dinsdag 31 maart 2015

Ontmoeting met een oeraluil

Terwijl ik in gedachten verzonken door het bos loop, vliegt er ineens iets weg vanaf een tak van een grote spar schuin voor me. Het is een grote grijsbruine vogel. De vleugels hebben een spanweidte van minstens een meter en bijna direct herken ik de karakteristieke vlucht van een uil. Ik maak pas op de plaats en houd me zo stil mogelijk. Dat werkt, want de uil gaat een tiental meters verderop wederom op een tak zitten. Nu kan ik de uil goed zien. Die zit me, met donkere ogen die sterk tegen zijn lichte ronde gelaat afsteken, argwanend te bekijken. Het is een oeraluil, op de laplanduil na de grootste uilensoort die ik ooit in het wild heb gezien. Terwijl de uil rustig gaat verzitten, bedenk ik me hoe jammer het is dat ik net nu geen camera bij me heb.
 
Een minuut of wat sta ik doodstil naar de uil te kijken. Wat zal ik doen? Voorzichtig dichterbij proberen te komen of juist stilletjes de aftocht blazen? Ik kies uiteindelijk voor het laatste, in de hoop dat ik de uil niet meteen uit het gebied zal verjagen.
 
Wanneer ik weer thuis ben, vertel ik Nicôle van deze bijzondere ontmoeting. We besluiten om tegen de schemering samen te gaan kijken of we de uil nogmaals te zien kunnen krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar hoe stil en omzichtig we ook door het bos sluipen, we krijgen de uil niet meer te zien. Gelukkig heeft Moeder Natuur nog wel een andere presentje voor ons. Vlak voor zonsondergang laat ze een kleine opening in het verder dichte wolkendek ontstaan waardoor ons een prachtige blik wordt gegund op de ondergaande zon. En nu heb ik mijn camera wel bij me.

donderdag 26 maart 2015

Koning Winter slaat terug!

Na mijn enthousiaste post van gisteren over alle voorjaarssignalen die zich de afgelopen dagen aan ons opdrongen, kon het niet uitblijven: Koning Winter slaat terug! Sinds het einde van de ochtend woedt er een hevige sneeuwstorm die inmiddels al ruim tien centimeter natte plakkerige sneeuw heeft gedeponeerd. En aangezien het volgens de weersvoorspelling de gehele avond en nacht zal blijven sneeuwen, kan er morgenochtend wel eens een heel dik pak verse sneeuw op ons erf liggen. We hadden ons inmiddels stellig voorgenomen om deze winter geen sneeuwruimattributen meer ter hand te nemen, maar of we dat voornemen nog kunnen waarmaken?
 
Gisteren legden we het eerste klein hoefblad dat we dit jaar aantroffen op de foto vast. Tja, dat bloempje was dus toch iets te vroeg...


woensdag 25 maart 2015

Voorjaarssignalen

Het voorjaar dringt de signalen van haar komst steeds duidelijker aan ons op. Overdag staat het kwik nu steevast in de plus en langzaam maar zeker beginnen sneeuw en ijs te verdwijnen. Steeds meer trekvogels zijn weer aan hun tocht naar het Hoge Noorden begonnen. Er gaat bijna geen dag voorbij zonder dat we hoog in de lucht, op het meer of bij ons rond het huis nieuwe soorten ontdekken, zo waren we vanochtend blij verrast toen we in een spar achter ons huis twee prachtige pestvogels zagen zitten. Ook de insectenwereld komt weer tot leven. Zodra de zon ze even heeft verwarmd, worden de mierenhopen bedekt door duizenden door elkaar heen krioelende mieren. Als ik Nicôle mag geloven, dan krijg je na slechts enkele minuten naar deze beestjes te hebben gekeken gegarandeerd jeuk. En nu ik het toch over jeuk heb... Nog nooit hebben we zo vroeg in het jaar zo veel muggen gezien als nu. Het heeft geen zin om te proberen ze te tellen, daarvoor zijn de zwermen al veel te groot. Ook de stapel vers gekloofd brandhout zit helemaal onder deze insecten. Zoals het kleine stukje op de foto hieronder eruitziet, ziet de hele stapel eruit. Bedenk dan maar eens om hoeveel muggen het gaat!

maandag 23 maart 2015

De zwarte specht

Het belooft een goed spechtenjaar te worden. Het is dezer dagen onmogelijk om buiten te zijn zonder het 'gelach', gefluit of gehamer van deze voor de Värmlandse bossen zo karakteristieke vogels te horen. En tijdens onze wandelingen zien we altijd wel meerdere exemplaren van deze vogelsoort vliegen. Mijn grote favoriet is de zwarte specht die zich onder het slaken van op het geluid van een stoomfluit lijkende kreten van boom naar boom verplaatst. Het is de grootste specht die er in de Zweedse bossen leeft.
 

