vrijdag 30 december 2016

Het einde

Dit is het einde. Het einde van de blog waarop we sinds we in 2005 naar Zweden emigreerden van ons leven in het Hoge Noorden verslag hebben gedaan. Door de veranderingen die het afgelopen jaar in ons leven hebben plaatsgevonden, zijn we niet meer in staat om regelmatig op onze blog te schrijven. En dat is voor een blog eigenlijk een vereiste. Het klinkt misschien raar, maar het is veel makkelijker - en veel leuker - om van dag tot dag met elkaar samenhangende teksten te schrijven dan slechts enkele keren per maand. We hebben er dus voor gekozen om met de blog te stoppen en ons volledig op andere dingen te richten.
 
Alweer lang geleden toen onze blog nog in de kinderschoenen stond, vertrouwde een van onze lezers ons openhartig toe: "Ik ben benieuwd hoe lang jullie dit gaan volhouden..." We vragen ons af of hij zich dat nog kan herinneren. Welnu, we hebben het ruim elf jaar volgehouden en daarmee is het antwoord op die vraag eindelijk gegeven.

Elf jaar, waarna bij ons het gevoel waarmee we ons leven in Zweden begonnen nog steeds overheerst. Dat van dankbaarheid. De post die we daar onlangs over schreven, is wat ons betreft een mooie afsluiting van deze blog.

Aan alle lezers van onze blog: enorm bedankt voor jullie trouwe en vaak ook hartverwarmende belangstelling!
 
Zo, nu sluiten we af. Het is tijd om verder te gaan...

Laggåsen, Zweden, 30 december 2016
Nicole & Ben

 
Als je ons ook in de toekomst wilt blijven volgen, dan kan dat via onze Facebookpagina. Daarop zullen we met enige regelmaat korte berichten met fotomateriaal plaatsen. Like en volg Naar de Noorderzon op Facebook - dat kan onder andere via de button in de kolom rechts van dit bericht - en blijf automatisch op de hoogte!

donderdag 22 december 2016

Fijne feestdagen toegewenst!

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers prettige kerstdagen en een voorspoedig en vooral ook gezond 2017 toe!


Laggåsen, Zweden, 22 december 2016
Nicole & Ben

woensdag 21 december 2016

Dankbaarheid

In het holst van de nacht vieren we midwinter. Midden op ons erf maken we een groot vuur om de kou en duisternis te verdrijven. In de cocon van warmte in licht rond het vuur laten we onze gedachten de vrije loop. We staren in de vlammen en zien allerlei beelden uit het verleden aan ons geestesoog voorbij trekken. Het is net alsof het hoog oplaaiende vuur een wijd openstaande deur naar het verleden is waar we zo doorheen kunnen stappen. We laten ons betoveren totdat het vuur in intensiteit afneemt en we weer naar het heden worden teruggevoerd. Van alle emoties die tijdens de korte tijdreis door ons heen zijn gegaan, is er uiteindelijk slechts één die overblijft: dankbaarheid.
 
Dankbaarheid voor elkaar en alle mooie dingen die we samen mogen beleven. Voor het feit dat Jeanny in ons leven is gekomen, de wending die ze daaraan heeft gegeven en de tijd die we met haar mochten doorbrengen. Voor het feit dat ze dankzij vele mooie herinneringen nog steeds elke dag even bij ons aanwezig is. In gedachten en soms zelfs bijna tastbaar. Ook nu hebben we sterk het gevoel dat ze ons van net buiten de cirkel van licht en warmte goedkeurend ligt toe te kijken...
 
Dankbaarheid ook voor de positieve veranderingen die onze emigratie naar Zweden in ons heeft doen plaatsvinden. Voor het feit dat onze reis naar een ander leven nog lang niet ten einde is en voor het feit dat er nog enorm veel uitdagingen voor ons liggen. Voor al het moois dat Moeder Natuur ons steeds maar weer blijft voorschotelen. Voor het feit dat we al die dingen maar al te goed beseffen en op hun waarde kunnen schatten.
 
