Speurneus

Als het om het ondekken van dingen in de natuur gaat, is onze hond Jeanny voor ons van onschatbare waarde. Ze mag dan oud en grijs zijn, maar met haar reukvermogen is nog steeds niets mis. Ze bewijst dat regelmatig door ons attent te maken op alle leuke en minder leuke dingen die ze van soms enorme afstanden waarneemt. Leuke dingen? Daarmee bedoel ik dieren die wij anders nooit zouden hebben opgemerkt. Minder leuke dingen? Ja, die zijn er ook. De teerhartigen onder jullie kunnen nu beter stoppen met lezen.

 

Gistermiddag tijdens de wandeling ging ineens Jeanny's neus omhoog. Het was overduidelijk dat ze iets rook wat haar mateloos boeide. Ze verliet het pad en ging al ploeterend door de sneeuw op zoek naar de bron van het 'luchtje'. De speurtocht duurde niet lang. Zo'n vijftig meter verderop had onze hond gevonden wat ze zocht.

Op een met sneeuw bedekte steen lagen een heleboel plukken haar, de resten van een staart en een kaalgevreten schedel.

Dit is het puntje van de staart.

En dit is de schedel.

Meer was er van de eekhoorn - want daar waren de overblijfselen van - niet over.

 

De hamvraag is nu natuurlijk of de opgepeuzelde eekhoorn dezelfde is als degene waarover ik eergisteren schreef. Ik vermoed helaas van wel. Want ondanks het feit dat de plaats delict behoorlijk ver bij ons huis vandaan is, hebben we onze ontbijtgast vanochtend niet gezien. En de verdachten? De marter staat bovenaan de lijst, want die kwam gisteravond niet opdagen. Had hij zijn buik soms al vol? Dan volgt de sperwer die soms even bovenop de standaard van één van onze voederautomaten komt uitrusten. En ten slotte kunnen we ook niet uitsluiten dat een toevallig passerende uil de boosdoener is.