Ruim een decennium lang was Anders Olsson in zijn klasse de ongeslagen kampioen op de 400 meter vrije slag. Ontelbare malen verbeterde hij hierop het wereldrecord en zowel tijdens de Paralympics van 2004 als die van 2008 vestigde hij op deze afstand een nieuw Paralympisch record. Gisteravond kwam er echter een einde aan het tijdperk Anders Olsson. Tijdens de Paralympische finale in Londen moest hij voor het eerst in zijn zwemcarrière toestaan dat er op de 400 meter vrije slag een ander eerder finishte dan hij. Anders moest genoegen nemen met de tweede plaats en de Ier Darragh McDonald ging er met het goud vandoor.
Wat mij betreft eindigde Anders' hegemonie één wedstrijd te vroeg. Ik had hem graag gegund dat hij met een laatste zege op zijn favoriete afstand afscheid had kunnen nemen. En ik weet ook zeker dat Anders dat graag had gewild.
Anders' zilveren medaille heeft echter een gouden rand. Geplaagd door chronische schouderblessures heeft hij het afgelopen jaar niet voluit kunnen trainen en de laatste wedstrijd waaraan hij deelnam dateert van mei 2011. Twee maanden geleden was opgeven en zijn deelname aan de Paralympics 2012 annuleren eigenlijk de enige verstandige keuze die hij kon maken. Er was echter één probleem. Anders had nog nooit opgegeven en hij was ook nu niet van plan om dat te doen. Dus verbeet hij de pijn en zette op karakter wellicht wel de zwaarst bevochten prestatie uit zijn hele sportieve loopbaan neer. Een prestatie een kampioen waardig.
Deze zilveren zege met gouden rand zegt genoeg over het karakter van Anders. Het karakter van een kampioen, van een vechter. Ik vind het ongekend dat hij met chronische blessures en het niet voluit kunnen trainen het tot een 2e plek schopt. Een ijzeren vorm, wil en kracht. Waar hij toe in staat is als hij wel volledig in zijn kracht zit weten we! Maar de weg er naartoe, dat is voor mij zijn grootste overwinning. De rest is bekroning en bevestiging van wat hij in zijn mars heeft. Anders kan wat dat betreft bij mij niet kapot!
BeantwoordenVerwijderenOp dit moment ben ik het boek 'Er is geen grens' aan het lezen en daarin zie je gewoon hoeveel Anders ervoor over heeft zich helemaal te geven. Bewonderenswaardig. Hij heeft de laatste periode gewoon teveel tegenslagen gehad, maar dan is een zilveren medaille helemaal niet verkeerd. En ik denk dat hij hier blij genoeg mee is.
BeantwoordenVerwijderenIk baal er zo ontzettend van dat onze internet verbinding niet toereikend genoeg is om ook maar iets van Anders' prestaties te kunnen volgen...
BeantwoordenVerwijderenMaar hij mag zeker heel trots zijn op zijn zilveren prestatie...die voor mij persoonlijk gewoon als GOUD gezien mag worden!
Groet,
Caroline!
Ann, Sandra en Caroline!: Ik kan jullie woorden alleen maar onderschrijven!
BeantwoordenVerwijderen