Lenteballen

Nu de sneeuw begint te verdwijnen, duiken er overal in het bos gekleurde ballen op. De afgelopen dagen heb ik er al vijf mee naar huis genomen. Samen met de bal die ik daar nog had, staat het totaal van mijn verzameling nu op zes. En dat komt goed uit, want ik ben er dol op om met mijn baasje spelletjes met een bal te doen. Daarom neem ik er wanneer we een stukje in het bos gaan lopen vaak eentje mee. Het gebeurt echter wel eens dat we onderweg iets tegenkomen dat mijn aandacht trekt. Dan laat ik de bal vallen en blijft die in het bos achter. Erg is dat niet, want dan neem ik hem de volgende keer dat we voorbij komen gewoon weer mee. Dat gaat altijd goed, behalve als het in de winter begint te sneeuwen. Dan verdwijnen de ballen die nog in het bos liggen onder een dikke laag sneeuw om daar pas aan het einde van de winter weer onder vandaan te komen. Dat is voor mij het teken dat de lente begint en dat is dus nu gebeurd!

Vlinders!

Het houdt niet op. Nu fladderen de eerste vlinders in het rond. Naast de gehakkelde aurelia die we op onderstaande foto vingen, zagen we vandaag ook enkele mooie citroenvlinders vliegen. Het maakt ons blij en triest tegelijk. Blij omdat ook dit weer een teken van het voorjaar is. En triest omdat deze vlinders geen lang leven beschoren zal zijn. Na de winter te hebben overleefd, kunnen ze niet meer doen dan fladderen totdat ze er letterlijk dood bij neervallen. In de natuur is er namelijk absoluut nog geen voedsel voor hen te vinden. Daarvoor is het nog veel te vroeg.

Nog meer lentesignalen

Wanneer ik over de beek heen stap, fladdert er met een hoop kabaal rechts van me een vogel weg. Het is een middelgroot exemplaar, bruinachtig met lange poten en een lange snavel. Onmiskenbaar een houtsnip dus. Niet veel later fladdert er ook in de buurt van de bosrand een houtsnip voor mijn voeten op. Die zijn dus ook weer terug van weggeweest. Nu maakt één houtsnip nog geen lente, maar hoe zit het dan met twee?

 

Later lees ik in de krant dat in de buurt van Vansbro - iets verder naar het noorden in buurprovincie Dalarna - de eerste kraanvogels zijn gezien. En dat is - alhoewel vroeger dan normaal - wederom een lenteteken waar we niet omheen kunnen.

 

En dan de temperatuur. Die steeg voor de tweede dag op rij tot boven de tien graden, in de schaduw welteverstaan. In de zon was het beduidend warmer, we hadden zelfs heel even geen jas meer nodig. Het lijkt dus een goede dag om onze mutsen en handschoenen in de la op te bergen. En om onze winterlaarzen na enkele maanden trouwe dienst in de kast te zetten. Vanaf vandaag gaan we weer op schoenen door het leven en dát is het meest ultieme lentesignaal dat er is!

Lentesignalen

Alhoewel het 's nachts nog steeds vriest en er hier en daar nog sneeuw ligt, hebben de lentesignalen inmiddels de overhand gekregen. Langs de wegkanten bloeit het Klein hoefblad. Nu niet meer hier en daar met slechts enkele bloemen, maar bijna overal waar je kunt kijken en met tientallen tegelijk.

 

Ook de eenzame muggen, vliegen en mieren die we een kleine week geleden één voor één voorzichtig tevoorschijn zagen komen, hebben gezelschap gekregen. Nu vliegen en kruipen deze insecten al met honderden, zo niet duizenden in het rond.

 

 

En dat is maar goed ook. Want er komen steeds meer dieren die graag een insectje verschalken uit hun winterschuilplaats tevoorschijn of van hun overwinteringsadres in het warme zuiden terug. Tja, en zo heeft alles dus een reden.

Voorjaarsequinox

Tja, zo heeft ongeveer anderhalf uur geleden de voorjaarsequinox plaatsgevonden en zou dientengevolge de lente begonnen zijn. Maar als ik door het raam naar buiten kijk, dan begin ik over dat laatste toch te twijfelen. Heel de dag al wordt het bos namelijk door harde wind en regen geteisterd. Nee, het lijkt eerder op herfst wat ik nu buiten zie. Wat wel de goede kant op gaat is de hoeveelheid daglicht waar we per etmaal van kunnen genieten. Vanochtend was het even voor zessen al licht en straks zal het niet voor de klok van zeven donker zijn. En dat dan voor een zwaarbewolkte dag. Zo is er toch nog hoop.

