Aangezien er voor later op de dag onweer is voorspeld, zijn we al vroeg op pad voor een lange wandeling. We gaan nu eens niet direct het bos in, maar kiezen voor de eerste kilometers een grusweg en dat blijkt een klein half uur later een goede keuze. Dan zien we namelijk in de verte iets in de begroeiing aan de rand van de weg bewegen. Nicôle denkt in eerste instantie aan een haas, maar even later stapt het dier de weg op en blijkt het een vos te zijn. Het is een jong exemplaar, een pup van hooguit enkele maanden oud.
We blijven als bevroren staan. De pup snuffelt eerst een tijdje aan de rand van de weg. Dan begint het dier over de weg onze kant op te draven. We willen onze aanwezigheid niet verraden, dus doen we geen poging om onze camera uit de rugzak te halen. Het vosje maakt ondertussen aardig vaart. In een mum van tijd overbrugt het de afstand - ongeveer honderd meter - die ons in eerste instantie scheidde om uiteindelijk op nog geen twee meter afstand van ons pas op de plaats te maken. Pas op dat moment lijkt het dier - dat de wind in de rug heeft en ons dus niet kan ruiken - iets ongewoons op te vallen. Het kijkt ons even indringend aan en verdwijnt dan met enkele hoge sprongen in het bos.
Onder de indruk van deze ontmoeting lopen we langzaam verder. Het duurt niet lang voordat we nog een keer omkijken. De weg achter ons is leeg, maar als we onze blik naar de helling onder de weg verleggen, zien we het vosje weer staan. Kennelijk net zo nieuwsgierig als wij staat het naar ons de kijken. Dan draait het zich om om voorgoed uit ons zicht te verdwijnen.
Wanneer we twee uur later op een kale vlakte pauzeren, zijn onze gedachten nog steeds vol van onze ontmoeting met de jonge vos. Moeder Natuur heeft echter nog meer voor ons in petto, want terwijl we van de meegebrachte broodjes genieten, zie ik vanuit mijn ooghoeken ineens iets bewegen. Zo'n vijftig meter bij ons vandaan wandelt er een jonge reegeit voorbij. Om de paar passen knabbelt ze even aan het spaarzame groen dat tussen de rotsblokken groeit.
We zoomen even in zodat het dier duidelijker te zien is. Ook nu zijn we weer doodstil. De reegeit merkt ons niet op en wandelt enkele minuten later weer uit beeld.
Aan de hemel zijn inmiddels dreigende wolken verschenen. Gerommel in de verte maakt duidelijk dat er niet alleen regen, maar ook onweer op komst is. We breken op en zetten koers op huis aan.
Eerder op de dag hadden we het er nog over dat we al lange tijd geen sporen van wolven meer hadden gezien en nu worden we op onze wenken bediend...
Ook stellen we vast dat we waarschijnlijk een goede bosbessenoogst gaan krijgen.
Uiteindelijk zijn we weer thuis voordat het naderende onweer ons heeft ingehaald. Terwijl we op de bank in de tuin nagenieten van al het moois dat we hebben gezien, komt er heel laag een buizerd overvliegen om vervolgens boven in de top van een spar aan de rand van ons erf plaats te nemen. Zonder enige schroom lijkt de vogel ons erf naar iets eetbaars af te speuren, ons ondertussen de gelegenheid gevend hem goed te bestuderen. Dan neemt de wind toe, beginnen de boomtoppen te zwaaien en gaat de buizerd er vandoor. De donder neemt in volume toe en de eerste regendruppels beginnen te vallen. Het is hoog tijd om naar binnen te gaan, maar onze gedachten zullen nog enige tijd buiten blijven bij de drie mooie ontmoetingen die we vandaag hebben gehad.
