woensdag 29 april 2015

De wekspecht

Elke ochtend rond zonsopgang maakt hij zijn opwachting, de wekspecht. Hij neemt plaats op een vogelhuisje dat in een boom vlakbij ons slaapkamerraam hangt en roffelt er vervolgens lustig op los. Het is een slimme jongen, want het vogelhuisje fungeert als een klankkast die zijn gehamer zonder dat hij er al te veel moeite voor hoeft te doen vele malen versterkt. Het is net alsof er een machinegeweer wordt afgevuurd en dan ook nog eens - ik schreef het al - vlakbij ons slaapkamerraam.
 
Het geluid is zo hard dat je er onmogelijk doorheen kunt slapen. Voor mij is dat geen probleem, want ik ben tegen zonsopgang - deze tijd van het jaar rond vijf uur 's ochtends - over het algemeen al wakker. Nicôle is dat echter niet en die is dan ook veel minder gecharmeerd van de verwoede pogingen die de grote bonte specht in kwestie doet om ons van elke seconde van het daglicht te laten genieten.
 
Na de eerste roffels van de wekspecht kies ik meestal voor de weg van de minste weerstand. Ik sta op, geniet van een ontspannen ontbijt en ga aan de slag. Ik heb immers altijd meer dan voldoende te doen en wat dat betreft is een vroege start me eigenlijk wel welkom. Nicôle pakt het anders aan. Die probeert het weksignaal te negeren en verder te slapen. Voor dag en dauw opstaan is volgens haar niet iets dat je voor je plezier doet. Over het algemeen vliegt de specht na zo'n vijf minuten geroffel weer verder en dommelt Nicôle dan weer in. Ze heeft echter pech, want onze wekspecht heeft net als een echte wekker een snooze-functie. Twee tot drie uur lang komt hij om het kwartier terug!

dinsdag 28 april 2015

Voorjaarsschoonmaak

Nu nagenoeg alle sneeuw rond ons huis is verdwenen, steken we de handen uit de mouwen voor een grote voorjaarsschoonmaak. We beginnen met het weghalen van alle takken en bladeren die de laatste zware storm voordat het ging sneeuwen eind vorig jaar op ons erf heeft gedeponeerd. Even lekker ontspannen harken en flink wat kruiwagenladingen later zit dit deel van de klus erop.


Daarna moet de enige echt bloeiende boom in onze tuin eraan geloven. Op zich zonde, maar we hebben gezien dat er paddenstoelen op groeien en dat betekent over het algemeen niet veel goeds. Bovendien staat de boom in de buurt van de plek waar we onze auto parkeren en zitten we niet te wachten op een boom die tijdens een storm sneuvelt en op onze auto valt. Wanneer de boom is geveld, blijkt dat we niets te vroeg zijn met deze actie.

 
Nu nog even de stam en takken in hanteerbare stukken zagen en deze vervolgens afvoeren naar een geschikte laatste rustplaats in het bos...

maandag 27 april 2015

Merkwaardig

Hoewel we inmiddels veel gewend zijn, overkomen ons af en toe dingen die zelfs wij als merkwaardig bestempelen. Zo ook wanneer we net de jaarlijks terugkerende fotosessie bij het op dit moment prachtig bloeiende rood peperboompje achter de rug hebben. We hebben amper enkele passen huiswaarts gezet wanneer we plotseling in de verte gedreun en gehijg horen. We blijven doodstil staan en horen het geluid snel dichterbij komen. Er komt iets heel hard op ons af gerend!

We hebben amper tijd om elkaar verwonderd aan te kijken, dan is de bron van het geluid ons al tot dichtbij genaderd. Met een zwiepend geluid breekt er een reegeit door het struikgewas dat ons omringt heen. Het dier komt op topsnelheid op ons af. Niet gracieus springend zoals je wel eens ziet, maar in gestrekte galop. Dan breekt er een tweede dier door de begroeiing heen. Nu is het een reebok en ook die komt - vreemde hijgende geluiden uitstotend - op topsnelheid achter de geit aan op ons af rennen. En wij, wij staan helemaal perplex. De twee dieren lijken ons totaal niet te zien. Ze passeren ons op slechts enkele meters afstand, maken dan een U-bocht en komen vervolgens nogmaals vlak langs ons heen spurten. Daarna rennen ze ook nog eens in een iets ruimere cirkel om ons heen voordat ze weer tussen het struikgewas uit het zicht verdwijnen.
 
