K(l)iekjes

Er zijn de afgelopen maand nogal wat zaken tussen de wal en het schip gevallen. Geen paniek, het betreft slechts de berichtgeving op onze blog en bovendien gaan we nu een kleine inhaalslag plegen. Daarna is iedereen die onze belevenissen volgt weer helemaal bij. En hebben we ook voor onszelf alle mooie plaatjes van deze maand 'officieel' gedocumenteerd. Hier volgen dus nog wat kliekjes. Eh, kiekjes.

Bloemetje op het strand. Gezien in het zuiden van Zweden tijden onze terugreis vanuit Nederland.

 

 

Eén van de vele bezoekjes die we - tot groot genoegen van Jeanny - aan het meer Stor-Laggen brachten.

Gezellige middag en avond bij vrienden om de ingebruikname van hun fornuis te vieren. In de oven: pizza één-punt-nul. Hij was veelbelovend en er komt zeker een vervolg.

We maakten veelvuldig gebruik van onze buitenkeuken. En zijn van plan om daarmee door te gaan totdat hij verborgen gaat onder een dikke laag sneeuw. Hé, wat doet die driepoot daar?

 

De eerste gesneuvelde muis van het nieuwe winterseizoen. Geen fraai plaatje en ook zeker niet leuk, maar binnenshuis veroorzaken deze knaagdiertjes anders veels te veel schade. De teller staat inmiddels op vijf. Het lijkt een goed muizenjaar te worden. Of niet, het is maar hoe je het bekijkt...

 

De eerste redelijk witte wandeling deze winter. Veroorzaakt door een overmaat aan rijp. Sneeuw hebben we tot nu toe niet gezien. En daardoor wordt onze negende winter in Zweden voor ons de allereerste waarbij we de eerste sneeuw niet in de maand oktober mogen verwelkomen - dat durven we met nog maar enkele uren voor de boeg en plus acht op de thermometer wel te stellen.

Ten slotte één van de vele fraaie vergezichten die we mochten aanschouwen. Vlak voor de afdaling naar Torrbergsbacken ten noorden van Laggåsen.

Hoog, maar niet droog

Nu de regen en wind van de afgelopen dagen de laatste dorre blaadjes van de bomen hebben gegeseld, is het moment daar voor een laatste schoonmaakslag. We grijpen dus wederom naar de bladerenhark. Daarna halen we ladder uit de schuur om ook de dakgoten te ontdoen van een flinke hoeveelheid bladeren. Deze zijn voor een deel al half vergaan, zodat we op elke twee à drie emmers met bladeren ook een emmer met modder en prut af moeten voeren. Terwijl ik met nog ongeveer de helft van de klus voor de boeg hoog op de ladder sta, begint het te regenen. Maar uiteraard maak ik het karwei wel af. Gedaan is maar gedaan.

Iets geheel anders

Nu even iets geheel anders. Want ons leven bestaat niet louter en alleen uit genieten van het buitenleven en de natuur. Je zou dat op basis van de dingen waarover we steevast bloggen wellicht wel denken, maar toch ontsnappen ook wij niet aan al die andere dingen die bij een meer 'standaard' dagelijks leven horen.

Werk is er daar één van. Enkele dagen geleden schreef ik al over het werk uit het leven van voor onze emigratie naar Zweden. Werk van een soort dat toch nog af en toe opduikt. Daarnaast hebben we ons nieuwe 'werk'. Dat bestaat uit twee dingen: schrijven en het zoveel mogelijk zelf doen van alle klussen in en om ons huis. Het eerste om iets te verdienen en het tweede om zoveel mogelijk op onze uitgaven te besparen. Het is overigens zo dat we ons nieuwe werk - waar alles bij elkaar behoorlijk wat tijd in gaat zitten - met bijzonder veel plezier doen.

