Fijne paasdagen!

Vanuit het Hoge Noorden wensen we al onze lezers fijne paasdagen toe!

 

Nicôle, Ben & Jeanny

Drukker dan normaal

De afgelopen tijd hebben we het veel drukker gehad dan normaal. Ondanks dat zijn we wel doorgegaan met het bewust vrijhouden van een deel van de tijd voor onszelf. We moeten immers van het leven blijven genieten toch? En daarom zijn er enkele andere dingen bij ingeschoten. De meest in het oog springende daarvan is dat we minder regelmatig op deze blog hebben gepost.

 

We hadden dat overigens enkele maanden geleden al aangekondigd. Met als reden dat we voornemens waren om eindelijk eens serieus met het derde deel in de boekenreeks over onze emigratie naar Zweden aan de slag te gaan. We hebben woord gehouden, want dat is één van de dingen waar we hard mee bezig zijn. Daarnaast besteden we aardig wat tijd aan het voorbereiden van iets anders dat ons de komende maanden van de straat gaat houden.

 

Wat 'deel drie' betreft kunnen we melden dat de tekst daarvan inmiddels grotendeels vaststaat. Wat nog rest zijn het fotowerk, de lay-out en de wijze van publiceren. We hopen dit alles voor de zomer te kunnen afronden. Binnenkort zullen we hier dieper op ingaan. Wordt vervolgd...

Reclamespook

Onlangs schreef ik een stukje over onze keuze om deze website vrij van reclame en advertenties te houden. Het doel daarvan is simpel. We willen onze gewaardeerde lezers - jullie dus - vrijwaren van ongewenste reclame. Dat is namelijk iets waar we zelf ook niet van houden. En om onszelf tegen het reclamespook te beschermen, zijn we de laatste tijd behoorlijk ver gegaan.

 

Zo begonnen we in november vorig jaar met het opzeggen van ons abonnement op de regionale krant. Deze begon namelijk meer en meer op een veredelde reclamefolder te lijken. Dagen waarbij ruim de helft van alle paginaruimte uit reclame en advertenties bestond, waren geen uitzondering. En vaak was het zelfs nog erger. Voor nieuws was er daarentegen steeds minder plaats, terwijl het ons daar toch om was te doen. Nu lezen we de krant - landelijk en regionaal - op internet. En ja, ook daarbij worden we helaas op reclame getrakteerd. Maar nu zonder dat we daar zelf ook nog eens een dikke 2.200 kronen - ruim 250 euro - per jaar voor moeten betalen.

 

Voor die 2.200 kronen hebben we een veel betere bestemming. Want wat vinden jullie van het feit dat tegenwoordig zo'n beetje elk televisieprogramma om de haverklap door ellenlange reclameblokken wordt onderbroken? Wij worden daar simpel van en dan drukken we ons netjes uit. Van dat geld kopen we dus dvd's van televisieseries en films, die we tijdens de donkere winteravonden bekijken. En geloof ons, het is een enorme verademing om televisie te kijken zonder gestoord te worden door - of van, vul het zelf maar in - een vloedgolf van ellendige reclame.

 

Ten slotte prijkt er sinds enkele weken geleden een groen bordje op de deksel van onze brievenbus. Met een tekst die de postbode er van moet weerhouden om deze in het vervolg nog vol te stoppen met dikke pakketten ongeadresseerd reclamedrukwerk.

 

Eens kijken wat we nog meer kunnen verzinnen om het reclamespook uit te bannen.

Wasbeurt

Vanmiddag steeg het kwik tot vier graden boven nul. Het was dus een prima moment om de auto weer eens te wassen. En dat was nodig ook, want de vorige keer was maanden geleden. Niet omdat we er een hekel aan hebben om de auto te wassen, maar vanwege de praktische problemen die je krijgt als je bij min twintig een emmer water over je auto gooit...

Na afloop van de wasbeurt herkenden we onze auto bijna niet meer terug.

Wat een spiegel! Zo heb je wel eer van je werk.

Langzaam maar zeker

Na de eerste lentebodes die we halverwege februari al mochten begroeten, hebben we hier geen gans of zwaan meer gezien. En we kunnen ze geen ongelijk geven. Want hoewel we overdag regelmatig een flinke dosis zonnewarmte krijgen, vriest het ´s nachts nog ruim in de dubbele cijfers. Ondanks het feit dat het volgens de kalender lente is, heeft de winter ons nog steeds stevig in haar greep.