En, wanneer we ten slotte weer met beide benen op de grond staan en om naar het onderwerp midwinter terug te keren, dankbaarheid voor het feit dat onze dagelijke dosis daglicht vanaf nu weer zal toenemen. De schier oneindige cyclus waarin licht en donker met wisselend succes om de macht strijden, begint opnieuw en zal ons pas wanneer we een heel jaar verder zijn weer bij een midwintervuur laten staan...

 
Laggåsen, Zweden, 21 december 2016
Nicole & Ben

vrijdag 16 december 2016

Oeraluil

Eergisteren had ik vlak voor het invallen van de duisternis die later zo prachtig door de volle maan zou worden opgelicht ook nog een ontmoeting met de Oeraluil die onze omgeving al enkele weken onveilig maakt. Tijdens een deel van mijn middagwandeling vergezelde hij me door van boom tot boom voor me uit te vliegen. Ogenschijnlijk niet van mijn aanwezigheid onder de indruk hield de uil me vanaf diverse hoge uitkijkpunten nieuwsgierig in de gaten om pas als ik echt dichtbij kwam een volgende positie op te zoeken. Helaas had ik geen camera met zoomfunctie bij me, maar toch kon ik enkele redelijk geslaagde foto's maken. Hieronder staat een van die foto's.

donderdag 15 december 2016

Volle maan

Zelfs het razendsnel dalende kwik kon ons er gisteravond niet van weerhouden om er voor een wandeling op uit te gaan. Terwijl de volle maan prachtig aan de hemel prijkte, liepen we door het sprookjesachtig verlichte bos. Het schijnsel van de maan gaf mede dankzij de met sneeuw bedekte bodem zo veel licht dat we niet eens een lamp nodig hadden om de weg te vinden. Prachtig!

zondag 11 december 2016

Extra dimensie

Ergens in Tiomilaskogen toen we vrijdagavond vanuit Dalarna terug naar huis reden. Het was pikdonker en de weg was hier en daar verraderlijk glad. Gelukkig hadden we dankzij de extraljus op onze auto toch nog behoorlijk ver zicht. Ze boorden als het ware een tunnel van licht in de duisternis en op de open stukken zorgde het schijnsel van de maan voor een extra dimensie...

dinsdag 6 december 2016

Veelvraten

Trouwe volgers van onze blog herinneren zich wellicht nog wel dat we in maart 2014 verslag deden van de vondst van sporen van een veelvraat in onze woonomgeving. Dat was nogal bijzonder aangezien het op dat moment al meer dan tien jaar geleden was dat er hier sporen van het grootste lid van de familie der marterachtigen waren gevonden. De veelvraat in kwestie was helaas geen blijver, hetgeen bleek uit het feit dat er daarna geen andere sporen meer van hem zijn gevonden.

Gisteren was het echter weer raak. Toen ontdekte Magnus - ja, wederom hij - op exact dezelfde plek als bijna twee jaar geleden sporen van maar liefst twee veelvraten. Nu maar hopen dat het deze keer wel blijvers zijn... 



Onderstaande foto is van maart 2014 toen er veel meer sneeuw lag dan nu.

maandag 5 december 2016

Niet vergeten

Ondanks onze emigratie naar Zweden heeft Sinterklaas ons nog niet vergeten. Alhoewel we al bijna twaalf jaar lang ver buiten zijn werkgebied wonen, heeft de goedheiligman ons net als alle voorgaande jaren ook dit jaar weer met een pakket vol typisch Nederlandse lekkernijen verrast. Dank u wel Sinterklaas!

donderdag 1 december 2016

Licht in de duisternis

December is begonnen en de duisternis heeft de afgelopen weken stevig terrein gewonnen. Vandaag staat de zon slechts een krappe zes en een half uur boven de horizon en dat zal gedurende de drie weken die we tot de winterzonnewende hebben te gaan zelfs nog korter worden. Het is dus de hoogste tijd om geheel in de sfeer van de snel dichterbij komende kerstdagen wat attributen te voorschijn te halen die licht in de duisternis brengen...

zondag 20 november 2016

Een prachtig begin!