Vervolgens zijn er alle klusjes van huishoudelijke aard. Ook wij moeten namelijk met regelmaat stofzuigen, de was doen, ramen lappen, afwassen, boodschappen doen, het sanitair oppoetsen, de houtkachel schoonmaken en ga zo maar door. En met weliswaar grotere tussenpozen ontsnappen we ook niet aan het makkelijk te vergeten, maar ozo noodzakelijke reinigen van bijvoorbeeld het vetfilter en binnenhuis van de afzuigkap, de stoffilters en ventielen van de verwarming en het ventilatiesysteem, de wasmachine en -droger, de afvoerputjes en meer van dat soort vuil- en stofverzamelaars. Allemaal dingen die minder tot de verbeelding zullen spreken dan bijvoorbeeld ontmoetingen met wilde dieren of koken op open vuur. Maar wel dingen waar wederom tijd en energie in gaan zitten.

Zo hebben we onlangs een hele dag besteed aan laatstgenoemde periodieke schoonmaakoperaties. En ook dit met plezier. We hebben namelijk niet alleen geaccepteerd dat deze dingen ook bij ons leven horen, maar doen ze vandaag de dag - in tegenstelling tot vroeger toen alles door zelfopgelegde dwang 'haast je, rep je' moest - kalm en rustig aan. En ook mede daardoor is ons leven nu iets geheel anders dan het vroeger was.

Wintersloffen

Ondanks het nog steeds ontbreken van winterse weersvooruitzichten gaan onze voorbereidingen op de winter gewoon door. Zo staan inmiddels alle buitenspullen netjes opgeborgen binnenshuis of onderdak. En met uitzondering van de spullen ten behoeve van onze buitenkeuken - die we voor die tijd wellicht nog enkele malen zullen gebruiken - halen we ze pas in het voorjaar weer tevoorschijn. Daarnaast is onze auto inmiddels voorzien van wintersloffen. Met dubbs - kleine spijkertjes - welteverstaan. Niet omdat dit op korte termijn al nodig lijkt te zijn. Dat zou in tegenspaak zijn met de openingszin van deze post. Maar wel omdat we het ons gezien de staat van onze zomerbanden - het lijken wel slicks, in het voorjaar moeten we nieuwe kopen - niet kunnen veroorloven om straks door winterse wegcondities te worden verrast. We hebben geen zin om dan met de auto in de greppel naast de weg te belanden. Of erger nog, tegen een forse boom of flinke steen. Wat dat soort zaken betreft handelen we naar het gezegde dat voorkomen beter is dan genezen. Dat scheelt niet alleen een hoop gedoe, maar is beter voor de portemonnee bovendien.

Wespennest

Ik ben net om de hoek van de oude stuga op ons erf gelopen wanneer ik in de verte iets op de grond zie liggen. Wat zou het zijn? Het is nog te ver weg om het goed te kunnen zien, maar enkele passen later heb ik beter zicht op het onderwerp van mijn aandacht en krijg ik een vermoeden.

Dat blijkt juist te zijn. De op de grond verspreid liggende papierachtige flarden zijn afkomstig van een wespennest.

Maar waar is het nest zelf dan? Het duurt even voordat ik het heb gevonden. Het hangt hoog - veel hoger dan ik had verwacht - en goed verstopt in de takken van forse spar. Ondanks de afstand kan ik vanaf de grond duidelijk zien dat het nest behoorlijk is beschadigd. Het moet ergens na gistermiddag twee uur - toen ben ik hier ook voorbij gelopen, maar lag er nog niets op de grond - door één of ander roofdier te grazen zijn genomen.

Nicole's waarschuwingen in de wind slaand, kan ik het natuurlijk niet laten om de ladder uit de schuur te halen en omhoog te klimmen om de overblijfselen van het wespennest van dichtbij te bekijken. Het grootste deel daarvan is helemaal leeggeplunderd, maar hier en daar zijn de 'capsules' waarin de wespen van plan waren om de winter door te brengen nog duidelijk zichtbaar. Terwijl ik met mijn neus letterlijk bovenop het nest sta, komt daaruit ineens een wesp tevoorschijn. En dan nog één. Kennelijk hebben enkele bewoners de aanslag toch overleefd.