 

Dat was vorig jaar rond deze tijd wel anders. Toen waren de ganzen en zwanen al massaal gearriveerd. We hadden zelfs al muggen, vlinders en een houtsnip gezien! We zakten waar we ook gingen of stonden, weg in de blubber van de langzaam ontdooiende grond. En konden al volop genieten van de felgele bloempjes van het klein hoefblad, de eerste lentebloeier.

 

Toch komt er nu eindelijk beweging in de natuur. Op de eerste voorjaarsbloeiers zullen we nog wel even moeten wachten, daarvoor ligt er nog te veel sneeuw. Maar iets hogerop beginnen de eerste knopjes langzaam maar zeker te groeien.

Tijd

Afgelopen woensdag passeerden we weer één van de mijlpalen waarmee we het jaar tegenwoordig indelen: de voorjaarsequinox. En in tegenstelling tot de Zweden - die alle voorzichtigheid betrachten en daarmee wachten totdat het eind april Valborg oftewel Walpurgis is - namen wij daarmee afscheid van de duisternis, om vervolgens het lichte jaargetijde welkom te heten.

 

Welbeschouwd zijn er zes momenten, waaraan we in ons huidige leven de voortgang van de tijd afmeten. Vier daarvan liggen op de kalender vast. Dat zijn de voor- en najaarsequinox, alsmede de zomer- en winterzonnewende. De andere twee kunnen van jaar tot jaar nogal verschillen. Dat zijn het begin en het einde van de winter, die wij afmeten aan onze eigen criteria van vorst, sneeuw en ijs. Deze zes momenten hebben alles te maken met de seizoenen en de dagelijkse hoeveelheid licht, dé twee dingen die thans ons dagelijkse doen en laten - oftewel de besteding van onze tijd - grotendeels bepalen.

 

Hoe anders was het in ons vorige leven. Toen maten we de voortgang van de tijd aan weekends, feestdagen en vakanties. Korte tijdspannes waarin we koste wat het kost, zoveel mogelijk uit onze schaarse vrije tijd moesten zien te halen. Iets wat soms lastig en uiterst stressvol was.

 

Nee, geef ons dan maar de connectie met de tijd die we vandaag de dag hebben. Een connectie die meer op harmonie dan op strijd is gebaseerd, waarbij we van alles kunnen genieten precies op de momenten dat de tijd daar rijp voor is.

Veel te koud

Ongeveer een maand geleden schreef ik over een das die onder een verlaten huis hier in de buurt zijn winteronderkomen heeft. Welnu, die is voor het eerst sinds lange tijd weer eens naar buiten gekomen. Gisteren vonden we de voor dit dier zo kenmerkende sporen in de sneeuw. Daaraan konden we zien dat de das eerst een rondje om het huis heeft gelopen. Tijdens dat rondje is het dier op drie plaatsen naar een op enkele meters van het huis staand struikje gelopen, om vervolgens weer in zijn eigen sporen terug te keren. Daarna heeft de das nog een langer uitstapje over de weg gemaakt, om ten slotte weer snel de warmte en geborgenheid van zijn 'hol' op te zoeken. Het was immers nog veel te koud.

Geen centje pijn...

Gisteren moest ik naar de dokter. Niets om je zorgen over te maken, hoor. Het was gewoon voor mijn jaarlijkse inentingen. Die krijg ik om te voorkomen dat ik besmet raak met enge ziektes, met alle nare gevolgen van dien. Daar zit ik namelijk niet op te wachten. En gelukkig denken mijn baasjes er hetzelfde over. Ik vond de prikken helemaal niet eng. Voordat ik het wist, was het alweer voorbij. Zonder dat ik er iets van had gevoeld, geen centje pijn...

 

Toen we weer thuis waren, kreeg ik iets lekkers te eten. Daarna dook ik meteen in mijn mand om een lekker dutje te doen.

Bingo!

Gisteren bezocht Nicôle samen met een vriendin de matbingo in Gustavsfors. Deze speciale tak van de bingosport - waarbij de prijzen uit etenspakketten bestaan - is hier in de omgeving mateloos populair. De evenementen worden druk bezocht en veel van de - over het algemeen op leeftijd zijnde - deelnemers hebben er een lange autoreis voor over om een gokje te wagen. 

Hieronder een kleine sfeerimpressie.

De belangrijkste functionaris van het evenement: de man van de balletjesmachine.

De bingokaarten. Als je er zes koopt, dan is het lagom.

Het deelnemersveld tijdens de pauze, met in het midden een opvallend jonge deelneemster.

En hier is het allemaal om te doen: de prijzentafel, vol met prachtige prijzen in de vorm van etenspakketten.

