Dit is het Zweden waarvan we zo houden!

Meteen na het ontbijt pakken we de rugzak in. Er is mooi weer voorspeld en we hebben onze zinnen gezet op een wandeling langs de oever van een van de vele meren hier in de buurt. We zijn van plan om daarbij zo veel mogelijk over het ijs en de bevroren moerasgebieden die het meer van het bos op de oever scheiden te lopen, een route die je het grootste deel van het jaar niet kunt volgen.

Sinds het meer is dichtgevroren, is het waterpeil behoorlijk gezakt. Dat is vooral dicht bij de oever goed zichtbaar, daar hangen de veelal gebarsten en gebroken ijsplaten soms tientallen centimeters in het luchtledige.

De dooi heeft overigens al flink ingezet. Op veel plaatsen is het ijs bruin en bedekt met grote plassen water.

 

Toch kunnen we over de nog hard bevroren moerassen en het ijs langs de oever goed vooruit komen. Totdat we bij een plek komen waar een brede beek het meer in stroomt. Daar wordt ons pad versperd door open water en een opeenhoping van over elkaar heen geschoven ijsplaten. 

Nadat we iets landinwaarts de beek hebben overgestoken, zetten we de wandeling langs de oever van het meer voort. De zon is inmiddels door de sluierbewolking heen gebroken en het is aangenaam warm.

Dan komen we bij een stuk waar het vol staat met pootafdrukken van een eland. We volgen deze een stuk landinwaarts en constateren dat alle struiken langs dit traject zijn afgeknaagd. Midden op een bosweg eindigt het spoor abrupt. Overal liggen plukken haar en een eveneens met haar bedekt sleepspoor leidt ons iets verderop het bos weer in. Daar vinden we de resten van een aan wolven ten prooi gevallen eland, afgezien van een flink stuk vacht en twee stukken van een poot is er van het dier niet veel meer over.

Kijk, door deze hoeven worden de voor elanden zo karakteristieke pootafdrukken gemaakt.

We besluiten om naar het meer terug te lopen, maar niet nadat we eerst de inwendige mens hebben versterkt. Terwijl Nicôle zich met de bereiding van het eten bezighoudt, kan ik mooi mijn sokken een beetje laten drogen. Terwijl we de elandensporen volgden, ben ik namelijk door de sneeuw heen in een kniediepe met water gevulde kuil weggezakt. Tja, ook dat hoort er allemaal bij.

Aan de oever van het meer genieten we nog van een kort zonnebad en iets warms te drinken. Daarna is het de hoogste tijd om aan de terugweg te beginnen. Het is al twee uur en de zon is alweer naar de horizon aan het dalen. Vlak voordat we weer bij het beginpunt van onze wandeling zijn, maken we wat ons betreft de mooiste foto van de dag. Een prachtig sfeerbeeld dat alles zegt over de weidsheid en stilte waarin we ons vandaag ondergedompeld voelden, dit is het Zweden waarvan we zo houden!