Wanneer de wespen tekenen van verhoogde activiteit en aandacht voor mijn persoon beginnen te vertonen, houd ik het voor gezien. Ik klim de ladder weer af en ga er vandoor. Ik heb namelijk geen zin om te worden gestoken. En om Nicôle een reden te geven om te kunnen zeggen: "Zie je wel?"

Omschakeling

Eigenlijk kwam het wel goed uit dat het gisteren de hele dag regende. Ik had namelijk een hele dag ouderwets bureauwerk voor de boeg. En de gestaag - en bij vlagen hevig - vallende regen hield de verleiding om er de brui aan te geven en naar buiten te gaan tegen. Af en toe kruip ik nog wel eens terug in de huid van mijn voormalige beroep en houd ik me bezig met het oplossen van andermans problemen. Ik doe dat dan niet omdat ik het zo leuk vind - die tijd is echt voorbij, maar puur en alleen om een ander te helpen. En elke keer weer krijg ik dan de bevestiging dat mijn keuze om met dit soort werk te stoppen de juiste was.

 

Zo ook gisteren toen mijn lichaam en geest aan het einde van de dag bijna letterlijk om genade smeekten. Ondanks de regen trok ik er toen op uit voor een lange wandeling. Om mijn lijf dat heel de dag had stilgezeten weer op gang te krijgen. En om mijn hersenen die daarentegen bijna doorlopend op volle toeren hadden gedraaid weer tot rust te laten komen. Gelukkig verliep die omschakeling redelijk vlotjes. Al snel was mijn geest helemaal leeg en genoot ik volop van hoe de regen het bos - en mij - tijdens de snel invallende duisternis 'teisterde'.

 

Het leek me wel toepasselijk om deze post af te sluiten met onderstaande foto uit de oude doos. Hierop is vastgelegd hoe ik in januari 2005 na een finale opruimslag afscheid nam van mijn werkplek in Amsterdam. Enkele tellen later was het rolgordijn dicht en het licht uit. En waren Nicôle en ik onderweg naar huis - toen nog in Castricum - om enkele maanden later naar Zweden te emigreren.

Regen

Het is niet bepaald inspirerend weer. Het is zwaar bewolkt - dus donker - en het regent. Ondanks het feit dat het kwik slechts enkele tienden van een graad boven het vriespunt staat, valt de neerslag niet als sneeuw. Kennelijk is het in de hogere luchtlagen warmer dan hier beneden. Jeanny had het tijdens de ochtendwandeling al snel bekeken. Ze deed in recordtempo wat ze moest doen om daarna meteen rechtsomkeert te maken. Snel weer terug naar binnen waar het warm en droog is, moet ze hebben gedacht. Ik kon haar voor deze keer geen ongelijk geven.

Elandenjacht

We kunnen er niet omheen, er zijn ook minder mooie momenten. Zo begon afgelopen maandag de jaarlijkse elandenjacht. Nu hebben we sinds we negen jaar geleden voor het eerst met de aanblik van een doodgeschoten eland werden geconfronteerd wel het één en ander gezien. En daardoor brengen de taferelen die deze jacht met zich meebrengt bij ons inmiddels minder onrust teweeg dan toen. Maar toch laat hetgeen zich tijdens het jachtseizoen in de bossen afspeelt ons verre van onberoerd. Zeker als het zo dichtbij komt als afgelopen week. Twee dagen lang was de directe omgeving van ons huis het toneel van een onverbiddelijke drijfjacht die uiteindelijk vijf elanden - drie honkvaste en twee toevallige passanten - het leven kostte. Een andere dag legden aan de achterkant van de heuvel waartegen ons huis ligt ook nog eens twee elanden het loodje. Dit jaar hadden de jagers dus veel geluk en de dieren duidelijk niet. Tja, wat moeten we er verder van zeggen? De elandenjacht is onlosmakelijk verbonden met het leven in Zweden. Wij doen als toeschouwers slechts verslag van wat we meemaken. En daar zullen de komende tijd waarschijnlijk geen ontmoetingen met elanden meer bij zijn. De bossen rondom ons huis zijn namelijk leeg en ja, dat vinden we erg jammer.

