Terwijl ik enkele dagen geleden in de tandartsstoel zat, had ik in de pauzes tussen het boren een interessant gesprek met m'n Zweedse tandarts. Nou ja, een gesprek kun je het eigenlijk niet noemen. Want alhoewel m'n tandarts in nette volzinnen een samenhangend verhaal vertelde, kwam ik niet verder dan grimaseren en het slaken van bevestigende en ontkennende geluiden. En ook dat viel al niet mee, met m'n mond wijdopen en gevuld met enkele klemmen, een krulzuiger en een flinke wattenrol.
Wat de man me vertelde kwam op het volgende neer.
Hij was druk bezig met verhuizen van een huis naar een 'ett rum och kök' - een appartement met één kamer en een keuken. De reden van de verhuizing deed hij niet uit de doeken, maar deze laat zich raden. Wat de verhuizing lastig maakte, was dat hij enorm veel spullen had, waarvoor hij in z'n nieuwe woning geen plaats meer had. Dat hij van al deze spullen afscheid moest nemen was daarentegen helemaal geen probleem.
Want zoals hij letterlijk zei: "Ik kom van alles en nog wat tegen waarvan ik niet eens meer wist dat ik het had, waarvan ik me afvraag waarom ik het ooit heb gekocht en waarvan ik zeker weet dat ik het nooit nodig zal hebben."
Daarnaast vormden ook kasten vol met kleding, rijen - deels ongelezen - boeken en stapels - deels nooit beluisterde of bekeken - cd's en dvd's een nagenoeg niet te nemen logistieke horde. Een groot deel van deze dingen was volgens hem eenvoudig in twee categoriën in te delen. Ten eerste: waarom heb ik ze ooit gekocht? En ten tweede: waarom heb ik ze nooit weggegooid?
Het was allemaal een heel gedoe, maar ook een wijze les. En daarom had hij besloten om voorlopig volgens het principe 'één ding erbij, twee dingen weg' te gaan leven.
Ik vond het inzicht waartoe m'n tandarts was gekomen heel herkenbaar. In het jaar voorafgaand aan onze emigratie naar Zweden schakelden ook Nicôle en ik bewust over naar wat wij noemen 'minder is meer'. Sinds die tijd houden we elk jaar een grote opschoonactie en proberen we alleen nog maar dingen te kopen die we ook daadwerkelijk nodig hebben. En om onszelf te dwingen daarbij kritisch genoeg te zijn, hebben we we vorig jaar de regel 'één ding erbij, één ding weg' ingevoerd. Dat lijkt minder ambitieus dan wat onze tandarts zich heeft voorgenomen, maar we liggen natuurlijk wel bijna tien jaar op hem voor.
Minder is zeker meer. Ik verbaas me er ook vaak over wat ik nog in huis heb. Het is ooit gekocht, in een hoekje gegooid en er is nooit meer naar omgekeken. Een heel zeldzame keer is datgene nog te gebruiken, maar vaak is het doel - weggooien. Zo heb ik in voornamelijk de laatste paar jaar regelmatig opruiming gehouden. Ik houd op een gegeven moment nog plek over.
BeantwoordenVerwijderenNu ik dit lees, doet het me ook weer herinneren aan een stukje wat jullie hierover in één van jullie boeken hebben geschreven. Jullie principe - en dat van de tandarts, natuurlijk - is gewoon zoals het is. En het maakt vaak ook nog een stuk gelukkiger.
Geweldig dat jullie er zo over denken. Leuke blog trouwens. Ik ga jullie volgen. groetejs van Puk
BeantwoordenVerwijderenZo hadden wij het idee, ach, we zoeken het in Zweden wel uit. We hebben containers en vol is vol. Maar nu na twee maanden zijn de containers nog steeds niet leeg en wij wonen prettig en missen niks. Nou ja, een ovenschaal. Wat zou er dan toch nog in die containers zitten...
BeantwoordenVerwijderenSandra: Inderdaad, we schreven hierover eerder in één van onze boeken. En je hebt gelijk, jezelf ontdoen van overbodige ballast is vaak een goede stap op weg naar een gelukkiger leven :-)
BeantwoordenVerwijderenPuk: Bedankt. En aardig dat je jezelf in dit principe herkent. Hartelijke groeten terug vanuit het Hoge Noorden.
Madcap: Waarschijnlijk van alles en nog wat. Behalve natuurlijk die ovenschaal ;-)