Terwijl het geluid van de reeën zich verwijderd, vragen we ons af wat de dieren heeft bezield. Ze werden niet door een roofdier achterna gezeten, dus zou het wel eens zo kunnen zijn dat de bok in opgewonden toestand achter een niet van zijn avances gediende geit aanzat. In dat geval was de bok echter veel te vroeg, want de paringstijd voor reeën valt in juli en augustus. Of was de bok misschien zijn territorium aan het verdedigen? Daar is het wel de juiste tijd van het jaar voor, maar die strijd gaat normaal gesproken alleen tussen bokken onderling. Reegeiten zijn in het territorium van welke bok dan ook van harte welkom! Nee, we zijn hoe dan ook van iets merkwaardigs getuige geweest. Als iemand er en verklaring voor heeft, dan horen we dat graag.

zaterdag 25 april 2015

Moestuintje

Het begin van onze moestuin is er, met dank aan Nicole's moeder en een bekende Nederlandse grootgrutter. Volgende week gaan we ook de pompoenpitten die we vorig jaar hebben overgehouden in kweekbakken planten en daarna zijn de overige groentezaden die we nog hebben aan de beurt. Uiteraard moet het hele spul eerst nog een hele tijd binnen blijven voordat het naar buiten mag.

vrijdag 24 april 2015

Thuis!

Op wat vervelend dronkemansrumoer midden in de nacht na hebben we een rustige overtocht. Wanneer we 's ochtends na het ontbijt weer het buitendek opzoeken, is de haven van Oslo al in zicht.


Bij het ontschepen worden alle auto's door de Noorse douane gestopt om de inzittenden aan een streng verhoor te onderwerpen. Wie we zijn en waar we vandaan komen? Wat we daar hebben gedaan? Waar we wonen? Waar we geboren zijn? Of we in onze eigen auto reizen? Of we iets hebben aan te geven? Noorwegen behoort niet tot de EU en heeft wat dat betreft dus strenge regels. Of we echt geen alcoholische drank bij ons hebben? En echt geen sigaretten? En tot slot - we komen namelijk uit Nederland - of we niet per ongeluk iets bij de coffeeshop hebben meegenomen? "Nee meneer, we hebben echt geen smokkelwaar bij ons." Kennelijk zien we er betrouwbaar genoeg uit, want we worden op ons woord geloofd en mogen doorrijden zonder de auto uit te pakken.


De rit van Oslo naar Laggåsen is een waar genot. Nadat we de drukte van Oslo achter ons hebben gelaten, rijden we over rustige (snel)wegen naar Kongsvinger, de laatste grote plaats in Noorwegen voor de Zweedse grens. Daarna voeren de nagenoeg verlaten wegen ons bijna alleen nog maar door bebost heuvellandschap en na amper drie uur rijden zijn we weer thuis! 


Nu moeten we alleen nog de auto en onze tassen uitpakken. Maar voordat we daarmee aan de gang gaan, drinken we lekker in het zonnetje een kop koffie en thee.

donderdag 23 april 2015

Terug naar huis

Precies twee weken nadat we vanuit Zweden voor een korte trip naar Nederland zijn vertrokken, wordt de roep van het Hoge Noorden te groot. We hebben alles wat we tijdens ons verblijf in ons oude vaderland wilden doen – en zelfs wat meer – gedaan, dus is het tijd om terug naar huis te gaan. We hebben van ons verblijf aan de Noord-Hollandse kust en op de Veluwe alsmede het weerzien met familie en enkele bekenden genoten, maar hebben ook weer glashelder voor ogen waarom we afscheid van Nederland hebben genomen en naar Zweden zijn geëmigreerd. En dat is goed, want daardoor bestaat er bijna tien jaar na onze emigratie bij ons nog steeds geen enkele twijfel over dat die stap een van de beste is die we in ons leven hebben gezet.


We nemen afscheid van onze ouders - Nicôle's moeder en mijn vader - en beginnen aan de reis terug naar huis.


Tot aan Bremen is er bijna geen verkeer te bekennen. Daarna wordt het alsmaar drukker en vlak voor Hamburg lichten de waarschuwingsborden boven de snelweg op: Stau! Gelukkig komt het verkeer niet geheel tot stilstand en zijn we de opstopping snel gepasseerd.