We hebben hem de afgelopen tijd al drie keer eerder gezien. De eerste keer was ongeveer drie weken geleden. Terwijl we in de veranda achter onze bureaus zaten, zagen Nicole en ik hem toen gracieus voorbij zweven. Met zijn enorme vleugels wijd uitgestrekt, kwam hij vanachter het huis vandaan ons gezichtsveld binnen om na twee soepele bochten aan de andere kant van de tuin tussen de bomen weer uit ons zicht te verdwijnen. Zijn vleugels hield hij nagenoeg volledig stil, maar precies recht voor de veranda draaide hij zijn kop even volledig onze kant op zodat we de voor hem kenmerkende donkere ogen en gele snavel op amper tien meter bij ons vandaan goed tegen de lichte 'halve schotels' van zijn gezicht zagen afsteken.
 
 
Enkele dagen later zag ik hem weer. Terwijl ik door het uitgedunde berkenbos achter ons huis de heuvel op liep, zag ik hem links van me vanaf een van de takken van een dikke berk wegvliegen. En anderhalve week geleden had Nicole nog een ontmoeting met hem. Zij zag het dier er toen ze het erf van een verlaten oude boerderij opliep door een glasloos raam vanuit de zolder van de half ingestorte schuur vandoor gaan. Drie mooie cadeautjes van Moeder Natuur die ons gisteren nog de wens deden uitspreken dat er gauw weer een zou volgen...
 
En wat zie ik dan wanneer ik vanochtend terwijl het buiten nog zo goed als donker is achter mijn bureau ga zitten? Een lichte vlek op een boomtak nagenoeg recht tegenover me. Details zijn dan nog amper te zien, maar het moet 'onze' Oeraluil zijn. Ik ga meteen terug naar boven om ook Nicole bij het schouwspel dat we vanuit het slaapkamerraam voortzetten te betrekken. De uil zit kennelijk op zijn gemak en heeft geen haast om te vertrekken. En dat is maar goed ook, want pas een dik kwartier later is het voldoende licht om de eerste foto's te maken. Foto's waarin door het schaarse licht het bruin en groen van de bomen amper is te zien.




We hebben enorm veel geluk, want alles bij elkaar kunnen we de uil bijna een uur lang gadeslaan. Pas dan wordt hij namelijk door de mezen en Vlaamse gaaien die zich inmiddels bij de voederplaats in onze tuin hebben verzameld, ontdekt en weggejaagd. Wat een prachtig begin van de dag!

zondag 6 november 2016

Last minute

Ik loop langzaam door de enkeldiepe laag sneeuw die de grond inmiddels bijna overal bedekt. De onderste helft daarvan - die als natte sneeuw is gevallen - is hard bevroren en kraakt bij elke stap die ik zet onder mijn schoenen. De bovenste helft daarentegen bestaat uit vederlichte poedersneeuw die bij de minste beroering geluidloos alle kanten opstuift. Het is slechts enkele graden onder nul, maar er staat een gemene wind waardoor het telkens wanneer ik de beschutting van het bos verlaat toch behoorlijk koud aanvoelt. Het vriest al een dikke week en volgens de weersverwachting zal dat ook de komende anderhalve week zo blijven. Van mij mag het. Want zolang het niet gaat dooien, krijgen we ook geen spekgladde paden en wegen.
 
Net wanneer ik bij een open veld aankom, gebeuren er twee dingen. Het begint te sneeuwen en bovendien klinkt er boven het geruis van de wind in de boomtoppen een ander geluid uit. Het is een bekend geluid, maar ik had het nu eigenlijk niet meer verwacht: het getrompetter van zwanen. Ik speur de hemel af en kan ze uiteindelijk wanneer de intensiteit van de sneeuwval iets afneemt op grote hoogte onderscheiden. Het is een redelijk grote groep die ruim anderhalve maand nadat de meeste van hun soortgenoten de reis naar het zuiden aanvingen nu kennelijk door Koning Winters aandringen last minute op reis naar warmer oorder is gegaan. Ik kan ze geen ongelijk geven...

donderdag 3 november 2016

Vildmarkslunch op Tossebergsklätten

Vandaag ben ik met vriend Bas op pad. We maken een wandeling naar de top van Tossebergsklätten, een flinke heuvel die ongeveer halverwege tussen Sunne en Torsby tot 343 boven zeeniveau omhoog rijst. Ikzelf ben hier nog nooit geweest, maar gelukkig kent Bas deze omgeving als zijn broekzak.

