zaterdag 21 mei 2016

Voorjaarsexplosie

In zeer korte tijd is de natuur overgeschakeld van dor en bruin naar fris en groen. De loofbomen die amper twee weken geleden nog kaal waren, staan nu vol in blad en het verdroogde gras van vorig jaar wordt al bijna overal door het omhoog schietende nieuwe groen aan het oog onttrokken. Diverse voorjaarsbloeiers tonen al meer dan schoorvoetend hun kleurenpracht en het zal niet lang meer duren totdat alles wat nog aan de winter herinnert helemaal is verdwenen.
 
Ik heb het al vele malen eerder geschreven: als het voorjaar komt, dan is dat met een explosie. En welbeschouwd duurt het voorjaar maar kort, binnen enkele weken is de overschakeling van de winter naar de zomer volbracht.
 
Ook de dierenwereld is overgeschakeld naar een andere, op nieuw leven gerichte, modus. Zo zijn de meeste vogels al druk in de weer met het uitbroeden van hun eieren en bereiden de reeën en elanden zich voor op de komst van hun jongen die nu binnen zeer afzienbare tijd geboren zullen worden. Als onderdeel daarvan hebben de moederdieren inmiddels hun jongen van vorig jaar afgestoten en die zien we - zoals de jonge reegeit op onderstaande foto - nu tijdens onze wandelingen dan ook regelmatig nog wat onwennig alleen door het bos zwerven.

zondag 8 mei 2016

Logeerhond

Vrijdag en zaterdag mocht Dojjan - de hond die figureerde tijdens de oefening van de brandweer en de ambulancedienst - bij ons logeren. Net als tijdens die oefening gedroeg Dojjan zich ook nu voorbeeldig. En dat was maar goed ook, want gezien zijn formaat zou hij anders bepaald niet makkelijk te hanteren zijn geweest. Eindconclusie: voor herhaling vatbaar!








dinsdag 3 mei 2016

Aan de dood ontsnapt

Gisteravond zijn Nicole en ik tenauwernood aan de dood ontsnapt. We raakten bij een verschrikkelijk verkeersongeval betrokken en hebben het slechts aan een enorme dosis geluk en het professionele optreden van de brandweer en het ambulancepersoneel te danken dat we nog van het gebeurde verslag kunnen doen.


Plaats van handeling: het vliegveld van Hagfors. Handeling: oefening van de räddningstjänst - zie dat maar als de brandweer - en de ambulancedienst.


Voorbereiding van de oefening. Ik word opgetuigd met een verschrikkelijke hoofdwond. Nu kan ik nog lachen, maar als ik straks in de auto zit ben ik bewusteloos en zweef ik op de rand van leven en dood. Nicôle zal in een andere auto zitten en er slechts marginaal beter aan toe zijn. We zullen dus andere dingen aan ons hoofd hebben - of niet - dan het maken van foto's van de daadwerkelijke oefening.


Twee andere figuranten die bij Nicôle in de auto zullen zitten: Urban en Dojjan, de laatste een Duitse herder die al eerder van dit soort oefeningen heeft meegemaakt.

 
Overzicht van de ongeluksplek na afloop van de oefening. Nicôle zat beklemd in de linker personenauto en ik in de rechter (die volgens het scenario achterop de vrachtwagen was gereden).
 

De auto waarin ik voorin op de passagiersstoel beklemd zat. De bestuurder - met veel overtuiging gespeeld door een pop - heeft het ongeluk niet overleefd. Ik verkeerde in kritieke toestand en was er van alle gewonden - drie in elke auto - het meest slecht aan toe. Daarom werd ik als eerste uit de wrakken bevrijd en werd ik daarna met een ambulance helikopter naar het ziekenhuis getransporteerd. Helaas vond dat laatste alleen denkbeeldig plaats.


De auto waarin Nicôle beklemd zat.


Nicôle en Helen - een van de andere figuranten - na afloop van de oefening.

 
Sfeerplaatje.
 
 
Uiteraard werd er na afloop van de oefening grondig opgeruimd.


Inpakken en wegwezen, oefening geslaagd!

 

maandag 2 mei 2016

Morgonpigg

Inmiddels word ik elke morgen rond 04.00 uur wakker. Dan sijpelt het eerste zonlicht voorzichtig over de horizon heen en beginnen de vogels in het bos rond ons huis van zich te laten horen. Eerst slaakt er slechts af en toe eentje een kreet, maar al snel lijkt er een samenhang te ontstaan die het vermoeden doet rijzen dat er een zorgvuldig ingestudeerd concert wordt gegeven. Het is de vraag waardoor ik nu daadwerkelijk ontwaak. Wordt dat veroorzaakt door het eerste daglicht dat door de twee niet van verduisteringsgordijnen voorziene ramen van onze slaapkamer naar binnen komt? Zijn de kreten van de vogels die de stilte doorbreken de reden? Of komt het gewoon doordat mijn inwendige klok me door de jaren heen steeds korter doet slapen? Het antwoord op die vraag zal ik waarschijnlijk pas krijgen wanneer het daglicht in de herfst weer schaars zal worden...
 
Gelukkig ben ik zoals ze in Zweden zeggen morgonpigg. Ik heb geen probleem met vroeg opstaan en maak over het algemeen dankbaar gebruik van de extra tijd die me dat elke dag oplevert. Ik heb immers genoeg te doen!
 
Deze morgen ben ik zelfs de vroegste vogel voor en besluit ik de dag met een wandeling naar de top van 'de berg' te beginnen. Wanneer ik vanaf ons oprijpad de weg op loop, zie ik dat de maan de hemel nog domineert.


Een half uur later begin ik aan het tweede deel van 'de klim'. Ik verlaat de weg en klauter over een slecht begaanbaar stuk van de helling naar de top omhoog. Achter me kleurt de hemel boven de horizon prachtig rood.


Oei, ik ben pas halverwege de helling en het ziet er naar uit dat het moment van de zonsopgang niet lang meer op zich zal laten wachten. Even flink doorstappen maar... Ik heb zo'n haast dat ik de drie reeën pas opmerk wanneer ze op amper twintig meter schuin voor me opstaan en er met grote sprongen vandoor gaan.


Precies op tijd. Ik sta nog maar net op het hoogste punt wanneer de zon zich tussen de horizon en de vlak daarboven hangende wolken laat zien. Niet veel later gaat de zon helemaal achter de wolken schuil. Er staat een straffe wind en daarom besluit ik niet te wachten totdat de zon weer tevoorschijn komt, maar alvast - via een andere route - aan de afdaling te beginnen.


Uiteindelijk komt de zon dan toch helemaal te voorschijn...


...en maak ik even pas op de plaats om van haar warmte te genieten. Wat is er mis met vroeg opstaan?