dinsdag 29 maart 2016

Trekvogels

Alhoewel de maand maart nog niet voorbij is, heeft een enorme diversiteit aan trekvogels de weg terug naar het Hoge Noorden alweer gevonden. De zwanen en ganzen beten de spits af. Bijna drie weken geleden zagen we de eerste verkenners overvliegen en niet lang daarna zagen - en hoorden! - we elke dag grote groepen van deze prachtige vogels het luchtruim doorkruisen. Inmiddels hebben we ook een aantal andere vogelsoorten die de winter in het warmere zuiden plegen door te brengen weer terug gezien. Zo zag Nicôle gisteren enkele kraanvogels en een houtsnip. En vandaag heb ik een grote groep duiven en enkele staartmezen - de Scandinavische variant met de witte kop - gezien. De staartmees dankt zijn naam ongetwijfeld aan het formaat van zijn staart die ongeveer de helft van zijn totale lichaamslengte uitmaakt.


Je moet even goed kijken, maar op onderstaande foto kun je deels schuilgaand achter een wirwar van kale takken een staartmees ontdekken.


En op de foto hieronder gaat de staartmees er vandoor. Het plaatje is wazig, maar de witte kop en lange staart zijn goed te onderscheiden.

donderdag 24 maart 2016

De magische 1.000.000

Het is een speciaal moment dat we al even aan zagen komen, maar uiteindelijk toch net misten. Niet zo vreemd overigens denken we, volgens ons overkomt zoiets bijna iedereen. Stel je bijvoorbeeld maar voor dat de kilometerteller van je auto de magische stand van 100.000 nadert. Je ziet dat al even aankomen en neemt je voor om het moment dat de teller naar dit prachtig ronde getal overspringt niet te missen. Maar helaas, op een gegeven moment kijk je op de teller en blijk je toch te laat te zijn. Herkenbaar? Ons is dat in elk geval al enkele malen overkomen.
 
In dit geval gaat het echter niet om de kilometerteller van onze auto, maar om de teller die het aantal bezoekers van onze website sinds april 2011 aangeeft. Is het iemand opgevallen dat die inmiddels de 500.000 is gepasseerd? Wij zagen het al even aankomen, maar hebben het exacte moment - hoe kan het ook anders - gemist. Even terug naar de bezoekersstatistieken van onze website. We hebben die globaal bijgehouden en sinds april 2011 zijn er elk jaar steevast zo'n 100.000 bezoekers op onze website geweest, hetgeen ons op de eerdergenoemde 500.000 brengt. Het wordt echter nog mooier. Want aangezien we vanaf november 2005 tot april 2011 op onze twee eerdere websites in totaal ook ruim 500.000 bezoekers hebben gehad, betekent dit dat we inmiddels de magische grens van 1.000.000 bezoekers zijn gepasseerd en dat is voorwaar een heugelijk feit. Iedereen die onze website in al die jaren of een deel daarvan heeft bezocht, enorm bedankt!
 
Hieronder twee toepasselijke afbeeldingen. Zo zagen de welkomstpagina's van onze vorige twee websites er uit, boven de versie die in april 2011 door de huidige versie werd vervangen en onder de versie die in november 2005 - een half jaar na onze emigratie naar Zweden - in de lucht kwam.


zondag 20 maart 2016

Vårdagjämning

Vanaf vandaag bevindt de zon zich vanaf het noordelijk halfrond gezien elke dag weer langer boven dan onder de horizon. Het daglicht heeft dus weer echt de overhand en begint aan zijn opmars naar alleenheerschappij die in de periode rond de zomerzonnewende zal plaatsvinden. Zover is het echter nog lang niet. Vooralsnog is het uitzicht hier nog overwegend winters, al begint de egaal witte deken die onze omgeving de afgelopen maanden afdekte door de vele voorjaarstekenen die er nu meer en meer doorheen breken steeds meer op een kleurige lappendeken te lijken. Maar goed, zowel de astronomische als de meteorologische lente zijn begonnen en volgend weekend gaat de zomertijd in. Het is dus tijd om het voorjaar officieel in te luiden en we doen dat met een - voorlopig laatste - mooi winters plaatje...