Terwijl we over een pad op de oosthelling naar boven lopen, zien we ineens iets aan de takken van een spar hangen.


 Het is een drone die kennelijk om de een of andere reden is neergestort.


 Vlak onder de top is er een uitzichtspunt waar we even pas op de plaats maken.


Ondanks de toch wel zware bewolking kunnen we behoorlijk ver zien.


Bij het uitkijkpunt is ook een servering, maar die is gesloten...


...dus moeten we zelf iets te eten en te drinken maken. Gelukkig zijn we daarop voorbereid en brand er al snel een vuurtje.


Een uitgelezen moment om wat foto's te maken.


Er staat ook een uitzichtstoren, maar net als bij de servering is de deur daarvan met een zwaar hangslot afgesloten.


Even poseren...


Nog een keer poseren...


En driemaal is scheepsrecht!


En dan is het tijd om van onze vildmarkslunch te genieten!


Wanneer de inwendige mens is versterkt, kijken we nog even bij het afspringpunt dat de paragliders plegen te gebruiken om van de berg af te springen. Ik hoef er niet lang over na te denken: nooit van mijn leven dat ik me daaraan zal wagen!


Dan is het hoog tijd om verder te gaan. We willen namelijk graag voordat het donker is weer bij het uitgangspunt van onze wandeling terug zijn. Eerst volgen we een bosweg en daarna een zogeheten traktorväg die door boskapmachines in de bosgrond is uitgesleten.


Door de vorst zijn de plassen die hier en daar in de soms diep uitgesleten sporen liggen allemaal bevroren.


We stellen vast de onze route ook door elanden wordt gebruikt en wanneer we ongeveer halverwege de afdaling zijn, zien we in de verte een reetje wegspringen.


Net op tijd terug waar we onze wandeling begonnen zijn. De zon is al onder!

dinsdag 1 november 2016

Voorschot

Officieel begint hij dit jaar pas op 22 december, maar vandaag hebben we alvast een voorschot op de winter gekregen. De eerste sneeuw is gevallen en er is nog meer op komst!

zondag 30 oktober 2016

Bonusuur

Wat een heerlijke dag! Dojjan logeert weer eens bij ons, het is prachtig weer - helder en enkele graden onder nul - en we hebben door de overschakeling van zomer- naar wintertijd een heel uur 'extra' om leuke dingen te doen! Over de invulling van dat extra uur hoeven we niet lang na te denken. Na een groot deel van de ochtend buiten te hebben doorgebracht, maken we rond lunchtijd een vuurtje waarbij we niet alleen onze afgekoelde lichamen opwarmen, maar waarboven we ook enkele worstjes roosteren die we daarna met een broodje soldaat maken. Dojjan vindt het worstjes roosteren erg interessant, maar blijft wel op een respectabele afstand van het vuur. Uiteraard hebben we ook voor hem iets lekkers waar hij op kan knagen. Na het bonusuur gaan we verder met de rest van de dag. We gaan er onder andere nog even lekker op uit voor een lange wandeling voordat Dojjans baasje hem straks weer komt ophalen...




zaterdag 29 oktober 2016

Avondwandeling

Dat het elke dag steeds langer donker is, zorgt er voor dat we steeds minder tijd buiten doorbrengen. En dat is logisch toch? Want als het donker is, dan zie je niks. Dat laatste is echter niet helemaal waar. Tijdens heldere nachten - zoals gisteren en eergisteren - is er als je je blik omhoog richt aan de hemel een heleboel moois te zien. De maan, planeten, satellieten, de Melkweg en een oneindig aantal prachtig flonkerende sterren waarvan sommigen ook nog eens fraaie sterrenbeelden vormen. De voor ons meest aansprekende zijn Orion en de Grote Beer die we vanaf onze locatie grofweg richting het zuiden respectievelijk het noordwesten aan de hemel kunnen zien. Tja, alhoewel we ons er tijdens de donkere herfst- en wintermaanden over het algemeen even toe moeten zetten om er 's avonds op uit te gaan, is zo'n avondwandeling bijna altijd de moeite waard.