Met dank aan Marjo voor het maken van de foto's.

Onderweg

Vandaag zijn we naar Karlstad geweest om wat inkopen te doen. We waren dus een groot deel van de dag onderweg. Hier volgen wat foto's.

Zaak gesloten

Gisteravond laat werd ons vermoeden definitief bevestigd. Vlak voordat we naar bed gingen, wierp Nicôle nog een laatste blik naar buiten. En daar zag ze aan de bosrand bij één van de vogelvoederplaatsen een beest over de grond scharrelen. Het was natuurlijk donker, maar in het schijnsel van de buitenverlichting was duidelijk te zien dat het een marter was.

Daarmee zijn wat ons betreft in één klap twee raadsels opgelost. Om te beginnen hebben we een verklaring voor het feit dat we hier nagenoeg geen enkele specht meer zien - iets waarover ik enkele dagen geleden al schreef. Bovendien is er nu eindelijk een verklaring voor het pindakaasmysterie waarover Nicôle vorige winter berichtte. Ook daarvoor hadden we toen al onze vermoedens, maar zonder tastbaar bewijs of tenminste sterke aanwijzingen kun je natuurlijk van alles verzinnen.

 

Deze winter hebben we overigens geen pindakaas aan de vogels gevoerd. Deze leken zich namelijk prima met zonnebloempitten, pinda's en vetbollen te redden. Daardoor was een echte herhaling van het pindakaasmysterie niet mogelijk, puur en alleen al omdat er überhaupt geen potten met pindakaas waren om te ontvreemden.

Een soort van herhaling was er echter wel, want enkele weken geleden begonnen er complete houders met vetbollen te verdwijnen. Eén keer vonden we zo'n verdwenen houder weer terug. Tientallen meters het bos in en - uiteraard - leeg. Twee andere keren waren we minder fortuinlijk. Ondanks intensief zoeken, vonden we toen niets meer van de verdwenen houders terug. Sindsdien bindt Nicôle de overgebleven houders stevig met ijzerdraad vast. En alhoewel we enkele keren hebben gezien dat er stevig aan was gesjord, is er - tot nu toe - nooit meer één verdwenen.

Als laatste bewijs heb ik vanochtend nog een foto gemaakt van de sporen die de marter gisteravond in de sneeuw heeft achtergelaten. En daarmee is de zaak gesloten.

Pas op de plaats

Koning Winter is helemaal terug. De milde temperatuur waar we begin deze maand zo van genoten, heeft plaatsgemaakt voor een ijzige kou. 's Nachts vriest het met zo'n twintig graden onder nul stevig. En ook overdag blijft de temperatuur ver onder het vriespunt. Gelukkig schijnt de zon dan volop, zodat de gevoelstemperatuur nog enigszins behaaglijk is.

De lente maakt dus pas op de plaats. En volgens de weersprognose zal dat nog wel even zo blijven. Alle voortekenen van een vroeg voorjaar ten spijt, ziet het er naar uit dat de winter zich voorlopig nog niet gewonnen geeft.

Verleiding

Enkele dagen geleden kocht ik bij een webwinkel een autolader voor onze mobiele telefoons. Dat was nog even zoeken, want onze mobieltjes zijn nu niet bepaald modern om van 'smart' maar niet te spreken. Uiteindelijk vond ik echter wat ik zocht en gisteren zat de lader al bij de post. Makkelijk, supersnel en voor slechts 69 kronen inclusief verzendkosten. Wat wil een mens nog meer?

 

Na het plaatsen van m'n bestelling kreeg ik overigens nog een mooie aanbieding. Als ik op m'n blog iets over het gekochte product zou schrijven en een link naar de webwinkel zou plaatsen, dan was dat goed voor een tegoedbon van 300 kronen. Snel verdiend en niet verkeerd omdat we nog meer bij de betreffende winkel willen kopen.

 

De eerste alinea van deze post - mits voorzien van een link - had me dus 300 kronen kunnen opleveren. Ik ben echter niet voor de verleiding gezwicht. Nee, ik houd m'n rug recht en ben liever een dief van eigen portemonnee.

Twee vliegen in één klap

Afgelopen donderdag schreef ik over het bonte gezelschap aan vogels dat elke dag onze voederplaatsen bezoekt. En hoewel hun aantal lager is dan voorgaande jaren, zijn de gebruikelijke soorten allemaal vertegenwoordigd. Of niet soms?

