zondag 29 juni 2014

Kelly Kettle

De afgelopen dagen regende het pijpenstelen, maar vandaag valt het wel mee. Miezerregen en korte droge periodes wisselen elkaar af. Een prima dag om er weer eens op uit te trekken voor een wat langere wandeling. Ik stop wat spullen in mijn rugzak, trek een goede regenjas aan, zeg Nicôle en Jeanny gedag en verdwijn in het bos achter ons huis. Het valt meteen op dat de vele regen die is gevallen een heleboel geuren heeft losgemaakt. De warme droge lucht heeft plaatsgemaakt voor een breed spectrum van humusachtige en weeïge luchtjes. Na een flink stuk lopen is er plotseling een andere geur die mijn neus binnendringt. Hier is hooguit enkele minuten geleden onmiskenbaar een eland voorbij gekomen. Weer iets verder trekken enkele mooie bloemen mijn aandacht.


Het zijn wilde orchideeën, enkele exemplaren van de gevlekte orchis om precies te zijn. Deze orchideeënsoort dankt zijn naam aan de vlekken op de bladeren die je op onderstaande foto goed kunt zien.


Ik zet mijn wandeling voort, maar kom een dik uur lang verder niets bijzonders tegen. Afgezien van het getjilp van de vogels is het helemaal stil in het bos. Dan is het tijd om even te pauzeren en de inwendige mens te versterken. Ik heb wat brood meegenomen en een vernuftig uitgedacht apparaat om iets warms te drinken te maken: een Kelly Kettle. Deze bestaat uit twee delen, een bakje met daar bovenop een holle ketel waarvan de wand met water kan worden gevuld.


Het handige van de Kelly Kettle is dat je deze met allerlei in de natuur voorhanden zijnde brandstof zoals takjes, dennen- en sparrenappels en droog gras kunt stoken. Naast enkele voor de zekerheid meegenomen stukjes aanmaakhout gebruik ik de verdorde onderste takjes van een spar. Ondanks de vele regen die is gevallen, zijn deze nog helemaal droog.


Na het onderste bakje met takjes en stukjes aanmaakhout te hebben gevuld, zet ik de ketel er bovenop en steek ik de brandstof aan. Even blazen en daarna brandt het vuur door de schoorsteenwerking van de holle ketel als een tierelier.

 
Als het vuur eenmaal brandt, dan kan door de opening bovenin de ketel nieuwe brandstof worden toegevoegd.
 

Veel extra brandstof heb ik echter niet nodig, twee keer bijvullen is genoeg.


Binnen enkele minuten geven het geborrel van het water en een dikke stoompluim aan dat het water kookt.


Tijd om een mok met lekkere warme thee te maken.


Dat gaat er op zo'n druilerige en koude dag als deze wel in!


Opgewarmd en met een goed gevulde maag stop ik mijn spullen weer in mijn rugzak. Het is tijd om verder te gaan, want de muggen en knotten beginnen opdringerig te worden. Door de vele regen is hun aantal ten opzichte van enkele dagen geleden enorm toegenomen. Elk nadeel heeft echter ook zijn voordeel en dat blijkt wanneer ik even later de eerste cantharellen van dit jaar op mijn pad tegenkom. Net als de muggen en de knotten gedijen ook de paddenstoelen het best bij een overmaat aan vocht. En dat is mooi, want dan kom ik straks niet met lege handen thuis.

 
De Kelly Kettle - die al een tijdje op onze verlanglijst stond - is ons ter beschikking gesteld door onze partner in buitenleven Zweden Relax en is in drie formaten verkrijgbaar. En ja, natuurlijk had ik ook een thermosfles met warme thee of koffie kunnen meenemen. Dit is echter veel leuker!