woensdag 5 oktober 2016

Klein gekregen

Vier nachten met vorst op rij hebben uiteindelijk zelfs de meest taaie late herfstbloeiers klein gekregen...

dinsdag 4 oktober 2016

Wintervet - vervolg

Anders dan voor mij het geval is, hebben sommige diersoorten wel degelijk een voorraad wintervet nodig om de wintermaanden door te komen. Zij kunnen tijdens deze schrale periode niet rekenen op drie royale maaltijden - en dan vergeet ik de tussendoortjes nog - per dag en moeten nu het nog kan extra veel eten om een vetreserve aan te leggen waarop ze kunnen interen wanneer het voorhanden zijn van voedsel geen vanzelfsprekendheid meer is.
 
Een van deze diersoorten is de das. Deze fraai gemaskerde alleseter voedt zich een groot deel van het jaar met al het eetbaars - onder andere wormen, larven, insecten, knollen en aas - dat hij al wroetend in de grond te pakken kan krijgen. Een nagenoeg onbegrensde voedselbron die echter ontoegankelijk is wanneer de grond tijdens de winter keihard bevroren is. Om deze periode door te komen legt de das gedurende de herfst een zo groot mogelijke vetreserve aan. Aangestuurd door het afnemende daglicht en de dalende temperatuur doet het dier dan niets anders dan eten hetgeen duidelijk te zien is aan de ontelbaar vele wroetplekken die dan overal in de grond te vinden zijn.

 
Wanneer het echt koud wordt en de grond bevriest, trekt de das zich terug in zijn hol. Hij wordt inactief waardoor zijn lichaamstemperatuur en stofwisselingstempo aanzienlijk dalen. Het is geen echte winterslaap, maar een toestand dicht daar tegenaan. Het is niet ongebruikelijk dat het dier zijn inactiviteit onderbreekt als het tijdens de winter korte tijd iets warmer is om daarna als het weer kouder wordt zijn hol weer op te zoeken.
 
De das is trouwens een bijzonder proper dier. Hij poept namelijk niet zomaar in het wilde weg, maar graaft netjes een kuil waarin hij keer op keer zijn behoefte doet. Pas als de kuil helemaal vol is, gaat hij op zoek naar een nieuwe plek om zich te ontlasten waar hij wederom eerst netjes een latrine aanlegt. Op de foto hieronder kun je zo'n latrine zien. Je kunt ook duidelijk zien dat er voor de das die de latrine heeft gebruikt, drie keer iets heel anders op het menu heeft gestaan.

maandag 3 oktober 2016

Wintervet

Kort na zonsopgang ga ik erop uit voor een korte wandeling door de bossen en velden rondom ons huis. Het met rijp bedekte gras knispert onder de zolen van mijn laarzen en het vocht in de lucht die ik uitadem condenseert tot kleine wolkjes die als ik omkijk enkele tientallen meters lang de route aangeven die ik gelopen heb. De kou prikt op de onbedekte huid van mijn handen en gezicht. Nu - terwijl ik stevig doorstap - nog aangenaam, maar toch neem ik me voor om straks mijn muts en handschoenen uit de la waarin ze nu alweer maanden onaangeroerd liggen op te diepen en bij de kapstok klaar te leggen. Alles is met een dunne laag rijp bedekt en vooral als je in de verte kijkt, lijkt daardoor een deel van de kleur verloren te gaan als onder een laagje witte glazuur. Dan komt de zon boven de heuvel uit en voel ik haar warmte op mijn gezicht. Ik sta aan de rand van een groot veld en zie overal waar de zonnestralen het gras beroeren de rijp binnen enkele tientallen seconden verdwijnen. Om thuis te komen, moet ik weer de schaduw - en dus de kou - van het bos in. Maar ik twijfel niet en ga op huis aan, want daar wacht er een lekker ontbijt op me. Een maaltijd die de komende maanden steeds belangrijker zal worden. Want om buiten in de herfst- en winterkou goed op temperatuur te kunnen blijven, zal ik bij het ontbreken van een voorraad wintervet flink wat extra brandstof nodig hebben.

