Lentekolder

Als een dolle rent hij door het bos. Hij springt over stenen en slalomt tussen de bomen door, soms amper in staat om de takken daarvan te ontwijken. Hij houdt zich niet in. Integendeel, hij geeft vol gas en ontwikkelt daarbij een enorme snelheid. Af en toe houd ik m'n hart vast. Er ligt namelijk nog een dik pak sneeuw en ik wil niet dat hij zich bezeert.

 

Plotseling houdt hij stil. Z'n bortkas gaat in hoog tempo op en neer. Z'n neusgaten bewegen in het ritme van z'n ademhaling. Al z'n spieren zijn gespannen. Hij kijkt spiedend in het rond. Ten slotte ook mijn kant uit, maar zonder me op te merken.

 

Ik zit al een minuut of tien naar hem te kijken. Goed weggedoken en zonder te bewegen, zodat hij me niet ziet. En al die tijd was hij druk in de weer. Rennend alsof z'n leven er van afhing, maar zonder dat er iets in de buurt was dat hem bedreigde. Hij volgde geen vast patroon. Rondjes en sprintjes heen en weer wisselden elkaar zonder enige logica af. Het mooiste van alles is dat ik z'n capriolen vanaf de eerste rang kan volgen. De hele show wordt vlak voor m'n neus opgevoerd.

 

Dan is de pauze voorbij. Net zo plotseling als deze begon. Schijnbaar moeiteloos springt hij hoog in de lucht en maakt daarbij een draai van honderdtachtig graden. Nog voor landing beginnen z'n poten te malen en bij het eerste contact met de grond schiet hij er weer als een raket vandoor.

 

Het is zonneklaar. De reebok waar ik naar zit te kijken, heeft last van de lentekolder.