Uitersten

Sinds de eerste sneeuwval begin december hebben we ze elke ochtend in de verte in de bosrand zien rondscharrelen. We konden er de klok op gelijkzetten. Op het moment dat de ochtendschemering de duisternis van de nacht verdreef, kwamen de reegeit en haar jong uit de beschutting van het bos tevoorschijn om hun ontbijt bij elkaar te zoeken. Het was een schouwspel waar we stiekem door het raam van de slaapkamer glurend enorm van genoten. De band tussen moeder en kind was door de tedere manier waarop de dieren elkaar benaderden zelfs zonder al te veel inlevingsvermogen bijna tastbaar. En altijd was het moederdier waakzaam. Terwijl het jonge bokje schijnbaar onbekommerd rondstruinde, hield zij fier de omgeving in de gaten om haar kind bij het minste teken van gevaar naar de beschutting van het bos te loodsen.

Gisterochtend was er echter iets mis. De reegeit was alleen en haar anders zo fiere uitstraling was verdwenen. Ze stapte zonder al te veel overtuiging in het rond en was al snel weer verdwenen. Ongerust nam ik Jeanny voor haar ochtendwandeling mee naar buiten en toen ik honderd meter de andere kant op bij de weg kwam, zag ik aan een sneeuwstok in de berm iets hangen. Het was geen goed signaal.

 

Iets verderop werd mijn inmiddels angstige vermoeden bevestigd. Aan de rand van de weg lag het vol met bloed. Resten van een kapotte autolamp en een tien meter lang waaierpatroon van bloedspatten op de weg waren de stille getuigen van wat er was gebeurd.

Enkele meters van de weg af lagen de stoffelijke resten van het jonge bokje. Dat zal helaas nooit zijn eerste lente meemaken en zijn moeder zal de rest van de winter alleen moeten doorbrengen. Zo liggen de uitersten van wat er om ons heen gebeurd en hoe we dat beleven maar weer eens enorm ver uit elkaar.