maandag 31 december 2012

Bedankt

Met nog slechts enkele uren 2012 voor de boeg willen we graag van de gelegenheid gebruik maken om onze lezers te bedanken voor alle aandacht, reacties en e-mails die we het afgelopen jaar kregen.

Het is fijn om te weten dat we het leven van mensen - veelal volslagen vreemden voor ons - veraangenamen door simpelweg over onze belevenissen te schrijven. En het is helemaal mooi af en toe te horen dat we daarnaast kennelijk ook nog eens in staat zijn mensen op een positieve manier te beinvloeden door ze op de een of andere manier te inspireren of bijvoorbeeld met onze liefde voor de natuur te besmetten.
 
Nicôle, Ben & Jeanny

Stilte en rust

Nog even en dan is het jaar voorbij. De oliebollen en appelflappen staan klaar. Die kun je hier in Zweden niet krijgen, dus daar zit weer een verhaal aan vast. De oliebollen werden vanmiddag door hier in de buurt vakantievierende webloglezers - volslagen vreemden voor ons - afgegeven. Nogmaals bedankt daarvoor. De appelflappen kregen we van kennissen die hier in de buurt een vakantiehuis hebben. De inwendige mens zal vanavond dus niets tekort komen. En vuurwerk? Daar hebben we zelf nooit aan gedaan. Maar ook van vuurwerk van anderen zullen we deze jaarwisseling weinig tot niets van horen. Laat staan zien. En dat is prima. Want waarom waren we ook al weer hiernaartoe verhuisd? Juist, onder andere voor de stilte en de rust.

zondag 30 december 2012

Verre van schoon

De weersvoorspelling is uitgekomen. Sinds gisteren halverwege de middag dooit het en niet zo'n klein beetje ook. In slechts een paar uur tijd steeg het kwik van min twee naar plus vier. En daarbovenop begon het ook nog eens onophoudelijk te miezeren. Het zal duidelijk zijn dat de warmte en regen een stevige aanslag plegen op de prachtig witte wintertooi waarin bos en landschap waren gehuld. Vannacht werden we enkele keren wakker geschud door het geraas van daklawine's - sneeuw die vanaf het schuine dak van het huis naar beneden schoof. En vanochtend waren alle bomen - die gisteren nog mooi wit waren - weer helemaal van sneeuw ontdaan.
 
De weg is veranderd in een spiegelgladde ijsbaan die - voor voetgangers - eigenlijk alleen nog door de modderpoelen in de berm begaanbaar is. Ons erf en oprijpad aan de andere kant, zijn door de sneeuwruimactie van gisteren nagenoeg ijsvrij. Daar kunnen we dus prima uit de voeten. Helaas is dat voor Jeanny niet genoeg. Zij heeft voor haar dagelijkse portie beweging heel wat meer meters nodig en daarom moesten we vanmiddag dan toch de weg op. Of beter gezegd de modderpoelen in.
 
Voor ons was dat, geschoeid in hoge laarzen, natuurlijk geen probleem. Voor onze hond was het, dol op water en modder als ze is, evenmin een probleem. Maar toen we weer thuiskwamen was Jeanny wel wat zwaarder dan toen we van huis vertrokken, zoveel modder en zand had ze in haar vacht verzameld. Om haar enigszins schoon te krijgen, lieten haar eerst een flink stuk door de diepe sneeuw lopen. Daarna gingen we haar met een handdoek te lijf. Deze was na de afdroogbeurt egaal grijs en kon zo de was in. En zelfs toen was onze hond nog verre van schoon, maar daar kwamen we pas later achter toen in de keuken het zand onder onze voeten begon te knerpen.

zaterdag 29 december 2012

Aan de bak - vervolg

Bijna twee weken lang heeft Koning Winter zich rustig gehouden. De temperatuur was, met lichte tot matige vorst, niet anders dan aangenaam te noemen. Aan de hoeveelheid hout die we tijdens de avonden verstookten, was duidelijk te merken dat er van echte kou geen sprake was. Ook wat sneeuw betreft, viel het allemaal wel mee. We werden enkele malen op wat poedersneeuw getrakteerd en ook een keer op enkele centimeter 'plakkend nat', maar er viel niets wat we niet weer snel van erf en oprijpad hadden verwijderd.
 
