zondag 20 november 2016

Een prachtig begin!

We hebben hem de afgelopen tijd al drie keer eerder gezien. De eerste keer was ongeveer drie weken geleden. Terwijl we in de veranda achter onze bureaus zaten, zagen Nicole en ik hem toen gracieus voorbij zweven. Met zijn enorme vleugels wijd uitgestrekt, kwam hij vanachter het huis vandaan ons gezichtsveld binnen om na twee soepele bochten aan de andere kant van de tuin tussen de bomen weer uit ons zicht te verdwijnen. Zijn vleugels hield hij nagenoeg volledig stil, maar precies recht voor de veranda draaide hij zijn kop even volledig onze kant op zodat we de voor hem kenmerkende donkere ogen en gele snavel op amper tien meter bij ons vandaan goed tegen de lichte 'halve schotels' van zijn gezicht zagen afsteken.
 
 
Enkele dagen later zag ik hem weer. Terwijl ik door het uitgedunde berkenbos achter ons huis de heuvel op liep, zag ik hem links van me vanaf een van de takken van een dikke berk wegvliegen. En anderhalve week geleden had Nicole nog een ontmoeting met hem. Zij zag het dier er toen ze het erf van een verlaten oude boerderij opliep door een glasloos raam vanuit de zolder van de half ingestorte schuur vandoor gaan. Drie mooie cadeautjes van Moeder Natuur die ons gisteren nog de wens deden uitspreken dat er gauw weer een zou volgen...
 
En wat zie ik dan wanneer ik vanochtend terwijl het buiten nog zo goed als donker is achter mijn bureau ga zitten? Een lichte vlek op een boomtak nagenoeg recht tegenover me. Details zijn dan nog amper te zien, maar het moet 'onze' Oeraluil zijn. Ik ga meteen terug naar boven om ook Nicole bij het schouwspel dat we vanuit het slaapkamerraam voortzetten te betrekken. De uil zit kennelijk op zijn gemak en heeft geen haast om te vertrekken. En dat is maar goed ook, want pas een dik kwartier later is het voldoende licht om de eerste foto's te maken. Foto's waarin door het schaarse licht het bruin en groen van de bomen amper is te zien.




We hebben enorm veel geluk, want alles bij elkaar kunnen we de uil bijna een uur lang gadeslaan. Pas dan wordt hij namelijk door de mezen en Vlaamse gaaien die zich inmiddels bij de voederplaats in onze tuin hebben verzameld, ontdekt en weggejaagd. Wat een prachtig begin van de dag!

zondag 6 november 2016

Last minute

Ik loop langzaam door de enkeldiepe laag sneeuw die de grond inmiddels bijna overal bedekt. De onderste helft daarvan - die als natte sneeuw is gevallen - is hard bevroren en kraakt bij elke stap die ik zet onder mijn schoenen. De bovenste helft daarentegen bestaat uit vederlichte poedersneeuw die bij de minste beroering geluidloos alle kanten opstuift. Het is slechts enkele graden onder nul, maar er staat een gemene wind waardoor het telkens wanneer ik de beschutting van het bos verlaat toch behoorlijk koud aanvoelt. Het vriest al een dikke week en volgens de weersverwachting zal dat ook de komende anderhalve week zo blijven. Van mij mag het. Want zolang het niet gaat dooien, krijgen we ook geen spekgladde paden en wegen.
 
Net wanneer ik bij een open veld aankom, gebeuren er twee dingen. Het begint te sneeuwen en bovendien klinkt er boven het geruis van de wind in de boomtoppen een ander geluid uit. Het is een bekend geluid, maar ik had het nu eigenlijk niet meer verwacht: het getrompetter van zwanen. Ik speur de hemel af en kan ze uiteindelijk wanneer de intensiteit van de sneeuwval iets afneemt op grote hoogte onderscheiden. Het is een redelijk grote groep die ruim anderhalve maand nadat de meeste van hun soortgenoten de reis naar het zuiden aanvingen nu kennelijk door Koning Winters aandringen last minute op reis naar warmer oorder is gegaan. Ik kan ze geen ongelijk geven...

donderdag 3 november 2016

Vildmarkslunch op Tossebergsklätten

Vandaag ben ik met vriend Bas op pad. We maken een wandeling naar de top van Tossebergsklätten, een flinke heuvel die ongeveer halverwege tussen Sunne en Torsby tot 343 boven zeeniveau omhoog rijst. Ikzelf ben hier nog nooit geweest, maar gelukkig kent Bas deze omgeving als zijn broekzak.

Terwijl we over een pad op de oosthelling naar boven lopen, zien we ineens iets aan de takken van een spar hangen.


 Het is een drone die kennelijk om de een of andere reden is neergestort.


 Vlak onder de top is er een uitzichtspunt waar we even pas op de plaats maken.


Ondanks de toch wel zware bewolking kunnen we behoorlijk ver zien.


Bij het uitkijkpunt is ook een servering, maar die is gesloten...


...dus moeten we zelf iets te eten en te drinken maken. Gelukkig zijn we daarop voorbereid en brand er al snel een vuurtje.


Een uitgelezen moment om wat foto's te maken.


Er staat ook een uitzichtstoren, maar net als bij de servering is de deur daarvan met een zwaar hangslot afgesloten.


Even poseren...


Nog een keer poseren...


En driemaal is scheepsrecht!


En dan is het tijd om van onze vildmarkslunch te genieten!


Wanneer de inwendige mens is versterkt, kijken we nog even bij het afspringpunt dat de paragliders plegen te gebruiken om van de berg af te springen. Ik hoef er niet lang over na te denken: nooit van mijn leven dat ik me daaraan zal wagen!


Dan is het hoog tijd om verder te gaan. We willen namelijk graag voordat het donker is weer bij het uitgangspunt van onze wandeling terug zijn. Eerst volgen we een bosweg en daarna een zogeheten traktorväg die door boskapmachines in de bosgrond is uitgesleten.


Door de vorst zijn de plassen die hier en daar in de soms diep uitgesleten sporen liggen allemaal bevroren.


We stellen vast de onze route ook door elanden wordt gebruikt en wanneer we ongeveer halverwege de afdaling zijn, zien we in de verte een reetje wegspringen.


Net op tijd terug waar we onze wandeling begonnen zijn. De zon is al onder!

dinsdag 1 november 2016

Voorschot

Officieel begint hij dit jaar pas op 22 december, maar vandaag hebben we alvast een voorschot op de winter gekregen. De eerste sneeuw is gevallen en er is nog meer op komst!