Nog één laatste keer kijk ik gebiologeerd toe hoe de reetjes zich tegoed doen aan hun ontbijt. Ik volg elke beweging van de dieren en probeer om de uitdrukkingen op hun 'gezichtjes' in mijn geheugen te griffen. Ik weet dat ik deze dieren - die maandenlang trouw bij ons op bezoek zijn gekomen - niet zal vergeten. Maar ook dat - als ik nu niet goed mijn best doe - veel details snel zullen vervagen.
Het is tijd om de reetjes en de vogels weer toe te vertrouwen aan de zorg van Moeder Natuur. Vandaag doen we al het voer dat over is in de voerbakken en voederautomaten. Dat is nog voldoende voor enkele dagen. Daarna moeten al onze vrienden weer op eigen benen staan. Het zal even wennen zijn, maar de natuur is er klaar voor.
Het is geen makkelijk afscheid. We hebben de afgelopen tijd een sterke band met sommige van onze trouwe bezoekers opgebouwd. Het idee dat ze straks nog enkele keren zullen terugkomen zonder voer aan te treffen, doet ons pijn. Maar het kan niet anders, want we moeten allemaal door.
heel vlug heb ik bovenstaande blogs gelezen daarom begrijp ik nu dit afscheid!
BeantwoordenVerwijderenZie nu dat het regent bij jullie en +5 graden is..het zal ze weer lukken om op eigen benen te staan!
Ja, juist omdat we nu op reis gingen, viel dit afscheid ons dit keer extra zwaar :-(
Verwijderen