donderdag 27 februari 2014

Beter laat dan nooit

Nu de sneeuw die het ding bedekte is verdwenen, maken we meteen van de gelegenheid gebruik om onze julbock zijn jas van sparrentakken uit te trekken. Want zeg nu zelf, hadden we ons niet al lang van deze kerstdecoratie moeten ontdoen? Inmiddels liggen de takken in het bos op een hoop en staat het geraamte van de bok in de schuur op het volgende kerstfeest te wachten.

dinsdag 25 februari 2014

De weg

Sinds zaterdag dooit het van dik hout zaagt men planken. De toch wel dikke sneeuwlaag die alles inmiddels bedekte, is in slechts enkele dagen tijd enorm geslonken. En op sommige plaatsen zelfs al helemaal verdwenen. Volgens de weersverwachting blijft het voorlopig dooien, dus lijkt het erop dat het uitzicht binnenkort weer compleet bruin en groen zal zijn.
 
Door de dooi is alle stevigheid uit de weg verdwenen. En daardoor is een autorit dezer dagen een hele ervaring, het is soms net alsof je op een elastieken hangbrug rijdt. Geheel volgens de wil van de weg beweegt je auto niet alleen licht golvend op en neer, maar ook geheel onvoorspelbaar in zijdelingse richting. En als je dat laatste wilt corrigeren, dan blijkt het stuur van je auto ineens niet of nauwelijks te werken. Voorzichtigheid is dus geboden en niet te hard rijden het devies. Als je op de weg wilt blijven tenminste...
 

donderdag 20 februari 2014

Toeval bestaat niet

De eerste jaren na onze emigratie naar Zweden stonden we - mede naar aanleiding van het door ons geschreven boek Naar de Noorderzon - regelmatig in de publiciteit. Emigratie was 'in' en in diverse kranten en tijdschriften verschenen artikelen over ons avontuurlijke leven in het Hoge Noorden.
 
Afgelopen weekend las ik - in verband met de nieuwe boeken die we onderhanden hebben - al die artikelen nog eens door. Wat me toen weer opviel, waren de statements die we in de jaren na onze emigratie gebruikten om de enorme verschillen tussen onze nieuwe woonomgeving in Zweden en Nederland te verduidelijken. Eén van mijn meest favoriete was "het dichtstbijzijnde stoplicht staat honderd kilometer verderop" en die uitspraak werd regelmatig geciteerd. Ik kon dan ook niet anders dan glimlachen toen ik na al die jaren weer meerdere keren met die woorden werd geconfronteerd. En ja, wat mij betreft staat het dichtstbijzijnde stoplicht ook nu nog honderd kilometer verderop.


Of toch niet? Gisteren reden we na een stukje met Jeanny te hebben gelopen door Gustavsfors, hemelsbreed slechts een kilometer hier vandaan. En daar moesten we geheel onverwacht in de remmen voor een stoplicht bij de brug. Ik kon niet anders dan nogmaals glimlachen. Na mijn binnenpret van afgelopen weekend kon dit niet anders dan voorbestemd zijn. Van het feit dat toeval niet bestaat, bevat ons emigratieverhaal inmiddels meer dan genoeg voorbeelden. En om het verhaal van het stoplicht in Gustavsfors af te maken: dat staat daar slechts tijdelijk, het wordt weer weggehaald wanneer de werkzaamheden aan de brug gereed zijn.

maandag 17 februari 2014

Vingers van de zon

Vandaag liet de zon zich eindelijk weer eens zien. En dat werd hoog tijd ook, want de vorige keer was alweer bijna een maand geleden. Omdat het sindsdien alleen maar bewolkt was geweest, hadden we helemaal niet door hoe hoog de zon al staat. Daar kwamen we nu dus achter en dat was een welkome verrassing. Enkele uren lang bewogen de vingers van de zon zich over ons erf en er was bijna geen plek die niet kort of lang door ze werd beroerd.


Ook was duidelijk te voelen dat de zon al heel veel kracht heeft. Slechts heel even in de zon staan, bracht met zich mee dat je een lekker warm gevoel kreeg. En van alle donkere dingen - muren, boomstammen, stenen enzovoort - die door de zon werden verwarmd, sloeg binnen de kortste keren de damp af. Wat ons betreft volgen er de komende tijd nog heel van meer van zulke prachtige dagen.

vrijdag 14 februari 2014

Vreemde vogel

Waarom is het vogelvoer toch steeds zo snel op?
 

donderdag 13 februari 2014

Pootafdrukken

Ik ben met mijn baasje op pad enkele kilometers ten oosten van waar we wonen. En nee, daar ben ik niet helemaal naartoe gelopen. Dat red ik namelijk niet meer. We zijn er met de auto heen gereden en nu strekken we even lekker de benen. Wat ik met mijn ogen zie, bevestigt wat ik allang met mijn neus geroken heb. Het is hier helemaal uitgestorven, er zijn totaal geen sporen van dieren te zien. Op mijn eigen pootafdrukken na dan...


En die van mijn baasje natuurlijk.


Maar wacht even. Op de terugweg meen ik iets te ruiken. En jawel hoor, even later vind ik verse sporen. Nadat we hier op de heenweg zijn langsgekomen, is er achter onze rug in volle vaart een eekhoorn de weg overgestoken.