Vanochtend daarentegen konden we weer ècht aan de bak. Na een nacht met gestaag vallende sneeuw waren ons erf en het pad naar de weg weer verdwenen onder een dikke witte deken. En met voor de komende dagen dooi en regen in het vooruitzicht zat er - wilden we niet voor de rest van de winter met een ijsbaan opgescheept zitten - niets anders op dan de armen uit de mouwen te steken en aan de slag te gaan. Hier volgen wat sfeerfoto's.






dinsdag 25 december 2012

Ho ho ho!

Gisteren kregen we geheel onverwacht bezoek van een heuse kerstman. Aan de leeftijd te zien was het weliswaar een leerling, maar dat maakte de verrassing er niet minder om. En omdat het sowieso de allereerste keer was dat Vadertje Kerst ons hier in Zweden in levende lijve met een bezoek vereerde, moest hij even poseren voor een foto voor op de weblog.

zaterdag 22 december 2012

Prettige kerstdagen

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers heel prettige kerstdagen toe.

 
Nicôle, Ben & Jeanny

vrijdag 21 december 2012

Midwinter 2012

Ook op de kortste dag van het jaar is het weerbeeld grauw en grijs. Het is bewolkt en het sneeuwt licht. Gedurende de dag doet de zon enkele halfslachtige pogingen om door het wolkendek heen te breken, maar slaagt daarin nauwelijks. Zo'n vijf minuten voor het middaguur lijkt het er nog het meest op dat we de zon daadwerkelijk even krijgen te zien. Ze breekt volledig door de wolken heen, maar voordat ik m'n camera tevoorschijn heb gehaald, is ze alweer grotendeels verdwenen.


We leven nog steeds in een zwart-wit wereld. Aan de ene kant is dat erg eentonig, maar aan de andere kant levert het bij tijd en wijle ook mooie plaatjes op. Zeker nu alle bomen met een dikke laag rijp zijn bedekt.


Omdat het niet erg koud is - slechts vijf graden onder nul - besluiten we dat het een prima dag is om een vuurtje te maken en broodjes en worstjes te roosteren. Na wat opstartproblemen - sneeuw en ijs - bewijst onze buitenkeuken het ook 's winters goed te doen. De worstenbroodjes smaken uitstekend.

donderdag 20 december 2012

Ongewenste onrust

De afgelopen dagen ben ik meerdere keren gaan zitten om een stukje op de blog te schrijven, maar telkens dook er net voor de eerste toetsaanslag iemand op om m'n aandacht op te eisen. En alhoewel de blog wellicht anders deed vermoeden, gebeurde er hier wel degelijk een hoop.
 
Ook vanochtend had ik net aan m'n bureau plaatsgenomen, toen er op de deur werd geklopt. Wederom werden m'n goede bedoelingen in de kiem gesmoord.
 
Op de stoep stonden twee kennissen die me hartelijk begroetten, maar de spanning in hun stemmen gaf aan dat er iets mis was. Of wij vannacht ook bezoek hadden gehad? Nee, dat hadden we niet. Nou, zij wel en de kerstman was het niet geweest. Het tweetal bezit een vakantiehuis hier in de buurt. Vanaf aanstaande zaterdag hadden ze dat aan toeristen die hier de kerst komen vieren verhuurd. Toen onze kennissen vanochtend bij het huis aan kwamen om alles voor de gasten in orde te maken, stond hen een onaangename verrassing te wachten. Het toegangshek was opengebroken, de voordeur stond wijd open en zo'n beetje de helft van de inventaris was verdwenen. Vreemd genoeg - of juist niet - waren er naast enkele waardevolle zaken ook veel doodgewone gebruiksvoorwerpen ontvreemd. Omdat één van onze kennissen gisteren nog bij het huis was geweest, stond vast dat de inbraak afgelopen nacht moet hebben plaatsgevonden.
 
Na hun verhaal te hebben gedaan, vervolgens door Nicôle van koffie en koek te zijn voorzien en ruim een uur met de politie te hebben gebeld, vertrok het tweetal weer naar de plaats delict om daar de komst van de technische recherche af te wachten.
 
Nu de tekst tot zover is gevorderd, slaak ik bijkans een zucht van verlichting. Na de afgelopen dagen enkele mislukte pogingen te hebben gedaan, is het dan uiteindelijk toch gelukt om weer iets aan het virtuele papier toe te vertrouwen. Het is alleen jammer dat het zo'n 'waardeloos' verhaal is. Ik moet namelijk nog vermelden dat dit soort vervelende gebeurtenissen de laatste jaren steeds vaker voorkomen en ook steeds dichterbij komen. De vraag 'wanneer zijn wij aan de beurt' heeft al meerdere malen door ons hoofd gespeeld, met alle ongewenste onrust van dien.

zondag 16 december 2012

Aan de bak

Gisteren viel hier de eerste serieuze sneeuw van deze winter. Na een stevige blizzard bedekte zo'n vijftien centimeter verse vochtige - en dus plakkerige - sneeuw de ongeveer evenzo dikke laag droge poedersneeuw die sinds eind november in etappes was gevallen. Er was dus geen ontkomen meer aan, we konden de snöslädes tevoorschijn halen en moesten aan de bak met sneeuwruimen.
 