Met zijn sterke snavel kan hij flinke gaten hakken. In deze stam van een dode boom heeft hij aardig zijn best gedaan om een prachtig gat uit te houwen. Dit om de in het hout levende insecten zoals mieren en torren op te kunnen eten.


Ook de mierenhopen worden niet gespaard. Bij het smelten van de sneeuw en het ontdooien van de grond vormen de weer tevoorschijn komende mieren een welkome dosis eiwit. De specht hakt diepe gaten in de mierenhopen, om op deze manier een lekker maaltje bij elkaar te scharrelen. Eet smakelijk!

vrijdag 20 maart 2015

Zonsverduistering

Na een lange periode met mooi weer krijgen we het vandaag voor onze kiezen. Precies op de dag van de voorjaarsequinox schotelt Moeder Natuur ons geen zon, maar zware bewolking en winterse buien voor. En dat is jammer, want daardoor gaat de zonsverduistering nagenoeg ongemerkt aan ons voorbij. Door de dikke bewolking en bij vlagen hevige sneeuwval is het namelijk al zo donker dat het ons nauwelijks opvalt dat het in de aanloop naar het moment suprème langzaam nog iets donkerder wordt. Pas wanneer het later weer duidelijk lichter wordt, kunnen we er niet meer omheen dat er toch wel degelijk een gedeeltelijke verduistering heeft plaatsgevonden. Jammer dat het effect van dit natuurfenomeen zo flauwtjes uitpakte, maar we hebben er gelukkig wel een winterse wandeling naar de top van Jan Jonsberget aan overgehouden!

donderdag 19 maart 2015

Hulp van boven?

We missen Jeanny nog steeds enorm. In huis is het stil en ook op onze wandelingen is het gemis van onze trouwe viervoeter duidelijk merkbaar. Ondanks dat trekken we er zoveel mogelijk op uit, om in elk geval zoveel mogelijk van de naderende lente te genieten. Afgelopen dinsdag deden we dat voor het eerst niet samen. Ben had aanvankelijk nog wat werk op de computer te doen en ik had geen zin om op hem te wachten. Ik ging daarom een uur eerder op pad en liep door een stuk bos waar we vroeger veel met Jeanny wandelden.
 
Juist terwijl ik wilde omkeren, hoorde ik in de verte een onbekend geluid en besloot ik op onderzoek uit te gaan. Ik liep in de richting van het geluid, maar toen ik een eind verder was, hield het even abrupt op als dat het begon. De camera, die ik bij de hand had gehouden voor het geval ik iets spannends zou ontdekken, kon weer in de tas. Bij het opbergen daarvan gleed mijn blik naar beneden en wat lag er precies voor mijn voeten? De afgeworpen helft van een elandengewei!
 
Normaal gesproken was het altijd Jeanny die ons op deze 'cadeautjes van de natuur' attent maakte. Zo kwam ze vorig jaar, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, nog geen twee minuten nadat we de auto ergens hadden geparkeerd en haar de vrijheid hadden gegeven met een elandenhoorn uit het bos stappen. Deze werd keurig aan Ben afgegeven, alsof ze begreep dat wij deze vondst wel konden waarderen.
 
Terwijl ik de hoorn dankbaar van de grond opraapte, verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht. Had ik hulp van boven gehad bij het vinden van dit gewei, of was het puur geluk? Had Jeanny me de juiste weg gewezen? Aanvankelijk wilde ik helemaal niet deze kant uit, maar omdat ik had toegegeven aan mijn nieuwsgierigheid stond ik nu met een pracht cadeau in mijn handen.
 
Wat je ook wilt geloven en of Jeanny er nu een rol in heeft gespeeld of niet, deze hoorn krijgt van ons een ereplaats!

maandag 16 maart 2015

Dit is het Zweden waarvan we zo houden!

Meteen na het ontbijt pakken we de rugzak in. Er is mooi weer voorspeld en we hebben onze zinnen gezet op een wandeling langs de oever van een van de vele meren hier in de buurt. We zijn van plan om daarbij zo veel mogelijk over het ijs en de bevroren moerasgebieden die het meer van het bos op de oever scheiden te lopen, een route die je het grootste deel van het jaar niet kunt volgen.


