Afgelopen winter vond Ben een dode eland. Omdat de resten van het dier vastgevroren zaten in de diepe sneeuw, viel er niet veel meer te zien dan een hoop botten en een stuk karkas. Nu het voorjaar alle vrieskou heeft verdreven, leek het daarom een goed idee om nogmaals een kijkje te nemen bij de overblijfselen. We wilden namelijk graag weten of we met een volwassen dier of kalf te maken hadden, en of het een mannetje of een vrouwtje betrof.
Hoewel we 'speurneus' Jeanny bij ons hadden, lukte het niet om de plek terug te vinden. Sterker nog, bij het zoeken naar het eerste slachtoffer, 'maakte' ik een tweede. Toen ik mijn bergschoen op een droge tak zette, brak deze in tweeën en het achterste deel daarvan zwiepte zo in Jeanny's oog! De hond zette het uiteraard op een piepen, en mijn hart brak haast van schuldgevoel en medelijden.
Terwijl ik met Jeanny een veiliger stuk bos opzocht en haar oog nog eens goed bekeek, zette Ben de zoektocht voort. Na een kwartier was Jeanny weer bijgekomen en Ben nog steeds niet terug. Ik aaide de hond troostend en vroeg of ze het me erg kwalijk nam. Als antwoord legde ze haar poot in mijn hand en kreeg ik een lik in mijn gezicht. Alsof ze wilde zeggen dat we altijd vriendjes zullen blijven, wat er ook gebeurt en hoe onhandig het vrouwtje ook met haar omgaat...
