Touchdown

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Voor het eerst sinds lange tijd toucheerden zonnestralen ons erf. Lang duurde dat moment niet - Nicôle en Jeanny hadden amper de tijd om voor een foto te poseren. Vanaf nu zal de zon echter snel terrein winnen. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat we tussen de middag lekker een uurtje in de zon kunnen zitten.

In het logeerbed

Ik had gisteren mijn dag niet. Na de ochtendwandeling bleek ik mank, en ik mocht van het vrouwtje alleen nog mee naar buiten om de post te halen. Eerlijk gezegd vond ik dat niet zo erg, want het was best glad buiten en er was maar weinig lol te beleven. Nadat ook de baas zich ermee had bemoeid, en mijn poot uitgebreid had gecontroleerd maar niets vreemds had kunnen ontdekken, liet ik me met een diepe zucht in mijn biabed zakken en dacht lekker een dutje te gaan doen.

Maar ja, omdat het al twee dagen achtereen had gedooid, en de sneeuw van het dak begon te smelten, weten de webloglezers die mijn verhalen vaker lezen waarschijnlijk wel wat er nu gaat komen. Ik schrok me een hoedje van al dat geraas en gerommel op het dak die de lawines daar veroorzaakten, dus ik schoot mijn bed weer uit. Vervolgens bleef ik net zolang rondjes lopen en hijgen totdat het vrouwtje me uiteindelijk mee naar buiten nam en ik dat enge huis kon ontvluchten.

Lang duurde de ontsnappingspoging echter niet, want met mijn zere poot mocht ik niet al te ver lopen. Dus moest ik weer terug, wéér dat griezelig klinkende huis in! Ik vond het helemaal niks, en liet dat duidelijk merken. Gelukkig kreeg ik het vrouwtje zo gek dat zij het matras van het logeerbed naar beneden sleepte, en in de bijkeuken legde. In de bijkeuken staat de verwarmingspomp, en die maakt met zijn gezoem en gebrom een dusdanig lawaai dat je de daklawines daar nauwelijks hoort. Slim bedacht van het vrouwtje!

Nog voordat ze het bed had kunnen opmaken, lag ik er al in, diep weggedoken onder het dekbed. De hele nacht heb ik op het logeerbed gelegen, en nam daar zo veel plek in dat mijn vrouwtje er nauwelijks naast paste. Mij maakte dat niet uit, ik heb redelijk geslapen ondanks mijn angsten. En vannacht? Het logeerbed is weer opgeborgen. Volgens de baas is de sneeuw grotendeels van het dak verdwenen dus kan ik rustig weer in mijn eigen bed liggen. We zullen zien. Ik weet nu hoe ik een daklawine overleef, dus bij het eerste gerommel dat ik hoor kruip ik mooi in het grote bed, tussen mijn beide baasjes in!

Oost West

Afgelopen donderdag stond in het oosten de maan al enige uren aan de hemel...

 

Toen in het westen de zon onderging. Ze werden allebei mooi door Nicôle gevangen.

 

Terug van weggeweest

De zon is natuurlijk niet echt weggeweest - daarvoor wonen we niet ver genoeg naar het noorden. Ze heeft echter wel lange tijd zo laag gestaan dat haar stralen de weg naar ons erf niet konden vinden. Inmiddels is de zon alweer een dikke maand voorbij haar laagste punt en klimt ze elke dag een stukje hoger aan de horizon. Eind vorige week was het zover dat ik - voor het eerst dit jaar - in het uiterste hoekje van ons erf heel even met m'n gezicht in de zon kon staan.

Wintermascara

Nieuw in Moeder Natuurs gratis cosmeticalijn bij min twintig: wintermascara!

Schitterend

Het is een dikke twintig graden onder nul. De hemel is strakblauw en de aarde baadt in een overvloed van zonlicht. Naast een zeer welkome warmte levert dit ook een prachtig kijkschouwspel op.