Nog een veelvraat

Toeval of niet, maar er is inmiddels nog een veelvraat opgedoken. Nu echter in de overdrachtelijke zin van het woord. Eergisternacht verdween er een complete pot pindakaas uit de tuin. Nicôle had hem net aan het einde van dag in de houder geplaatst, dus hij was nog helemaal vol. En gisternacht verdween er een houder vol met zonnebloempitten. Van allebei was ondanks lang zoeken niets terug te vinden. Zelfs het volgen van de sporen van de dader hielp ons niet verder, want die liepen in het bos in een wirwar van andere sporen 'dood'. Aan de hand van die sporen konden we wel de dader identificeren, net als aan de hand van de modus operandi trouwens. Het is een marter, misschien wel dezelfde die we vorig jaar rond deze tijd tijdens enkele van zijn rooftochten in onze tuin betrapten. Meer daarover kun je lezen in de posts Marter en Zaak gesloten.

Hieronder de foto die Nicôle vorig jaar van de marter maakte.

Veelvraat

Precies zoals voorspeld viel er in de nacht van vrijdag op zaterdag weer een dikke laag sneeuw. In eerste instantie balen natuurlijk, want we waren net een beetje op het lekkere lenteweer van de dagen daarvoor ingesteld. Maar inmiddels weten we ook dat we als het niet had gesneeuwd, iets heel bijzonders zouden hebben gemist.

 

Gisteren kregen we een telefoontje van Magnus, één van de bosopzichters hier uit de buurt. Hij vertelde dat hij iets ten noorden van Laggåsen heel aparte sporen in de verse sneeuw had gevonden. Hij had ook wel een vermoeden waarvan, maar wist het niet voor honderd procent zeker. Hij vroeg ons of we naar hem toe wilden komen en een sporenboek mee wilden nemen.

 

Ter plekke hadden we het sporenboek niet nodig. De pootafdrukken die Magnus in de sneeuw had gevonden, waren gezien het formaat en de aanwezigheid van vijf van nagels voorziene tenen per poot onmiskenbaar van een veelvraat afkomstig. En dus had Magnus een erg bijzondere vondst gedaan. In Zweden komen er naar schatting namelijk slechts zo'n vijfhonderd veelvraten voor. En normaal gesproken wordt het grootste lid van de familie der marterachtigen alleen veel verder naar het noorden waargenomen. De laatste keer dat er in onze omgeving sporen van een veelvraat waren gevonden, was - tot gisteren - tien jaar geleden.

 

Dags för sommardäck

Vandaag kregen we de uitnodiging om onze auto weer op zomerbanden te laten zetten in de bus. Niet op heel korte termijn overigens, want we worden daarvoor pas over vier weken verwacht. En dat is maar goed ook. Want volgens de weersverwachting zal het mooie weer waar we de afgelopen dagen van hebben mogen genieten, binnenkort plaatsmaken voor meer winterse omstandigheden. 

Samenwerking

Het is nog steeds prachtig weer. En uiteraard maken we daar dankbaar gebruik van om het hout van de bomen die we onlangs hebben omgehaald tot in de kachel passende stukken te kloven. Dankzij een kleine kloof is dit een relaxte klus die we - net als het omhalen van de bomen - in goede samenwerking klaren.

Terwijl we de houtblokken één voor één splijten...

Ligt Jeanny achterin de auto lekker te dutten. Wel met haar ogen een klein beetje open natuurlijk, zodat ze alles goed in de gaten kan houden.

Voorjaarswandeling

Omdat zijn baasje Gunnar nog steeds slecht ter been is na het vorig jaar breken van zijn heup, trakteren wij hond Träff zo nu en dan op een lange wandeling. Onder een stralende zon en in temperaturen die een lente-achtige 11C noteerden, ploegden Träff en ik door de laatste resten sneeuw die nog in het bos liggen. Vervolgens kwamen we uit op de grusweg bij Laggåshöjden.

Tot onze grote spijt is er onlangs langs deze weg een enorm stuk bos weggekapt. Maar eerlijk is eerlijk, het uitzicht was daardoor fenomenaal. 

We konden niet alleen maar van het uitzicht genieten, het was ook opletten geblazen waar je je voeten neerzette. Deze adder had kennelijk de lente in de bol en nam midden op de weg een zonnebad. Hoewel niet groot, hadden we te maken met een moedig exemplaar. De slang kronkelde met opgeheven kop op ons af en liet luid sissend weten niet erg gediend te zijn van ons bezoek. Met een grote boog liepen we om de adder heen die zich vervolgens tevreden weer in de zon nestelde.