 

Nee, er is een opvallende afwezige en dat is de specht. Vorige winter vlogen de bonte spechten hier af en aan. En kregen we regelmatig groene en grijskopspechten te zien. Nu zien we daarentegen slechts af en toe een specht. Het is altijd een bonte, van de twee andere spechtensoorten hebben we tot nu toe nog geen exemplaar gezien.

 

Tot enkele dagen geleden hadden we geen enkel idee wat de oorzaak van het bijna totale ontbreken van de voor deze plek zo karakteristieke vogel zou kunnen zijn. Maar toen vond Nicôle, terwijl ze in een boek een stukje over marters las, ineens een mogelijke verklaring. De marter is namelijk een begenadigd klimmer en staat er om bekend 's nachts heel stilletjes in bomen te klimmen om de in de boomtoppen slapende vogels te verrassen - en verorberen. En laat de specht nu één van de vogelsoorten zijn die in boomtoppen overnacht èn tot het gebruikelijke menu van de marter behoort...

 

Voordat je nu denkt dat deze manier van conclusies trekken wat kort door de bocht is, nog even iets anders. Nicôle was niet zomaar informatie over marters aan het verzamelen. Ze was op zoek naar aanwijzingen om een ander raadsel op te lossen en sloeg toen - naar alle waarschijnlijkheid - twee vliegen in één klap.

De goede kant op

De volgende gegevens komen van de website van SMHI, oftewel het Zweedse Meteorologische Instituut, gelden voor vandaag en zijn van toepassing op de plaats waar we wonen.

 

Zonsopgang: 06.36 uur, 21 minuten vroeger dan een week geleden.

Zonsondergang: 17.54 uur, 18 minuten later dan een week geleden.

 

In één week tijd hebben we er dus weer een heel dik half uur aan echt daglicht bij gekregen. Het gaat nu hard de goede kant op.

Dooi

Al dagenlang stijgt het kwik overdag - volgens de regels in de schaduw gemeten - tot boven het vriespunt. En daar waar de zonnestralen vrij spel hebben, beginnen ijs en sneeuw langzaam maar zeker te verdwijnen.

 

Een bont gezelschap

Deze winter is het aantal vogels dat onze voederplaatsen bezoekt, veel kleiner dan voorgaande winters. Naar de reden daarvan kunnen we slechts raden. Misschien heeft het met het relatief milde weer te maken? Aan de andere kant beleven we nu pas de eerste héle winter op onze nieuwe plek, we verhuisden immers rond de jaarwisseling 2011-2012 hier naartoe. Daarom is het wellicht niet reëel om een vergelijking met het verleden te maken. Want wat vogelleefgebied betreft, verschilt onze nieuwe plek toch behoorlijk van onze oude stek op Lilla Laggåsen.

 

Denk nu overigens niet meteen dat we hier bijna geen vogels zien. Dat is namelijk niet het geval. Hun aantal is nog steeds groot, het is puur een vergelijking met het verleden. Bovendien mag ook de diversiteit er zijn. Zo zijn we de hele winter door bezocht door koolmezen, pimpelmezen, kuifmezen, zwarte mezen, matkoppen, glanskoppen, boomklevers, goudvinken en Vlaamse gaaien. Om maar enkele soorten te noemen. En met het op gang komen van de vogeltrek zijn bijvoorbeeld ook de vinken, bergvinken, groenvinken, sijzen en barmsijzen weer opgedoken. Het is een bont gezelschap waar we - elke dag weer - enorm van genieten.

Zwartkijkers

In tegenstelling tot in Nederland, moeten bezitters van een televisie in Zweden nog steeds een zogenaamde tv-avgift betalen. Deze variant op het vroegere Nederlandse kijk- en luistergeld wordt geïnd door de Radiotjänst in Kiruna en kost 2.076 kronen, een kleine 250 euro, per jaar. Ook buitenlanders die in Zweden een vakantiehuis bezitten, zijn - mits daar een televisie staat - verplicht om deze heffing te betalen.

De wet die dit regelt, is wat dat betreft eenvoudig en duidelijk. Als je in Zweden over een apparaat beschikt waarmee je televisie-uitzendingen kunt ontvangen, dan ben je verplicht om jezelf bij de de Radiotjänst aan te melden en de heffing te betalen. Het is niet mogelijk om betaling te ontlopen door bijvoorbeeld aan te voeren dat je geen televisie kijkt of dat je simpelweg geen Zweedse zenders kunt ontvangen. Bezit je een apparaat dat geschikt is om... Dan ben je de klos. Het is overigens wel zo dat er per huishouden maar voor maximaal één apparaat heffing moet worden betaald.