Het ijs op het meer is bedekt met een laag sneeuw, maar door de kou en droogte is het bovenste deel daarvan getransformeerd tot een laken van ijskristallen. Het is net alsof er miljarden spiegeltjes op de sneeuw liggen die het zonlicht reflecteren. En dat is nog niet alles, want vanuit een bepaalde hoek gezien, breken de kristallen het zonlicht uiteen in al haar samenstellende kleuren. Het lijkt wel alsof de sneeuw bezaait ligt met flonkerende edelstenen.

Bijgaande foto's doen eigenlijk geen recht aan de pracht van het verschijnel. Vanuit beweging gezien, is dit het mooist. Dan zie je namelijk niet alleen de momentopname van alle verschillende kleuren, maar ook hoe elke flonkering nagenoeg in een flits alle kleuren van de regenboog laat zien.

Onder deze fantastische omstandigheden loop ik het hele meer rond. Af en toe een stukje over de oever, maar het grootste deel over de schitterende deken die het ijs op het meer bedekt. De ijskristallen kraken schril onder de zolen van m'n laarzen. Op sommige plekken - waar de wind de kristallen tot grote hopen bijeen heeft geblazen - veranderd dit gekraak in een geluid dat veel weg heeft van glasgerinkel. Het is dan net alsof ik ontelbare minescuul kleine glasscherven in het rond trap. Zo worden niet alleen m'n ogen, maar ook m'n oren verwend.

 

Na drie uur stevig doorstappen, kom ik weer in de buurt van de plek waar ik de wandeling over het ijs begon. Ik besluit om het laatste stukje af te snijden, klim op de oever en loop het bos in. Richting huis en een kop warme chocolademelk.

De meedenkbank

Sinds geld een rol in m'n leven speelt - dat moet vanaf m'n achttiende zijn, toen ik begon aan m'n eerste baan - bankier ik bij de bank die met je meedenkt. Dat laatste was destijds de slogan van de bank in kwestie en wat mij betreft werd deze toezegging altijd netjes waargemaakt. Zelfs vlak voor onze emigratie naar Zweden, toen bekend was dat het leeuwendeel van m'n bankzaken naar onze nieuwe bank in Zweden zou overgaan, maakte de meedenkbank haar naam nog waar. Heel attent maakte m'n contactpersoon bij de bank toen nog een kopie van m'n net vernieuwde paspoort voor in m'n dossier. Wie weet waar dát ooit nog eens goed voor zou zijn...

Ik was dan ook enigszins verbaasd toen ik zo'n twee jaar later - in het voorjaar van 2007 - een brief van de bank ontving waarin ik in het kader van de Wid werd opgeroepen om m'n identiteit door de bank te laten vaststellen. De enige manier waarop ik dat volgens het betreffende schrijven kon doen, was door me in levende lijve bij een vestiging van de bank in Nederland te vervoegen en aldaar een geldig legitimatiebewijs alsmede een recent bewijs van inschrijving in het Zweedse bevolkingsregister te overleggen. Op de vraag of ik kon volstaan met het opsturen van kopieën van deze documenten, was het antwoord kort maar krachtig nee. Ik moest me in eigen persoon komen melden en dat ik nu niet bepaald naast de deur woonde, was geheel en al m'n eigen probleem. Helaas kon ik op dat moment wegens nog doorlopende verplichtingen niet van de bank af, maar gelukkig voerde Anders Olssons deelname aan de Antwerp Ironman 70.3 ons in de zomer van 2007 via een filiaal van de bank in Nederland naar België en kwam het met de vaststelling van m'n identiteit helemaal goed.

Of toch niet? Onlangs ontving ik namelijk een brief van de bank met het verzoek om... m'n identiteit te laten vaststellen! Volgens het schrijven was dat ooit al eens gedaan, maar was er vervolgens 'iets' fout gegaan - waarvoor excuses - en moest dit nu dus nogmaals gebeuren. Vaagheid troef, maar om het mij makkelijk te maken kon deze keer worden volstaan met het opsturen van kopiën van de benodigde documenten. Ik hoefde dus niet in Nederland op het matje te komen en als toppunt van meedenken was er zelfs een van een internationaal antwoordnummer voorziene retourenvelop bijgesloten. Tenslotte werd in de brief ook een termijn gesteld en als ik niet op tijd zou reageren, dan zou de bank gedwongen zijn om de dienstverlening aan mij te beëindigen.