Waarschuwing: onderstaande foto's kunnen als onprettig worden ervaren, je kunt er ook voor kiezen om ze niet te bekijken.

Een mooi moment

We hebben een mooi moment uitgekozen voor onze middagwandeling met Jeanny. Donkere wolken pakken zich samen boven de heuvel achter ons huis. De wind wakkert aan en er spetteren regendruppels naar beneden. Het is waterkoud. Met het kwik maar net boven nul moeten we flink doorstappen om op temperatuur te komen. En te blijven. We redden ons buiten nog steeds zonder jas met slechts een dik tweede shirt. Weer in de warmte thuiskomen is op die manier extra lekker.

 

Wanneer we langs de bosrand terug naar huis lopen, horen we getrompetter. Eerst in de verte, maar het komt snel dichterbij. Niet veel later zien we tussen de boomkruinen door enkele zwanen vliegen. Een klein groepje achterblijvers dat nu kennelijk toch koers naar het zuiden heeft gezet. In gedachten wensen we deze prachtige vogels een behouden vlucht. En verheugen we ons nu al op het moment van gelukzaligheid dat het weerzien met hen volgend voorjaar zal opleveren. Over mooie momenten gesproken...

Huisvlijt

Vorige week ben ik veel aan het knutselen geweest met vakantievrienden Mario en Rob. Onder een stralende herfstzon was het goed toeven in de tuin van hun huis, net even buiten Laggåsen.

Allereerst stond het maken van enkele harten op het programma. In een mal in de vorm van een hart lijmden we stukjes van allerlei soorten takken. 

Hier schieten we al aardig op en is het de hoogste tijd voor een theepauze.

Wanneer de mal helemaal is opgevuld, en alle rondjes met behulp van het lijmpistool goed aan elkaar zijn gelijmd, mogen de harten uit de vorm en draaien we ze om. De gaten die tussen de grote rondjes zijn ontstaan, vullen we op met kleinere stukjes tak. Aan de bovenkant draaien we een klein haakje waaraan we een touw bevestigen, zodat de harten kunnen worden opgehangen. Voor 'het mooie' doen we het touw ook rondom het hart.

We mogen niet te zuinig zijn met lijm, anders vallen de harten na het drogen uit elkaar. Er gaan dus heel wat lijmpatronen doorheen deze dagen!

Na het maken van enkele harten wagen we ons aan een kerstboom. Een iets ander principe, waarbij de ronde schijfjes niet aan elkaar worden geplakt, maar op een stuk triplex in de vorm van een boom worden vastgezet. Door beide zijden te beplakken, kan de boom later in de vensterbank staan zonder dat er van binnen of van buiten een lelijke kant is te zien.

Wanneer we het plakwerk hebben voltooid, mag Rob aan de slag. Hij zaagt de stammen voor ons op maat en maakt er bovendien een gleuf in waarin de kerstboom kan worden vastgelijmd. Het resultaat van onze huisvlijt zie je op de volgende foto.

Lachspieren

Nou zeg! Lig ik lekker te dutten en word ik ineens wakker onder een hoop dorre bladeren. Volgens mijn baasjes met de bedoeling om een vierde spiergroep te trainen: de buik- oftewel lachspieren. Nou, wat een lol. Ik ben mijn baasjes graag ter wille, maar vind er niets grappigs aan. Even poseren voor een foto en dan ga ik er snel vandoor.