donderdag 17 maart 2016

Gourmetmaal

Wat gebeurt er wanneer de sneeuw in het voorjaar smelt en de stronken van lang geleden omgezaagde bomen daardoor weer tevoorschijn komen? Juist, dan worden sommige van die stronken stevig onderhanden genomen door de zwarte specht die op zoek is naar zijn eerste gourmetmaal van larven en mieren van het jaar!
 

woensdag 16 maart 2016

Razendsnel

Nu gaat het razendsnel. De zon stijgt steeds hoger aan de hemel en buiten is het al van ruim voor het ontbijt tot na het avondeten licht. Het maakt niet uit of Koning Winter onverhoopt toch nog een slotoffensief gaat inzetten, de donkere tijd van het jaar is in elk geval voorbij. Een maand geleden meldde ik het heugelijke feit dat ons erf voor het eerst sinds lange tijd weer rechtstreeks door zonnestralen werd beroerd. Niet langer dan slechts enkele minuten en met de kanttekening dat het nog wel even zou duren voordat we op ons erf echt van de warmte van de zon zouden kunnen genieten. Inmiddels is dat anders. Als de afwezigheid van bewolking het toestaat, zoals ook vandaag het geval is, kunnen we daar al enkele uren per dag heerlijk in de zon vertoeven. Bezig met allerlei nuttige klussen. Of gewoon zittend en genietend natuurlijk, zoals we tijdens onze speciaal voor dit doel extra lange lunchpauzes plegen te doen!

maandag 14 maart 2016

Moeraswandeling

Omdat het kwik tot boven de 10 graden is geklommen en de weersverwachting voor de lange termijn nog steeds aanhoudende dooi aangeeft, besluiten we om een wandeling over een van de moerassen hier in de buurt te maken. Dat is iets wat we elke winter enkele malen doen. De drassige bodem waarin je de rest van het jaar tot over je knieën wegzakt is dan namelijk hard bevroren waardoor het mogelijk is om op plaatsen te komen die normaal gesproken onbereikbaar zijn. Onderweg stellen we vast dat het ijs hier en daar al behoorlijk wat van haar draagkracht heeft verloren. Het kraakt af en toe vervaarlijk en op sommige plaatsen is de druk van ons gewicht al genoeg om het deels onder water te laten lopen. Gelukkig zijn onze laarzen hoog genoeg om onze voeten droog te houden!

vrijdag 11 maart 2016

Voorjaar op komst?

Na de lunch doen we wat klusjes op het erf. De zon doet haar best en het is verre van koud. De inzakkende sneeuw en het gedruppel van smeltwater in de regenpijpen getuigen ervan dat het dooit. Meerdere malen horen we het gehonk en getrompetter van op niet al te grote afstand van ons huis overvliegende ganzen en zwanen, maar helaas krijgen we ze steeds net niet te zien. Tegen het einde van de middag bekijken we de weersverwachting voor de lange termijn. Voor de komende negen dagen wordt zonder uitzondering aangegeven dat het overdag zal dooien. Betekent dit het einde van de winter? Is het voorjaar op komst?

woensdag 9 maart 2016

De rust gevonden...

Maar werd ons leven naarmate we de punten op onze to-do-lijst konden afstrepen dan ook vanzelf een stuk rustiger? Nee, dat was dus niet het geval. We kwamen er al snel achter dat er voor elk punt dat we afstreepten minstens één nieuw punt op onze lijst bij kwam. We bedachten steeds weer nieuwe dingen die we 'hoognodig' moesten doen en ook het feit dat het in Zweden op onze breedtegraad 's zomers buiten ongeveer twintig uur per dag licht genoeg is om te klussen hielp niet mee. Voordat we er goed en wel erg in hadden, liepen we onszelf net zoals we voor onze emigratie naar Zweden in Nederland plachtten te doen weer elke dag meerdere malen voorbij...

