Toeval bestaat niet

De eerste jaren na onze emigratie naar Zweden stonden we - mede naar aanleiding van het door ons geschreven boek Naar de Noorderzon - regelmatig in de publiciteit. Emigratie was 'in' en in diverse kranten en tijdschriften verschenen artikelen over ons avontuurlijke leven in het Hoge Noorden.

 

Afgelopen weekend las ik - in verband met de nieuwe boeken die we onderhanden hebben - al die artikelen nog eens door. Wat me toen weer opviel, waren de statements die we in de jaren na onze emigratie gebruikten om de enorme verschillen tussen onze nieuwe woonomgeving in Zweden en Nederland te verduidelijken. Eén van mijn meest favoriete was "het dichtstbijzijnde stoplicht staat honderd kilometer verderop" en die uitspraak werd regelmatig geciteerd. Ik kon dan ook niet anders dan glimlachen toen ik na al die jaren weer meerdere keren met die woorden werd geconfronteerd. En ja, wat mij betreft staat het dichtstbijzijnde stoplicht ook nu nog honderd kilometer verderop.

Of toch niet? Gisteren reden we na een stukje met Jeanny te hebben gelopen door Gustavsfors, hemelsbreed slechts een kilometer hier vandaan. En daar moesten we geheel onverwacht in de remmen voor een stoplicht bij de brug. Ik kon niet anders dan nogmaals glimlachen. Na mijn binnenpret van afgelopen weekend kon dit niet anders dan voorbestemd zijn. Van het feit dat toeval niet bestaat, bevat ons emigratieverhaal inmiddels meer dan genoeg voorbeelden. En om het verhaal van het stoplicht in Gustavsfors af te maken: dat staat daar slechts tijdelijk, het wordt weer weggehaald wanneer de werkzaamheden aan de brug gereed zijn.