Nadat we gistermiddag het grootse deel van het erf al sneeuwvrij hadden gemaakt, stond vanochtend het pad naar de weg op het programma. Wat sneeuwruimen betreft is dat een extraatje ten opzichte van ons vorige huis. Daar werd de 'weg' naar de weg namelijk door Gunnar met de tractor geploegd. Omdat ons huidige erf echter veel kleiner is dan dat van Lilla Laggåsen, zijn we er ondanks dit extraatje in totaal toch niet of nauwelijks op achteruit gegaan.
 
Inmiddels ligt alles er hier weer netjes bij. We hopen dat de weersgoden ons gunstig gezind zijn - lees: dat er de komende dagen niet al te veel sneeuw valt - zodat we eerst even kunnen bijkomen voordat we wéér aan de bak moeten.

donderdag 13 december 2012

Klaar om te bukken!

Afgelopen dinsdagavond werden we om iets voor half elf opgeschrikt door de knal van wat we voor een krachtige explosie hielden. We lagen net warm en wel in bed en omdat het huis nog stond hadden we niet veel animo om buiten - bij zo'n twintig graden onder nul - polshoogte te gaan nemen. Toen het verder stil bleef, waren we de knal alweer gauw vergeten en snel onderweg naar dromenland.
 
Inmiddels weten we dat wij niet de enigen zijn die eergisteravond iets hebben opgemerkt. De Zweedse media hebben namelijk uitgebreid verslag gedaan van vele getuigenissen van een enorme vuurbal die op het betreffende moment door het Värmlandse luchtruim suisde en vervolgens in de lucht ontplofte of ergens in de verte insloeg. Ook blijken er naar aanleiding van de klap van de vermeende explosie vele telefoontjes naar de politie en overige hulpdiensten te zijn gepleegd.
 
De meeste getuigen hebben het eensgezind over een reusachtige oranje vuurbal die een bijzonder sterk blauwwit schijnsel verspreidde. Velen zeggen ook dat het buiten erg licht werd, net alsof de maan ineens vele malen feller ging 'schijnen'.
 
Volgens deskundigen is de meest waarschijnlijke verklaring voor het fenomeen het neerstorten van een buitengewoon grote meteoriet - eentje die dus niet al in het buitenste deel van de dampkring is verbrand, maar veel verder is gekomen en wellicht zelfs op aarde is ingeslagen. Een verband met de Geminiden meteorenzwerm die - toeval of niet - vandaag haar hoogtepunt bereikt, is niet uit te sluiten maar wel onwaarschijnlijk omdat de brokstukken waaruit de Geminiden bestaan te klein zouden zijn om zo dicht bij de aarde te kunnen komen. Een andere verklaring kan overigens zijn dat het om de resten van een neerstortende sateliet ging.
 
Wat de verklaring ook is, er is hier in elk geval iets stevigs naar beneden komen. En gelukkig zonder schade aan te richten, maar dat zou natuurlijk ook anders kunnen zijn geweest. Met die gedachte in het achterhoofd hebben we gisteren en vandaag verschillende keren onze blik omhoog gericht. Klaar om te bukken!

zondag 9 december 2012

Vertrouwen

Alhoewel ik over m'n verzorging niets te klagen heb, moet me toch iets van het hart. Het is me namelijk opgevallen dat ik sinds kort ander voer krijg. Eerst dacht ik dat alleen de kleur van de verpakking was veranderd, want de smaak was nog steeds hetzelfde. Maar van de week zaten m'n baasjes me een beetje te plagen en toen begreep ik dat ook de tekst op de verpakking anders is.
 
Senior. Oudere honden. Verminderde activiteit. Oude honden voer!
 
Nu weet ik natuurlijk heel goed dat ik niet meer de jongste ben. En dat ik lichamelijk veel minder actief ben dan enkele jaren geleden. Maar toch. Voor een oude hond beweeg ik juist nog heel erg veel. En de activiteit van m'n bovenkamer is al helemaal niet afgenomen.
 