Gelukkig drong het besef dat het tempo waarin we bezig waren te hoog was vrij snel tot ons door. Vanaf dat moment namen we elke dag een lange pauze om in alle rust te genieten van al het moois dat onze nieuwe leefomgeving ons te bieden had. Ook werden we kritischer met betrekking tot de punten die we op onze to-do-lijst noteerden. Leven is prioriteiten stellen en keuzes maken, hadden we vanaf november 2005 als spreuk op onze allereerste website staan. Dat hebben we sinds die tijd ook steeds heel bewust gedaan en zo slaagden we er uiteindelijk in om de haast definitief uit ons leven te verbannen en onze rust te vinden.

Hieronder wederom enkele toepasselijke foto's uit de oude doos.

Zomer 2005. Ontspannen in de kano op het vlak bij ons
huis gelegen meer.

Zonnen op een afgezien van onszelf compleet verlaten zandstrand.

Spelen met Jeanny.

En niet te vergeten stokbrood en worstjes roosteren.

maandag 7 maart 2016

Zoveel te doen - 3

Tijdens onze eerste ontmoeting met Alois en Elisabeth praten we niet alleen over hun beweegredenen om naar Zweden te emigreren, maar vooral ook over alles wat ze op hun to-do-lijst hebben staan om hun nieuwe leven op poten te zetten. Het zijn nogal wat dingen, waaronder het verrichten van tal van formaliteiten, het leren van de Zweedse taal, het vinden van een oplossing voor internettoegang, het aanleggen van een moestuin, het aanschaffen van voor het leven in de Zweedse bossen onontbeerlijke attributen, het aanleggen van een voorraad brandhout om de volgende winter mee door te komen - het belang daarvan is ze inmiddels bekend omdat ze nu ruim voor het einde van de winter zonder brandhout zitten, het uitvoeren van tal van onderhoudswerkzaamheden aan het huis en de schuren alsmede - last but not least - het vinden van een manier om inkomsten te generenen om in hun levensonderhoud te voorzien. En dan zijn er nog tal van andere dingen die moeten gebeuren. Alois en Elisabeth lopen over van de ideeën en energie. Wat hun betreft kan de lijst niet vlug genoeg worden afgewerkt, want daarna zal hun leven dan vanzelf wel een stuk rustiger worden!
 
Het is voor ons allemaal heel erg herkenbaar. Na onze emigratie naar Zweden hadden we precies dezelfde dingen op onze eigen to-do-lijst staan. En ondanks ons voornemen om het in ons nieuwe leven van meet af aan rustiger aan te doen, hadden ook wij het plan om de meeste punten van onze lijst in rap tempo af te werken. Daarna zou ons leven immers vanzelf een stuk rustiger worden...
 
Hieronder weer enkele toepasselijke foto's uit de oude doos.

Juni 2005. Met deze stapel brandhout komen we
de komende winter wel door...

Het begin van een moestuin.

We verrichten enorm veel schilderwerk aan huis en schuren.

zaterdag 5 maart 2016

Zoveel te doen - 2

Voordat ik het vervolg op deel 1 van deze 'serie' kan schrijven, staat er iets anders op het programma. De afgelopen twee dagen is er namelijk een dikke 20 centimeter natte sneeuw gevallen en omdat we de boel hier enigszins begaanbaar willen houden, ontkomen we dus niet aan enkele uren sneeuwruimen. Net als tijdens onze eerste winter in Zweden doen we dat nog steeds handmatig, al is het formaat van de 'scheppen' die we daarvoor gebruiken inmiddels wel zo'n tien keer zo groot. Daardoor is deze klus een stuk sneller te klaren en dat is maar goed ook, want we hebben immers nog zoveel andere dingen te doen...