donderdag 22 september 2016

Verlangen

Na het ontbijt maak ik een korte wandeling door het bos. De buitenlucht voelt fris aan, maar dat is eerder in vergelijking met de temperatuur van de afgelopen dagen dan hoe het afgezet tegen de tijd van het jaar daadwerkelijk is. Het is namelijk de hele maand september al te warm en een echte daling van de temperatuur lijkt er afgaand op de weersverwachting voor de lange termijn voorlopig nog niet in te zitten. Afgezien daarvan is het toch volop herfst. De bladeren van de loofbomen verkleuren en vallen af, het is nog maar iets langer dan twaalf uur per etmaal licht - vandaag vindt de herfstequinox plaats, en de grote trekvogels zijn weer aan hun trek naar het zuiden begonnen. Dat laatste wordt duidelijk wanneer mijn aandacht door het karakteristieke geluid van kraanvogels naar de lucht wordt getrokken. Hoog boven me zie ik een grote groep van deze gracieuze vogels - ik tel er ruim veertig - in een formatie die steeds weer van een V in een W en weer terug veranderd naar het zuiden vliegen. Ik blijf stilstaan en kijk de vogels na totdat ze uit het zicht zijn verdwenen. Daarna vervolg ik mijn weg naar huis, mezelf ondertussen afvragend wanneer het nu eens echt kouder gaat worden, wanneer het 's nachts weer gaat vriezen en ook zelfs even wanneer de eerste sneeuw gaat vallen. Zit daar iets van verlangen achter? Ja, dat is denk ik wel het geval...

Onderstaande foto van een viertal zwanen onderweg naar het zuiden maakte ik begin oktober 2013 toen het in september heel wat kouder was dan nu en het merendeel van alle kraanvogels, ganzen en zwanen al lang naar warmer oorden vertrokken was.

vrijdag 16 september 2016

Jeuk!

Ze zijn er weer: de elandvliegen! En in hoeveelheden die groter zijn dan we ooit hebben meegemaakt. Voordat we naar Zweden emigreerden, hadden we nog nooit van deze insecten gehoord. Tijdens onze eerste herfst in Zweden mochten we kennis met ze maken. Toen waren het er nog niet zo veel die onze woonomgeving onveilig maakten, maar inmiddels is hun aantal enorm toegenomen en zijn deze elk jaar verder naar het noorden oprukkende insecten uitgegroeid tot een ware plaag.
 
Direct vanaf het begin vond Nicole de elandvlieg de irritantste van alle insecten waar we in Zweden van het late voorjaar tot en met de vroege herfst mee te maken hebben. Knotten, muggen, dazen en horzels vond ze af en toe ook geen pretje, maar de elandvlieg spande voor haar de kroon. Ikzelf vond dat in het begin nog wel meevallen, maar inmiddels ben ik het hardgrondig met haar eens.
 
Knotten, muggen, dazen en horzels vallen je tenminste rechtstreeks aan. Ze gaan op je zitten en als je ze niet snel genoeg van je af slaat, dan ben je de pineut. Dat is natuurlijk verre van een genot als het om honderden muggen of duizenden knotten gaat. Of om een tiental dazen dat minutenlang hardnekkig om je hoofd heen zoemt. Maar na hun aanval te hebben uitgevoerd, zijn ze weer verdwenen - jammer alleen dat er steeds weer nieuwe komen - en binnenshuis ben je in elk geval van ze af.
 
