Tijd

Afgelopen woensdag passeerden we weer één van de mijlpalen waarmee we het jaar tegenwoordig indelen: de voorjaarsequinox. En in tegenstelling tot de Zweden - die alle voorzichtigheid betrachten en daarmee wachten totdat het eind april Valborg oftewel Walpurgis is - namen wij daarmee afscheid van de duisternis, om vervolgens het lichte jaargetijde welkom te heten.

 

Welbeschouwd zijn er zes momenten, waaraan we in ons huidige leven de voortgang van de tijd afmeten. Vier daarvan liggen op de kalender vast. Dat zijn de voor- en najaarsequinox, alsmede de zomer- en winterzonnewende. De andere twee kunnen van jaar tot jaar nogal verschillen. Dat zijn het begin en het einde van de winter, die wij afmeten aan onze eigen criteria van vorst, sneeuw en ijs. Deze zes momenten hebben alles te maken met de seizoenen en de dagelijkse hoeveelheid licht, dé twee dingen die thans ons dagelijkse doen en laten - oftewel de besteding van onze tijd - grotendeels bepalen.

 

Hoe anders was het in ons vorige leven. Toen maten we de voortgang van de tijd aan weekends, feestdagen en vakanties. Korte tijdspannes waarin we koste wat het kost, zoveel mogelijk uit onze schaarse vrije tijd moesten zien te halen. Iets wat soms lastig en uiterst stressvol was.

 

Nee, geef ons dan maar de connectie met de tijd die we vandaag de dag hebben. Een connectie die meer op harmonie dan op strijd is gebaseerd, waarbij we van alles kunnen genieten precies op de momenten dat de tijd daar rijp voor is.