donderdag 26 juni 2014

Het einde van de regenboog

Na ons wekenlang op overwegend droog en zonnig weer te hebben getrakteerd, tapt Moeder Natuur nu uit een heel ander vaatje. Sinds gisterochtend staan de hemelsluizen met regelmaat open en gisteravond hoorden we het in de verte enkele uren lang dreigend rommelen en donderen. Gelukkig trok het onweer op enige afstand aan ons voorbij, maar toch moesten we om Jeanny - bang voor onweer als ze is - weer rustig te krijgen een flinke autorit door de omgeving maken. Onderweg zagen we meerdere keren een fraaie regenboog. Maar ondanks het feit dat we ons best deden om het einde daarvan te bereiken, lukte ons dat niet en ging de pot met goud dus aan onze neus voorbij. Het is maar goed dat we ons beseffen dat we voor ons dagelijkse geluk meer van rust, ruimte en vrijheid dan van materiële rijkdom afhankelijk zijn.

dinsdag 24 juni 2014

Kleurenpracht

Steeds meer bloeiende planten laten hun kleurenpracht zien. Als je goed zoekt, dan is de verscheidenheid in kleuren en vormen van de bloemen die je kunt vinden enorm. Bij ons in de omgeving staan ze met name in de verwilderde oude akkers en weilanden die nog niet door het bos in bezit zijn genomen. In het bos zelf zijn op de bessenstruiken na nagenoeg geen bloeiende planten te vinden.





maandag 23 juni 2014

Moestuinblues

Door de combinatie van de vele uren daglicht per etmaal, de voedzame aarde en de elke dag weer door Nicôle aangesleepte gieters met water groeit het grootste deel van de planten in onze bescheiden moestuin nog steeds als de brandweer. Op de aardappelkist zit wederom een nieuwe 'verdieping' en de volgende zal morgen of overmorgen volgen. Ook de pompoenplanten doen het buitengewoon goed. Ze beginnen flinke proporties aan te nemen en zitten inmiddels vol met knoppen en bloemen.


 
Wat maakt een bak met goede aarde toch een enorm verschil. Ik schreef al eerder over onze vroegere en minder succesvolle moestuinexperimenten in de 'gewone' grond. Hieronder kun je zien hoe de pompoenplanten die we in een zonnig hoekje van onze tuin hebben geplant het doen. Of beter gezegd hoe ze het niet doen, want ze zijn ondanks het feit dat ze net zoveel liefdevolle aandacht als de planten in de bakken hebben gehad in drie weken tijd amper gegroeid.
 
 
Toch verloopt in de bakken nog niet alles succesvol. Zo zijn de aardbeienplanten weliswaar enorm gegroeid, maar hebben ze geen bloemen gevormd en geen bloemen betekent helaas ook geen aardbeien. Misschien komt het nog, maar het lijkt ons wel aan de late kant. En ten slotte aast er een flinke hoeveelheid kleine groene rupsjes op onze boerenkool. Elke dag plukken we er een heleboel weg, maar vooralsnog hebben we niet het idee dat we de strijd al hebben gewonnen. Tja, het kan niet allemaal meezitten natuurlijk...

zondag 22 juni 2014

Uitwaaien en genieten

Zes maanden geleden 'vierden' we de winterzonnewende met een groot vuur in de tuin. Dat voelde toen gezien de kou en duisternis gepast. Gisteren lieten we de zomerzonnewende echter zonder een vuuroffer te brengen aan ons voorbijgaan. Op de een of andere manier is dat wat ons betreft namelijk 's winters meer op zijn plaats. Los daarvan ligt de 'langste' dag inmiddels achter ons en kunnen we vanaf vandaag elke dag weer van enkele extra minuten nachtelijk duister genieten.
 
We hebben dit weekend hard gewerkt, maar wel met resultaat. Want exact drie weken nadat we aan die klus begonnen, legden we vanmiddag de laatste hand aan het verven van ons huis. Dat is nu weer helemaal netjes Falurött. Wat rest zijn nog wat priegeldetails, de raamkozijnen - die moeten echter wit, wel in slamfärg overigens - en de oude stuga plus de schuur. Alhoewel we van plan zijn om ook dat allemaal nog dit jaar te doen, is er geen man overboord als ons dat niet lukt. Volgend jaar is vroeg genoeg, dus gaan we de komende weken eerst wat andere dingen doen.
 
