Deze post gaat niet - zoals de titel misschien doet vermoeden - over mijn baasjes die sinds het begin van het jaar minder frequent bloggen. Nee, deze post gaat over mij en de opstartproblemen die ík sinds enkele weken heb. "Opstartproblemen? Wat bedoel je daarmee?", zul je je wellicht afvragen. Welnu, dat zal ik uitleggen.
Het begon op een dag toen ik plotseling niet meer op één van mijn achterpoten kon staan. Als ik deze belastte, dan deed dat enorm veel pijn. Ik kon slechts met moeite overeind komen. Telkens weer gleed de voorpoot schuin tegenover mijn niet functionerende achterpoot weg. En als ik dan eenmaal stond, moest ik eerst een flink aantal stappen hinken voordat ik enigszins normaal op alle vier mijn poten verder kon lopen. Mijn baasjes waren heel erg ongerust. Ze onderzochten de poot vele malen minitieus, maar konden geen uiterlijke kwetsuren vinden. Die waren er overigens ook niet. Ik kon heel duidelijk voelen dat de oorzaak van de pijn ergens anders zat, heel diep van binnen.
Toen de pijn na verloop van tijd niet minder werd, begon ook ik me ongerust te maken. Last van pijn had ik namelijk wel vaker gehad, maar nog nooit zonder dat deze na enkele dagen weer verdween. Daar kwam bovendien nog bij dat langzaam maar zeker alle kracht uit de betreffende poot verdween. Eenmaal in gang kon ik hem nog wel redelijk meebewegen, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Een bezoek aan de dokter was onvermijdelijk. Die onderwierp me aan een grondig onderzoek waarbij hij testte in hoeverre ik de gewrichten in mijn achterpoten nog soepel kon bewegen. Nou, laat dat soepel maar weg. Ik ben immers tien en een half en geen jonge hond meer! En laat de dokter nu tot precies dezelfde conclusie komen. "Jeanny, je wordt oud", zei hij tegen me. "Je gewrichten raken versleten en je hebt last van opstartproblemen." Goh, dat had ik nog niet door...
Om een lang verhaal kort te maken is de conclusie dat mijn problemen niet zijn te verhelpen. Mijn oude lijf wordt nooit meer jong en ik en mijn baasjes zullen met mijn ouderdomskwalen moeten leren leven. Ik krijg wat middelen die me moeten helpen om de pijn en ontstekingen zo lang mogelijk de baas te blijven. En dat is het. Wat moet ik er verder van zeggen? Leuk is het niet, maar ik zal het ermee moeten doen. Aan de andere kant is mijn geest gelukkig nog jong. En zolang mijn geest de baas is over mijn lijf, krijgt die me uiteindelijk wel in gang.