Voor altijd aanwezig...

Na het overlijden van Jeanny namen we ons voor om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar door te gaan met ons leven. Onze hond had ons namelijk na een bijna twaalf jaar lange avontuurlijke reis gebracht naar waar we toen waren en zou zeker niet hebben gewild dat de reis daar ook voor ons zou eindigen. Het was een mooi voornemen en het enige juiste, maar het viel niet mee om het in uitvoering te brengen. In het begin was het verdriet simpelweg te groot en in een latere fase kwamen we er achter hoe lastig het soms kan zijn als de gids die je altijd de juiste weg heeft gewezen er niet meer is.

Toch gingen we verder. Kracht en wijsheid puttend uit alle mooie herinneringen die we hadden. En af en toe onze neus stotend, één keer zelfs heel hard. Inmiddels is er een jaar verstreken en zijn er weer enkele zaken die ons leven richting geven. Het gemis blijft echter enorm en nog steeds gaat er geen dag voorbij dat we niet aan Jeanny denken. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik in gedachten met haar praat. Een enkele keer doe ik dat zelfs hardop en ik schaam me er niet voor om dat hier op te schrijven. Jeanny is immers een deel van mijn persoonlijkheid geworden en zal dat altijd blijven. Ik ben er zeker van dat voor Nicôle precies hetzelfde geldt.

Gisteravond laat was ik buiten om nog wat voer voor de reetjes neer te leggen. Het was bitter koud, de temperatuur was al hard onderweg naar de voorspelde twintig graden onder nul. Toch haastte ik me niet om weer naar binnen te gaan. Ik nam bewust de tijd om de prachtig flonkerende sterrenpracht aan de kristalheldere hemel in me op te nemen. Mijn gedachten waren bij Jeanny en heel even leek het alsof ze gewoon weer aan mijn voeten zat, als vanouds genietend van het buiten zijn in de barre winterkou...

Lieve Jeanny, we zijn je onze eeuwige dank verschuldigd voor tot waar je ons hebt gebracht en tot wie je ons hebt gemaakt.

Ben & Nicôle

Laggåsen, Zweden, 15 februari 2015 - 15 februari 2016