Elandvliegen nemen je echter op een veel geniepigere manier te grazen. Ze landen overal op je, ook op je kleren en in je haren. Vervolgens gaan ze op zoek naar een plek om zich te verstoppen, meestal tussen je haren of onder je kleren. Zelfs als je jezelf - of elkaar - na een wandeling grondig inspecteert, neem je er toch een flink aantal mee naar binnen. Vervolgens duurt het niet lang voordat het gekriebel begint. Tussen je haren, in je oren, onder je kleren of zelfs in je ondergoed! Elke keer weer probeer je ze dan te pakken te krijgen, hetgeen overigens nog niet meevalt omdat deze beestjes meer dan watervlug zijn. Zo ben je dan met een beetje pech urenlang bezig. Gisteren viste ik bijvoorbeeld in de loop van de avond een tiental elandvliegen uit mijn haar en onder mijn kleren vandaan. Het leuke is dat je ook daarna nog lange tijd last van imaginair gekriebel hebt. En ja, elandvliegen bijten en hun beet veroorzaakt flink wat jeuk.

maandag 5 september 2016

Seizoensverandering

Ten opzichte van een maand geleden staat de zon inmiddels veel minder hoog boven de horizon. Veel plaatsen die de afgelopen maanden een groot deel van de dag door direct zonlicht werden verwarmd, liggen nu zelfs midden op de dag in de schaduw. Het is merkbaar kouder geworden. In de zon is het nog steeds lekker warm, maar in de schaduw bijna onbehaaglijk koud. En 's nachts daalt het kwik tot slechts vlak boven het vriespunt. Ook wordt het 's ochtends steeds later licht en 's avonds steeds vroeger donker, nog even en dan bereiken we het omslagpunt waarbij het duister gaat overheersen.
 
De zomer is voorbij en de eerste zomergasten zijn hun reis naar warmer oorden begonnen. Toen we gisteren bij een van de oude boerderijen hoger op de heuvel waren, bleef het luchtruim boven ons leeg. De afgelopen maanden konden we daar steevast van de acrobatische toeren van de zwaluwen genieten, maar die tijd is nu voorbij. Wederom een duidelijke bevestiging van de seizoensverandering die heeft plaatsgevonden.
 
Vier jaar geleden beleefde ik het afscheid van de zwaluwen op een heel bijzondere manier. De dag nadat ik onderstaand stukje schreef, waren de zwaluwen vertrokken.
 
Hoog in de lucht zweven ze hun rondjes, op jacht naar insecten. Ze zijn met z'n zevenen en als je goed kijkt, dan kun je de jongen van het tweede legsel aan hun formaat duidelijk van de andere vogels onderscheiden. Vol overgave fouragerend, leggen de zwaluwen de laatste hand aan de opbouw van de vetreserves die ze nodig hebben om de op stapel staande reis naar het zuiden te kunnen volbrengen. En omdat de hoeveelheid insecten de afgelopen dagen drastisch is afgenomen, zal het niet lang meer duren voordat ze daadwerkelijk vertrekken. Ik geef het nog één of twee dagen, maar zeker niet meer.
 
Dan verandert het vliegpatroon van de vogels. Ze stoppen met in wijde lussen rondjes draaien, verliezen hoogte en lijken in de verte te verdwijnen. Ze komen echter terug, vliegen één voor één op ooghoogte voorbij, om vervolgens onder luid gekwetter de formatie te verbreken en allemaal een verschillende kant op te vliegen. Even later zweeft de hele familie weer hoog in de lucht.
 
Ik blijf verwonderd achter. Hebben de zwaluwen zojuist heel bewust afscheid van me genomen? Ik denk het wel en vrees dat ik ze hier morgen niet meer zal zien.
 

zaterdag 3 september 2016

Definitief voorbij

Nu is de zomer definitief voorbij. Ook rond ons huis zijn de eerste gele bladeren aan de bomen verschenen.


Even scherpstellen...

zondag 21 augustus 2016

Op maat gemaakt

Tijdens onze langere wandelingen zoeken we vroeg of laat altijd wel een geschikte plek om even uit te rusten en de inwendige mens te versterken. Veelal zijn we dan op een grote steen of boomstronk aangewezen om op te zitten. Vandaag voorziet Moeder Natuur een van ons echter van een luxe fauteuil in de vorm van een spar waarvan de stam een wel hele vreemde kronkel heeft. Als op maat gemaakt!