Een reis in de tijd

Na zo'n twee uur lang onze weg door een uitgestrekt moerassig gebied met hier en daar een plukje bos te hebben gezocht, bereiken we eindelijk de beboste heuvelrug waar we al die tijd op aankoersten. We moeten meteen pittig klimmen, maar ondanks dat gaat het tempo waarmee we ons verplaatsen een stuk omhoog. Het loopt nu eenmaal een stuk prettiger nu we 'echte' vaste grond onder onze voeten hebben en niet meer bij elke stap moeten uitkijken dat we niet in een kniediep gat vol met water stappen. Wanneer we in de buurt van het hoogste punt komen, zien we een steenhoop die er wat onnatuurlijk uitziet. Het lijkt wel een zogeheten steenroos waarmee in vroeger tijden perceelgrenzen werden aangegeven. Nicôle schraapt wat mos van de bovenste steen af en ziet ons vermoeden bevestigd.

 

In de bovenkant van de steen zijn de vier zijden van een vierkant uitgehakt.

Wanneer we bij de steenroos weglopen, valt ons oog op een enorme mierenhoop. Zo groot als deze zien we ze niet vaak!

Iets verderop komen we bij de ruïne van een stalgebouw. Nu is meteen duidelijk waarom we zojuist langs een oude grensmarkering zijn gelopen: vroeger heeft er hier een boerderij gestaan.

Nog iets verderop komen we bij de plek waar het woonhuis heeft gestaan. Van een ruïne mogen we eigenlijk niet spreken, want het gebouw is helemaal ingestort. Het enige wat nog duidelijk te onderscheiden is, zijn de stenen van de schoorsteen en het metalen omhulsel van wat ooit een kachel is geweest. Verder is het een wirwar van verrotte houten balken en hier en daar iets van metaal zoals de resten van een oude fiets. Tja, we schreven er in het voorjaar ook al over: overal in de Värmlandse bossen kun je de sporen vinden van de mensen die er vroeger hebben gewoond en daardoor wordt een wandeling soms in een handomdraai een reis in de tijd.