Sinds het meer is dichtgevroren, is het waterpeil behoorlijk gezakt. Dat is vooral dicht bij de oever goed zichtbaar, daar hangen de veelal gebarsten en gebroken ijsplaten soms tientallen centimeters in het luchtledige.


De dooi heeft overigens al flink ingezet. Op veel plaatsen is het ijs bruin en bedekt met grote plassen water.

 
Toch kunnen we over de nog hard bevroren moerassen en het ijs langs de oever goed vooruit komen. Totdat we bij een plek komen waar een brede beek het meer in stroomt. Daar wordt ons pad versperd door open water en een opeenhoping van over elkaar heen geschoven ijsplaten. 


Nadat we iets landinwaarts de beek hebben overgestoken, zetten we de wandeling langs de oever van het meer voort. De zon is inmiddels door de sluierbewolking heen gebroken en het is aangenaam warm.


Dan komen we bij een stuk waar het vol staat met pootafdrukken van een eland. We volgen deze een stuk landinwaarts en constateren dat alle struiken langs dit traject zijn afgeknaagd. Midden op een bosweg eindigt het spoor abrupt. Overal liggen plukken haar en een eveneens met haar bedekt sleepspoor leidt ons iets verderop het bos weer in. Daar vinden we de resten van een aan wolven ten prooi gevallen eland, afgezien van een flink stuk vacht en twee stukken van een poot is er van het dier niet veel meer over.


Kijk, door deze hoeven worden de voor elanden zo karakteristieke pootafdrukken gemaakt.


We besluiten om naar het meer terug te lopen, maar niet nadat we eerst de inwendige mens hebben versterkt. Terwijl Nicôle zich met de bereiding van het eten bezighoudt, kan ik mooi mijn sokken een beetje laten drogen. Terwijl we de elandensporen volgden, ben ik namelijk door de sneeuw heen in een kniediepe met water gevulde kuil weggezakt. Tja, ook dat hoort er allemaal bij.


Aan de oever van het meer genieten we nog van een kort zonnebad en iets warms te drinken. Daarna is het de hoogste tijd om aan de terugweg te beginnen. Het is al twee uur en de zon is alweer naar de horizon aan het dalen. Vlak voordat we weer bij het beginpunt van onze wandeling zijn, maken we wat ons betreft de mooiste foto van de dag. Een prachtig sfeerbeeld dat alles zegt over de weidsheid en stilte waarin we ons vandaag ondergedompeld voelden, dit is het Zweden waarvan we zo houden!

zaterdag 14 maart 2015

Warm

Vandaag was het zo warm dat we tijdens het houtkloven eerst ons fleecejack en daarna ook nog eens onze sweater moesten uittrekken. Lekker werken in de buitenlucht en bijbruinen tegelijk. Nee, over het weer hebben we de afgelopen dagen niets te klagen gehad.

vrijdag 13 maart 2015

Muizenplaag - vervolg

Omdat dit wat eenvoudiger is dan de aanschaf van een kat of terriër - zie de reacties op onze Facebookpagina - zijn we vandaag naar de winkel getogen om enkele extra muizenvallen te kopen. Deze luisteren overigens naar de toepasselijke naam Superkat, nu maar hopen dat ze die ook waar gaan maken. Sorry muizen, jullie laten ons op dit moment geen andere keuze...

donderdag 12 maart 2015

Muizenplaag

Na een relatief muisvrije herfst en winter hebben we inmiddels al anderhalve maand met een fikse muizenplaag te maken. In huis hebben we ze gelukkig nog niet gezien, maar in de oude stuga en de schuur dansen ze bij onze afwezigheid op tafel. Helaas blijft het daar niet bij, want om de feestvreugde te verhogen poepen en piesen ze alles onder en testen ze hun knaagtandjes op van alles en nog wat uit. Ondanks het feit dat er bijna elke dag wel één of twee muizen in de muizenvallen sneuvelen, is er voorlopig nog niets dat er op wijst dat de plaag snel over zal zijn.