Tussen Hamburg en Kiel zijn er veel wegwerkzaamheden, maar het is rustig op de weg zodat we overal toch vlot kunnen doorrijden. Tegen het middaguur zijn we in Kiel en zo'n drie kwartier later rijden de eerste auto's - en wij dus ook - de veerboot op.


In tegenstelling tot bij de heenreis hebben we op het autodek nu alle ruimte.


En net als tijdens de heenreis kunnen we op het buitendek ook nu van een heerlijk zonnebad genieten!

woensdag 22 april 2015

Het actieve buitenleven

In de categorie onderhouden van contacten valt ook ons bezoek aan Cathy en Freerk Bosgraaf in het Friese Kollumerzwaag. Cathy en Freerk zijn de personen achter onze partner in buitenleven Zweden Relax. Sinds 2013 verkoopt dit bedrijf een breed assortiment van artikelen op het gebied van het actieve buitenleven, iets dat onlosmakelijk met ons leven in het Hoge Noorden verbonden is. Dát en het feit dat we veel van de producten die Zweden Relax verkoopt zelf al jaren naar tevredenheid gebruiken, maken het voor ons mogelijk om onze partner oprecht en op een natuurlijke manier te promoten.


 Freerk, Cathy en Nicôle bij een driepoot, vuurschaal en Bogrács kookpan.


Een breed assortiment op het gebied van buitenkoken.


Boven een promotieposter voor de 'beroemde' Kelly Kettle en onder een overzicht van een deel van de winkel.


Uitgelicht: IJzers voor boven open vuur. Hiermee kun je boven open vuur allerlei lekkers bereiden zoals tosti's, wafels, hamburgers en ga zo maar door. Niet alleen leuk om zelf te gebruiken, maar ook om cadeau te geven.


Naast allerlei artikelen op het gebied van buitenkoken verkopen Cathy en Freerk ook praktische kleding en hoeden, onmisbaar als je lekker buiten bezig bent.

 

Wil je meer weten over onze partner in buitenleven en de producten die deze verkoopt? Kijk dan op de website van Zweden Relax. Naast een webwinkel hebben Cathy en Freerk ook een fysieke winkel in Kollumerzwaag waar je van harte welkom bent om alle producten uit het assortiment te bekijken.

zondag 19 april 2015

Verleiding

"Nemen jullie een nieuwe hond?", is een vraag die ons na het overlijden van Jeanny al vele malen is gesteld. Natuurlijk hebben we daarover nagedacht, maar het antwoord weten we nog niet.
 
Om te beginnen is de leegte die het verlies van onze hond heeft veroorzaakt nog veel te pijnlijk om nu al op te vullen. De keuze voor een nieuwe hond zou weloverwogen moeten zijn en niet alleen bedoeld om het gemis van Jeanny weg te poetsen. Daarnaast hinken we vooralsnog op twee gedachten. Aan de ene kant zijn we ervan overtuigd dat een nieuwe hond wederom een enorme verrijking van ons leven tot stand zou brengen. Aan de andere kant hebben de gevolgen van Jeanny's erfelijke allergie- en huidproblemen de afgelopen zeven jaren een enorme impact op ons leven en onze bewegingsvrijheid gehad. We vragen ons dan ook af of we het risico willen lopen om nogmaals in een dergelijke situatie terecht te komen. Het is een lastig dilemma wat af en toe behoorlijk wat innerlijke onrust veroorzaakt. We weten echter zeker dat de tijd ons uiteindelijk vanzelf de juiste keuze zal laten maken. Totdat het zover is, gaan we van de situatie zoals die nu is gewoon het beste maken.
 
En wat doen we dan als we tijdens onze vakantie in Nederland vlak in de buurt blijken te verblijven van een fokker van Duitse herdershonden die we twaalf jaar geleden ook al eens hebben ontmoet? Juist, dan gaan we toch bij hem langs. Om naar zijn honden te kijken en even serieus bij te praten. De verleiding is groot...

zaterdag 18 april 2015

Grenzenloos!

Tijdens ons verblijf in Nederland vullen we de dagen met een afwisselende mix van familiebezoek, ontspanning en het onderhouden van contacten. In de laatste categorie vallen zaken die niet alleen leuk, maar op de een of andere manier ook nuttig zijn. Zo brachten we onder andere een bezoek aan Eric-Jan van Dorp, de man achter VanDorp Uitgevers.
 