Tussen het verven door trokken we er gisteren ook nog even op uit naar een mooi plekje aan een van de meren hier in de buurt. Lekker uitwaaien en genieten van de stilte en het prachtige uitzicht om ons heen!


 

vrijdag 20 juni 2014

Een fijne midzomer!

Mijn baasjes plukken bloemen en kijken daarbij steeds veelbetekenend naar mij. Wat hangt er nu weer boven mijn hoofd? Wacht even, dit heb ik eerder meegemaakt...
 
We wensen al onze lezers een fijne midzomer!
 
Vanuit het Hoge Noorden en ook namens mijn baasjes,
Jeanny



donderdag 19 juni 2014

Kom naar de Noorderzon!

Heb je zin om ons tijdens een van onze wandelingen door de natuur in onze mooie woonomgeving te vergezellen? Lijkt het je wat om samen met ons boven open vuur een eenvoudige, maar lekkere maaltijd te bereiden? Ben je geïnteresseerd in het actieve buitenleven? Kortom: wil je eens echt zien en ervaren waar en hoe wij leven? Of wil je gewoon nog meer weten over het leven in de Zweedse bossen? Overweeg je wellicht om zelf naar Zweden te emigreren en heb je de behoefte om eens serieus met ons over die voornemens van gedachten te wisselen? Onder het motto Kom naar de Noorderzon! zetten we de deur naar ons leven nog verder open en is dat allemaal mogelijk. Kijk voor uitgebreide informatie op de pagina Activiteiten van onze website. Als je aan onze activiteiten deelneemt, dan kom je niet in een groep terecht, maar krijg je onze volledige aandacht. Je bent van harte welkom!

woensdag 18 juni 2014

Stille getuigen

Tijdens een wandeling door de omgeving komen we in de vorm van eierdoppen en eieren een aantal stille getuigen van het vogelbroedseizoen tegen. We maken er foto's van zonder verder te weten van welke vogelsoort ze afkomstig zijn en wat het verhaal erachter is. Zijn ze door de oudervogels in een vlaag van properheid uit het nest verwijderd of is sprake geweest van roof?
 

 

dinsdag 17 juni 2014

Aardappelkist

Ons experiment met de aardappelkist lijkt voorspoedig te verlopen. Nadat we de aardappels hadden geplant, duurde het even voordat de eerste scheuten van de planten boven de aarde opdoken. Maar toen ze eenmaal het daglicht hadden gezien, waren ze niet meer te houden. Wat wil je ook met op dit moment bijna 21 uur licht en drie uur schemering per dag?


Gisteren was het tijd om de 'kist' een extra verdieping te geven en het onderste deel van de planten met aarde te bedekken. Volgens de theorie vormen de planten daar dan opnieuw wortels en later dus ook aardappels. Wanneer de planten over enkele dagen weer ruim boven de grond staan, herhalen deze procedure en daarmee gaan we door totdat we helemaal bovenaan de staande latten zijn gekomen. Als alles volgens plan verloopt, dan kunnen we uiteindelijk onderaan de 'kist' beginnen te oogsten en vervolgens steeds een 'verdieping' hoger gaan. Wordt vervolgd...

