dat Anders nog steeds de kracht en motivatie bezit waarmee hij de positieve draai heeft gegeven aan zijn leven.
Zeker een inspiratiebron voor mij persoonlijk!
Groeten uit Canada,
Caroline!