Loon naar werken

Het blaadjes harken is weer begonnen. Dat is een jaarlijks terugkerende workout waarbij zo'n beetje alle spiergroepen aan bod komen. Eerst harken we de afgevallen bladeren op grote hopen - armspieren. Vervolgens deponeren we ze in een kruiwagen - rugspieren. Om ze ten slotte af te voeren naar een plek diep in het bos - beenspieren. En dat de hele dag door, kruiwagenlading voor kruiwagenlading.

We klagen echter niet, want wat is er heilzamer voor lichaam en geest dan lekker in de buitenlucht bezig te zijn? Bovendien knappert er inmiddels een houtvuurtje. Met daarboven een pan waarin een aantal broodjes ligt te rijzen.

Loon naar werken. Warme ciabattabroodjes met chorizoworst. Heerlijk!

Winterbanket

De ochtend na onze thuiskomst worden we hartelijk verwelkomd door een grote hoeveelheid vogeltjes die zich op ons erf heeft verzameld. Ze zijn er weer allemaal. De koolmeesjes, pimpelmeesjes, boomkruipers, matkopjes, glanskopjes en ga zo maar door. Luid kwetterend en tjilpend zitten ze in de bomen, op de grond en zelfs tot op de vensterbanken aan toe. Sommigen vliegen rondjes op de plekken waar 's winters de voederplaatsen staan. De brutaalsten van het stel - ja, dat zijn de matkopjes - zoeken ons zelfs heel bewust op. Ze vliegen rondjes om ons heen en gaan nog net niet op onze schouders zitten. Wat een fantastisch weerzien!

Al deze diertjes zijn door de oprukkende kou en duisternis geprikkeld om een plek te zoeken om te overwinteren. De aanwezigheid van beschutting en voer zijn daarbij essentieel. Met dat eerste zit het hier wel goed, maar de voertonnen in de schuur zijn nog allemaal leeg. En daarom bestaan de eerste boodschappen die we doen - zelfs nog voordat we onze eigen koelkast weer vullen - uit een flinke hoeveelheid vetbollen en zonnebloempitten voor onze gevederde vrienden.

Vanaf nu is het winterbanket voor de vogels geopend.

Afgestreken

Het komende halfjaar zal gesleep met brandhout weer tot de dagelijkse routine behoren. Voorlopig redden we het nog met een 'afgestreken' mand per dag. Maar als het straks echt koud wordt, dan hebben we er twee nodig. Met een 'top'.

Herfstbladeren

We vallen met onze neus in de... Woensdagnacht heeft het stevig gestormd en nu ligt een groot deel van de bladeren die bij onze terugkomst in Zweden nog mooi goudgeel aan de bomen hingen op de grond. We zullen er dus niet aan ontkomen om één dezer dagen met de bladerenhark aan de slag te gaan. Maar ach, wat is er mooier dan lekker buiten bezig te zijn?

Geluksmomenten

De afgelopen twee weken ben ik met mijn baasjes mee op reis geweest naar het land waar we tijdens mijn eerste twee levensjaren hebben gewoond. Het was een heel stuk autorijden. Dat was echter geen probleem, want ik ben een bereisde hond en voel me in de auto prima op mijn gemak. Zeker nu we daarin plaats genoeg hebben om mijn kingsize bed mee te nemen zodat de teller de kilometers kan wegtikken terwijl ik lekker uitgestrekt lig te dutten. Ook op de veerboten liep alles gesmeerd. Dankzij mijn status als bejaarde en slecht ter been zijnde hond mochten we de auto op een speciale plek parkeren zodat we niet eerst een heel stuk over een glibberig nat metalen dek hoefden te lopen - wat heb ik daar een hekel aan! - voordat we naar binnen konden. En ook de hutten waren deze keren smetteloos schoon.