maandag 16 juni 2014

De bosbes

Zover mijn blik reikt, staan de vossenbessenstruiken in bloei. Het is een prachtig gezicht, ontelbare kleine witte bloempjes die de donkergroene bodembegroeiing sieren. De vossenbes - lingon in het Zweeds - komt in het Hoge Noorden veel voor. De rode bessen die in de herfst aan de struiken hangen, worden door diverse diersoorten gegeten en zijn ook geschikt voor menselijke consumptie. Er is echter een bessensoort die in Zweden nog veel meer voorkomt en in die zin de vossenbes overschaduwt: de bosbes. De blåbär zoals deze bes in het Zweeds heet, is zonder twijfel een van Zwedens meest voorkomende soorten. Naar schatting is een kleine twintig procent van Zwedens bodem met deze plant bedekt. Net als de wilg waarover ik eind april in de post Boom des levens schreef, is ook de bosbes een zogeheten sleutelsoort. Dat wil zeggen een soort die naast zichzelf ook vele andere soorten dient. Om te beginnen zijn de bolvormige lichtrode bloempjes van de plant in het voorjaar een welkome bron van nectar voor vlinders, hommels, bijen en andere insecten. Daarnaast zijn de takken en bladeren van de struik het hele jaar door voer voor elanden en reeën. Ten slotte zijn de donkerblauwe bessen die vanaf het midden van de zomer aan de struiken hangen voedsel voor vele vogelsoorten en dé caloriebron waarmee de beren zich tijdens de herfst voor hun winterslaap vet eten. En ja, net als de vossenbes is ook de bosbes uitstekend geschikt om door ons mensen te worden gegeten. Op onderstaande foto staan de bloemen van de vossenbes.



zondag 15 juni 2014

Gevlogen

Het is vreemd stil wanneer ik vroeg in de ochtend naar buiten loop. Het geroep om eten van de koolmezenjongen uit het nestkastje naast de deur is verdwenen. Dik twee en een halve week heeft hun gekrijs de hele dag door over het erf geschald, maar nu is er niets meer te horen. Gisteravond vermoedde ik al dat het moment dat de jonge vogels zouden uitvliegen nabij was. Toen viel me namelijk op dat de oudervogels waren gestopt met het voeren van hun kroost. In plaats daarvan zaten ze op enige afstand van het nestkastje op een heel andere manier dan normaal naar hun jongen te roepen. Het was net alsof ze die kenbaar wilden maken dat het de hoogste tijd was om de geborgenheid van het nest te verlaten en aan een nieuwe fase in hun leven te beginnen. Mijn vermoeden was juist, want inmiddels zijn de vogels gevlogen.

Ondanks het gevoel van verlatenheid dat me even overvalt, ben ik dankbaar dat ik de koolmezenfamilie de afgelopen tijd van zo dichtbij heb mogen gadeslaan. Toen de jongen net uit hun ei waren, konden de oudervogels nog met gemak het nestkastje in om hun kroost te voeren. Hier komt een van de oudervogels weer naar buiten nadat een smakelijk hapje heeft afgeleverd.


Maar naarmate de jongen groter werden, werd dat steeds lastiger. Steeds vaker reikten de oudervogels het eten door het gat in nestkastje aan zonder zelf naar binnen te gaan. Slechts af en toe wurmden ze zich naar binnen om de ontlasting van hun kroost uit het nest te verwijderen.


Ten slotte waren de jongen zo groot dat ze af en toe een kijkje naar buiten kwamen nemen. En nu zijn ze de wijde wereld in gevlogen.

zaterdag 14 juni 2014

Op losse schroeven

Herinneren jullie je de kleine pompoenplantjes van anderhalve week geleden nog? Nou, die staan inmiddels in de grote bakken en groeien als kool. Nee, dat klopt niet. Koolplanten hebben we ook in de bakken staan en die groeien bij lange na niet zo hard als de pompoenplanten. Staat dat gezegde toch mooi op losse schroeven...

vrijdag 13 juni 2014

Waarnemingsvermogen

Door diverse omstandigheden - de verminderde mobiliteit van onze hond, het verven van ons huis en enkele tijdverslindende bezigheden die je 'werk' zou kunnen noemen - zijn we de afgelopen tijd veel minder in contact met de natuur dan normaal. Natuurlijk wonen we zoals ze hier in Zweden zo mooi zeggen met naturen runt knuten zodat we elke dag sowieso wel een stevige dosis natuur te verwerken krijgen, maar door het nagenoeg ontbreken van langere wandeltochten blijven de ontmoetingen met de grotere viervoeters die de bossen rondom ons huis bewonen uit. Gelukkig komt er aan het 'werk' en de verfklus over zo'n twee weken een einde zodat we dan weer een beetje kunnen gaan inhalen. En in de tussentijd moeten we het doen met de cadeautjes waarop we op de meest vreemde tijden en plaatsen door Moeder Natuur worden getrakteerd.
 
