Vandaag heb ik mijn baasje mee uit wandelen genomen. Terwijl we in het bos waren, verliet ik het spoor - één van de vele welke we gewoonlijk nemen - en sprong in de diepe sneeuw. Ik zal hem eens wat nieuws laten zien, dacht ik, en begon een spoor in de maagdelijke sneeuw te maken.
Mijn baasje moet mijn inspanningen op prijs hebben gesteld, want overal waar ik ging, volgde hij me gehoorzaam. Het voelde fantastisch om de route te mogen bepalen en ik stroomde over van energie. Ik ploegde door de sneeuw, kroop onder bomen en sprong over greppels. Niet zomaar in het wilde weg, maar de hele tijd mijn instinct - en een vage geur diep onder het sneeuwdek - volgend. Eén keer wist ik het niet zeker. Ik keek mijn baasje aan met een blik alsof ik wel wat hulp kon gebruiken. Hij maakte me echter duidelijk dat ik het zelf maar moest oplossen. En dat deed ik dan ook. Ik liep een paar rondjes door de sneeuw totdat het me duidelijk was waar we heen moesten. Daar gingen we weer. Uiteindelijk werd de geur overweldigend sterk en daar was het: de ingang van een vossenburcht.
Ik kon makkelijk ruiken dat er niemand thuis was, maar toch onderwierp ik de ingang van het hol aan een grondig onderzoek.
Toen was het tijd om op huis aan te gaan. Geen probleem, ik wist precies welke kant ik op moest. En als mijn baasje me niet had vergezeld, dan was ik in een mum van tijd thuis geweest. Nu moest ik echter rekening met hem houden - hij kan bij lange na niet zo hard rennen als ik - en af en toe op hem wachten. Ook dat was echter geen probleem, want ik ben een trouwe en verstandige hond.
Gaaf hoor, haar neus werkt nog perfect en wat zal zij genieten van alle sporen in jullie omgeving! Aan het gedrag van onze hond kan ik tijdens het uitlaten soms merken dat zij een vers geurspoor volgt van haar baasje. Bij navraag blijkt hij vaak inderdaad net op die plek gelopen te hebben.
BeantwoordenVerwijderenJeanny, je bent een echte ontdekkingsreiziger! En wat een mooi verslag weer.
BeantwoordenVerwijderen