 

Ik heb de retourenvelop netjes binnen de gestelde termijn teruggestuurd. Met daarin de opzegging van m'n rekeningen bij de bank.

Zoek de specht

Bijna elke keer wanneer ik voorbij kom, hoor ik hem. Dan zit hij vrolijk te tetteren in de top van een spar of den. En anders klinkt z'n schier onophoudelijke gehamer van bovenin de dode spar aan de andere kant van de weg. Zo gaat het dag in, dag uit. Al vele weken, maanden, ja zelfs al jaren lang. Ik heb natuurlijk geen idee of het al die tijd dezelfde vogel is geweest. Maar omdat ze soms wel tien jaar oud worden, zou dat best het geval kunnen zijn.

 

De specht in kwestie hoort er zó bij, dat het net is alsof er iets grondig mis is, die enkele keer dat hij verstek laat gaan. En daarom is het vreemd, dat ik hem nog nooit in woord en beeld heb gevangen. Op het moment dat die gedachte bij me opkomt, maak ik direct onderstaande foto's. Het is dan al laat op de dag, maar ondanks het slechte licht geven ze goed weer wat ik in beeld wil brengen.

 

In de bomenrij links verzamelt de specht dennen- en sparrenappels. Vervolgens vliegt hij daarmee naar de dode spar helemaal rechts in beeld.

Vlak onder de top van die dode spar heeft de specht z'n smidse. Daarin klemt hij de 'appels' die hij heeft verzameld vast, om er vervolgens met veel gehamer de zaadjes uit te pikken. Zie je de specht zitten?

Nee? Kijk dan maar eens op de volgende foto - die heb ik met maximale zoem gemaakt. Nu je weet waar de specht zit, kun je hem waarschijnlijk ook op de vorige foto wel ontdekken.

Koud, maar niet ècht...

Vorig weekend was het eindelijk zo ver dat het Koning Winter lukte om het milde winterweer plaats te laten maken voor meer winterse omstandigheden. Maar alhoewel de temperatuur sindsdien tussen de min tien en min twintig jojo't en er ook weer wat sneeuw is bijgevallen, is het nog steeds niet ècht koud te noemen.

 

Om misverstanden te voorkomen zal ik dat even naar Nederlandse begrippen vertalen, want ik kan natuurlijk niet ontkennen dat het bij tien tot twintig graden onder nul best aan de frisse kant is. Je gaat dan namelijk niet meer zonder jas naar buiten - niet voor lang in elk geval, maar aan de andere kant lijkt het in de verste verte nog niet op wat je bij min dertig - of kouder - ervaart. Dan is het pas ècht koud.

 

En ècht koud is het deze winter nog niet geweest, zo realiseerde ik me vandaag toen ik bedacht dat ik - afgezien van winterlaarzen, handschoenen en muts - eigenlijk nog steeds in een mix van zomer- en herfstkleding rondloop. Het thermo ondergoed, de extra warme pully, de gevoerde winterbroek, de wintervoering van m'n jas en de wanten liggen nog steeds in de kast. Ok, eerlijk is eerlijk, ik heb twee of drie keer iets extra's onder m'n jas aangetrokken, maar dat is dan ook alles.

 

Ondertussen is de maand januari alweer dik over de helft. Februari komt er met rasse schreden aan en dat is afgaande op onze vorige acht winters in Zweden dé maand waarin we over het algemeen het meest extreme winterweer mogen verwachten. We zullen zien hoe het dit keer uitpakt...

Spoorzoeken - wolf

Het vinden van de sporen van de lynx was nog maar het begin van de pret. Later op de dag vonden we namelijk ook nog sporen van enkele wolven. Op onderstaande foto kun je het verschil met de sporen van de lynx goed zien. Die van de wolf zijn veel groter, min of meer symmetrisch en je ziet duidelijk de indrukken die de nagels in de sneeuw hebben gemaakt.