 

Gedurende alle bezoeken die we hebben afgelegd, maakte ik het mijn baasjes zo makkelijk mogelijk. Ik wachtte rustig af totdat het weer tijd was om zelf wat aandacht te krijgen. En wanneer we er dan op uit gingen om een stuk te lopen, genoot ik van alle vreemde luchtjes zonder te protesteren tegen het feit dat ik de hele tijd aan de riem zat. Slechts één keer mocht ik los. Dat was toen we lekker gingen uitwaaien in de duinen bij IJmuiden aan Zee. Ik kan me nog herinneren dat we daar vaak kwamen nadat ik na de operatie aan mijn elleboog eindelijk weer pijnvrij kon lopen, maar dat is inmiddels heel erg lang geleden...

 

Tijdens de reis terug naar huis hadden mijn baasjes een verrassing voor me in petto. Speciaal voor mij maakten ze een omweg lang Het Strand waar ik me het afgelopen voorjaar ook al enkele keren zo goed vermaakte. Blijer hadden ze me niet kunnen maken. Terwijl mijn baasjes relaxt over het strand voortbanjerden en ik - bevrijd van de riem aan mijn halsband - bij tijd en wijle in vliegende vaart voorbij kwam stuiven, hield de hele wereld om ons heen op te bestaan en beleefden we enkele onvervalste geluksmomenten. Zo mooi kan het leven zijn.

Weer thuis

De goede lezer zal inmiddels hebben begrepen dat we een korte herfsttrip naar Nederland hebben gemaakt. Daar bezochten we enkele familieleden en genoten we van de relatieve rust op de Veluwe. Zoals jullie aan de foto's bij de laatste drie posts hebben gezien, werden we daar op mooie beelden getrakteerd. De tijd is voorbij gevlogen en voordat we er erg in hebben, staan we alweer in de rij voor de veerboot die ons van Rostock naar Trelleborg zal brengen.

De volgende ochtend is het in het zuiden van Zweden behoorlijk druk op de weg. Er is met name veel vrachtverkeer, onder andere afkomstig van de Öresundbrug en de diverse veerboten die 's nachts van Duitsland naar Zweden varen.

 

De meeste akkers langs de weg zijn al leeg. De kleuren geel en bruin domineren. 

Net als de afgelopen dagen in Nederland, is het ook nu mooi weer. De zon doet goed haar best dus maken we een extra stop zodat de dames een zonnebad kunnen nemen.

Hoe meer we naar het noorden komen, des te leger worden de wegen.

Aan het einde van de middag maken we nogmaals een stop en mag Jeanny tot haar grote genoegen even pootjebaden.

We rijden weer verder. De zon staat al laag en zorgt voor een langgerekte schaduw van de auto op de kale akker naast de weg.

En dan, als het al lang donker is, zijn we weer thuis.

Vijf kleine egeltjes

Midden op de dag komen we ze tegen. Vijf kleine egeltjes, stekelige bolletjes amper zo groot als een vuist. Op zoek naar lekkere hapjes scharrelen ze door de bosrand. De wijde wereld verkennend. Moeder egel is in geen velden of wegen te bekennen. Vermoeiend is het kennelijk wel. Terwijl we behoedzaam foto's maken, valt één van de diertjes ter plekke in slaap. Hopelijk zoeken de egeltjes weer snel de beschutting op, want ze lijken zich totaal onbewust van alle gevaren die in de grote boze wereld om hen heen op de loer liggen.
 

Bronsttijd

In het Nationale Park De Hoge Veluwe is de bronsttijd van de edelherten - kroonherten zeggen we in Zweden - in volle gang. Wanneer we 's avonds rond de klok van zeven van 'de voorstelling' genieten, geeft de ondergaande zon het decor een caleidoscoop van kleur. Het is natuurlijk niet veel anders dan dieren kijken in de dierentuin, maar ondanks dat zijn de beelden toch mooi en indrukwekkend.