Er zijn in Zweden naar schatting ongeveer 350.000 huishoudens die geen tv-avgift betalen. Deze hebben de doorlopende aandacht van de Radiotjänst die door middel van controles en het opleggen van boetes probeert om het aantal zwartkijkers te verminderen. Vorige week kreeg de jacht op ontduikers van de heffing een nieuwe impuls. Toen startte de Zweedse publieke omroep SVT namelijk met het live streamen van al haar uitzendingen op internet, iets waar de commerciële zender TV4 overigens al in oktober van vorig jaar mee was begonnen. Daardoor werden in één klap alle bezitters van pc's, laptops, smartphones en dergelijke verplicht om de tv-avgift te betalen. Naar verwachting zal de Radiotjänst hierdoor in staat zijn om de komende tijd veel notoire zwartkijkers in de kraag te vatten.

 

Want zeg nu zelf, wie kan vandaag de dag nog geloofwaardig ontkennen niet ten minste één van laatstgenoemde apparaten te bezitten?

 

Lentekolder

Als een dolle rent hij door het bos. Hij springt over stenen en slalomt tussen de bomen door, soms amper in staat om de takken daarvan te ontwijken. Hij houdt zich niet in. Integendeel, hij geeft vol gas en ontwikkelt daarbij een enorme snelheid. Af en toe houd ik m'n hart vast. Er ligt namelijk nog een dik pak sneeuw en ik wil niet dat hij zich bezeert.

 

Plotseling houdt hij stil. Z'n bortkas gaat in hoog tempo op en neer. Z'n neusgaten bewegen in het ritme van z'n ademhaling. Al z'n spieren zijn gespannen. Hij kijkt spiedend in het rond. Ten slotte ook mijn kant uit, maar zonder me op te merken.

 

Ik zit al een minuut of tien naar hem te kijken. Goed weggedoken en zonder te bewegen, zodat hij me niet ziet. En al die tijd was hij druk in de weer. Rennend alsof z'n leven er van afhing, maar zonder dat er iets in de buurt was dat hem bedreigde. Hij volgde geen vast patroon. Rondjes en sprintjes heen en weer wisselden elkaar zonder enige logica af. Het mooiste van alles is dat ik z'n capriolen vanaf de eerste rang kan volgen. De hele show wordt vlak voor m'n neus opgevoerd.

 

Dan is de pauze voorbij. Net zo plotseling als deze begon. Schijnbaar moeiteloos springt hij hoog in de lucht en maakt daarbij een draai van honderdtachtig graden. Nog voor landing beginnen z'n poten te malen en bij het eerste contact met de grond schiet hij er weer als een raket vandoor.

 

Het is zonneklaar. De reebok waar ik naar zit te kijken, heeft last van de lentekolder.

Onstuimig

Het is warm en onstuimig weer, heel apart na enkele weken van op z'n minst matige vorst. Het kwik staat stevig boven de vijf graden. In de schaduw, welteverstaan. En in de zon is het nog een heel stuk warmer. Muts en handschoenen zijn plotseling overbodig en de jas hoeft niet meer zo nodig dicht.

 

De enige spelbreker is de wind. Die blaast stevig uit het noordwesten en laat af en toe uitschieters op storm- tot zelfs orkaankracht op ons los. Dan buigen de bomen onder luid gekraak vervaarlijk door. En vliegen de takken je letterlijk om de oren. Dat zijn enge momenten en wat ons betreft verliest de wind haar scherpe kantjes snel.

Gestoord

Naar thans blijkt zijn er sinds begin februari af en toe problemen geweest met de publicatie van lezersreacties op onze blog. Sommige van deze reacties lijken zelfs compleet te zijn verdwenen. Wij hebben ze in elk geval nooit gezien. We waren dus even gestoord. Sorry daarvoor.

Inmiddels hebben we alle instellingen nagelopen en moet alles weer werken zoals het hoort. Tevens hebben we een aanpassing gedaan waardoor we nu per achtergelaten lezersreactie kunnen reageren. Hopelijk komt dit de overzichtelijkheid van onze eigen reacties ten goede.

En als antwoord op enkele vragen die we kregen... Ook als je geen Google-account of andere internet identiteit hebt, kun je gewoon een reactie achterlaten. Kies daarvoor bij 'Reageer als:' één van de laatste twee opties, Naam/url (vul daarbij dan alleen je naam in) of Anoniem (we stellen het wel op prijs als je dan aan het einde van je reactie je naam vermeld).