Omdat het al laat was, kwamen we de volgende ochtend terug om de wolvensporen beter te bekijken.

Deze slingerden eindeloos door de sneeuw. De route die de wolven hadden gevolgd ging over meren, door bossen, door dichte bossages alsmede over kaalgekapte stukken en hier en daar over een weg. Op het eerste gezicht zonder duidelijk doel, maar gezien de vele markeringsplekken die we vonden, wisten de wolven precies waar ze waren en waar ze heen gingen.

Uiteindelijk kwamen we een plek tegen waar twee van de dieren in de sneeuw hadden liggen rusten.

Inmiddels heeft het weer gesneeuwd en zijn alle sporen verdwenen. Er zullen echter ongetwijfeld nieuwe worden gemaakt, zodat we het spoorzoeken voorlopig nog niet hoeven te staken.

Spoorzoeken - lynx

Tijdens de wandeling die we gisteren maakten, vonden we niet veel sporen - ik schreef al eerder over de opvallende afwezigheid van sporen van groot wild in onze omgeving. Maar toen we eenmaal wat vonden, was het wel meteen iets bijzonders.

 

Het waren de sporen van een lynx. De voetsporen van deze katachtige onderscheiden zich van die van de hondachtigen - zoals bijvoorbeeld de wolf, vos en natuurlijk de gezelschapshond - door hun asymmetrische vorm. Kijk maar naar de positie van de tenen ten opzichte van het voetkussen. Tevens ontbreken vaak de indrukken van de nagels omdat katachtigen, in tegenstelling tot hondachtigen, over het algemeen met ingetrokken nagels lopen. Je kunt op onderstaande foto ook zien dat de lynx veel grotere poten heeft dan de indrukken van de tenen en het voetkussen doen vermoeden - zie het licht ingedrukte ovaal rondom deze indrukken. Dankzij haar forse poten kan de lynx veel beter over de sneeuw lopen dan de meeste andere dieren.

Wassende maan

Zaterdagnacht zakte het kwik naar zo'n vijftien graden onder nul. Eindelijk weer eens een temperatuur die normaal is voor de tijd van het jaar. Ook gisteren overdag was het koud. Warmer dan min dertien werd het niet. Ondanks dat waren we een groot deel van de dag buiten op pad. Op zoek naar sporen en mooie plaatjes legden we - te voet - alles bij elkaar een aardige afstand af.

's Ochtends was het bewolkt en bij vlagen zelfs nevelig. Dat laatste is apart bij zo'n lage temperatuur, maar wel goed voor de vorming van een mooie laag rijp op de bomen en struiken.

Na het middaguur verdween de bewolking. De zon kreeg vrij spel, maar we liepen steeds aan de schaduwkant zodat we helaas geen enkele keer de warme sensatie van zonnestralen op onze huid konden voelen.

Vlak voor zonsondergang kwam er een dik wolkendek opzetten. Dit zorgde - wat mij betreft - voor het mooiste plaatje van de dag.

De bewolking bleef echter op afstand zodat we even later het minieme sikkeltje van de vers wassende maan konden vangen.

Bevervraat

Naast Jeanny zijn waarschijnlijk ook een boel wilde dieren in hun nopjes met het tot nu toe milde verloop van de winter. Hun motivatie daarvoor zal echter nogal verschillen van die van onze hond. Daar waar Jeanny's leven er vooral om draait zichzelf en ons te vermaken, zijn zij - dag in dag uit - voornamelijk bezig met overleven. Zij treffen niet net als onze hond twee keer per dag een goed gevulde etensbak aan, maar moeten met veel pijn en moeite zèlf hun kostje bijeen scharrelen.

Een zachte winter vergemakkelijkt deze zoektocht naar eten aanzienlijk. Om te beginnen verbruiken de dieren als het niet zo koud is veel minder energie om hun lichaamstemperatuur op peil te houden en hebben ze dan dus sowieso minder voedsel nodig. Vervolgens is door het ontbreken van een dikke laag sneeuw of ijs voor sommige dieren het eten veel makkelijker bereikbaar.