Ik heb me heel even ongerust gemaakt. Maar toen besloot ik om op m'n baasjes te vertrouwen. Dat heb ik altijd gedaan en dat vertrouwen hebben ze nog nooit beschaamd. En, zoals ik in het begin al schreef, met de smaak van m'n nieuwe voer is helemaal niets mis.

zaterdag 8 december 2012

De man die naar Stockholm zou gaan

Afgelopen woensdag werden Stockholm en omgeving geteisterd door een fikse sneeuwstorm. Het noodweer was zo hevig dat zo'n beetje alle activiteit in en rond de Zweedse hoofdstad werd ontwricht en uiteindelijk zelfs tot stilstand kwam. En ondanks het feit dat we honderden kilometers ten westen van Stockholm wonen, kregen ook wij met de gevolgen van de sneeuwstorm te maken.
 
Op de betreffende dag zou ik namelijk vroeg in de ochtend van Hagfors naar Stockholm vliegen om daar een auto op te halen. Nu was er daar wel slecht weer voorspeld, maar toen ik 's ochtends rond vijf uur op internet de situatie checkte, was er nog geen sprake van noemenswaardige problemen. Op naar het vliegveld dus. Eenmaal daar aangekomen - iets voor half zeven - bleken de omstandigheden ingrijpend gewijzigd. Door de sneeuwstorm waren de landingsslots voor Arlanda op rantsoen en zou mijn vlucht met een dikke twee en een half uur vertraging vertrekken, tenzij er wellicht eerder nog een slot zou vrijkomen. Er zat dus niets anders op dan in de wachtruimte plaats te nemen en te doen wat je daar normaal gesproken doet. Wachten dus.
 
De enige vorm van tijdverdrijf was de televisie. Daarop werd door verschillende nieuwsprogramma's doorlopend verslag gedaan van het snöoväder dat Stockholm steeds vaster in haar greep kreeg. De extreem harde wind - lees storm - maakte elke poging tot sneeuwruimen tot een zinloze bezigheid en het duurde dan ook niet lang voordat de deken van vijftig centimeter versgevallen sneeuw letterlijk alles tot stilstand bracht.
 
Het vliegveld van Arlanda werd voor alle vliegverkeer gesloten. Wij mochten echter nog niet terug naar huis, want onze vlucht zou worden omgezet naar Bromma - een klein vliegveld in Stockholm, zo'n acht kilometer van het centrum. Uiteindelijk kregen we zelfs toestemming om te starten. Net voordat we in het vliegtuig zouden plaatsnemen, ging het licht echter weer op rood. Onze slot was verschoven en we zouden nog eens vijftig minuten moeten wachten.
 
Wijs geworden door alle televisiebeelden, besloot ik daar niet meer op te wachten. Ik belde Nicôle - m'n taxi terug naar huis - en rond lunchtijd was ik weer precies daar waar ik de dag was begonnen. Thuis, acht uur verder en niets opgeschoten. De beslissing om niet langer te wachten was natuurlijk juist. De vlucht werd geannuleerd, want niet veel later werd ook het vliegveld van Bromma gesloten. Bovendien kwam ook al het andere (openbaar) vervoer en verkeer in en om Stockholm stil te staan, zodat m'n aanwezigheid daar sowieso zinloos zou zijn geweest.
 
Tja, dat was het verhaal van de man die naar Stockholm zou gaan. Die ging dus niet. En zo zie je bovendien dat Koning Winter zelfs in een land waar men wèl op extreem winterweer is ingesteld, met groot gemak alles en iedereen op z'n knieën krijgt.

woensdag 5 december 2012

Territoriumstrijd

De strijd tussen onze hond en haar aartsrivaal gaat verder dan blaffen alleen. Elke dag spoort Jeanny de plekken op waar de vos door middel van plassen en poepen haar territorium heeft gemarkeerd. Om daar vervolgens haar eigen geurmarkering achter te laten. 's Nachts komt de vos tevoorschijn om deze plekken weer van een nieuwe geurvlag te voorzien. De volgende dag is de beurt dan weer aan Jeanny. Het is een strijd die al jaren duurt en waar maar geen einde aan komt.
 
Nu heeft de vos echter besloten om ook met mij de strijd aan te gaan. Gisteren vond ik over m'n voetafdrukken in de sneeuw eerst een hurkafdruk en wat urine - Jeanny's aartsrivaal is dus ook een zij - en even verderop een hurkafdruk en een vers hoopje poep. De strijd lijkt dus te escaleren en ik vraag me af hoe ik daarmee moet omgaan. Ik kies natuurlijk de kant van m'n hond, maar het gaat me wat ver om al wandelend steeds m'n broek te laten zakken. Zeker bij twintig graden onder nul.