Op sommige plaatsen was de grusweg erg zacht. Träff en ik zakten er regelmatig tot aan onze enkels in weg. De enorme stapels hout zullen dan ook voorlopig niet kunnen worden opgehaald door de houtvrachtwagens.

Niet alleen de aanwezigheid van de slang getuigde van een vroege lente. Ook deze voorjaarsbloem Tussilago (Klein hoefblad) vond kennelijk dat de winter nu wel lang genoeg heeft geduurd. Wat mij betreft hebben zowel de slang als de bloemen helemaal gelijk. Laat die lente nu maar komen!

Teamwork

Jeanny schreef het al in haar vorige post, we zijn hard aan het werk in het bos. Zowel gisteren als vandaag velden we enkele bomen. Het is de bedoeling daarmee twee vliegen in één klap te slaan. Om te beginnen het oogsten van een nieuwe voorraad brandhout. Maar vervolgens ook het verbeteren van de satellietontvangst tijdens harde wind of storm. Die wordt namelijk flink gestoord door enkele hoge sparren die dan in het geweld van de wind precies in de baan van het signaal staan mee te zwaaien. Hopelijk is dat probleem binnenkort opgelost. De hele operatie - van het vellen van de bomen tot het afvoeren van het hout - is een kwestie van teamwork, zoals je op onderstaande foto's kunt zien.

Een heerlijke dag

Na heel, heel, heel erg lang wachten, hadden we vandaag eindelijk een dag met volop zon. Toen ik vanochtend vroeg voor mijn wandeling naar buiten ging, scheen hij al op erf. Ik was daardoor zo blij dat ik meteen even lekker door het nog licht bevroren gras moest rollen.

Daarna liep mijn baas naar de weg toe. Ik treuzelde even, want ik begreep niet waarom hij de schaduw van het bos opzocht. Op het erf scheen toch de zon? Nou ja, uiteindelijk liep ik natuurlijk wel braaf met hem mee.

 

We werkten heel de ochtend in het bos. Daarna was het tijd om uit te rusten. Lekker in het zonnetje en met iets te eten erbij. Terwijl mijn baasje het eten klaar maakte, lag ik - zoals het een brave hond betaamt - geduldig te wachten.

Wat zagen die worstjes er lekker uit! Maar ondanks dat het water me in de bek liep, mocht ik daar niets van hebben. En misschien is dat maar goed ook, want ik heb een gevoelige maag.

Wel kreeg ik een heleboel stukjes geroosterd brood. En eerlijk is eerlijk, voor mij was dat een feestmaal op zich.

Na het eten gingen we een stukje lopen. Ook dat was heel erg leuk. Eerst vond ik een bal die heel de winter langs het pad onder de sneeuw had gelegen. Daarna mocht ik in het water spelen. Mijn baasje vond het nog erg koud aan haar handen, maar dat vond ik schromelijk overdreven.

 

Nu ga ik lekker slapen. Het was een heerlijke dag!

Ze zijn terug!

We worden op onze wenken bediend. Wanneer ik de deur open om met Jeanny voor haar ochtendwandeling naar buiten gaan, hoor ik direct het voor ganzen zo kenmerkende gehonk. Blij verrast kijk ik omhoog. Dan hoor ik ook het geklapper van vleugels en enkele tellen later vliegen de ganzen over de kleine open plek in het bos waar ons huis staat. Het zijn er vier in totaal. Drie ervan in strakke formatie achter elkaar en de vierde volgt op een tiental meters. Ze zijn terug!

 

Ik heb er al vaker over geschreven, maar vraag het me wederom af. Is dit toeval? Natuurlijk was de terugkeer van de ganzen - of zwanen - als eerste lentebodes te verwachten. En natuurlijk wist ik dat het niet lang meer kon duren voordat we ze weer zouden zien. Maar dat dit dan nu gebeurt, amper een halve dag nadat ik over ons hoopvol wachten op dat moment heb geschreven?

Hoop

Al twee weken lang houden we onze oren gespitst en onze ogen open. Maar ondanks de ongewoon hoge temperatuur en het feit dat hier in de buurt nagenoeg al het water ijsvrij is, hebben we ze nog niet gehoord of gezien. Tot nu toe laten de ganzen en zwanen het afweten en moeten we gewoon geduldig verder wachten totdat deze traditionele lentebodes ons met hun eerste bezoek komen vereren.

 

Toch gloort er hoop aan de horizon. Want vandaag vonden we het onmiskenbare bewijs dat één van 'onze' dassen zijn warme hol heeft verlaten om een rondje door de omgeving te wandelen. En ook dat is normaal gesproken een teken dat de winter daadwerkelijk begint te wijken.