Killerknotten

Eenmaal thuis was het hoog tijd voor wat speurwerk op internet. Want door wat voor soort insect was Jeanny nu te grazen genomen? Het waren geen muggen, maar ook geen knotten zoals we die hier - in de Värmlandse bossen - kennen. Onze knotten zijn namelijk piepklein - de insecten in kwestie waren twee tot drie keer zo groot. Hun beet veroorzaakt slechts minescule rode vlekjes die je maar heel even voelt en niets wat ook maar lijkt op de gemene wondjes die onze hond had.

Er blijken in Zweden vijftig tot zestig verschillende soorten knotten voor te komen, in grootte variërend van net geen twee tot ruim zes millimeter. Ook de mate van agressiviteit die deze beestjes ten toon spreiden, blijkt van soort tot soort - en dus ook van gebied tot gebied - enorm te verschillen. Tenslotte blijkt het gebied waar we zo onaangenaam werden verrast één van Zwedens meest vervelende knottensoorten te huisvesten.

Deze voor ons nieuwe kennis verklaart wel wat er is gebeurd. Het waren dus zogenaamde killerknotten die Jeanny zo akelig toetakelden. Daarbij is het overigens wel vreemd dat wijzelf in het geheel niet door deze knotten zijn gebeten. En dat terwijl er toch heel wat van deze beestjes op onze handen hebben gezeten. Als je nog even teruggaat naar de eerste post over dit onderwerp en goed kijkt op de foto van de heidebloempjes, dan kun je bovenop het middelste bloempje een van deze killerknotten zien zitten.

Nog een gedachte die door ons hoofd speelt: wat een geluk dat 'onze' knotten zulke softies zijn.

Met de patient gaat het goed. Van het begin af aan heeft Jeanny de enorme hoeveeheid wondjes volkomen genegeerd. Geen keer heeft ze eraan gelikt of gekrabt en mede daardoor geneest alles goed. Waarschijnlijk zal er al snel niets meer van te zien zijn, en dat durfden we enkele dagen geleden nog niet te hopen.