In 2007 stapte Eric-Jan in de toen net ontluikende markt van emigratieboeken en sindsdien heeft hij via Emigratieboek.nl – Uitgeverij Grenzenloos – vele boeken op het gebied van emigratie uitgegeven. Ook de door ons geschreven boeken Naar de Noorderzon, In het Hoge Noorden en Bestemming Zweden horen daarbij. Tevens gaf hij het door ons van het Zweeds naar het Nederlands vertaalde Er is geen grens uit. Ons debuut Naar de Noorderzon was in 2007 een van de eerste zogeheten ervaringsverhalen die hij uitgaf. Vele jaren en boeken later is die titel nog steeds het in totaal best verkochte boek in die categorie en dat is iets waar we stiekem best wel een beetje trots op zijn. Uiteraard zijn we Eric-Jan nog steeds dankbaar dat hij ons destijds de mogelijkheid heeft geboden om onze eerste boeken te publiceren en dat hij ons daarbij heeft begeleid.

 
Zoals gezegd is nuttig wat ons betreft over het algemeen verbonden met leuk en gezellig, en dat gold zeker ook voor de tijd die we met Eric-Jan doorbrachten. Bovendien werkte het weer goed mee. Dat was wederom prachtig, dus konden we heerlijk in de buitenlucht onder het genot van iets lekkers te eten en te drinken over van alles en nog wat van gedachten te wisselen. Op bovenstaande foto Nicôle, Eric-Jan en diens trouwe viervoeter.
 
 
VanDorp Uitgevers publiceert onder het imprint Grenzenloos boeken over emigreren en alles wat daarbij komt kijken. Deze boeken zijn onder te verdelen in diverse categoriën waaronder ervaringsverhalen, algemene en landspecifieke handboeken alsmede het leren van de taal. Naast Zweden komen er uiteraard ook tal van andere landen aan bod. Kijk voor meer informatie op de websites van Uitgeverij Grenzenloos en Emigratieboek.nl.
 
 
Behalve emigratieboeken geeft Eric-Jan ook boeken over andere onderwerpen en fictie uit. Kijk voor meer informatie op de website van VanDorp Uitgevers.

donderdag 16 april 2015

Radio Kootwijk

Tot nu toe hebben we tijdens ons verblijf in Nederland op één regenachtige middag na droog en zonnig weer gehad en gisteren spande de kroon. De zon liet het kwik tot boven de 25 graden stijgen en het was maar goed dat er een straffe westenwind stond, want anders had het zelfs wel eens onaangenaam warm kunnen zijn. Terwijl de zon flink haar best deed, zochten wij 'verkoeling' in het bos-, heide-, en zandduinengebied rondom Radio Kootwijk. Daar maakten we een mooie wandeling tijdens welke het markante historische zendergebouw van waaruit in 1923 de eerste radiotelegrafieverbinding met het toenmalige Nederlands-Indië tot stand werd gebracht steeds weer in de verte opdook.
 
 

 

woensdag 15 april 2015

Duinen en strand

Afgelopen maandag brachten we een kort bezoek aan Egmond-Binnen, de plaats waar Nicôle haar jeugd heeft doorgebracht. Daarna maakten we samen met Nicôle's zus Chantal en haar hond Belle een lange wandeling door de duinen en over het strand bij Groet. We sloten de dag af met een lekker en gezellig etentje op een prima locatie in Heiloo. Inmiddels hebben we de kust alweer verlaten en zijn we terug bij onze tijdelijke huisvesting op de Veluwe.





zondag 12 april 2015

Voor de dag...

Wanneer we wakker worden en opstaan is het buiten nog donker. We eten snel iets om vervolgens voor een vroege wandeling te vertrekken. Het gras is met rijp bedekt en kraakt onder onze voeten. Op het moment dat het in het oosten aan de hemel iets lichter begint te worden, lijken alle vogels in het bos om ons heen tegelijk te ontwaken. Ineens daalt er vanuit de boomtoppen een concert van vogelgeluiden op ons neer. We horen bekende geluiden, maar ook riedeltjes en tonen die we in Zweden nooit te horen krijgen. Niet zo vreemd natuurlijk, want het klimaat en de vegetatie – en dus ook de bewoners – zijn hier in Nederland totaal anders.
 
