Gisteravond laat wees alles er al op dat het kwik vannacht onder het vriespunt zou dalen. Het was helemaal helder en de wassende maan zorgde samen met ontelbare fonkelende sterren voor een prachtig schouwspel aan de verder pikzwarte hemel. Het was koud, maar het vroor nog niet. Dat deed het vanochtend wel, om acht uur gaf de buitenthermometer vijf graden onder nul aan. Ik besloot om direct na het ontbijt een lange wandeling te maken.
De vrieskou voelde heerlijk aan. Het bevroren gras kraakte onder mijn voeten en bijna alles was met een dikke laag rijp bedekt.
In de buurt van het meer hing een dikke mist. Niet ongewoon deze tijd van het jaar. Omdat het water nog relatief warm is, verdampt er tijdens koude nachten veel vocht.
Pas toen de zon aan kracht begon te winnen, klaarde het een beetje op.
Weer terug in het bos zag ik dat de uitloop van de koudwaterbron met een grote hoeveelheid schuimbellen was bedekt.
Het was net alsof iemand er een flinke hoeveelheid wasmiddel in had gegooid, maar dat was natuurlijk niet het geval.
Na wat omzwervingen kwam ik op een groot open veld hoger op de heuvel. Daar was goed te zien dat de dalen nog steeds met mist en laaghangende bewolking waren gevuld. Ik zette koers naar beneden. Richting ons huis - zo'n honderd meter achter de bomenrij op de voorgrond - en een kop warme chocolademelk.
Wat een mooie wandeling moet dat zijn geweest! Ging een klein steekje van jaloezie door mij heen hoor!
BeantwoordenVerwijderenHai Marijke,
VerwijderenJa, het was genieten. Gisteren was wat weer betreft een supermooie dag. 's Middags zijn we nog een keer op pad geweest. Niet op de heuvel, maar in het dal waarboven op de laatste foto bij deze post de bewolking hangt. Die was toen gelukkig door de zon 'weggejaagd'.
Met hartelijke groet uit het Hoge Noorden, Ben & Nicôle