Kort na zonsopgang ga ik erop uit voor een korte wandeling door de bossen en velden rondom ons huis. Het met rijp bedekte gras knispert onder de zolen van mijn laarzen en het vocht in de lucht die ik uitadem condenseert tot kleine wolkjes die als ik omkijk enkele tientallen meters lang de route aangeven die ik gelopen heb. De kou prikt op de onbedekte huid van mijn handen en gezicht. Nu - terwijl ik stevig doorstap - nog aangenaam, maar toch neem ik me voor om straks mijn muts en handschoenen uit de la waarin ze nu alweer maanden onaangeroerd liggen op te diepen en bij de kapstok klaar te leggen. Alles is met een dunne laag rijp bedekt en vooral als je in de verte kijkt, lijkt daardoor een deel van de kleur verloren te gaan als onder een laagje witte glazuur. Dan komt de zon boven de heuvel uit en voel ik haar warmte op mijn gezicht. Ik sta aan de rand van een groot veld en zie overal waar de zonnestralen het gras beroeren de rijp binnen enkele tientallen seconden verdwijnen. Om thuis te komen, moet ik weer de schaduw - en dus de kou - van het bos in. Maar ik twijfel niet en ga op huis aan, want daar wacht er een lekker ontbijt op me. Een maaltijd die de komende maanden steeds belangrijker zal worden. Want om buiten in de herfst- en winterkou goed op temperatuur te kunnen blijven, zal ik bij het ontbreken van een voorraad wintervet flink wat extra brandstof nodig hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor het lezen van onze blog.
Je kunt hier een reactie achterlaten. Alle reacties zullen worden gelezen en, indien nodig, beantwoord. We stellen het op prijs als je je naam achterlaat, per slot van rekening zijn ook wij niet 'anoniem'. Reclame en off-topic reacties zullen niet worden geplaatst. Gebruik voor persoonlijke berichten het e-mailadres op de contactpagina.
Je reactie verschijnt niet direct op de blog. Deze wordt pas geplaatst nadat wij deze hebben gelezen.
Nogmaals bedankt en... vergeet niet van elke dag te genieten!