 

 

Een soort die wel vaart bij het feit dat het water nu niet overal met een laag ijs is bedekt, is de bever. Normaal gesproken is Europa's grootste knaagdier - dat zich voedt met bladknoppen, takken en schors - tijdens de winter afhankelijk van de voedselvoorraad die hij voor dit doel onder water heeft opgeslagen. Hij moet daarmee zuinig aan doen, want op is op. En aangezien zijn burcht alleen een ingang onder water heeft, kan hij zolang er ijs ligt niet de wal op om deze voorraad aan te vullen. Nu het ijs echter op veel plaatsen onbreekt, kan de bever gewoon doorgaan met fourageren. Dat hij dit ook driftig doet, blijkt uit de vele verse sporen van bevervraat die we regelmatig langs de waterkant vinden.

 

 

Mild - 2

Ik vind het prima dat de winter tot nu toe zo zacht is. Van koude voetzolen en oren heb ik nog niet veel last gehad en dat wil ik graag zo houden. Bovendien kan ik nog steeds bijna overal komen. De meeste wegen en paden zijn nagenoeg sneeuwvrij en ook in het bos is het voor mij goed begaanbaar. Meer dan een decimeter sneeuw ligt daar niet en dat kan m'n oude lijf nog goed aan. Het is nu heel anders dan tijdens de winters van twee en drie jaar geleden. Toen was het vaak min twintig of kouder en zaten we rond deze tijd al met een dikke meter sneeuw opgescheept.

Nee, geef mij maar een milde winter. Dan kan ik af en toe lekker met water klooien en is het ook niet te koud om m'n baasje over te halen om met de bal te spelen. 

Mild - 1

Rond deze tijd van het jaar zijn de rivieren en meren in onze omgeving gewoonlijk bedekt met een dikke tot zeer dikke laag ijs. Deze winter echter niet. Ten gevolge van het bijzonder milde weer is het ijs veel dunner dan gebruikelijk en veelal van slechte kwaliteit bovendien. En op plaatsen waar het water ook maar enigszins stroomt, ontbreekt het ijs vaak al helemaal.

Lange wandelingen over de bevroren meren zitten er vooropig dus niet in. Wel zorgen de plassen smeltwater op het ijs voor mooie contrastrijke plaatjes.

Uiltjes maken

Gisteren zetten Nicôle en vakantievriendin Mario - met dank aan Rob voor het zaagwerk - een flink aantal uiltjes op de wereld. Dit is een mooi voorbeeld van hoe je met een goed idee en een minimum aan middelen niet alleen leuk bezig kunt zijn, maar ook nog eens heel aardige dingen kunt maken.

Spoorzoeken

Naast de in m'n vorige post vermelde sporen van hazen en vossen vonden we de afgelopen dagen overigens nog één ander leuk spoor. Op de foto hieronder kun je het goed zien.

Op de volgende foto zie je de poep welke de maker van dit spoor tijdens de winter produceert. Het betreffende dier voedt zich dan hoofdzakelijk met berkenknopjes.

 

Op bovenstaande foto's staan de pootafdrukken en poep van een orre - korhoen.

Rustig en ontspannen

Sinds de jaarwisseling hebben we het rustig aan gedaan.

Om te beginnen zijn we steeds erg laat opgestaan. Geen enkele keer waren we voor negenen uit de veren en dat is voor mij als vroege vogel toch wel uitzonderlijk. Het hielp daarbij natuurlijk wel dat het 's ochtends nog steeds erg laat licht word.

 

Vandaag kwam de zon om vijf over negen op en dat is slechts luttele minuten eerder dan op de kortste dag op 21 december jongstleden. Dat het sinds die dag elke dag weer iets langer licht is, komt tot nu toe voornamelijk doordat de zon sinds die dag later ondergaat. Pas sinds vorig weekend komt de zon ook elke dag iets vroeger op - in het begin ongeveer een minuut per dag. Toch zal het vanaf nu wat het aantal uren licht per dag betreft snel beter worden. Zo zal het aan het eind van deze maand al ruim één uur en veertig minuten langer licht zijn dan dat het op nieuwjaarsdag was.

