Ik had gisteren mijn dag niet. Na de ochtendwandeling bleek ik mank, en ik mocht van het vrouwtje alleen nog mee naar buiten om de post te halen. Eerlijk gezegd vond ik dat niet zo erg, want het was best glad buiten en er was maar weinig lol te beleven. Nadat ook de baas zich ermee had bemoeid, en mijn poot uitgebreid had gecontroleerd maar niets vreemds had kunnen ontdekken, liet ik me met een diepe zucht in mijn biabed zakken en dacht lekker een dutje te gaan doen.
Maar ja, omdat het al twee dagen achtereen had gedooid, en de sneeuw van het dak begon te smelten, weten de webloglezers die mijn verhalen vaker lezen waarschijnlijk wel wat er nu gaat komen. Ik schrok me een hoedje van al dat geraas en gerommel op het dak die de lawines daar veroorzaakten, dus ik schoot mijn bed weer uit. Vervolgens bleef ik net zolang rondjes lopen en hijgen totdat het vrouwtje me uiteindelijk mee naar buiten nam en ik dat enge huis kon ontvluchten.
Lang duurde de ontsnappingspoging echter niet, want met mijn zere poot mocht ik niet al te ver lopen. Dus moest ik weer terug, wéér dat griezelig klinkende huis in! Ik vond het helemaal niks, en liet dat duidelijk merken. Gelukkig kreeg ik het vrouwtje zo gek dat zij het matras van het logeerbed naar beneden sleepte, en in de bijkeuken legde. In de bijkeuken staat de verwarmingspomp, en die maakt met zijn gezoem en gebrom een dusdanig lawaai dat je de daklawines daar nauwelijks hoort. Slim bedacht van het vrouwtje!
Nog voordat ze het bed had kunnen opmaken, lag ik er al in, diep weggedoken onder het dekbed. De hele nacht heb ik op het logeerbed gelegen, en nam daar zo veel plek in dat mijn vrouwtje er nauwelijks naast paste. Mij maakte dat niet uit, ik heb redelijk geslapen ondanks mijn angsten. En vannacht? Het logeerbed is weer opgeborgen. Volgens de baas is de sneeuw grotendeels van het dak verdwenen dus kan ik rustig weer in mijn eigen bed liggen. We zullen zien. Ik weet nu hoe ik een daklawine overleef, dus bij het eerste gerommel dat ik hoor kruip ik mooi in het grote bed, tussen mijn beide baasjes in!
Jeanny, wat fijn toch dat je niet kan praten.
BeantwoordenVerwijderenZe weten gewoon, dat je bang bent voor die sneeuwlawines van het dak.
Je doet dus gewoon of je neus bloedt.
Verstandige meid ben je toch.
Laat ze dus niet weten, dat ze je doorkrijgen.
Lekker in de bijkeuken en heerlijk op het logeerbed.
Gewoon een beetje zielig blijven doen. Jij op je leeftijd mag dat gerust hoor!
Lieve Jeanny, blijf wel gezond en laat je baasjes heel goed voor je zorgen!
Een hondenvriendin!
Nou Wilma, Jeanny kan prima voor zichzelf zorgen. Ik heb noodgedwongen de hele nacht op m'n rechterzij gelegen en kon maar 1 been kwijt in het bed. Het andere paste met enige moeite in het gootsteenkastje. En wie lag er prins(es)heerlijk midden op het bed denk je??
BeantwoordenVerwijderenAch, nu ben ik jou helemaal vergeten! Ja, jij hebt een slechtere nacht gehad dan de viervoeter. Tja, je moet wel wat over hebben voor deze oude dame hé. Als ik het zo lees in de hierop volgende stukken, dan heb je er gelukkig niets van overgehouden.
BeantwoordenVerwijderenBen blij voor je Nicôle!