Van 'levensbelang'

Het is bijna beangstigend om te constateren hoe belangrijk een hoge dagelijkse dosis buitenlucht - of moet ik schrijven: buitenleven - voor ons welbevinden is. Afgelopen dinsdag kwamen we daar weer eens 'pijnlijk' achter. We begonnen de dag met een van tevoren geplande werksessie - enkele weken geleden schreef ik ook al dat we ons daar af en toe aan moeten overgeven. Werk van de soort die je binnenshuis houdt en het rationele gedeelte van je brein belast. We hadden daar ongeveer een halve dag aan toebedacht met de bedoeling om daarna enkele uren buiten bij te tanken.

Het eerste deel van de dag liep zoals gepland, maar het tweede niet. Want toen we na even samen met Jeanny de benen te hebben gestrekt weer thuiskwamen, stond er onverwacht bezoek voor de deur. Met als gevolg dat we ook de rest van de dag binnenshuis doorbrachten. Nu was dat reuze gezellig, begrijp de strekking van dit stukje dus niet verkeerd. Maar toen we aan het begin van de avond eindelijk weer 'alleen' waren, waren we allebei onprettig moe. Bovendien kroop er een soort van kriegeligheid door ons lijf en onze geest die we alleen maar konden verklaren door een tekort aan iets dat voor ons kennelijk van 'levensbelang' is.

Nu weten we natuurlijk al lang welke rol het buitenleven in ons huidige leven speelt, maar dit leken wel heuse ontwenningsverschijnselen. Zou er voor ons ooit nog een weg terug mogelijk zijn? Laten we maar hopen dat we daar nooit achter hoeven te komen.