Vervolgens hadden we het geluk dat het de laatste dagen niet heeft gesneeuwd. We hoefden dus niet met onze snöslädes aan de bak. Daardoor waren de klussen om huis beperkt tot het voeren van de vogels en het bijvullen van de dagelijks benodigde hoeveelheid brandhout. Als je echt je best doet, dan ben je daarmee een kwartier onder de pannen, maar zeker niet langer.

Wat uiteraard niet op de agenda ontbrak, waren de dagelijkse wandelingen. Vanwege het milde weer waren deze langer dan gebruikelijk. En om het voor Jeanny extra interessant te maken - zij is dol op vreemde omgevingen met nieuwe luchtjes, namen we ook een paar keer de auto naar een bestemming verder van huis. Wat tijdens onze wandelingen wel opviel was de opvallende afwezigheid van sporen van groot wild. Naast hier en daar de pootafdrukken van een haas of vos - en zegge en schrijve één spoor van een eenzame eland, was er niet veel bijzonders te zien.

 

De rest van de tijd deden we het - zoals ik aan het begin al schreef - rustig aan. We bekeken wat DVD's, lazen wat en struinden wat op het internet. Allemaal rustig en ontspannen, het was net een echte vakantie.

 

Morgen wordt het echter andere koek. Dan staan er weer dingen 'op het programma'. Bovendien sneeuwt het weer en we weten allemaal wat dat betekent.

Spinrag

Terwijl ik met Jeanny door het bos loop, voel ik een lichte streling over m'n gezicht. En even later nog één, en nog één. Vervolgens 'plakken' er enkele vage strepen over de glazen van m'n bril. Ik herken het verschijnsel, maar kan het nu - midden in de winter - eigenlijk niet goed plaatsen.

 

Ik kijk wat beter om me heen en stel vast dat m'n ingeving wel degelijk klopt. Overal om me heen hangen lange draden spinrag. Een deel daarvan loopt van boomstam naar boomstam. De rest hangt aan de stammen en takken en beweegt langzaam in het zachte briesje dat er staat. En omdat ik - eerst zonder het te beseffen - door al deze spinragdraden heen loop, verzamel ik een flinke hoeveelheid daarvan op m'n kleren, hoofd en bril. Geen onbekend verschijnsel, zoals ik al schreef, maar wel eentje dat in de herfst thuishoort en niet midden in de winter.

 

Het is echter al een aantal dagen achtereen boven nul. Kennelijk zijn de spinnen daardoor massaal uit hun winterschuilplaats tevoorschijn gekomen en aan de slag gegaan. En, aan de hoeveelheid spinrag die overal hangt te zien, in rap tempo bovendien. Er moet echter wel iets zijn geweest dat hun werk heeft beïnvloed, want er is nergens ook maar iets te zien dat op de structuur van een echt web lijkt. Al wat er is te zien, zijn lange draden die lukraak heen en weer lopen of aan een tak hangen te bungelen. Schijnbaar doelloos, maar wellicht is er iets dat ik niet weet.

 

Dat was gisteren. Vannacht heeft het licht gesneeuwd waardoor het vanochtend mogelijk was om de overdaad aan spinrag op de gevoelige plaat vast te leggen.

Dromen

We hopen dat je in staat zult zijn om je dromen te verwezenlijken. Besef echter wel dat je deze zèlf zult moeten waarmaken. Dit behoeft vastberadenheid, wilskracht en de bereidheid om te werken. En wellicht zul je ook offers moeten brengen. Er is uiteindelijk echter niets dat méér voldoening geeft dan los te breken, je sterk te voelen en ècht te leven.

We wensen al onze lezers een voorspoedig en gezond 2013 toe.

Nicôle, Ben & Jeanny