Feestmaal

Terwijl we in de beschutting van het houthok van de warmte van de namiddagzon zitten te genieten, maakt Nicôle me attent op een klein muisje dat naast de schuur over de grond scharrelt. Voorzichtig sta ik op om het diertje beter te bekijken. Erg schuw is het niet, want ik kan het beestje tot zeer dichtbij benaderen. Aan het formaat en gedrag te zien, houd ik het er op dat de muis in kwestie erg jong is. Maar aangezien ik geen muizenexpert ben, kan ik er volledig naast zitten.

Het muisje trekt zich niets van me aan en hobbelt al snuffelend naar iets eetbaars over de grond. Als het iets van z'n - of haar - gading vindt, maakt het pas op de plaats om het lekkers te verorberen. Geruime tijd volg ik het diertje op handen en knieën door de tuin. Gelukkig is Nicôle wel wat van me gewend, want het moet een koddig gezicht zijn.

Dan verplaatst het muisje de speurtocht naar eten naar het bos. Daar vindt het na verloop van tijd een paddenstoel die erg in de smaak valt. Vol overgave stort het beestje zich op de zwam en werkt er behoorlijk wat van naar binnen.

Ondertussen is mij de schrik om het hart geslagen. Het feestmaal van de muis bestaat namelijk uit een voorjaarskluifzwam. Juist, dat is de giftige paddenstoel waar ik onlangs nog over schreef. Na ampele overweging, laat ik het muisje maar begaan. Ik ga ervan uit dat Moeder Natuur haar kostgangers heeft ingeprent welke van haar vruchten ze kunnen eten, en welke niet... En als dat niet zo is, dan zal ze daar ook wel een goede reden voor hebben gehad.