Na de weinig hoopgevende berichtgeving over de schietlessen van Nicôle van enkele weken geleden, besloot ik het heft in eigen hand te nemen en haar een handje te helpen. Tijdens de daarop volgende anderhalve week togen we enkele malen naar de schietbaan om de kunst van het schieten - met kogel op stilstaande en bewegende doelen - zowel in theorie als in de praktijk van de grond af aan op te bouwen. De resultaten waren meer dan hoopgevend en Nicôle had al snel haar zelfvertrouwen terug.
Aan het begin van de eerste les na afloop van onze oefenperiode, vertelde Nicôle haar leraar dat ze die avond wilde 'afschieten'. Hij vond dat echter te voorbarig, getuige zijn reactie: "Weet je dat wel zeker?" En toen dat niet hielp: "Zou je dat nu wel doen?" Nicôle hield echter voet bij stuk zodat de man ten slotte overstag ging met: "Dan moet je het zelf maar weten." Hij had Nicôle op geen betere manier kunnen motiveren. Nadat ze enkele series met bijna perfecte scores had geschoten, kreeg ze haar gelijk. De leraar was perplex en stamelde met grote moeite: "Ik geloof dat je bent geslaagd?" Hij begreep er helemaal niets van. Nou, wij begrijpen het wel: oefening baart kunst.
