Plaaggeesten

Niet lang nadat we voorbij de sneeuwplakken waren geklommen, kwamen we bovenaan de helling op een grote hoogvlakte. In de verte lagen enkele meren die door tal van stroompjes werden gevoed. Nadat we kort van het uitzicht hadden genoten, zetten we onze wandeling voort. We volgden een spoor - een pad kon je het nauwelijks noemen - richting een van de grotere meren. Het was bewolkt, klam en benauwd. De wind die boven het plateau vrij spel had, bracht weinig verkoeling.

Behalve ons drieën, een enkele vogel en wat - tot onze opluchting weinig opdringerige - muggen, was er geen levend wezen te zien. Maar ja, we waren dan ook heel vroeg op pad gegaan. Toch was er kennelijk iets aan onze aandacht ontsnapt, want toen we even stilhielden om de inwendige mens - en hond - te versterken, zagen we dat Jeanny in een mum van tijd helemaal onder de insecten kwam te zitten. Als vanuit het niets materialiseerden ze op onze hond. Dat het goed mis was, bleek toen we de knotten - want dat waren het - van haar af probeerden te vegen, want al gauw zaten onze handen vol met bloed.

De keuze om rechtsomkeert te maken was gauw gemaakt. In hoog tempo - en achtervolgt door een enorme wolk knotten - liepen we terug naar de rand van de hoogvlakte waar we aan de afdaling begonnen. In het begin stopten we nog af en toe om zoveel mogelijk van de insecten van Jeanny's lijf af te plukken, maar dat was onbegonnen werk. Pas toen we al een heel stuk waren afgedaald, verdwenen de knotten en konden we onze hond van haar laatste plaaggeesten bevrijden. En de schade opnemen.

Die viel niet mee. Grote delen van Jeanny's lijf zaten vol met beten. Het waren er - zonder overdrijven - honderden en ze leken in de verste verte niet op muggen- of knottenbultjes. Het waren bloederige wondjes, alsof er allemaal hapjes uit haar huid waren genomen. Het was beslist geen fraai gezicht en we maakten ons best wel zorgen. Omdat we geen idee hadden hoe de situatie zich verder zou ontwikkelen, haastten we ons terug naar de auto. Daar maakten we Jeanny zo goed mogelijk schoon en vervolgens bepoederden we alle stukken beschadigde huid met een dikke laag talkpoeder.

Zo kwam de laatste wandeling van ons uitje naar de fjällen onverwacht vroeg ten einde en vertrokken we enkele uren eerder dan gepland met een patient achter in de auto naar huis.

Wordt vervolgd...