Flink doorstappen

Om bij min twintig warm te blijven moet je in beweging blijven. Flink doorstappen is het devies. Dit heeft tot gevolg dat je door de lucht die je uitademt heen loopt. En dat je zodoende een flinke lading ijs - bevroren condens - in je kapsel verzamelt.
 
Even stilstaan om een stoere foto te maken... en daarna weer flink doorstappen.

dinsdag 4 december 2012

Toch nog wat kleur

Wanneer je je door het bevroren landschap beweegt, dan blijkt dat de laagstaande zon daaraan op een heel bijzondere manier een flonkerende schittering toevoegt. De hoek moet goed zijn, maar dan lijkt het net of de grond bezaaid is met edelstenen.

Ook de ijskristallen in de struiken en bomen breken de stralen van de zon op een zodanige manier dat het net lijkt of deze vol hangen met kleine gekleurde lichtjes.
 
Het is een fantastisch gezicht, maar helaas lastig op een foto te vangen die recht doet aan hoe mooi dit verschijnsel in werkelijkheid is. Enfin, zo hebben we toch nog wat kleur.

maandag 3 december 2012

Min twintig

Naar boven afgerond - of moet ik schrijven naar beneden? - was het vanochtend vroeg twintig graden onder nul. Zo koud was het deze winter nog niet eerder geweest. Typische verschijnselen die bij deze temperatuur horen, zijn bevroren neusharen en het eerder piepen dan kraken van de sneeuw onder je voeten.
 
De zon staat nu zo laag dat deze enkele minuten per dag onder de boomtoppen door over ons erf schijnt. Vandaag was dat precies op het middaguur. Zo ziet het er hier dus uit op het moment dat de zon op haar hoogste punt staat.

zondag 2 december 2012

Aartsvijand

Minstens eenmaal per dag - meestal 's avonds, maar soms ook 's ochtends vroeg - krijgt Jeanny bij het verlaten van het huis een enorme woedeaanval. Nauwelijks de deur uit, zet ze haar nekharen recht overeind en barst ze uit in een enorm geblaf. Horen en zien vergaat je en het is overduidelijk dat het onze anders zo lieve hond menens is: ze is pislink.
 
Elke keer als onze hond zo tekeer gaat, zijn we blij dat het meer dan een kilometer naar onze dichtstbijzijnde buren is. Toch heeft Gunnar ons al enkele keren naar de reden van Jeanny's uitbarstingen gevraagd. Tja, soms zet onze hond zo'n keel op dat je haar gesnauw een kilometer verderop binnenshuis nog hoort.
 
We weten al tijden dat Jeanny's uitbarstingen worden veroorzaakt door een vos. Alhoewel onze hond geen enkel ander dier moedwillig kwaad zal doen, roept de aanwezigheid van deze nauwe verwant een onbeheersbare woede bij haar op. Zelfs een alweer 'afgekoeld' vossenspoor is voldoende om Jeanny's neus te prikkelen en haar door het lint te laten gaan.
 
Het leuke van dat er sneeuw ligt, is dat nu ook voor ons duidelijk is dat Jeanny's aartsvijand elke dag bijna letterlijk bij ons lang de voordeur loopt. Nu hadden we daar natuurlijk al wel een vermoeden van, maar het is toch aardig om te kunnen zien wat onze hond ruikt.

zaterdag 1 december 2012

Weinig kleur

De temperatuur schommelt rond de tien graden onder nul en er waait een schrale oostenwind. Ondanks de gure omstandigheden maken we van het schaarse daglicht gebruik om een mooie wandeling door de omgeving te maken.

Het water in de meren is al zo ver afgekoeld, dat zich langs de oevers ijs begint te vormen.


Nu alle loofbomen kaal zijn en de zon nog maar nauwelijks boven de horizon uitkomt, laat de natuur niet veel kleur meer zien. Het enige dat er nog een beetje uitspringt, is het geelbruin van het dorre gras en riet.


Voor de rest wordt alles weergegeven in zwart-wit en onnoemelijk veel tinten grijs. Vlak voordat ze weer voor zeventien en een half uur onder de horizon verdwijnt, voegt de zon nog een klein beetje roze aan het kleurenpalet toe.
 
 
Daarna wordt alles weer zwart-wit. We haasten ons naar huis, want over een dik half uur zal het donker zijn.