Zo stonden we afgelopen maandag rond het middaguur op de parkeerplaats van de Lidl in Hagfors. Nicôle was bezig de boodschappen op de achterbank van de auto te zetten en ik zat naast Jeanny in de achterklep. Aan de rand van het parkeerterrein slenterde een man die een klein hondje uitliet. Jeanny volgde het hondje even aandachtig met haar blik, maar verloor toen haar interesse. Ze stak haar neus omhoog, kennelijk rook ze iets bijzonders. Toen gebeurde het. Op nog geen twee meter van de man stond er vanuit het hoge gras naast het parkeerterrein een reebok op. Het was een prachtig roodbruin exemplaar van - aan zijn gewei af te leiden - twee à drie jaar oud. Nicôle en ik keken elkaar verwonderd aan, allebei zagen we het dier staan. Ook Jeanny had de reebok gezien, maar zij bleef netjes opgevoed als ze is rustig liggen. De man had echter ondanks het feit dat hij er letterlijk met zijn neus bovenop stond én de goede richting uit keek helemaal niets in de gaten. En ook zijn hondje reageerde niet. Vervolgens draaide hij zich om en begon hij rustig naar zijn auto terug te slenteren. De reebok keek ons nog even indringend aan om er vervolgens met grote sprongen vandoor te gaan.
 
Wat Nicôle en ik tot op dit moment niet begrijpen, is waarom wij het dier wél zagen terwijl de man het kennelijk niet zag. Om dat gewoon maar af te schrijven als verschil in waarnemingsvermogen is misschien te kort door de bocht... Op de foto hieronder staat een andere bok op een andere tijd op een andere plaats.
 

donderdag 12 juni 2014

Superdag

We hebben een heerlijke dag achter de rug. Om mijn verjaardag - en de trouwdag van mijn baasjes - te vieren, reden we met de auto naar een van onze favoriete plekjes: een strandje bij een van de grote meren hier in de buurt. Toen ik het water rook, gleed de last van de jaren even van mijn schouders af. Dolenthousiast spurtte ik op het water af.


Samen met mijn baasje nam ik dat vreemde natte spul te grazen.

 
Daarna moest ik even uitrusten. Ondertussen stak mijn baasje een grilletje aan.

 
Uiteraard moest ik nog een paar keer pootjebaden.


Toen ging het eerste eten op de grill. Wat rook dat lekker!


Ik ging weer lekker liggen en hield het eten goed in de gaten.


Vanaf een strategische plek tussen het water en de grill.


Eindelijk was het zover. Ik was natuurlijk al iets dichterbij gaan liggen.


Alles werd eerlijk gedeeld, maar uiteraard kon ik het niet nalaten om toch nog iets meer te vragen. En ik kreeg het nog ook, wat een superdag!

Onvoorwaardelijk

Vandaag is het elf jaar geleden dat ik het levenslicht zag en ik ben er nog steeds! Oud van lijf en leden, maar jong van geest. En soms is mijn geest nog zo sterk dat ik me van dat eerste weinig bewust ben. Dan ga ik luid blaffend tekeer om mijn baasjes voor onaangekondigd bezoek te waarschuwen. Of speel ik enthousiast met het baasje met water of een bal. Verder doe ik het kalm aan. Ik maak nog maar één keer per dag een echte wandeling. Soms nemen mijn baasjes me daarvoor in de auto mee naar een plek die ik nog van vroeger ken. Dan maakt het niet uit hoe lang we er niet zijn geweest, ik kan ze er altijd de weg wijzen! De rest van de dag lig ik in de buurt van mijn baasjes te doezelen. En af en toe slenter ik samen met ze door het bos rond ons huis. Of ik er nog lol in heb zo? Absoluut! Ik hou van mijn baasjes en zij houden van mij. Onvoorwaardelijk. Dat is iets van de geest en daar doen leeftijd en een oud en krakkemikkig lijf niets aan af!