Winterwandeling

's Nachts vriest het nog steeds licht tot matig. Overdag echter niet meer. Dan loopt de temperatuur tot enkele graden boven het vriespunt op. Er is maar één conclusie mogelijk: het begint langzaam maar zeker te dooien. Hier en daar kun je het gedrup van het smeltwater al horen. En in de buurt van donkere objecten die door het zonlicht worden verwarmd, begint de sneeuw al te verdwijnen.

 

Met het einde van de winter in zicht - daar ziet het tenminste wel naar uit, maken we nog één keer een echte winterwandeling. We verlaten de in de sneeuw platgetrapte paden die we normaal gesproken volgen. En dwalen ver het bos in. Daar zakken we nog tot onze knieën in de sneeuw. Eens zien wat we onderweg allemaal tegenkomen.

Uitwerpselen van een ree.

Een vossendrol overgoten met - wat nog het meest lijkt op - een saus van bevroren urine. Het is een fraai kunstwerk.

 

Een verdorde bosvrucht? Dit ding heeft wel wat van een forse framboos, maar het is wederom poep van een ree. Fraai aan elkaar geplakt, dat wel. De warmte van de ontlasting heeft de sneeuw doen smelten waardoor dit kunstwerk diep in de sneeuw is weggezakt.

Wildgroei op de tak van een spar. Vast een soort parasiet of de één of andere vorm van symbiose.

 

 

Sporen van een haas. Later heeft een korhoen het pad van de haas gekruist.

 

 

De haas in kwestie - een boshaas, niet te verwarren met de veldhaas - heeft enorm grote achterpoten. Deze stellen het dier in staat om over de sneeuw te lopen, zonder er diep in weg te zakken. In Noord-Amerika heet deze haas niet voor niets de sneeuwschoenhaas.

 

 

De ligplek van een elandkalf. Aan het formaat is te zien dat hier geen volwassen, maar een jong dier heeft gelegen.

 

 

Dit wordt bevestigd door het formaat van de afdrukken die de poten van het dier in de sneeuw hebben gemaakt.

 

Iets verderop is ook de ligplek van het moederdier te vinden. Die is duidelijk groter, net als de pootfdrukken van dat dier.

 

Zo, nu is het wel mooi. De rest van de wandeling houden we de camera in de zak.