Zo extreem als nu hebben we de muizenoverlast nog nooit meegemaakt en bovendien heeft die nog nooit zo laat in de winter de kop opgestoken. Voor dat laatste - en in het vervolg daarop ook voor het eerste - weten we echter wel een mogelijke verklaring. Vlak voordat het allemaal begon, werden we op een dag vlak voor het invallen van de duisternis opgeschrikt door de luide knal van een schot dat in de nabijheid van ons huis werd afgevuurd. Nog diezelfde avond konden we tijdens de wandeling met Jeanny vaststellen dat het onze 'huisvos' moest zijn geweest die enkele uren daarvoor was gesneuveld. De sporen die we normaal gesproken van dat dier zagen, ontbraken namelijk totaal en ook barstte onze hond niet zoals tijdens de avondwandeling te doen gebruikelijk meerdere keren in woest blaffen uit. Tja, en als er geen vos meer is om de muizen te verschalken...

dinsdag 10 maart 2015

In het spoor

Nog zo'n typisch teken dat het voorjaar voor de deur staat: de grus-wegen beginnen te ontdooien. Vandaag zakte ik slechts enkele centimeters weg, maar binnenkort zal dat tot over mijn enkels zijn! De komende weken is het zaak om met de auto goed in het spoor te blijven en de randen van de weg te mijden, tenzij je het risico wilt lopen dat je komt vast te zitten natuurlijk.

zondag 8 maart 2015

Op de loer!

Ruim twee weken geleden zagen we de eerste ganzen arriveren en sindsdien is er bijna geen dag voorbijgegaan dat we niet enkele van deze vogels zagen of hoorden overvliegen. Nu is het hek echter van de dam. Vanochtend vroeg hoorden we zelfs binnenshuis meerdere keren het luide gekrakeel van overvliegende ganzen en zwanen. Later in de ochtend konden we buiten constateren dat het nu geen enkelingen meer waren, maar grote groepen van deze gevederde voorjaarsbodes. Vlak voor het middaguur stonden we hoog op de heuvel en zagen we een groep van meer dan twintig prachtig witte zwanen naar het verderop gelegen meer afdalen. Wat een prachtig moment!
 
Ook de weersverwachtig voorspelt de komst van de lente. Alhoewel het 's nachts nog licht blijft vriezen, zal het kwik de komende week naar verwachting elke dag tot ruim boven het vriespunt stijgen. En dat is nog niet alles, de zon zal zich regelmatig van haar beste kant laten zien. Het voorjaar ligt overduidelijk op de loer!

donderdag 5 maart 2015

Een nieuw begin

Na ruim twee weken somber weer met afwisselend licht vriezen en dooien, is het vandaag stralend zonnig en 10 graden onder nul. Heerlijke omstandigheden voor een lange wandeling en daarom gaan we meteen na het ontbijt met allebei een volgepakte rugzak op onze rug op pad. Door de vorst is de bovenlaag van de sneeuw dusdanig bevroren dat deze ons gewicht met gemak draagt en daardoor komen we makkelijk en vlot vooruit. We kiezen een route die ons vooral door kaalgekapte gebieden voert. Normaal gesproken mijden we deze liever, maar we willen van de zon genieten en dan is het ontbreken van begroeiing niet zo erg.
 
Na een uurtje stevig doorstappen, nemen we even pauze voor iets warms te drinken. We zitten allebei nog maar net met een mok met dampende inhoud in onze handen wanneer we horen dat er achter de heuveltop iets met een hoop gekraak over de bevroren sneeuwlaag komt aanstappen. Voordat ik mijn mok met koffie voor het fototoestel heb kunnen omruilen, loopt er op zo'n vijftig meter afstand een eland voorbij. Het is een jonge koe die ons pas laat in de gaten krijgt, maar dan gaat ze er ook vliegensvlug vandoor. Wij wachten nog even, we drinken eerst rustig onze koffie en thee op voordat we onze wandeling voortzetten.
 
Rond lunchtijd nemen we nog een keer pauze. Ditmaal om wat langer in de zon te zitten en de inwendige mens te versterken. Ten behoeve van dat laatste hebben we worstjes, brood en hout meegenomen. Het duurt dan ook niet lang voordat er een bescheiden vuurtje brandt en de geur van geroosterde worstjes ons het water in de mond doet lopen. Na te hebben gegeten, blijven we nog een uurtje in de zon zitten. Zonder het uit te spreken, weten we van elkaar dat we door tegenstrijdige gevoelens worden geplaagd. Natuurlijk genieten we van alles dat we op deze prachtige dag krijgen voorgeschoteld, maar tevens beseffen we dat dit de allereerste keer in ons leven is dat we worstjes en broodjes roosteren zonder dat Jeanny er bij is. Tja, voor alles is er een eerste en een laatste keer. Dit is de eerste keer en in die zin dus een nieuw begin. Waarvan weten we echter nog niet zo goed, dus laten we daar de komende tijd maar eens achter proberen te komen.