Het is bijna middernacht. Nicôle en ik zijn net naar bed gegaan en liggen te dommelen op de grens van waken en slapen. Precies wanneer ik naar dromenland begin weg te zinken, stoot Nicôle me aan. Ik ben meteen klaarwakker. "Ik denk dat ik een auto hoor", fluistert ze me toe. Ik spits mijn oren en hoor inderdaad een zacht gebrom. Voor mijn gevoel klinkt het echter niet erg dichtbij. Niet op ons erf, maar eerder op de verderop gelegen doorgaande weg. "Het zal wel weer een houtvrachtwagen zijn", zeg ik. Een groot deel van de middag en avond zijn deze namelijk in grote aantallen voorbijgereden. Onlangs is enkele kilometers voorbij Laggåsen een stuk bos afgewerkt en nu moest de buit worden afgevoerd. We richten ons op en kijken naar Jeanny die in haar mand naast ons bed ligt. Zij heeft helemaal niet op het gebrom gereageerd en is nog steeds diep in slaap. Het gebrom komt dichterbij. Zou het dan toch hier op het erf zijn? Maar nee, reageren Nicôle en ik tegelijkertijd. Dan zouden we toch ook het licht van koplampen moeten zien. En dat is niet het geval. In de totale duisternis die in het huis heerst, is geen sprankje licht te ontdekken. Na een korte opleving verdwijnt het gebrom uiteindelijk in de verte. Jeanny maakt er nog steeds niets van en wij houden het er maar op dat er inderdaad een vrachtwagen voorbij is gereden.
De volgende ochtend blijkt dat we echter wel degelijk nachtelijk bezoek hebben gehad. In het zand en grus dat we de dag daarvoor op een deel van het oprijpad en erf hebben gedeponeerd, staan namelijk onmiskenbaar de bandafdrukken van een auto. Aan de sporen is te zien dat deze van de weg naar ons huis is gereden om vervolgens te keren en weer naar de weg terug te rijden. En dat niet alleen rond middernacht, maar ook nog eens met gedoofde lichten in het pikkedonker. Het lijkt er sterk op dat onze nachtelijke bezoekers niet veel goeds in de zin hebben gehad. Nadere inspectie van de sporen leert echter dat er niemand uit de auto is gestapt. Blijkbaar hebben onze bezoekers geconstateerd dat het huis bewoond is en zijn ze daarom weer snel vertrokken. Gelukkig maar.
Hé gatverjakkes. Ook bij jullie dus al ongure types, want neem aan dat als je niets kwaad in de zin hebt, je gewoon de autolampen aan hebt.
BeantwoordenVerwijderenHou het wel in de gaten, maar denk dat jullie dit vanaf nu wel zullen blijven doen.
Brrrrrrrrrrrr.
P.s. kan je niet met gips of iets dergelijks de bandensporen vastleggen? Of met jullie camera?
Je kan maar nooit weten......
We zullen zeker alert blijven. En ja, we hebben de bandensporen gefotografeerd.
VerwijderenOns zomer dorp wordt ook een keer per jaar bezocht door deze ongewenste bezoekers.
BeantwoordenVerwijderenHet is steeds weer een verrassing aan welk huis ze een bezoekje doen,..
Meestal als er geen sneeuw ligt .Het nare is dat het structureel is en we allemaal een keer aan de beurt zijn.
Groetjes Saskia
Hai Saskia,
VerwijderenVervelend om te horen. Ook hier en op veel andere plekken is het hetzelfde verhaal: één à twee keer per jaar een golf van ongewenst bezoek dat niets lekkers voor bij de koffie meebrengt, maar er daarentegen wel met je spullen vandoor wil gaan. Het enige dat je kunt doen is waakzaam zijn en hopen dat je geen pech hebt :-(
Groeten terug, Ben & Nicôle
Tja, het blijft een makkelijke manier om aan geld te komen. En wij maar denken dat het in Midden Zweden niet voorkomt....
BeantwoordenVerwijderenLeuk dat jullie ook op Facebook zitten.
Helaas, het komt overal waar je met de auto kunt komen voor. Dus ook in het midden van Zweden :-(
Verwijderen