Uiteraard moet mijn baasje weer foto's maken. Ik loop vast een stukje door en ga dan lekker midden op de weg liggen, zodat mijn baasje ook van mij een mooi plaatje kan schieten. Ik ben er namelijk dol op om voor foto's te poseren!

woensdag 12 februari 2014

Slaap inhalen

Dat waren onrustige en vermoeiende dagen met al dat gerommel op en rond het huis. Ondanks het feit dat mijn baasjes keer op keer zeiden dat het allemaal wel in orde was, heb ik me er behoorlijk druk om gemaakt. Want zeg nu zelf, als het zo tekeer gaat, dan is er toch iets niet pluis? Nu is het gelukkig weer rustig. En dat is maar goed ook, want ik moet nodig wat slaap inhalen.

Spontaan

Af en toe worden we verrast door mensen die ons vanuit Nederland geheel spontaan iets doen toekomen wat we goed kunnen gebruiken. Zo ook gisteren toen Nicôle een modieuze zelfgemaakte hoofdwarmer kreeg. Heel erg bedankt BaDu!

maandag 10 februari 2014

Daklawine's - vervolg

Voordat ik met behulp van de ladder het dak op klim, moet ik Nicôle plechtig beloven om niet naar beneden te vallen. Die toezegging doe ik, want ook ik heb geen zin om me te bezeren. Daarna ga ik aan de slag om de laatste plakken sneeuw die nog op het dak liggen een handje te helpen met hun onvermijdelijke glijtocht naar beneden. Zo, nu is het dak helemaal sneeuwvrij en kan Jeanny weer rustig slapen.

zondag 9 februari 2014

Daklawine's

We zijn nog maar amper in slaap gevallen, wanneer we wakker schrikken van een harde knal. Vervolgens begint het hele huis te trillen en klinkt er een oorverdovend gerommel. Het wordt twee tellen stil en daarna klinkt er een enorme dreun. Voor we er erg in hebben, springt Jeanny in paniek bij ons in bed. Het arme dier weet niet beter en associeert het getril en de herrie met onweer waar ze zo bang voor is. Maar onweren doet het niet in de winter en ook wonen we niet in een aardbevings- of gaswinningsgebied. Nee, het is een ander verschijnsel dat de nachtelijke rust zo bruut verstoort. Iedereen die onze blog al langer volgt, weet inmiddels wel dat ik het over daklawine's heb.
 
Als gevolg van de dooi en miezerregen van de afgelopen dagen is het dikke pak sneeuw op het dak van ons huis langzaam in beweging aan het komen. En elke keer wanneer de zwaartekracht het van de wrijvingsweerstand wint, glijdt er met een enorm geraas een reusachtige plak samengeperste sneeuw naar beneden. Om vervolgens met een harde dreun op de grond terecht te komen. Wij zijn inmiddels wel gewend aan dit fenomeen, waar we elke winter minstens eenmaal mee te maken krijgen. Voor onze hond ligt dat helaas anders. Na de eerste klap wil zij het huis niet meer in totdat het hele dak sneeuwvrij is. En dat is iets wat over het algemeen zo'n twee - lange - dagen duurt.

Nog heel even en dan is het dak weer helemaal sneeuwvrij.

maandag 3 februari 2014

De eerste insecten

Alhoewel het slechts twee graden boven nul is, dooit het als een dolle. Het smeltwater tikt onophoudelijk in rap tempo in de regenpijpen. En de sneeuw die de bomen zo fraai bedekte, is inmiddels compleet verdwenen. Als sneeuw voor de zon, zou je bijna zeggen. Ware het niet dat we de zon hier al een hele tijd niet meer hebben gezien. Het is een gok, maar waarschijnlijk dooit het zo snel omdat de vorst verre van diep in de grond zit. Zelfs de beek achter ons huis is deze winter niet dichtgevroren. En dat hebben we nog niet eerder meegemaakt.
 
Met het verdwijnen van de vorst zien we direct de eerste insecten opduiken. Allereerst een rups, die is er wel heel erg vroeg bij. En vervolgens - hoe kan het ook anders - enkele muggen...


zondag 2 februari 2014

Spierballen

De hele week heeft het min of meer aan één stuk door gesneeuwd. Er ging geen dag voorbij zonder een stevig robbertje sneeuwruimen. Eén dag konden we zelfs twee keer aan de bak. Het allerzwaarst hadden we het echter vandaag. Niet door de hoeveelheid sneeuw - er was slechts een magere vijf centimeter gevallen - maar door de consistentie daarvan. Sinds gisteravond dooit het namelijk en daardoor was het vochtgehalte van de sneeuw enorm hoog. Het was net alsof we vers gestorte betonmortel aan het verplaatsen waren, die vervolgens ook nog eens de neiging had om aan onze sneeuwsledes te blijven plakken. Maar goed, inmiddels zit ook die klus er weer op. Klagen doen we echter nog steeds niet. Dat zou namelijk toch niet helpen. Bovendien is me zojuist opgevallen dat we de afgelopen week naast flink wat spierpijn ook het begin van heuse spierballen hebben gekweekt. En dat helemaal gratis en voor niets. Mooier kan het toch niet?