Hieronder enkele toepasselijke foto's uit de oude doos.

Januari 2007. Sneeuwruimen doen we met de hand en staat dus
garant voor een flinke dosis lichaamsbeweging!

Zoals gebruikelijk is Jeanny bij alles
wat we doen van de partij.

De klus zit er op. Nu gaan we naar binnen om in de warmte
van het houtfornuis en onder het genot van iets lekkers
weer even bij te komen van het harde werken.

vrijdag 4 maart 2016

Zoveel te doen - 1

Terwijl we wandelend onderweg zijn naar de brievenbus om daar wat post in te deponeren, zien we in de verte een auto aankomen. Hij komt ons bekend voor en dat blijkt te kloppen, want al snel mindert de auto vaart om ten slotte precies naast ons tot stilstand te komen. Het raampje aan de passagierskant is al omlaag gedraaid en de man die op de passagiersstoel zit, begroet ons met een brede grijns. Het is Alois. Samen met zijn vrouw Elisabeth die de auto bestuurd, is hij twee maanden geleden vanuit Europa's mooiste Alpenland naar Laggåsen verhuisd. In de hand die hij bij wijze van groet omhoog houdt, heeft hij een scheerapparaat en ik kan het uiteraard niet laten om daar iets over te zeggen.
"Ben je bang dat je je scheerapparaat kwijtraakt?", ontsnapt er voordat ik er erg in heb aan mijn mond.
"Nee hoor," antwoord Alois, "ik was me gewoon aan het scheren."
"Maar kun je dat niet beter in de badkamer doen?", is mijn reactie, "Dat is daarvoor toch een veel betere plek?"
"Dat kan wel zo zijn," reageert Alois daarop, "maar op deze manier bespaar ik enorm veel tijd!"
Daar moet ik even over nadenken, maar tot een 'tijdwinst' van meer dan twee à drie minuten kom ik toch niet en om dat nu op een hele dag gerekend enorm veel tijd te noemen... Wanneer ik dat aan Alois voorleg, houdt hij echter voet bij stuk. "Nee echt, dit scheelt me heel veel tijd!", zegt hij resoluut.
Ik besluit om het daar maar bij te laten en na nog even over minder serieuze dingen te hebben gepraat, zetten Alois en Elisabeth hun weg naar Hagfors, en wij die onze naar de brievenbus voort.
Na onze post in de gele bus te hebben gegooid, wandelen Nicôle en ik naar huis terug. Ter hoogte van ons vorige huis maken we nog een extra rondje door het bos en dat roept mede naar aanleiding van wat we net hebben meegemaakt oude herinneringen op. Toen wij net naar Zweden waren geëmigreerd, was het ondanks al onze goede voornemens ook voor ons moeilijk om het hoge tempo dat ons in Nederland soms bijna als waanzinnigen door de dagen joeg los te laten. Met vallen en opstaan hadden we er zeker een dik half jaar voor nodig om afstand van de in ons vorige leven bijna alles bepalende haast te doen en ook daarna speelde deze nog wel eens op. Pas een jaar na onze emigratie konden we stellen dat ons nieuwe leven het jachtige leven definitief had verdrongen.
Op die manier terugkijkend, is het dan ook niet verwonderlijk dat Alois en Elisabeth op dit moment nog moeite hebben om naar een lager tempo terug te schakelen, al hun tijdens onze eerste ontmoeting uitgesproken plannen daarvoor ten spijt. Het kost nu eenmaal tijd om oude patronen los te laten en jezelf te veranderen, dat weten we uit eigen ervaring maar al te goed.

Juni 2005. Vlak na onze emigratie naar Zweden hebben we enorm
veel te doen, waaronder het ontdekken van allerlei
mooie plekken in onze nieuwe leefomgeving.