De dageraad rukt snel op en we kunnen steeds verder in het ons omringende bos kijken. We lopen zo geruisloos mogelijk door en het duurt niet lang voordat we iets zien bewegen. Het is een damhert, zijn forse gewei prijkt al helemaal volgroeid op zijn kop. Helaas staat de wind verkeerd en krijgt het hert al gauw lucht van ons. Het draait zich om en verdwijnt met enkele snelle passen tussen de bomen. Dan komen er als uit het niets ook nog eens twee vrouwtjes voor de dag, die al even snel weer achter het mannetjesdier aan verdwijnen.
 
Het wordt alsmaar lichter en dan komt de zon in een oranjerode gloed boven de horizon. Het is direct voelbaar warmer en binnen een halfuur is alle rijp op de grond verdwenen. Wij hebben inmiddels onze route verlegd en zijn aan de weg terug naar ons uitgangspunt begonnen. Nu lopen we door een stuk bos van voornamelijk beuken en eiken, imposante bomen die in het deel van Zweden waar wij wonen totaal niet voorkomen. Bijna overal is de grond omgewoeld door wilde zwijnen. Die komen hier veelvuldig voor en laten tijdens hun zoektochten naar voedsel geen stukje grond ongemoeid.
 
Twee uur nadat we de deur achter ons dichttrokken, zijn we weer bij onze tijdelijke huisvesting terug. We hebben een mooie wandeling achter de rug, naast de damherten hebben we ook nog een reegeit en een vos gezien. Mensen hebben we daarentegen helemaal niet gezien. Nu is het tijd voor koffie en thee, daarna kan de dag beginnen...
 

donderdag 9 april 2015

Naar het zuiden

Terwijl de lente steeds verder naar het noorden oprukt, maken wij een tocht in tegengestelde richting. We zijn onderweg naar het zuiden, voor een bezoek aan Nederland dat we al hadden gepland voordat we Jeanny verloren. Het leven gaat echter door, dus wij en deze reis ook. Anders zouden we onszelf en de herinnering aan onze hond tekortdoen en dat is wel het laatste wat we willen.
 
Dit keer nemen we een route die we nog niet eerder hebben genomen. We rijden met de auto naar Oslo...


...waar we ons inschepen op de veerboot naar Kiel.


Rond twee uur 's middags gaan de trossen los en hebben we een overtocht van twintig uur voor de boeg. Op onderstaande foto verdwijnt de haven van Oslo langzaam uit zicht.


Na een wandeling door het binnenste van het schip - veel amusement en vertier, maar niet echt aan ons besteed - zoeken we een rustige plek op een van de buitendekken op.


Daar krijgen we al snel gezelschap van een meeuw die komt kijken op er nog iets eetbaars bij ons te bietsen valt. Als dat niet het geval blijkt te zijn, kiest hij alweer snel het luchtruim waar hij ons toch nog een hele tijd blijft volgen.


En wij? Wij blijven op het dek zitten. Uit de wind en in de zon, heerlijk!

maandag 6 april 2015

Paasbeer

Toen we nog in Nederland woonden, kregen we tijdens de paasdagen meestal de paashaas op bezoek. Na onze emigratie naar Zweden hebben we die echter niet meer gezien. Hier is het meestal een beer die ergens in de eerste helft van april zijn opwachting maakt. Niet zo vreemd natuurlijk, als je weet dat die dieren dan uit hun winterslaap ontwaken.
 
Twee keer viel de vondst van de eerste berensporen in onze omgeving exact met het paasweekend samen en was er dus sprake van een heuse paasbeer die ons 'bezocht'. De eerste keer was in 2006. De lezers van ons boek In het Hoge Noorden kunnen zich misschien nog wel herinneren dat het bezoek van die beer werd voorafgegaan door een spectaculair verlopen paasdiner waarbij het huis van onze gastgevers bijna in vlammen opging. De tweede keer maakten we dit jaar mee, hieronder een foto van de afdruk van een voorpoot van paasbeer nummer twee.


