Op het verkeerde been

Toen Nicôle afgelopen maandag na het avondeten met Jeanny in de tuin aan het spelen was, vond ze een vogeljong in het gras. Dat hupte daar luidkeels piepend in het rond. Uiteraard werd ik erbij gehaald om enkele foto's te maken. Nadat we het diertje eerst even van gepaste afstand hadden bestudeerd, kropen we dichter bij om een paar close-ups te maken.

Meteen sperde het vogeljong zijn bek wagenwijd open. Het dacht zeker dat ik zijn moeder was die iets te eten kwam brengen.

Ook Jeanny mocht even van dichtbij kijken. Ze was heel erg voorzichtig, maar voor de zekerheid had Nicôle haar stevig aan haar halsband vast.

Hier kwam het vogeljong hoogstwaarschijnlijk vandaan. In dit nest met bonte vliegenvangers zaten vanmiddag namelijk nog drie jongen in plaats van de twee die er nu nog te zien waren.

 

De vondst van kleine vliegenvanger plaatste ons voor een dilemma. Wat moesten we doen? De ladder pakken om het diertje terug in het nest te zetten, leek geen goed plan. Daarmee zouden we wel eens zo veel paniek kunnen veroorzaken dat vervolgens de twee andere jongen uit het nest zouden vallen. Bovendien vroegen we ons af of het vogeltje überhaupt wel uit het nest was gevallen. Of dat het er gewoon was uitgesprongen om de wijde wereld te verkennen. Het moment waarop dat te gebeuren stond, was namelijk behoorlijk dichtbij en jonge vliegenvangers worden nadat ze het nest hebben verlaten nog een tijdje door hun ouders op de grond verzorgd. We besloten om ons even terug te trekken en van afstand te kijken of de oudervogel zich wellicht om het jong zou bekommeren. En jawel, al snel dook moeder vliegenvanger op om het jong te voeren. Gerustgesteld besloten we om de dieren verder met rust te laten en de natuur haar gang te laten gaan. Dat is over het algemeen immers het beste.

 

Halverwege de avond ging Nicôle nogmaals met Jeanny naar buiten. Ze was al snel terug om me te halen. De kleine vliegenvanger lag met gestrekte pootjes in het gras. De levendigheid van enkele uren eerder was helemaal verdwenen en het vogeltje haalde nog maar heel licht adem. Voorzichtig pakte ik het diertje op, het voelde al helemaal koud aan. Ondanks het feit dat we al vele malen getuige zijn geweest van het keiharde leven in de natuur, voelden Nicôle en ik een bedrukt gevoel over ons heen komen. We hoefden het niet hardop uit te spreken, maar we dachten allebei - wellicht tegen beter weten in - zoiets als hadden we maar... Moeder Natuur had ons namelijk behoorlijk op het verkeerde been gezet en nu was het te laat. We namen het stervende vogeltje mee naar binnen en overlegden kort over of en hoe we het uit zijn lijden moesten verlossen. Zover kwam het echter niet, want binnen enkele minuten had het diertje in mijn hand zijn laatste adem uitgeblazen.

 

Wordt vervolgd...