Terwijl we wandelend onderweg zijn naar de brievenbus om daar wat post in te deponeren, zien we in de verte een auto aankomen. Hij komt ons bekend voor en dat blijkt te kloppen, want al snel mindert de auto vaart om ten slotte precies naast ons tot stilstand te komen. Het raampje aan de passagierskant is al omlaag gedraaid en de man die op de passagiersstoel zit, begroet ons met een brede grijns. Het is Alois. Samen met zijn vrouw Elisabeth die de auto bestuurd, is hij twee maanden geleden vanuit Europa's mooiste Alpenland naar Laggåsen verhuisd. In de hand die hij bij wijze van groet omhoog houdt, heeft hij een scheerapparaat en ik kan het uiteraard niet laten om daar iets over te zeggen.
"Ben je bang dat je je scheerapparaat kwijtraakt?", ontsnapt er voordat ik er erg in heb aan mijn mond.
"Nee hoor," antwoord Alois, "ik was me gewoon aan het scheren."
"Maar kun je dat niet beter in de badkamer doen?", is mijn reactie, "Dat is daarvoor toch een veel betere plek?"
"Dat kan wel zo zijn," reageert Alois daarop, "maar op deze manier bespaar ik enorm veel tijd!"
Daar moet ik even over nadenken, maar tot een 'tijdwinst' van meer dan twee à drie minuten kom ik toch niet en om dat nu op een hele dag gerekend enorm veel tijd te noemen... Wanneer ik dat aan Alois voorleg, houdt hij echter voet bij stuk. "Nee echt, dit scheelt me heel veel tijd!", zegt hij resoluut.
Ik besluit om het daar maar bij te laten en na nog even over minder serieuze dingen te hebben gepraat, zetten Alois en Elisabeth hun weg naar Hagfors, en wij die onze naar de brievenbus voort.
Na onze post in de gele bus te hebben gegooid, wandelen Nicôle en ik naar huis terug. Ter hoogte van ons vorige huis maken we nog een extra rondje door het bos en dat roept mede naar aanleiding van wat we net hebben meegemaakt oude herinneringen op. Toen wij net naar Zweden waren geëmigreerd, was het ondanks al onze goede voornemens ook voor ons moeilijk om het hoge tempo dat ons in Nederland soms bijna als waanzinnigen door de dagen joeg los te laten. Met vallen en opstaan hadden we er zeker een dik half jaar voor nodig om afstand van de in ons vorige leven bijna alles bepalende haast te doen en ook daarna speelde deze nog wel eens op. Pas een jaar na onze emigratie konden we stellen dat ons nieuwe leven het jachtige leven definitief had verdrongen.
Op die manier terugkijkend, is het dan ook niet verwonderlijk dat Alois en Elisabeth op dit moment nog moeite hebben om naar een lager tempo terug te schakelen, al hun tijdens onze eerste ontmoeting uitgesproken plannen daarvoor ten spijt. Het kost nu eenmaal tijd om oude patronen los te laten en jezelf te veranderen, dat weten we uit eigen ervaring maar al te goed.
 |
| Juni 2005. Vlak na onze emigratie naar Zweden hebben we enorm veel te doen, waaronder het ontdekken van allerlei mooie plekken in onze nieuwe leefomgeving. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor het lezen van onze blog.
Je kunt hier een reactie achterlaten. Alle reacties zullen worden gelezen en, indien nodig, beantwoord. We stellen het op prijs als je je naam achterlaat, per slot van rekening zijn ook wij niet 'anoniem'. Reclame en off-topic reacties zullen niet worden geplaatst. Gebruik voor persoonlijke berichten het e-mailadres op de contactpagina.
Je reactie verschijnt niet direct op de blog. Deze wordt pas geplaatst nadat wij deze hebben gelezen.
Nogmaals bedankt en... vergeet niet van elke dag te genieten!