Moestuinblues

Door de combinatie van de vele uren daglicht per etmaal, de voedzame aarde en de elke dag weer door Nicôle aangesleepte gieters met water groeit het grootste deel van de planten in onze bescheiden moestuin nog steeds als de brandweer. Op de aardappelkist zit wederom een nieuwe 'verdieping' en de volgende zal morgen of overmorgen volgen. Ook de pompoenplanten doen het buitengewoon goed. Ze beginnen flinke proporties aan te nemen en zitten inmiddels vol met knoppen en bloemen.

 

Wat maakt een bak met goede aarde toch een enorm verschil. Ik schreef al eerder over onze vroegere en minder succesvolle moestuinexperimenten in de 'gewone' grond. Hieronder kun je zien hoe de pompoenplanten die we in een zonnig hoekje van onze tuin hebben geplant het doen. Of beter gezegd hoe ze het niet doen, want ze zijn ondanks het feit dat ze net zoveel liefdevolle aandacht als de planten in de bakken hebben gehad in drie weken tijd amper gegroeid.

 

 

Toch verloopt in de bakken nog niet alles succesvol. Zo zijn de aardbeienplanten weliswaar enorm gegroeid, maar hebben ze geen bloemen gevormd en geen bloemen betekent helaas ook geen aardbeien. Misschien komt het nog, maar het lijkt ons wel aan de late kant. En ten slotte aast er een flinke hoeveelheid kleine groene rupsjes op onze boerenkool. Elke dag plukken we er een heleboel weg, maar vooralsnog hebben we niet het idee dat we de strijd al hebben gewonnen. Tja, het kan niet allemaal meezitten natuurlijk...