Ter vergelijking de pootafdruk van een flink uit de kluiten gewassen eland.

zaterdag 4 april 2015

Verliesverwerking

De afgelopen weken hebben we ons best gedaan om het verlies van Jeanny te verwerken. We hebben veel gehuild, getroost, gerelativeerd en met dankbaarheid teruggekeken. Maar hoewel de momenten van verdriet in frequentie en heftigheid zijn afgenomen, plagen ze ons nog wel elke dag. En dat is natuurlijk helemaal niet vreemd, als je bedenkt wat Jeanny bijna twaalf jaar lang voor ons heeft betekend.

We beseffen echter ook hoeveel we nog wél hebben. Elkaar, mooie herinneringen, kracht, inspiratie en het vermogen om onze toekomst door middel van eigen keuzes grotendeels zelf te bepalen. Gelukkig kunnen we goed met elkaar praten en dat hebben we de afgelopen tijd dan ook veelvuldig gedaan.

De - inmiddels weer - lange wandelingen zijn anders dan voorheen. Ook in huis is het anders. Al Jeanny's spulletjes zijn opgeruimd en de vier plekken waar ze - altijd dicht bij ons in de buurt - placht te liggen, zijn leeg. Af en toe betrappen we onszelf erop dat we een blik op haar willen werpen of iets tegen haar willen zeggen. Maar nee, ze is er niet meer...

We zijn Jeanny enorm veel dank verschuldigd. Allereerst voor de onvoorwaardelijke liefde en vele mooie momenten die ze ons heeft geschonken. Maar ook voor het feit dat ze ons het beslissende duwtje heeft gegeven richting het besluit om met ons 'oude' leven in Nederland te breken. Zij deed ons besluiten om het niet alleen bij dromen te houden, maar om ook daadwerkelijk te emigreren en ons leven te veranderen. Ze heeft ons geleerd om ons tempo te verlagen en meer bij de dag te leven. En ze heeft ons geholpen om een connectie met de natuur te maken door niet alleen onze ogen, maar ook al onze andere zintuigen en last but not least ons inlevingsvermogen optimaal te gebruiken. Daardoor is ons leven wat het nu is en zijn wij wie we nu zijn.

We hebben geaccepteerd - er rest ons geen andere keuze - dat Jeanny niet meer in levende lijve bij ons is, maar tijdens onze verdere reis door het leven zal ze in onze gedachten altijd bij ons zijn...
 
Ben & Nicôle
Laggåsen, Zweden, 4 april 2015


donderdag 2 april 2015

Puzzelpakket

"Ho!", zegt Nicôle luid en pakt me bij mijn arm. Ik 'bevries' en de voet die ik net zou neerzetten, blijft in de lucht hangen. Dan haal ik de betreffende voet terug naar achteren en ga ik op mijn hurken zitten. Vlak voor me steken enkele botjes boven de grond uit. Hun lichte kleur steekt duidelijk tegen de donkere aarde af. Iets verderop zie ik nog meer liggen en al snel heeft Nicôle - die de botjes verzamelt - al een hand vol botjes om op de foto te laten zetten.

 
 Even later vinden we de schedel. Helaas is die niet helemaal meer intact.


 We breiden het zoekgebied uit en vinden het ene botje na het andere.


Dan vinden we een stuk van de onderkaak. Onder de kiezen in de kaak lijken ook nog nieuwe kiezen schuil te gaan. Zouden we de resten van een jong dier hebben gevonden?


Uiteindelijk hebben we het hele puzzelpakket op een boomstronk verzameld. Van welk dier de resten afkomstig zijn? Wij houden het op een das.

 
De vondst doet ons terugdenken aan onze eerste zomer in Zweden. Toen vonden we met Jeanny's hulp een zelfde soort puzzelpakket, maar dan van een eland. Dit schreven we daar in augustus 2005 over in ons dagboek: "In het bos hebben we over enkele honderden vierkante meters verspreid ongeveer 80% van alle botten van een eland gevonden. Helaas is de helft van het gewei nog spoorloos. Alle botten liggen nu op een hoop en als we ons van de winter vervelen, dan kunnen we proberen om het skelet in elkaar te puzzelen."
 
 
Die winter hebben we ons echter geen moment verveeld en daarom liggen deze botten nog steeds op dezelfde plek als waar we ze destijds hebben achtergelaten. Ze zijn inmiddels wel behoorlijk aangetast door de tand des tijds en zien er dus niet meer zo fraai uit als op bovenstaande foto uit augustus 2005.